Η συμμορία των νάνων.

Και να που βρεθήκαμε από την συμμορία της μαϊμούς, στις συμμορίες των μνημονίων και τώρα φτάσαμε στην συμμορία των νάνων της αριστεράς.

Ποιος θα το πίστευε αυτό για την Αριστερά!! Κανένας!

Ο λαός και η χώρα, δεν έχουν ζήσει τέτοια ντροπή, τέτοια καταφρόνια και τέτοιον εξευτελισμό,  από τον Φλεβάρη του1945 μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας.

Τότε, καταθέτοντας τα όπλα του Άρη αν και απολύτως νικητήρια, σήμερα πάλι καταθέτοντας τα ίδια πιο ισχυρά ειρηνικά μας όπλα, όπως τότε στα πόδια των νικημένων. Που παρακαλούσαν αφ υψηλού να μην συγκρουσθούμε μαζί τους, και μας ορμήνευαν έξι μήνες πώς να χάσουμε για να μην διαλυθούνε. Πώς να επιμένουμε με την εσωτερική προπαγάνδα μας να μείνουμε στην ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ.  

 Από μια συμμορία απίστευτα ανθυπομετρίων ονταρίων, αριστερών όπως προπαγάνδιζαν μανιασμένα οι ίδιοι για τον εαυτό τους, για να θολώσουν τα νερά των πολιτών και των συντρόφων τους, όπου εμείς τους ανεχόμασταν λόγω φόβου και δειλίας μιας πιθανής διάσπασης, αφού κατάφεραν να μας πείσουν ότι κάτι τέτοιο ήταν κακό για την ενότητα του αριστερού και δημοκρατικού λαού.

Μη καταλαβαίνοντας ότι αυτό θα ήταν μια διάσπαση μονάχα του κόμματος και όχι του λαού, που βρισκόταν μπροστά από εμάς και μας περίμενε, και το πήραμε είδηση  όλοι μόνο στο δημοψήφισμα. Όπου, από αμέσως έως πολύ σύντομα, λόγω των ασήκωτων μνημονίων, όσο και κυρίως ότι με την 

ζωηφόρα συμμετοχή πολλών νέων γενεών, τα πράγματα είχαν αλλάξει δραστικά και ανεπιστρεπτί στη βάση των ψηφοφόρων πολιτών, όπου η συνειδητότητά τους είχε ξεπεράσει την παλιά τρομοκρατία της δεξιάς και συγχρόνως την διαπλοκή και την λαμογιά των παλιών προ πενταετίας κομμάτων.

Μη καταλαβαίνοντας ότι καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, αυτό το τόσο σοφό και απλό της λαϊκής παροιμίας. Άλλοτε επιβάλλονται οι συνθέσεις και οι συμμαχίες, κι άλλοτε χρειάζεται η διάσπαση και η αποχώρηση από ένα επικίνδυνο και προ πολλού σαπισμένο συνασπισμό. Την  χρησιμότερη και καλλίτερη εφεδρεία στα μετόπισθεν του τραπεζικού καπιταλισμού.

Μια τέτοια εφεδρεία, που χρησιμοποιεί παγκόσμια το σύστημα, στο τέλος μόνο, όταν χάνει το κοινωνικό και ταξικό παιχνίδι από τους πολίτες, μόνο όταν είναι σίγουρο ότι έχει ηττηθεί, και προστρέχει στους πιο άθλιους εισοδιστές που κρύβει προσεκτικά στην φαρέτρα του μήπως ανέλπιστα γλυτώσει. Και τα κατάφερε.

Ευθύνη από την οποία δεν μπορούμε να γλυτώσουμε κανείς, γιατί τους βλέπαμε, τους ξέραμε, τους ανεχόμαστε και δεν μιλάγαμε, εν ονόματι αυτής της ανύπαρκτης σαπισμένης ελπίδας της ενότητας, λέγοντας σοφίσματα και τραβηγμένα επιχειρήματα απελπισίας, περί σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων, ενώ το πράγμα δε τράβαγε καθόλου, έχοντας γίνει όλα διαφωνίες μόνο, χωρίς ίχνος συνεύρεσης πολιτικής και ιδεολογικής, και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες που εκνεύριζαν και έδιωχναν τα ελάχιστα μέλη του Συριζα, και φυσικά τους συμπολίτες μας ψηφοφόρους που ψήφιζαν μόνο κάτω από την απειλή της επιστροφής των Σαμαροβενζέλων, πως να γλιτώσουν από αυτούς και την μεταπολίτευση, και εμείς ανοήτως το εκλαμβάναμε ως τάχα αποτέλεσμα της σύνθεσης των αγεφύρωτων ταξικών αντιθέσεων και συγκρούσεων μέσα κι έξω από το κόμμα. Μήπως και αλλάξουμε λίγο την πατρίδα, και προωθήσαμε τον μικρό νάνο όλοι μαζί ανεξαιρέτως, ένα παιδί του κομματικού σωλήνα, εκπαιδευμένο να ακούει λάγνα την ιεραρχία και ότι συμφέροντα έκρυβε από πίσω της, που τώρα διαπιστώνουμε και τραβάμε τα μαλλιά μας.

Έναν νάνο της ιστορίας, που εμείς αποθεώναμε ως μεσσία, ως τον ηγέτη των ηγετών  και μόνο νέο Βελουχιώτη δεν τον είπαμε. Και αυτό, λόγο της πλήρους απόρριψης από τον λαό του παλιού πολιτικού συστήματος που μας διέλυσε παντοειδώς, όπου δεν υπήρχε άλλος καλλίτερος παρά διάφοροι επίσης ανθυπομέτριοι από όλα τα υπόλοιπα κόμματα.

Ενώ φαινόταν από μακριά ότι δεν είχε τις ελάχιστες προϋποθέσεις, κυρίως δεν είχε την πατρίδα μέσα του και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο από όλα. Μας παρέδωσε και πάλι αιχμάλωτους στα χειρότερα μνημόνια κι από των Σαμαροβενζέλων, χωρίς να σηκωθεί να φύγει έστω την ύστατη στιγμή πριν να κάνει την συμφωνία, να γλυτώσει τις πιέσεις όπως δικαιολογείτο και κλαψούριζε, να γυρίσει στην Αθήνα, στην αμπάριζα του, στην πρωτεύουσα της δημοκρατίας, να πάρει δύναμη και συμβουλές από τον λαό του και τους συντρόφους του και θα βρίσκαμε οπωσδήποτε μια καλλίτερη λύση.

Έτσι χωρίς θεριό εθνικής συνείδησης μέσα του και όραμα εδαφικής ακεραιότητας, παραδόθηκε τελείως και βολεύτηκε με τα ταξίματα του Γιούνκερ ως σίγουρα εφόρου ζωής, κάτι σαν τον μαοϊκό Μπαρόζο που αμείφτηκε πλουσιοπάροχα από το τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα για την προσφορά του.

Φανταστείτε τον Τάσο Παπαδόπουλο, αυτόν τον μεγάλο ηγέτη της Κυπριακής χώρας, να τους έλεγε μετά το δημοψήφισμα, μετά το πελώριο όχι στο σχέδιο Ανάν, εντάξει εσείς ψηφίσατε όχι, όμως εγώ επειδή με πιέζουν θα ψηφίσω το σχέδιο Ανάν. Γιατί στον δικό μας τόπο, όλα γίνονται φαιδρά, ακόμα και η αριστερά

Δίπλα του ως σύμβουλοί του, οι Δραγασάκηδες και οι Παπαδημούληδες, οι πεμπτοφαλαγγίτες του πιο άγριου καπιταλισμού, φανατικοί Τσιριμώκοι εξ ιδεολογίας και πεποιθήσεως, με μια παρέα άκαπνων σχολιαρόπαιδων συμμαθητών του, που δεν πρόλαβαν να διαβάσουν όχι τον Όμηρο και τον Θουκυδίδη, αλλά ούτε τον μικρό ήρωα τον Γιώργο Θαλάσση. Λωλάθηκαν με την εξουσία, τα έχασαν, και πίστεψαν στο τέλος ότι κάτι το σπάνιο και ιδιαίτερο ήταν που δεν τόξερε ούτε η μάννα τους. Μίλησε βροντερά, η εξ αποκαλύψεως μεταφυσική φωνή μέσα τους. Και φυσικά πήραν τα μυαλά τους μόνο αέρα, αγείωτα στην εργατική τάξη και στους πολίτες.

Και κυρίως κατάλαβαν πως αν δεν κολλούσαν σαν στρείδια στην εξουσία του φίλου τους, σήμερα θα δούλευαν με το μπλοκάκι για ένα πεντακοσάρικο. Από κοντά, και άλλα ίδια άτομα των προηγούμενων κυβερνήσεων που αριστέριζαν για καλό και για κακό. Καριερίστες δηλαδή που συνωστίστηκαν στους διαδρόμους για καμιά θεσούλα,  με απωθημένα του μεγαλείου τους κι αυτοί, να μην πάνε χαμένοι ως ταλαντούχοι και ιδιαίτεροι από την φλέβα τους, και φυσικά ότι αρπάξουμε από τους τίτλους και τις αριστερές διαπλοκές. Άκρως αναξιόπιστα άτομα ακόμη και για μια μέση αστικοκαπιταλιστική δημοκρατία. Και περιμένετε, ακόμα δεν είδαμε τίποτα.  

Τέλος θέλω να προσθέσω σε αυτό το κείμενο, την διαχρονική ευθύνη αξιότατων κατά τα άλλα συντρόφων, με επιμονή και σταθερότητα στα πρωτεύοντα και σημαντικότερα ζητήματα της πατρίδας, που δεν έκαναν ποτέ πίσω, αλλά όμως ανέχθηκαν ανεξήγητα για εμάς τους απέξω αριστερούς συντρόφους, όλο αυτό το μειοδοτικό αλισβερίσι της δεξιάς πλατφόρμας εις βάρος της χώρας, του Συνασπισμού και του Συριζα στη συνέχεια, που βλέπαμε και δεν καταλαβαίναμε. Που δεν κατανοούσαμε πως συνυπάρχετε γιατί ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό τον απολογισμό.