Η μονιμότητα είναι διαπλοκή!!

                                         

Χωρίς αυτή την παραδοχή δεν μπορούμε να πάμε βήμα πάρα κάτω. Να γράψουμε μια αράδα χωρίς ντροπή. Χωρίς να συγκαλύπτουμε κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας. Πόσο μάλλον που είναι η παρθενική συζήτηση για την αριστερά. Και φυσικά δεν μπορούμε να μετέχουμε όλοι. Όσοι μπορέσουν για αρχή. Το σοκ είναι ήδη πολύ βαρύ.

Το κείμενο ήταν θέμα χρόνου να τεθεί στην κρίση της ελληνικής κοινωνίας με πλήρη σαφήνεια.

Γιατί μονιμότητα χωρίς διαπλοκή δεν υπάρχει! Αυτό μας απέδειξε η ελληνική πραγματικότητα περίτρανα. Αυτή είναι η μεγάλη μας αλήθεια. Η μονιμότητα οδηγεί υποχρεωτικά στη διαπλοκή για να διατηρήσει την θέση της. Όταν μάλιστα δεν έχει κανόνες ισότητας και ελέγχου από την κοινωνία, αλλά φάρσες ελέγχου έξω από αυτή ανεξέλεγκτους τελείως, από δημοσιοϋπαλληλικούς κώδικες διάτρητους και μεροληπτικούς, έως από απέναντι υπουργικές αποφάσεις νύχτας, τότε το πράγμα δεν ελέγχεται σαν τη φωτιά των 10 μποφόρ. Η αυθαιρεσία μαίνεται. Τα ρουσφέτια παίρνουν τη θέση των κανόνων. Ο δόλος των συνδικαλιστών θερίζει, οι δικαιολογίες σπάζουν κόκαλα, ο λαϊκισμός της ψηφοθηρίας ανεβαίνει στα ουράνια.

Η επικεφαλίδα αυτή, είναι η διαρκής πραγματικότητα του δημόσιου τομέα. Αυτό που ζούμε. Γιατί η διαπλοκή είναι μόνιμη εφ όρου ζωής χωρίς τέλος χωρίς ελπίδα. Όλα στον κόσμο αλλάζουν, εκτός από την μονιμότητα. Για να σκεφτούμε τι λογικές υποστηρίξαμε.

Η μονιμότητα είναι ομηρία. Διπλή ομηρία μάλιστα. Και του ενός και του άλλου. Η μονιμότητα είναι επίσης κορυφαίος πολιτικός εκβιασμός. Διπλός εκβιασμός εκατέρωθεν. Και του ενός και του άλλου. Το κράτος, η κυβέρνηση, ό αρχικός μεγάλος θύτης, εκβίαζε πάντα ασφυκτικά και πνιγηρά τους δημόσιους υπάλληλους για να εξασφαλίζει την επανεκλογή της με υποσχέσεις αυξήσεων και προσλήψεων των δικών τους. Και αυτοί ανταπέδιδαν με το ίδιο νόμισμα, εκβίαζαν το ίδιο ασφυκτικά και πνιγηρά την πολιτεία και κατέβαιναν με το παραμικρό στους δρόμους και ιδίως προεκλογικά.

Αλλά εκβίαζαν και οι δυο μαζί, κάποιους που ήταν έξω από αυτό το βρώμικο παιχνίδι, και οι οποίοι φυσικά το χρηματοδοτούσαν αγόγγυστα ανέκαθεν ή από την τσέπη τους ή με δανικά που τώρα πληρώνονται. Εκβίαζαν τους υπόλοιπους συμπολίτες τους, την συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, την ανήμπορη να αντιδράσει.

Που αν σας βολεύει κάποιους συνδικαλιστικά και συκοφαντικά για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητά σας, πιθανόν να ισχύει σε περιπτώσεις η υποθετική λάσπη που διακινείτε, ότι οι άλλοι δεν μπορούσαν να μπουν στο δημόσιο αν και θα ήθελαν, γιαυτό και το κατηγορούσαν. Ωραία ξεγλιστράτε. Ενώ εσείς ήσασταν οι ικανοί. Και έτσι να νομιμοποιήσετε τους εαυτούς σας για την διαπλοκή, που αν δεν κάνατε εσείς θα την έκαναν κάποιοι άλλοι. Φυσικό να σημειώσω, εφ όσον εσείς εκτρέφατε τις λογικές αυτές, ποτίζατε και διαιωνίζατε τις νοοτροπίες αυτές, προστατεύοντας τον παράδεισό σας παρέα με κάποιες ιδεολογίες βουτηγμένες στο τέλμα τους που δεν βλέπαν την αυτοσυκοφαντία τους, ενώ ο καπιταλισμός έτριβε τα χέρια του και γελούσε τρανταχτά από ικανοποίηση, για την μονιμότητα που του προσφέρατε να διαιρεί τους εργαζόμενους. Ενώ θα μπορούσαν να καταργήσουν την μονιμότητα και να την κάνουν μια θητεία δεκάχρονη ή δεκαπεντάχρονη για όλους, αμοιβαία προσφορά της πολιτείας και των πολιτών, γνώσης από τη μια και προσφορά εργασίας από την άλλη. Και αυστηρότατα πάντα μέσα στις ανάγκες και μόνο του κράτους και της κοινωνίας.

Γιατί δεν επιδιώχθηκε ποτέ η ανάλογη προσπάθεια ώστε να αποκτήσει κοινωνικά και πολιτικά αντισώματα ο λαός, να διαποτιστεί από αυτή την παιδεία. Να πολεμήσει το βόλεμα εις βάρος των υπολοίπων. Αντίθετα εκπαιδεύτηκε στην πονηριά που βάφτισε εξυπνάδα και αργότερα ευφυΐα, στο δόλο και στη ρεμούλα, και απέκτησε όλες τις δεξιότητες που λένε και οι πολύ μελετημένοι πανεπιστημιακοί κατά πλειοψηφία μεγάλη. Τις δεξιότητες της μονιμότητας. Αλήθεια, τι είναι αυτές που εγκαταστάθηκαν τελευταία σαν ακρογωνιαίο γνωσιακό επιχείρημα ικανότητας τάχα, με κομπιούτερ και τεστάκια ανόητα και ανήμπορα να κρίνουν το βάθος των ανθρώπων και τον πόνο τους, παρά να βολέψουν τους κολλητούς και τους εκατέρωθεν ψηφοφόρους σας. Και για να είναι σίγουροι, γιατί κάθε τόσο κάτι λίγο τους ξέφευγε από τον έλεγχο, πρόσθεσαν και τα μόρια. Μόρια δε, σημαίνει αυθαιρεσία στα λεξικά των εργαζομένων. Για να φωτογραφίζονται ημέτεροι. Όλοι μέσα στον χορό της κοινής προσπάθειας στο χοντρό αυτό παιχνίδι. Και έτσι φυσικό επόμενο ήταν να στηθεί η μηχανή αυτή, το τεράστιο πελατειακό σύστημα, η χειρότερη συμφορά του τόπου, που διέσχιζε από άκρη σε άκρη τη χώρα.

Ωραία τα κατάφεραν οι διαπλεκόμενοι συνεργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι και πολιτικό σύστημα, αλληλοϋποστηρίζοντας φανατικά ο ένας τον άλλο για 40 χρόνια τουλάχιστον, για να αρχίσουμε από την μεταπολίτευση, για να αρχίσουμε την αυτοκριτική μας. Αυτή η διαπλοκή είναι που κράτησε τόσο απίστευτο χρόνο στην εξουσία το καταδιεφθαρμένο δίπολο ΝΔ-Πασόκ. Αυτή η διαπλοκή ψήφησε πρόσφατα ακόμα και τον δοσιλογισμό των μνημονίων. Με την κρυφή ελπίδα να διατηρήσουν την μονιμότητα. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Και δεν αναρωτηθήκατε ποτέ, το πασιφανές ερώτημα, που κι ένα μικρό παιδί το έβλεπε και το έθετε, γιατί οι υπόλοιποι συμπολίτες σας δεν σας συμπαραστάθηκαν. Ή ακόμα καλλίτερα, γιατί όσο περνούσαν οι δεκαετίες σας απέφευγαν και σας άφηναν μόνους, με αποτέλεσμα στην μεγαλύτερη κρίση που ξέσπασε ποτέ στη χώρα, τη σημερινή εποχή των μνημονίων να είστε μόνοι και να χάνετε όλες τις εργατικές και συνδικαλιστικές μάχες μία μετά την άλλη από ποιόν; από τον καρεκλοδοσίλογο Σαμαρά, χωρίς καμιά υποστήριξη από τους υπόλοιπους πολίτες. Δεν είναι κι αυτό ένα καλό ερώτημα, φαρμακερό για τα πεπραγμένα σας και την αδέκαστη συνείδησή σας.

Το πράγμα Φωνάζει από μόνο του δεκαετίες. Βοά και βογκά γι αυτή την διαπλοκή. Ένα δημόσιο τυραννικό και εχθρικό στους συμπολίτες του με την σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων εκεί. Ένα χαρτί αυθημερόν δεν έβγαζαν ποτέ. Αντ΄ αυτού, μαζί με τους τυφλούς και αόμματους της αριστεράς, συκοφαντούσαν τον υπόλοιπο κόσμο που αντιδρούσε με ένα νέο λεκτικό εφεύρημα που σκαρφίστηκαν, ένα τέχνασμα, μια σαχλαμάρα του λόγου, που δεν έλεγε τίποτα, που ήταν μια μπούρδα, και που κανείς δεν βρέθηκε να το διαολοστείλει, τον γνωστό συκοφαντικό κοινωνικό αυτοματισμό, σε όποιον διαμαρτυρόταν για τους εκβιασμούς των δημοσίων υπαλλήλων με απεργίες την ημέρα των πανελλήνιων εξετάσεων, αυτό το ηλίθιο μελανό παράδειγμα. Και σιγά-σιγά τον αυτοματισμό τον υιοθέτησαν όλοι, για να συκοφαντούν την κριτική που τους γινόταν.

Δηλαδή για να καταλάβουμε κι εμείς που συζητάμε εδώ, ήθελαν να μην διαμαρτύρεται κανείς στις δικές τους αυθαιρεσίες και οικονομικές απαιτήσεις, ήθελαν να μην βγάζουν άχνα στους υπέρογκους μισθούς των υπαλλήλων της βουλής, των συγγενών των τζακιών, των στυλοβατών του συστήματος, ή στους πεντακοσιομέδιμνους του υπουργείου οικονομικών και των ΔΕΚΟ, ενώ από την άλλη έβλεπαν σαν το διάολο το ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω που τους πρότειναν δημοκρατικοί προβληματισμοί άλλων πολιτών. Να μας γράψετε ένα επιτρεπολόγιο οι επιτετραμμένοι του συνδικαλιστικού, να ξέρουμε πότε επιτρέπεται και πότε απαγορεύεται να διαμαρτυρόμαστε οι πόπολοι.

Η επικίνδυνη αυτή φυλή των συνδικαλιστών, τη συναινέση των κομματικών, με την σύμφωνη φυσικά γνώμη των εργαζομένων, την έστηνε στις διακοπές του δεκαπενταύγουστου, όπου υπήρχε δημόσιο σημείο και πέρασμα ικανό να εκβιάσει και να παίξει το παιχνίδι της διαπλοκής και των αλληλοεκβιασμών με την κάθε κυβέρνηση ονομάζοντάς το ταξικούς αγώνες. Τι λέτε κύριοι σύντροφοι, ταξικοί αγώνες διαρκώς εναντίον της τάξης τους; για να δικαιώσετε εσείς τα μοντέλα σας; στην πλάτη των άλλων εργαζομένων ακατάπαυστα για εικοσαετίες; Λυπηθείτε μας, σας φωνάζαν από κάτω οι άλλοι ταλαιπωρημένοι και δυστυχισμένοι εργαζόμενοι. Βοήθεια μας συκοφαντούν με τον κοινωνικό αυτοματισμό φώναζαν οι εκτός δημοσίου. Ολυμπιακή, μαζί με τα σωματεία της, και όποια άλλη ομαδούλα σκαρφίζονταν για να διεκδικήσουν πάντα ξεχωριστά, γιατί έτσι τους είχαν μάθει όλα τα κόμματα, πάντα έξω από ενιαία μισθολόγια, πάντα για ένα μικρότατο αριθμητικά κομμάτι εργαζομένων για τον εαυτό του μόνο, με όποιο εκλογικό αντίτιμο και όποια συνδιαλλαγή και διαπλοκή χρειαζόταν οι πολιτικοί τους.

Και οι άλλοι πάλι που βλέπαν το γλέντι της μονιμότητας, που είχε γίνει θεσμός πλέον, σαν κάτι το φυσιολογικό, ζήταγαν κι αυτοί να χωθούν στο δημόσιο, σταζιέροι που στόχευαν στην αορίστου χρόνου καταρχήν, και μετά στη μονιμοποίηση και το ασφαλές άραγμα, αφού ο νόμος απαγόρευε και την απόλυση και την χρονοβόρα τιμωρία ουσιαστικά. Το, δημοκρατική-αντιδημοκρατική πρακτική, το, συλλογική-ατομική διεκδίκηση, δεν τους ένοιαζε καθόλου αρκεί να ικανοποιούσαν τα δικά τους αποκομμένα μισθολογικά συμφέροντα. Κάποιοι ζούσαν στο όνειρό τους τον σοσιαλισμό και όταν ξυπνούσαν ο καπιταλισμός διαιρούσε και κάλπαζε ανενόχλητος από τις αντιφάσεις μας.

Φαντάσου να μην υπήρχε η αντίδραση του κόσμου τι θα γινόταν. Τι θα είχαν κάνει όλοι αυτοί με το κόλπο του κοινωνικού αυτοματισμού. Θα μας είχαν γδάρει οικονομικά πριν τους μνημονιακούς αν δεν είχαμε αντιδράσει. Χωρίς να αναφερθεί κανείς στα γρηγορόσημα και στα φακελάκια της ψευτίλας. Όλοι σε αυτόν τον τόπο θα ήταν μόνιμοι υπάλληλοι του κράτους και θα κόχλαζαν μέσα στην διαπλοκή τους. Όλοι θα έπαιρναν μισθούς ανώτατους κατά την λογική των συνδικαλιστών και των αριστερών κομμάτων. Και για ενιαίο μισθολόγιο τσιμουδιά, ούτε λόγος.

Αντίθετα αμέτρητα μισθολόγια ακολουθούμενα από ανάλογα αμέτρητα σωματεία, που αντιστοιχούσαν σε αμέτρητες μικρομεγάλες επιχειρήσεις για να τα διεκδικούν διαιρεμένοι και χωρισμένοι σε ομαδούλες, εύκολη λεία για την κάθε κυβέρνηση, ο ευκολότερος τρόπος διαπλοκής και για τους δυο.

Η μονιμότητα σαπίζει τον άνθρωπο κύριε συνάδελφε. Άνοιξε τα μάτια σου και δες το. Έκλεισε αυτό το θέμα στη συνείδηση του ελληνικού λαού και μην λες άλλα γιατί εκτίθεσαι. Η μονιμότητα είναι διαφθορά! Το παρελθόν θα μας φάει ζωντανούς!

Γιατί φιλαράκο ο υπάλληλος πρέπει να φοβάται να μη χάσει τη δουλειά του!! Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Με νόμους δρακόντειους που ο πολίτης πρέπει να φοβάται!! Χωρίς τον φόβο, αλίμονό μας οι υπόλοιποι. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο που δεν κατάλαβες. Το πιο σπουδαίο που προσπαθώ να σου πω. Που η προπαγάνδα των συνδικαλιστών οργιάζει να μην καταλάβεις.

Και συ που κρυφοδιαβάζεις, να το χωνέψεις πριν αναλάβεις την όποια εξουσία. Γιατί αλίμονό σου κι αλίμονό μας μετά. Θα μας τσακίσει ο κόσμος αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση.

Γιατί αν δεν υπακούει στους νόμους της πολιτείας του ο εργάτης και ο πολίτης με την δικαιολογία ότι είναι άδικοι, τότε ξέρουμε ότι αυτός ο στρεβλωμένος τύπος ανθρώπου που γεννήθηκε στα σπλάχνα του ελληνικού καπιταλισμού, δεν θα υπακούσει και στους δίκαιους νόμους όταν έρθουν. Γιαυτό και σήμερα όταν συναντάμε κάποιον νόμο δίκαιο που απέμεινε ή ξέφυγε από την κυβερνητική μαφία και δεν τον εξαιρεί, που δεν τον βγάζει πάνω από τους άλλους, τρέχει αμέσως στο ρουσφέτι και στο κονέ του. Έστω και αν αυτοί είναι εκπτωμένοι και άδικοι, που τάχα αυτό σου φταίει εσένα και δικαιολογείσαι λέγοντάς το κάθε τόσο, είναι για να εξαιρεθείς εσύ, να την γλυτώσεις από την μοίρα των άλλων. Τότε η κοινωνία αυτή ακολουθεί το δρόμο του ρουσφετιού. Τότε έχουν γίνει όλα ρουσφέτι, τότε έχουν τελειώσει όλα. Οι χώρες χάνουν την εδαφική τους ακεραιότητα και την ανεξαρτησία τους από τη διαφθορά και τα ρουσφέτια, χωρίς καμία εισβολή εχθρού από άλλη χώρα. Ούτε φαντάζονται οι λαϊκιστές, πως αλώνονται μόνες τους από τα μέσα οι χώρες.

Αν δεν υπακούει ιδίως και περισσότερο στους άγραφους νόμους που δεν μπορούν να τους αλλάξουν τα μνημόνια και οι υπουργοί, ακόμη και ο πόλεμος, τότε η κοινωνία αυτή δεν έχει μέλλον. Σβήνει σαν τις διηγήσεις των παραμυθιών που γκρεμίζονται στην ομίχλη. Αποσυντίθεται διαρκώς στο βάραθρο του ατομικισμού, στην ανυπαρξία κοινωνικής αλληλεγγύης, το χειρότερο απ όλα δηλαδή.

Κανονικά, θα πρέπει να τρέμει τους νόμους εθελοντικά από την δημοκρατία που τον ανέθρεψε και τον δίδαξε έτσι, αλλά από μια Δεξιά που από τη γέννησή της ήταν πρωτοφανώς διεθνώς δουλική ανέκαθεν, έρπουσα στα πόδια των δυνατών και του πλούτου, που του έμαθε το ακριβώς αντίθετο, την ασέβεια στους νόμους και την παράκαμψή τους μέσα από τροπολογίες, μέσα από την διαπλοκή και τον εκβιασμό, αυτό που είναι, τι περιμένεις. Και να μην συγκρίνει με την χειρότερη σημερινή εκδοχή τον εαυτό του, αλλά με την καλλίτερη ή τουλάχιστον με κάποια πιο σοβαρή. Γιατί ο Αριστερός αν θυμάστε, δεν διαπλεκόταν παλιά γιατί ήδη είχε τον φόβο μήπως τον διώξουνε σαν Αριστερό και προσπαθούσε να ζήσει όπως-όπως την οικογένειά του. Γιατί δεν φτάνει η ηθική από μόνη της, θέλει βοήθεια τον φόβο! Ο φόβος είναι όχι μόνο κακό, αλλά και καλό τεράστιο μάλιστα. Αν κάποιος δεν σέβεται την κοινωνία που μέσα της ζει. Και δεν έχουμε χώρο εδώ τώρα να ειπωθούν όλα αυτά περεταίρω.

Η μονιμότητα είναι το μεγαλύτερο ρουσφέτι εξ όλων!! Αυτό λένε στους δρόμους της καθημερινότητας. Αυτό ακούς στις οικογένειες και τα καφενεία. Αν και οι περισσότεροι έτσι όπως εκπαιδεύτηκαν, το λένε με θαυμασμό κι όχι με αποστροφή και ωδίνη.

Γιατί συμπολίτη μια θέση στον ήλιο που την δικαιούσαι και μόνο γιατί γεννήθηκες, θα την αποκτήσεις μέσα από την δημοκρατική ψήφο σου, τους αγώνες σου και όχι από ρουσφέτια. Μέσα από κοινούς και όχι συντεχνιακούς αγώνες. Μέσα από την ισότητα με τους άλλους που ξέχασες και την αλληλεγγύη που πάλι ξέχασες και γιαυτό την διαλαλείς. Ενώ εσύ απαιτείς περισσότερα από τους άλλους ως πιο έμπιστος, πιο μορφωμένος, πιο ικανός, νεοέλληνας κανονικός, καπάτσος δηλαδή στην βαθύτερη μετάφρασή σου. Έχεις δεξιότητες βλέπεις και δικαιούσαι διπλή μερίδα.

Οι συνδικαλιστές, οι εκπρόσωποι αυτοί, συκοφαντούν ακατάπαυστα τον εαυτό τους και δεν το αντιλαμβάνονται κιόλας. Οι δε εργαζόμενοι τους καταχειροκροτούν για αυτό που κάνουν, να διεκδικούν εις βάρος των άλλων. Από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα ακούραστα αυτό συμβαίνει.

Το πρώτο που κάνει κάθε ομάδα κάθε ειδικότητα εργασίας που γεννά η παραγωγή, είναι να οχυρωθεί. Να χτίσει το κάστρο της, να κατασκευάσει τα επιχειρήματά της, τα ψέματά της δηλαδή, να οργανώσει την προπαγάνδα της, να εξηγήσει γιατί δικαιούται περισσότερα, να προσλάβει νομικούς και εργατολόγους και να αρχίσει τις διεκδικήσεις για την συντεχνία της. Μικροί ή μεγάλοι στρατοί ανάλογα το σωματείο.

Ο υπαρκτός συνδικαλισμός πρέπει να πεθάνει. Ξεψυχάει ήδη από τις αμαρτίες του. Από την κατηφόρα ανισότητας. Αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να τον κάνουμε ένα κακό παρελθόν. Πρέπει να δώσει την θέσει του σε ένα νέο τρόπο που ήδη έχει γεννηθεί και ο παλιός δεν τον αφήνει, καταπιέζοντας τον και συκοφαντώντας τον. Και αυτοί που έπαιξαν τίμια τον ρόλο τους, πρέπει να κατανοήσουν ότι η πλειοψηφία πρέπει να επικρατεί στη δημοκρατία και να μην παραπονιούνται! Δεν μπορεί κάθε ομάδα να προσπαθεί να βγει πάνω από τις άλλες οικονομικά και να δυναστεύει τις άλλες. Μόνο μια δεξιότητα υπάρχει, της κάλπης και των αγώνων. Οι υπόλοιπες είναι αμοιβάδες και συμφέροντα.

Οι συνδικαλιστές πρέπει να αντικατασταθούν από τα δημοψηφίσματα!! Δια παντός μάλιστα. Αυτή είναι όλη η ιστορία, αυτή είναι όλη η αλήθεια. Το μέλλον μας. Και είναι εδώ ώριμο από τον χρόνο και την κρίση που ξέσπασε. Αντί χιλιάδες διεκδικήσεις μόνο μια. Με ενιαίο μισθολόγια προς τα επάνω, με ελάχιστες κατηγορίες διαφορετικές, με μία και μοναδική απεργία όταν και αν χρειαστεί, και όχι με ατελέσφορες αμέτρητες μικρές των 50 ατόμων στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας.

Το ίδιο αργότερα και τα κόμματα, όταν οι πολίτες αντιληφθούν από το πρώτο αυτό βήμα, την τεράστια διαφορά ποιότητας της δημοκρατίας τους και της ζωής τους, του περιβάλλοντός τους, της ίδιας της φύσης, όλου του κόσμου γύρω τους.

Το κοινωνικό κράτος δεν θα έχει μόνιμους πελάτες του τους δημόσιους υπαλλήλους, γιατί τότε δεν θα είναι κοινωνικό αλλά πελατειακό της πολιτικής κυβέρνησης και μόνο των δημοσίων υπαλλήλων.

Το μοντέλο της μονιμότητας και των μονίμων είναι αποτυχημένο εξ ολοκλήρου. Στον κοινοβουλευτισμό, στον συνδικαλισμό, παντού. Μια διαρκώς γερασμένη πολιτικά και συνδικαλιστικά κοινωνία. Εκπρόσωποι και εργαζόμενοι δεν μπορούν να είναι πλέον μόνιμοι. Αυτό κομίζει ο νέος κόσμος της νεολαίας μας που ανατέλλει και θα μας σαρώσει όλους.

Τώρα καταλαβαίνει κανείς, πως ακόμα κι αν μονιμοποιούνται οι καλλίτεροι με διαφανέστατες διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ, είναι ήδη ρουσφέτι επίσημο θεσμοποιημένο μεροληπτικό καραμπινάτο. Γιατί το θέμα όπως ξεκαθαρίζει, δεν είναι αν μπήκαν μόνο από το παράθυρο κάποιοι ημέτεροι, αλλά οι ίδιοι οι άξιοι που μπήκαν από την πόρτα, δεν μπορούν να είναι αφ όρου ζωής γιατί εφησυχάζουν, διαπλέκονται και διαφθείρονται γρήγορα, αντιδραστικοποιούνται και μόνο από την μεροληπτική διάκριση που έχουν. Αλλά και γιατί δικαιούνται και οι υπόλοιποι εξ ίσου ικανοί πολίτες μια χρονική ασφάλεια και σιγουριά για κάμποσο όπως είπαμε, αλλά όχι για πάντα. Η περίφημη αξιοκρατία δηλαδή, δεν μπορεί να είναι μόνιμη εφ όρου ζωής. Είναι κι αυτή μια καραμέλα παραπλάνησης, μια φρούδα ελπίδα, ένα μπάλωμα, μια ψευτολύση τελικά. Δεν φτιάχνονται έτσι οι δημοκρατικές κοινωνίες. Η κοινωνία μας χρειάζεται άλλη οργάνωση. Αυτό μας λείπει.

Την μονιμότητα!! αυτή είναι που πρέπει να καταργήσουμε!! όχι για να διώξουμε τους ανθρώπους από τις δουλειές τους, ούτε για αστείο, αλλά για να τους διδάξουμε ότι δεν μπορούν να έχουν αυτό το καταχρηστικό δικαίωμα πλέον, αυτό το άνισο δικαίωμα, το μονοπώλιο της μονιμότητας.

Γιαυτό πρέπει να ξεκινήσει μια άλλη εργατική παιδεία, μια άλλη κουλτούρα εργασίας, ένα άλλο μέλλον στη βάση τη ισότητας των πολιτών μεταξύ τους. Η Αριστερά δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με αυτό το κράτος και καμία συνέχεια, αλλά να το αλλάξει με όλες της τις δυνάμεις.