Το σύνδρομο της ατιμωρησίας

Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει κραυγάζω υπέρ της ατιμωρησίας.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι καλά τώρα πια.
·
Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει μην φυλακίζετε τους κλέφτες της αγοράς. Σημαίνει μην φυλακίζετε τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Σημαίνει δεν αφήνω ούτε το στοιχειώδες, ούτε το πασιφανές καν δίκιο να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει.
Σημαίνει τέλος μια ανεξήγητη και ακατανόητη δια βίου ασυλία υπέρ των κρατικοδίαιτων οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ, σε κάθε κομπίνα και λαμογιά τους εις βάρος των πολιτών και του κράτους. Γιαυτό εξ άλλου και κραυγάζουν.
·
Πανηγυρίζουν εικοσαετίες από την χαρά τους που δεν τους τιμωρεί ποτέ καμιά αρχή. Γιαυτό είναι υπέρ της δημοκρατίας αναφανδόν. Και αυτό πρέπει επί τέλους να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν μπορεί οι κερδοσκόποι των βασικών αναγκών μας να είναι υπέρ της δημοκρατίας όπως εσείς και εγώ. Οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι των ομολόγων των ταμείων μας, να υποστηρίζουν και να ψηφίζουν όπως εσείς και εγώ. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κάτι μας διαφεύγει. Κανονικά αυτοί θα έπρεπε να επιθυμούσαν ένα άλλο πολιτικό σύστημα που να εξυπηρετεί τα δικά τους κλεπτικά συμφέροντα και όχι την δημοκρατία με την ισονομία της. Εντύπωση κάνει γιατί επιλέγουν την δημοκρατία.
·
Έχουν μάλιστα το θράσος και την δημοκρατική κάλυψη να βγαίνουν στα τηλεοπτικά καφενεία, δικά τους είναι εξ άλλου, καταπατημένα και παραχωρημένα από τους υποτακτικούς του δικομματισμού, και να δίνουν συμβουλές και διαλέξεις σε εμάς τους άλλους για την δημοκρατία, ενίοτε και απειλές, πώς να συμπεριφερόμαστε, πως να μην οργιζόμαστε, πως να μην γινόμαστε έξαλλοι για τα σκάνδαλα και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και πως να αφήνουμε την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη λένε, ψύχραιμη και ανεμπόδιστη, να ανακαλύψει τους πασίγνωστους ενόχους. Πως τα κατάφεραν πολιτικοί και δικαιοσύνη, να μην είναι ούτε ένας κλέφτης μέσα, είναι πράγματι ένα μυστήριο για την ελληνική πολιτική σκέψη.
·
Η ατιμωρησία, οδηγεί στον ευνουχισμό της δημοκρατίας. Δεν έχει όπλα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Το ίδιο ευνουχίζονται σιγά-σιγά και οι πολίτες της.
Έτσι βλέπουμε εξαθλιωμένους ψυχολογικά και πνευματικά ομιλητές ή διαδηλωτές να φωνάζουν ξεψυχισμένα στις πορείες ειρήνη.. ..ειρήνη, σαν να τρεκλίζουν από την ισοπέδωση της ατιμωρησίας, σαν να είναι έτοιμοι να σωριαστούν από την απογοήτευση. Τραγέλαφος. Πλήρης ασυνεννοησία με το ένστικτο του δικαίου μέσα μας, να εξεγείρεται και να μας χτυπάει το κεφάλι. Ο γιαλατζί πολίτης του σήμερα, αυτό το υποτακτικό τερατογέννημα.
·
Είμαστε ήδη προ πολλού εμείς οι Έλληνες, στο σημείο εκείνο που πρέπει να επαναδιερευνήσουμε εκ βάθρων την έννοια της σύγχρονης δημοκρατίας μας, εμπλουτισμένης με τα συγκριτικά δεδομένα των άλλων χωρών, όπως και εκείνα της πολιτικής μας κλασικής παράδοσης της δημοψηφισματικής δημοκρατίας που διατηρείται ολοζώντανη στη συνείδηση μας, θωρημένης και με τον νεότερο ιστορικό μας απολογισμό, αφού διαπιστώνουμε ότι αυτή έχει διαβρωθεί ολοσχερώς από τον πολιτικό και ατομικό σοφισμό και τα δικαιώματα των κάθε λογής απατεώνων και εγκληματιών. Από τα δικαιώματα του ενός, πάντα εις βάρος των πολλών, μέσα από την καραμέλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστών σαλτιμπάγκων υποκοσμικών και υπερκοσμικών του χρήματος, όπως τα προπαγάνδισε και εγκαθίδρυσε ο Ριγκανισμός, ο Θατσερισμός και ο Μπουσισμός στις μέρες μας. Αυτό που έχει απομείνει από την δημοκρατία είναι μόνο το κουφάρι της. Η ίδια είναι νεκρή προ πολλού.
·
Πρέπει να τολμήσουμε επί τέλους, με μια διεθνή ιστορική παρέμβαση να ξεκαθαρίσουμε την δημοκρατία από τον καπιταλισμό! αυτό το μπέρδεμα! αυτή την κατάρα που έχει κολλήσει επάνω της. Γιατί δεν είναι δυνατόν η δημοκρατία να είναι αυτό το ατέλειωτο μαρτύριο της κλοπής μας από τους ατιμώρητους πονηρούς.
Και να πούμε, αν είναι έτσι η δημοκρατία, τότε δεν την θέλουμε και απέχουμε από αυτήν με πλήρη συνείδηση.
Εμείς όλο αυτό τον μακρύ καιρό, κάτι άλλο εννοούσαμε δημοκρατία.
·
Έτσι έχουν διαμορφωθεί σήμερα πια τα πολιτικά μας πράγματα από την μεταπολίτευση και μετά.
Βέβαια για να το καταλάβουμε αυτό και να μην πελαγοδρομούμε άσκοπα σε αναζητήσεις και εξηγήσεις στο πως φτάσαμε εδώ, θα χρειαστεί να αρχίσουμε σωστά και να πούμε ότι η μεταπολίτευση ήταν μια ακόμη εκτροπή όπως η χούντα.
Η μεταπολίτευση ήταν η ατιμωρησία της χούντας. Αυτό ήταν. Τώρα το καταλάβαμε καλά. Τώρα που σκεφτήκαμε θαρραλέα και λύθηκε το μυστήριο της σημερινής δημοκρατίας. Μια εκτροπή που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τώρα. Ας ξαναθυμηθούμε εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι, όλες τις απαλλαγές των αρχιβασανιστών και μεγαλοχουντικών που άρχισαν να τρυπώνουν σαν ποντίκια στην κρατική μηχανή και τα κόμματα. Έτσι αυτή η ατιμωρησία εγκαθιδρύθηκε πολιτικά και στρέβλωσε την δημοκρατία, γενόμενη από την αρχή πολιτική νοοτροπία και αμέσως μετά με την έλευση του πασόκ επεκράτησε και σαν κοινωνική νοοτροπία. Και αυτά που λένε οι ανεγκέφαλοι αν όχι επιτετραμμένοι διανοούμενοι περί μεγαλοθυμίας και ανοχής των κλεφτών στην δημοκρατία, είναι παραμύθια και δικές τους κατασκευές. Ούτε στην σύγχρονη Αμερική ισχύουν, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην γέννηση της δημοκρατίας ίσχυσαν ποτέ. Μπερδεύουν τον καπιταλισμό με την δημοκρατία και την καριέρα τους.
Η χούντα παρέδωσε στην μίζα. Έκαναν αλλαγή σκυτάλης. Αντικατέστησαν η μία την άλλη. Έτσι από καιρό πια έχουμε οικονομική χούντα αντί στρατιωτική. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η πλήρης ατιμωρησία.
·
Γιατί πρέπει να εξηγήσουμε αυτή την ευχαρίστηση που νιώθουμε μέσα μας, αυθόρμητη και αληθινή, και συγχρόνως αναντίστοιχη και ασύνδετη με τον λόγο αποδοκιμασίας που ταυτόχρονα εκφωνούμε κρητικά, σε κάθε τέτοια αυτόβουλή πράξη απόδοσης δικαίου, από ομάδες πολιτών και νεολαίων, ήπιας ή βίαιης έως και πολύ βίαιης πράξης που ξέσπασε τον τελευταίο ειδικά χρόνο. Να καταλάβουμε γιατί πηγάζει από μέσα μας αυθόρμητα αυτή η χαρά, χωρίς εμείς καν να την μελετήσουμε και να την σκεφτούμε.
Σχοινοβατούμε μεταξύ του νόμου και του δικαίου, μεταξύ της νομιμότητας και της ανομίας. Γιατί το δίκαιο είναι άνομο. Αλλά ας έχουμε ακατάπαυστα κατά νου για αυτό, σαν αλάνθαστο οδηγό μέσα στους αιώνες, πως νόμιμο είναι μόνο το δίκαιο.
Λησμονούμε με το παραμικρό, δεν συγκρατούμε την μνήμη μας, και είμαστε έτοιμοι σαν πρόθυμα τσακλοκούδουνα να αφορίσουμε κάθε αγανακτισμένη ή βίαιη ενέργεια με τόσο μεγάλη ελαφρότητα, που ευθύς μετά από λίγο μας κάνει να αηδιάζουμε τον εαυτό μας.
·
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι άλλο η κωμωδία με την σάτιρα, δηλαδή ο παπαδίστικος εξορκισμός της ατιμωρησίας, η συχώρεση που λέμε, η ανώδυνη κραυγή, το βρίσιμο και το ξέσπασμα , αυτό που ακριβώς θέλει ο εγκληματίας, να τον σατιρίζουν, να εκτονώνονται οι απερίσκεπτοι και να την γλυτώνει αυτός, συνεχίζοντας μάλιστα ανενόχλητος τις δραστηριότητές του την άλλη μέρα αν είναι δυνατό. Και άλλο η τραγωδία, αυτή που μόνο επαναφέρει τα πράγματα στην ζωή και την αλήθεια της. Αυτή που μας μαθαίνει την ζωή και την υπευθυνότητά της.