Το τέλος της μεταπολίτευσης ;

Η μεταπολίτευση τελείωσε. Το ακούσατε; μέχρι εδώ ήταν. Τελείωσε, τελείωσε, τελείωσε. Μαζεύτετα και φύγετε, τσακιστείτε ρεμάλια.
·
Αυτά τα σκληρά λόγια φώναζε οργισμένα μα περισσότερο σπαρακτικά από τις συνέπιες της κατάργησης των δυο μισθών όπως έγραφε στο πλακάτ της, μια τριανταπεντάρα περίπου κοπέλα που περπατούσε δίπλα μου στην μεγάλη συγκέντρωση της πέμπτης 20 Μαΐου 2010. Μια οργή ξεχυνόταν ακράτητη από μέσα της, που την συναντάμε καθημερινά στους δρόμους, που μας επισκέπτεται επίμονα ακόμα και στον ύπνο μας.
·
Με ανακούφιση βλέπουμε εκατομμύρια έλληνες πολίτες επί τέλους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να λένε όλοι το ίδιο παθιασμένα και ακούραστα πάνω από ένα χρόνο. Να θεωρούν την μεταπολίτευση ως το μεγαλύτερο κακό. Ως την μεγαλύτερη λεηλασία της ζωής τους, που πρέπει να τελειώσει εδώ. Που πρέπει να τελειώσει τώρα αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς καμιά άλλη συζήτηση, χωρίς καμιά άλλη χρονοτριβή όπως λένε, με ή χωρίς διεθνές νομισματικό ταμείο συμπληρώνουν οι περισσότεροι νευριασμένοι στο έπακρο. Και έχουν άπειρο δίκιο φυσικά.
·
Όμως δεν είναι έτσι εύκολα τα πράγματα σκέφτεται κανείς, μόλις λίγο κοιτάξει δίπλα από την αγανάκτηση του κόσμου, στην εχθρική πλευρά. Το πελατειακό σύστημα έχει φροντίσει μελετημένα από πριν την επιβίωσή του, ακόμα και αν τώρα καταγγέλλει τον εαυτό του για να μας εκτονώσει και να ξεχάσουμε σύντομα όπως συνήθως, ακόμα κι αν υποχρεωθεί να θυσιάσει μερικά μεγαλολαμόγια του. Οι δυνάμεις του μηχανορραφούν και οργανώνουν σενάρια και προβοκάτσιες καθημερινά να μην τελειώσει ποτέ η μεταπολίτευση. Όσο αυξάνεται και αγριεύει η φτώχεια και όσο ζυγώνει ο καιρός των εκλογών, τόσο οι σπέκουλες θα φουντώνουν και θα κατακλύζουν τη χώρα. Οι γεωπολιτικοί τοποτηρητές μας βρίσκονται και αυτοί σε πλήρη εγρήγορση και συνεργασία με τους έλληνες λακέδες τους, γιατί φοβούνται μια αναπάντεχη άνοδο της αριστεράς. Οι δημοσιογράφοι είναι πανέτοιμοι να οργιάσουν, να ξαναμιλήσουν για γκούλακ που ετοιμάζουν οι έλληνες κουμουνιστές. Τράπεζες και τραπεζίτες, χρηματιστήρια και χρηματιστές, κερδοσκόποι και γκόλντεν μπόυς όλων των επαγγελμάτων, βρίσκονται όλοι σε αναταραχή με την ελλάδα. Μπορεί να γίνει καμιά στραβή, κανένα λάθος και να χάσουν την εξουσία οι μαριονέτες τους. Και εμείς είμαστε μόνοι και αβοήθητοι μονάχα με την ψήφο μας, με αυτή την τεράστια δύναμη που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε.

·
Από την άλλη, αυτές οι αγανακτήσεις όσο ειλικρινείς κι αν είναι, όσο έντιμες και κι αν προβάλουν, κουβαλάνε σιωπηλά μέσα τους τον στρουκτουραλισμό της φυλής μας. Το πώς χτίστηκε το παρελθόν μας. Οι εικοσαετίες και οι σαρανταετίες που πέρασαν δεν είναι νεκρές, αλλά καθορίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε το παρόν μας. Ταιριάζουν με μια απίστευτη συνέπεια στο σημερινό μας αποτέλεσμα. Μια κουμπότρυπα με το κουμπί της. Το ίδιο και οι πρόσφατοι αιώνες που δεν φαίνονται κρυμμένοι στη σκόνη τους, αν και είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, οι δράστες των σημερινών ρουσφετιών. Δηλώνουν τι θα κάνουμε αύριο το πρωί και τι δεν θα κάνουμε γιατί δεν μπορούμε. Η δομή μας, το χτισμένο μας, εμπεριέχει όλες τις αντιφάσεις μας. Δίπλα στις αρετές μας, έχουν επικαθήσει οι αρνητικότητες σαν τοξικό πολιτικό ίζημα από νοοτροπίες, συνήθειες, επίκτητα του χρόνου και δεύτερες φύσεις που καιροφυλακτούν να ανατρέψουν την πνευματική διαύγεια και τον ορθολογισμό μας ανά πάσα στιγμή.
·
Χρωστάμε να συνειδητοποιήσουμε διεξοδικά μια για πάντα το σπίτι που φτιάξαμε και ζούμε, τα σχέδιά του, τα υλικά του, τη στρουκτούρα του, την ακτινογραφία της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που διαμορφώσαμε. Το τι πραγματικά είμαστε. Νικηθήκαμε ακόμα μια φορά μετά τον εμφύλιο, από τους Τζοχατζόπουλους και τους Μαντέληδες αυτή τη φορά. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Ολική ήττα μάλιστα. Αυτούς ακολούθησε ο λαός, τα μοντέλα τους υιοθέτησε. Το στυλάκι τους μιμήθηκε. Γίνανε ζηλευτά πρότυπα για την ελληνική κοινωνία. Γέμισε η Ελλάδα αντίγραφά τους. Δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε τον λαό, να τους σταματήσουμε. Ακολούθησαν αυτούς αντί για μας, στις ΔΕΚΟ, στα υπουργεία, σε όλες ανεξαιρέτως τις υπηρεσίες του τόπου μας.

·
Αλλιώς δεν θα εξηγηθεί η τεράστια μακροβιότητα της μεταπολίτευσης επί 35 ολόκληρα χρόνια. Με άλλα λόγια έχουμε βεβαρημένο πολιτικό μητρώο. Αυτό να το παραδεχτούμε αμαχητί. Έχουμε ήδη αργήσει. Να το αποδεχτούμε χωρίς αντιστάσεις τώρα στο και πέντε που τελειώσαν όλα τα ψέματα, γιατί αλλιώς δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα αν υπάρχει. Δεν εξηγείται πως ο πολιτικός που κατέλυσε την δημοκρατία, ο αποστάτης Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός και ξανακυβέρνησε την χώρα με την ψήφο του λαού. Κάτι που δεν πίστευε κανείς πριν γίνει αυτό το πολιτικό δυστύχημα. Καμαρώστε μας! Ποιος ξέρει τι κρύβεται μέσα στο σκοτεινό μας υποσυνείδητο. Τι τέρατα του παρελθόντος δεν εννοούν να πεθάνουν και να γίνουν ιστορία, παρά επιμένουν να διαφεντεύουν την τηλεόραση και τα κινητά, τα κομπιούτερ και την υψηλή ηλεκτρονική τεχνολογία του σήμερα σαν φεουδάρχες του χρόνου. Λες και ο χρόνος σταμάτησε και δεν περνά. Να συμπεριφέρονται ως το άπειρο μέλλον να τους ανήκει. Σαν να μας διοικούν από το παρελθόν, ως εμείς να είμαστε πιόνια των δικών τους λογικών. Να εξουσιάζουν τη ζωή μας από τους τάφους τους.
·
Γιατί το ερώτημα είναι αν αυτές οι καλοδεχούμενες εκρήξεις και τα ξεσπάσματα αρκούν να φέρουν μια ουσιαστική αλλαγή αυτή τη φορά και όχι ένα δειλό και άθαρρο ξέσπασμα, κούφιο όπως τα προηγούμενα ατελέσφορα της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας, που στο τέλος υπερψήφιζε και πάλι δεκάδες φορές τους ίδιους λωποδύτες και τις ίδιες βρώμικες λογικές και νοοτροπίες.
·
Τη μεταπολίτευση δεν την αφήσαμε εμείς να έρθει. Όχι οι απολύτως διεφθαρμένοι πολιτικοί της κλοπής, αλλά εμείς οι λαλίστατοι οι εξυπνάκηδες ψηφοφόροι που ρητορεύαμε στα καφενεία υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού απατεώνα.
Η μεταπολίτευση δεν ήρθε ποτέ. Γιατί ήμασταν ανώριμοι να την φέρουμε, ανίκανοι! Γιαυτό όλοι μιλάνε κάθε τόσο για το τέλος αυτού του ελληνικού εφιάλτη που κάθε τόσο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει
·
Γιατί μεταπολίτευση, όπως συμφωνούμε όλοι νομίζω, σημαίνει το άλλο. Την αλλαγή. Το καινούργιο ξεκίνημα. Την επιστροφή της χαμένης δικαιοσύνης προ πάντων. Το τέλος του παρακράτους μέσα στο κράτος. Χωρίς την ουρά της Χούντας με τον αθέατο οικονομικό φασισμό της. Το μετά την χούντα, την μεταπολίτευση. Την επιστροφή στην ομαλότητα της δημοκρατίας.
·
Όμως το άλλο δεν έρχεται παρά έρχεται το ίδιο πάλι και μας ξαφνιάζει. Πηγαίνει στο καμαρίνι του, μεταμφιέζεται και εμφανίζεται ως άλλο ενώ είναι το ίδιο. Αλλά δεν μπορεί να κοροϊδέψει πια καθόλου. Το μακιγιάζ λιώνει το ίδιο βράδυ μετά το γλεντοκόπι της επιτυχίας των καπάτσων που μας κορόιδεψαν, που μας την φέραν και πάλι και τότε όλοι καταλαβαίνουν την φάρσα, ότι είναι το παλιό κρυμμένο από πίσω, οι μασκαράδες της δεξιάς και του πασόκ μεταμφιεσμένοι. Καθαρμένοι από την νέα ψήφο των πολιτών, έτοιμοι να συνεχίσουν πιο ορμητικοί. Γιατί εμείς τους ξεπλένουμε κύριοι έλληνες αν καταλάβατε. Εμείς δίνουμε καινούργιο κουράγιο και καινούργιο θράσος σε όλους αυτούς να επαναλάβουν τα ίδια και χειρότερα κάθε επόμενη φορά.
·
Γιατί η μεταπολίτευση έβαλε την αριστερά στην άκρη. Αυτό ήταν όλο το μέλημά της αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία. Αυτός ήταν όλος ο φόβος της. Αυτό κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι δημοκράτες κρυμμένοι μέσα στα εισαγωγικά τους. Να μην μετέχει η αριστερά στην εξουσία που εδικαιούτο. Αυτή που αντιστάθηκε στη Χούντα κατά ενενήντα πέντε τοις εκατό τουλάχιστον και τράβηξε τα πάνδεινα. Έφτιαξαν κι ένα κόμμα μαϊμού από τυχοδιώκτες να μιμείται την αριστερά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, να μην κινδυνεύουν από αυτήν και χάσουν κάποτε στο μέλλον το φαγοπότι. Κάθε όνομα εκεί μέσα πετάγεται όπως στις ταινίες τρόμου από τους βούρκους. Την σφετερίστηκε, της έκλεψε την αλλαγή που μόνο αυτή μπορούσε να φέρει πραγματικά. Της έκλεψε την ζωή και τους αγώνες. Να όλη η ιστορία, ολόκληρη η φιλοσοφία του πολιτικού συστήματος, κρυμμένη πίσω από την τάχα αριστεροσύνη του πασόκ. Και τώρα όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα. Γιατί σπάσαν τα φρεάτια και οι ασφαλιστικές δικλείδες των νόμων και της συγκάλυψης των συναδέλφων, και ξεχύθηκαν τα βοθρόνερα και οι βρώμες της πολιτικής στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας.
·
Το τέλος της μεταπολίτευσης δεν ήρθε ακόμα. Θα έρθει μόνο όταν η αριστερά θα βρεθεί στην εξουσία. Αυτό σημαίνει μεταπολίτευση. Η αριστερά στην εξουσία. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Όποιος αρνείται να το καταλάβει τώρα που όλα φαίνονται τόσο καθαρά, τώρα που τα πάντα κραυγάζουν αυτή την μεγάλη αλήθεια, θα το πληρώσει ακριβά με νέες τραγικές απώλειες εισοδήματος και μεγαλύτερη ακόμα φτώχεια. Με ζωή χωρίς σύνταξη. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να γλυτώσει τη χώρα από την καταστροφή και να βάλει μια τάξη στη διοίκηση. Αλλιώς δεν θα έρθει ποτέ η μεταπολίτευση. Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην κομπίνα του δικομματισμού. Θα μου πείτε, δεν βλέπετε τα χάλια της. Θα σας πω τα βλέπω και επιμένω. Είναι η μόνη λύση. Ξέρω είναι δύσκολο να το καταλάβαιτε, όμως προσπαθήστε.
·
Όποια άλλη λύση σκαρφιστούν, όποια άλλη λύση κατασκευάσουν, θα συντριβεί από μόνη της πριν την αγγίξουν καν, πριν την ξεκινήσουν. Όποια λύση δεν έχει μέσα της την αριστερά ως πρωταγωνιστή, θα καταρρεύσει γιατί θάναι μια απάτη, μια από τα προηγούμενα ίδια.
·
Χωρίς την αριστερά όλα τα σενάρια θα ξεψυχάνε στην διαδρομή προς την δημοσιοποίησή τους.
Χωρίς την αριστερά αγαπητοί μου συμπολίτες έλληνες, δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ το μαρτύριο της μεταπολίτευσης. Θα ζείτε αυτό που θα ψηφίζετε. Και χωρίς παράπονα πια γιατί τελείωσε αυτό το καλαμπούρι. Και κάποιοι φίλοι που συναντιόμαστε εδώ στο μπλοκ, να μην μπερδεύεστε με την κριτική που ασκώ στην αριστερά, γιατί αυτό είναι άλλο θέμα. Αναγκαίο για την υγεία της σκέψης, και τη συμβολή μου στην απαγκύλωσή της.
Το τέλος της μεταπολίτευσης μπορεί να μην θάρθει ποτέ. Οι άνθρωποι είναι πεισματικά αμετανόητοι. Αν όμως έρθει, θα είναι αυτό που ανέφερα. Και θα το δούμε σύντομα ότι είναι έτσι.

*επόμενη ανάρτηση 1 Ιουλίου 2010