Περί συχνοτήτων

Εν τω μεταξύ το θέμα της ΕΡΤ, εκτινάχθηκε στα ύψη του ενδιαφέροντος των πολιτών την περασμένη εβδομάδα και πρωταγωνίστησε πάλι. Όχι μόνο για τον αναντικατάστατο ειδικό, αλλά γιατί βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε πιο έντονα από ποτέ με μια Αριστερή κυβέρνηση, την ουσία των υπολοίπων καναλιών. Δεν είναι δευτερεύον πια όπως εφησύχασε αρκετούς.

Πάντα πίστευα ότι ήταν το πιο σημαντικό από όλα τα νομοσχέδια που ψηφήσαμε. Κι έπρεπε να προηγηθεί πάση θυσία. Ήταν το πρώτο των πρώτων. Τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν όλα ένα μήνα, αυτό όχι. Ούτε μια μέρα ούτε μια ώρα. Νομίζουμε πως ζούμε την εποχή του Σαμαρά ακόμη. Όλοι οι πολίτες. Αφήσαμε το χειρότερο δηλητήριο που υπάρχει, να συνεχίσει να μπαίνει στο αίμα και τη συνείδηση των συμπολιτών μας. Είναι θέμα πιο σοβαρό κι από τον στρατό μιας χώρας σε καιρό ειρήνης, όπως και σε καιρό πολέμου.

Αλλά τι είναι οι συχνότητες; Που αλλάζουν την ζωή μιας κοινωνίας. Που αλλάζουν το τοπίο άρδην σαν θαύμα και σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο πιο γαλήνιο, πιο ισορροπημένο, πιο φιλικό και πιο δημοκρατικό.                                                                                                                                            

Τι είναι αυτές οι συχνότητες, 

που μπαίνουν πολεμικά στο χρηματιστήριο της ενημέρωσης; Αυτό που ονομάζουμε κανάλια τελικά. Που τις κυνηγάνε και συναγωνίζονται άγρια και φονικά μεταξύ τους ποιος θα τις χτυπήσει στον φωτεινό πίνακα της αγοροπωλησίας. Ποιος θα πάρει τις μετοχές, ποιος θα τις αποκτήσει, ποιοι θα πάρουν τις άδειες δηλαδή. Γιατί από αυτές τις συχνότητες εξαρτάται η Δημοκρατία. Η  κατάρρευσή της ή μη, μέσω της κίτρινης φυλής που τις διαχειρίζεται.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

Οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, είναι εθνικός χώρος. Αυτός είναι ο ορισμός τους.  Είναι και αυτά σύνορα που προστατεύονται με σκληρές μάχες,  να μην εισβάλουν στον εναέριο εθνικό χώρο, και προπαγανδίζουν κατά της δημοκρατίας από τον εχθρό. Ο αέρας δηλαδή είναι εθνικός χώρος συμπολίτες. Με κανονικές αερομαχίες όπως οι αεροπόροι μας στο Αιγαίο με τα μαχητικά αεροπλάνα που κυνηγάνε και εκδιώχνουν όποιον εισχωρήσει σε αυτά.

Έτσι πρέπει να τις δούμε, γιατί έτσι είναι πραγματικά. Γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε τις μάχες που δίνονται για αυτές. Γιατί σε πέντε δευτερόλεπτα εκπομπής σπέρνουν τον όλεθρο. Σε δέκα δευτερόλεπτα καταστρέφουν την σοδειά μια ζωής. Βομβαρδίζουν τις ψυχές μας με ότι βρουν. Μας πυροβολούν σαν όμηρους με δεμένα χέρια και πόδια.

Και είναι ταυτόχρονα επίσης, ένας καθαρά ταξικός πόλεμος όπως ο εθνικός, για την αποπομπή παρεμβολών στην λειτουργία της δημοκρατίας. Αδιάκοπος πόλεμος χωρίς ενδιάμεση ειρήνη. Μέσα κι έξω από την χώρα.  

Ακόμα και οι ίδιοι οι φυσικοί και οι τεχνικοί που τις παίζουν στα δάχτυλα και τις διδάσκουν, τις βλέπουν εγκλωβισμένοι μέσα στην ειδική επιστήμη τους. Η διαμεσολάβηση της αόρατης αλυσίδας που τις συνδέει και τις μετατρέπει από φυσικούς νόμους σε κοινωνικούς νόμους, δεν φαίνεται. Αυτά ασύνδετα μεταξύ τους, νομίζεις ακόμα ότι οι συχνότητες είναι το μήκος ενός ηλεκτρομαγνητικού κύματος, που εκπέμπει και επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Πότε φθάνει το σήμα του, τι έντασή έχει, τι διάρκειά έχει, αν είναι καθαρό κλπ, που δεν δείχνουν τίποτα από την κοινωνική σημασία που διαδραματίζεται στο βάθος και πίσω του φαινομένου. Πώς να εξηγήσεις πως το μεροκάματο το καθορίζουν οι συχνότητες με την προπαγάνδα τους και την επίθεσή τους σε αυτό. Πως δεν φτάνει η κινητοποίηση και η διαδήλωση με την απεργία. Πως τα συνδικάτα δεν κάναν ποτέ απεργία για αυτές. Πόσο σπουδαίο και προχωρημένο αλήθεια θα ήταν κάτι τέτοιο!

Γιατί αν το σκεφτεί κανείς και επιθεωρήσει διαχρονικά όλο αυτό το διάστημα, δεν θα έπρεπε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, η ΓΕΣΕΕ, να έχει μια συχνότητα δικιά της αναρωτιέσαι. Ακόμα και με τον Παναγόπουλο πρόεδρο και με εγκάθετους επιτηρητές του ΣΕΒ;  Και το θέτω ως πρόταση στο δημόσιο λόγο για το εργατικό κίνημα συγχρόνως.

 Γιατί  δεν υπάρχει ίχνος δημοσιογραφίας εκεί μέσα, ούτε κακής ούτε κάκιστης, παρά στάζει όλο αυτό το πράμα μαύρη προπαγάνδα, που φασίζει πάνω σε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Δελτία ειδήσεων, όπου προτιμάς να βλέπεις ανόητες διαφημίσεις;

Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι δεν είναι μόνο η ΕΡΤ το ζητούμενο και λύθηκε το πρόβλημα. Της επιστροφής των εργαζομένων και της αποκατάστασής της κρατικής τηλεόρασης  στην πρώην ΄΄ δημοκρατική ΄΄ νομιμότητά της. Καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά που θα ανήκουν όλες οι συχνότητες ως εθνικός χώρος, ως κοινωνικός, ως εργασιακός χώρος, ως συλλογική αισθητική. Δεν μπορεί όλα τα κανάλια-συχνότητες να ανήκουν αποκλειστικά στον ΣΕΒ και την οικονομική ελίτ του τόπου.

Από όλα τα κανάλια ακούγονταν και ακούγονται, μιλούσαν και μιλούνε οι ιδιώτες μεγαλοκεφαλαιούχοι με την φωνή των κίτρινων κολάρων. Αυτό είναι μια φαρσοκωμωδία χωρίς ταίρι για μια ελάχιστα δημοκρατική χώρα.

Έπρεπε να έρθει η επιστήμη με την τεχνολογία της,  να ξαναδώσει μια περιορισμένη μικρή ανάσα, μια μικρή φωνούλα έστω μέσα από την Google, στις νεότερες γενιές που μάθαν να χρησιμοποιούν τα μπλοκ και τις ιστοσελίδες και αργότερα τα face book, τα  Twitter και τις άφθονες εφαρμογές που προέκυπταν και δεν χαλιναγωγούνταν εύκολα, για να ακουστεί η φωνή του φιμωμένου πολίτη.

Η ελληνική αστική τάξη κατάφερε για 26 ολόκληρα χρόνια, από το 1989, από την δημιουργία της δολίως ονομαζόμενης εξ αρχής ΄΄ ελεύθερης τηλεόρασης ΄΄ προσβλέποντας συνειδητά και με οργανωμένο σχέδιο, να καταλάβει όλα τα κανάλια και τις συχνότητες δικά της, ιδιωτικά απολύτως, με πρώτο και καλλίτερο την ιδιωτική ΕΡΤ, που έκαναν κι αυτή πάλι ιδιωτική, ως Νεριτ.

Επείγον !!

Πρόσεξε τι θα υπογράψεις κύριε πρωθυπουργέ της Αριστεράς

Η Ελληνική δημοκρατία βρίσκεται από καιρό ήδη, σε μια πρωτοφανή προνομιούχα θέση παγκόσμια! Ούτε ο πρώτος λαχνός να μας έπεφτε, δεν είναι αρκετός μπροστά σε αυτό που μας συνέβη.

Και γίνεται μια τεραστίων διαστάσεων ενορχηστρωμένη διπλωματική προπαγάνδα, να μην το καταλάβεις ούτε εσύ, ούτε εμείς οι συμπολίτες σου. Να βρεθούμε από την απροσδόκητη πλεονεκτική μας θέση, σε μια μειονεκτική και να παρακαλάμε κι από πάνω σαν ζήτουλες, ενώ είμαστε κερδισμένοι. Κι αυτό δεν μπορείς να μου το αρνηθείς. Έχεις τις αμφιβολίες σου, που σε πνίγουν κάθε βράδυ και κάθε ημέρα που ξημερώνει.

Πρόκειται περί καθαρών τζογαδόρων. Όπως ακριβώς είναι η φύση του κέρδους. Των πιο βετεράνων μάλιστα αυτής της αρρωστημένης λογικής. Οι ρουλέτες και τα καζίνα τα χάνουν μπροστά τους. Μορφάζουν αθώα και σκουντιούνται για την αφέλειά τους.

Πολιτικοί και οικονομικοί κομάντος αυτοκτονίας, οι καλλίτερα εκπαιδευμένοι διπλωμάτες και διαπραγματευτές, σε πολιορκούν με κολασμένους μήνες αμφιβολιών, να σου κλέψουν το λαχείο. Μας επιτίθενται ακατάπαυστα με τα πιο εξελιγμένα πολεμοφόδια του λόγου, να παραδώσουμε τα όπλα, ενώ κερδίσαμε την μάχη. Αλλά εμείς, έχοντας το αυτονόητο με το μέρος μας, τον κοινό νου στο κεφάλι μας, και τον ορθολογισμό που κληρονομήσαμε μέσα από την γλώσσα μας, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα απολύτως.

Τόσο πλεονεκτική είναι η θέση σου, και τόσο απελπισμένη των συμμάχων μας, που μόνο μια απροκάλυπτη πολεμική βία μπορεί να την ανατρέψει. Θρηνούν που δεν είμαστε Συρία και Λιβύη. Τρελαίνονται που τα πραξικοπήματα είναι μπαγιάτικα και χαλασμένα. Και δεν το γράφω αυτό στην υπερβολή του, αλλά στην πιο προσγειωμένη πραγματικότητά του. Ως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Για να μας διαβάζει κι ο κόσμος και να αναθαρρεί. Επειδή του έχουν ρημάξει την ψυχούλα του όπως ξέρεις.

Είναι ένα αναπάντεχο τερτίπι της πολιτικής τσόχας κυριολεκτικά, που ενώ εσύ και εμείς σαν λαός δεν θέλαμε να παίξουμε, και αφού μας βαλαν στο τραπέζι με το ζόρι, για να μας πάρουν κάτι πενταροδεκάρες που είχαμε στο πορτοφολάκι μας, έτυχε η μπίλια σε εμάς, και έχασαν το θήραμά τους. Έτσι πρέπει να το δεις, όπως δηλαδή είναι ακριβέστατα.

Και τώρα δεν μας πληρώνουν, και αρχίσαν τις φωνές και τους εκφοβισμούς, όπως ακριβώς βλέπαμε μικροί στις καουμπόικες ταινίες, με τα πιστόλια προτεταμένα θυμάσαι; να τους δώσουμε τα κέρδη μας από μια παρτίδα που οι ίδιοι έστησαν, και από πάνω μας ζητούν την χώρα και το μέλλον μας, σκασμένοι από την γκάφα τους και την τσαντίλα που μας κάθησε η μπίλια. Κι έτσι αρχίσαν καιρό τώρα τα επεισόδια στο γήπεδο. Ότι γίνεται αμέσως μετά από μια απρόσμενη ήττα με τους χουλιγκάνους από τους χαμένους. Να μας εκδικηθούν για την νίκη μας που οι ίδιοι προκάλεσαν μη υπολογίζοντας την θεά τύχη. Και οι διαιτητές δικοί τους όλοι.

Αυτό είναι το σκηνικό, αυτό είναι που έχει συμβεί, με όλες τις λεπτομέρειες εντός του. Έτσι για να σου ανακουφίσω λίγο το κεφάλι με καθαρό αέρα, από Ηρακλείτεια και Ιωνική φρεσκαδούρα πνεύματος.

  

Αποτέλεσμα δε όλο αυτό, μιας αχόρταγης και ετεροβαρούς οικονομικής  συνθήκης, που μας έφερε σε αυτή την πλεονεκτική θέση, ξεκλειδώνοντας τις χειροπέδες του υποχρεωτικού δανεισμού, ένα δώρο ανέλπιστο της εθνικής μας οντότητας και του λαϊκού καημού για ανεξαρτησία.  

Και η κυβέρνηση Συριζα το ξέρει πάρα-πάρα πολύ καλά αυτό σύντροφε Αλέξη. Αυτό και την τρομάζει αντί να χαίρεται. Αλλοίμονό μας! Τι συμφορά μας βρήκε! Είμαστε από πάνω, μοιρολογάνε οι Δημαρίτες  που απέμειναν εκεί μέσα. Αυτοί δίνουν και τις πληροφορίες εκ των έσω, αυτοί και κρώζουν για συνθηκολόγηση άνευ όρων. Πάση θυσία στο ευρώ. Τύφλα νάχουν οι Στουρνάρες. Άσε που μπορούμε να μείνουμε στο ευρώ με τους δικούς μας όρους. Πολλοί βρούτοι μαζεύτηκαν εκεί μέσα. Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε πρωθυπουργέ μας. Δες τα με χιούμορ όπως στα γράφω, γιατί θα πλαντάξεις και συ σαν και εμένα.

Προτάσεις υποδούλωσης της οικονομίας στις Βρυξέλες. Φοβισμένοι κυριολεκτικά, χεσμένοι κυριολεκτικά για να αποδώσω σωστά τον ψυχισμό τους, έχουν αντιμεταθέσει την μακρόχρονη υποδουλικότητά τους, και την ονομάζουν επανάσταση ή συμφέροντα του λαού. Ρεαλισμό και άλλες τέτοιες αηδίες. Χωρίς ίχνος ριζοσπαστισμού μέσα τους, με την ανομολόγητη πονηριά, να μην αλλάξει τίποτα για αυτούς μόνο. Άσε τι λένε. Κι εγώ έχω την ευθύνη της γραφής μου.

Η χώρα βρίσκεται σε σκανδαλώδη τύχη. Και η ολιγωρία να διεκδικήσει τα δίκαια της χώρας είναι ακατανόητη!!!

Σιγά μην πεινάσουμε, σιγά μην μας λείψουν τα Καγιέν. Πουθενά δεν μπάζει το πράμα. Πουθενά δεν απειλούμαστε σε αυτό τον παράδεισο που ζούμε.

Και μην ξεχνάμε, κι ας μην αποσιωπούν κάποιοι ολούθε προερχόμενοι, με ένα άχρηστο δίπλωμα σπουδών στην τσέπη, χαράς το κελεπούρι οι αδιάβαστοι, ότι την ιστορία την γράφει ο χρόνος και η στιγμή κάποιες φορές ταυτισμένα, πριν την ώρα που γράφεται, και όχι μετά που θα έρθει η αργοπορημένη ιστορία, που την διαστρέφει κιόλας πολλάκις με τους ανθρώπους της. Η ιστορία μας είναι τόσο καθαρή εδώ και σήμερα, που γράφεται σε παρόντα χρόνο, ταυτόχρονο με την ώρα.  

Η Φρανκφούρτη και οι Βρυξέλες, σπρώχνουν τα πράγματα σε μια λύση ψυχολογίας. Όποιος αντέξει δηλαδή. Λύση απελπισίας γιατί χάνει. Στη ζαριά η χώρα και το μέλλον μας. Τυχοδιωκτικότατα. Εκεί κατέφυγαν. Στο τελευταίο τους χαρτί πριν τη δική τους χασούρα. Ρουλέτα δηλαδή με την καθεαυτήν την πραγματική έννοια. Γιατί η καταφυγή στην ψυχολογία, είναι η ζαριά των χαμένων κερδοσκόπων.

Δυο λόγοι γέννησαν αυτή την πλεονεκτική θέση και κατάσταση για την Ελλάδα.

Η αφροσύνη του καπιταλισμού, να πιάσει στα δίχτυα του όλες τις αγορές, ακόμα και  τις μικρότερες , όπως οι βαλκανικές χώρες ή όποια άλλη ξεφυτρώσει, να τις εντάξει όλες στα κέρδη του, να μην του ξεφύγει καμιά, αφού ο επί κεφαλής Γερμανικός κολοσσός, είχε ουσιαστικά το μονοπώλιο στην Ευρώπη όλων των βιομηχανικών προϊόντων. Από αυτόν θα αγοράζουν όλοι αυτοί.

Έτσι στον ενθουσιασμό του και στην παραζάλη του κέρδους να μην του ξεφύγει τίποτα, ξέχασε να σκεφτεί την εξαίρεση, την περίπτωση ότι μια χώρα δεν μπορεί να την διώξει κανένας από την συμφωνία αυτή, αφού αντίθετα τις μάζευε όλες με προπαγάνδα και παραπειστικά στοιχεία,  με την φρενίτιδα εκείνη θα θυμάσαι, να μπουν όλοι στο ευρώ, μην υπολογίζοντας το απροσδόκητο των συμβάντων, των επερχομένων συνθηκών του χρόνου, τις οικονομικές απρόβλεπτες τυχαιότητες που πιθανόν να προέκυπταν, όπως η ελληνική περίπτωση.

Ο δεύτερος λόγος που δεν πήγε καν το μυαλό τους, ήταν η σιγουριά τους για την δοσιλογική βουλή των ελλήνων. Αυτή την απίστευτη πολιτική σχολή της ντροπής. Δεν υπολόγισαν, αντίθετα είχαν αποκλείσει κάθε τέτοια περίπτωση, να σπάσει το φοβικό φράγμα ο λαός και οι πολίτες να ψηφίσουν Σύριζα. Αυτό είναι που συνέβη.

Η δημοκρατία που δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της, έχει ήδη καταρρεύσει ψυχολογικά και ιδεολογικά απέναντι στις αρχές της. Είναι τότε, που σπάνια ιστορικά,  φταίνε όλοι.

Άπαντες εναντίον Συριζα

Και ήρθε το σωτήριο έτος 2015 και βγήκε ο Συριζα κυβέρνηση. Ανάσταση είπαμε και ανασκουμπωθήκαμε όλοι για δουλειά, πολίτες και κυβέρνηση, να ξαναχτίσουμε τα χαλάσματα από την αρχή. Να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον τόπο. Έτσι νομίζαμε. Γιατί έγινε το σώσε. Πέσαν όλοι επάνω του να τον φάνε. Να του κάνουν τον βίο αβίωτο. Να του γίνει το έτος, ολέθριο.

Κι ο κόσμος που δεν κοροϊδεύεται εύκολα πια, αναρωτιόταν και ξαναναρωτιόταν, ρε μπας και κάναμε λάθος πάλι; Μα αυτή τη φορά ήμασταν απολύτως σίγουροι, αντέλεγαν μαχητικοί κι εκνευρισμένοι. Και τους εχθρούς μας να βγάζαμε πάλι καλύτερα θάταν. Ένα ψωμί πικρό θα τότρωγες. Υπήρχε τίποτα καλύτερο και δεν το ψηφίσαμε; Πως την πατήσαμε έτσι. Ποιο είναι το κόμμα που μας ξέφυγε ρε παιδιά. Εδώ κάναμε 70 χρόνια να μονιάσουμε με τους δεξιούς που δεν ήταν δοσίλογοι και τώρα μας λέτε ότι ήταν λάθος.

Τότε που λέτε, συμβήκανε όλα τα θάματα και οι χρησμοί του κόσμου. Όλες οι Διεθνείς παλιές και νέες, συνεδρίαζαν ασταμάτητα να αντιμετωπίσουν το γεγονός. Μόνος του σαν την καλαμιά στον κάμπο ο Συριζα. Μπαταριές από παντού. Ξέφευγε και καμιά αδέσποτη από τους δικούς του. Έτσι είναι ο πόλεμος. Βγήκαν στην επιφάνεια  όλες οι προφητείες του Νοστράδαμου και του Ζωροάστρη και λυσσομανούσαν να επαληθευτούν. Κανονική συντέλεια του κόσμου όπως κραυγάζουν οι ιεχωβάδες της αριστεράς και οι ιεχωβάδες της δεξιάς στις συναγωγές τους. Χάβρα πραγματική. Κακό που μας βρήκε, ολοφύρονταν οι δημοσιογράφοι που πρωτοστατούσαν. Σχίζαν τα ιμάτιά τους από οργή κάθε βράδυ. Τα πράγματα τα αγρίεψαν πολύ, όσο μπορούσαν. Γίναν αφόρητα. Ώσπου ο κόσμος τσαντίστηκε κι έλεγε, μαζί σας, αξίζει τον κόπο να τους χαλάσουμε τα σχέδια Συριζαίοι. Γιατί αν δεν βάλεις μια στάλα Αριστοφάνη και σαρκασμό Σωκράτη, ούτε διαβάζεται το κείμενο, ούτε γράφεται το άτιμο. Σε πιάνει κατάθλιψη. Μόνο σατυρικά μπορείς να μιλάς για δαύτους.

Αλλά έχει και συνέχεια. Δεν μας έφταναν οι ντόπιοι χατζιαβάτηδες και οι διεθνείς δραχμοφονιάδες που μάζευαν και το τελευταίο λεπτό του κοσμάκη, στο τέλος μπήκαν στο παιχνίδι και τα κολλητήρια των Εξαρχείων. Μπαμπάκο-μπαμπάκο να παίτσω κι εγώ τώρα που είναι τζάμπα. Θελαν κι αυτά να ρίξουν καρπαζιές στο Συριζα. Όπως  βλέπαν στον μπερντέ.  Μην συζητάς φίλε, έγινε της κακομοίρας.  

Και σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις άνοιξε ορθάνοιχτες τις πόρτες να περιθάλψει ότι μπορούσε από ένα λαό κατατρεγμένο και τρελαμένο από τα βάσανά του, να δώσει συσσίτιο και φως στα μπουντρούμια που δεν βλέπαν τα παιδάκια να διαβάσουν, να δώσει μια ανθρωπιά στις φυλακές και τα κολαστήρια, μπουκάραν οι αναρχοαυτόνομοι και οι αντεξουσιαστές να σπάσουν τις πόρτες της λευτεριάς! Ρε παιδιά ανοιχτά είναι, τι ορμάτε. Μπράβο στους  μπαρουτοκαπνισμένους εικοσάρηδες και δεκαεξάρηδες αγωνιστές, ενάντια στην κρατική βία του Σύριζα. Άντε να μην πω τίποτα άλλο. Γιαυτό γράφαν οι παλιοί ποιητές για την φαιδρά πορτοκαλέα. Έτσι αβασάνιστα νομίζετε βγαίνουν τα ποιήματα. Κάτι ξέρουν.

Τόσο δε απελέκητος ο αντεξουσιαστής μας, που θέλει να καταργήσει το κράτος αμέσως κιόλας, εδώ και τώρα, ώστε στα 30ντα του το πολύ, να ζήσει ανέμελος την αταξική κοινωνία και τον παράδεισό της. Τέτοια δεν λένε ούτε στα ψυχιατρεία. Πιστεύουνε ακόμη τα παραμύθια των δασκάλων τους, που μείναν μετεξεταστέοι μαζί με τους θρησκευτικούς συναδέλφους τους. Σαν να άκουγες τροπάρια αγίων. Στις αρχές μάλιστα χρόνια πριν, οι εργάτες νόμιζαν ότι κάναν πλάκα.

Πώς να του εξηγήσω εγώ τώρα ότι το κράτος δεν πρόκειται να καταργηθεί ποτέ και δεν πρέπει. Επ΄ ουδενί.  Γιατί αλλιώς αλλοίμονο. Ότι ίδρωσε ο άνθρωπος μέχρι να το φτιάξει. Αν και το πελέκαγε από τότε που υπάρχει. Άντε να καταλάβει κάτι τέτοιο. Ότι το προσπαθούσε από πάντα σε ερευνητικές μορφές, γιατί πριν τρώγαν ο ένας τον άλλον πραγματικά. Πως να το μάθει αυτό το δύσκολο. Ούτε θα μαραθεί σιγά-σιγά που έλεγε ο Βλαδίμηρος, ούτε τίποτα άλλο τέτοιο ή παρόμοιο. Γιατί το βέλος του χρόνου δεν γυρίζει πίσω. Όποιος χάνει την αθωότητά του την κάνει βία. Γιατί, να στο πω πρόχειρα κι από κει και ύστερα μελέτα μόνος σου, το μυαλό του ανθρώπου, εσύ κι εγώ, είναι θαυματουργό και γεννάει επιστήμη και αυτή γίνεται εξέλιξη και αυτή καπιταλισμός. Δεν μπορεί δηλαδή να καλωσορίζεις την τεχνολογία και τις ευκολίες παραγωγής χωρίς το ανεξέλεγκτο που γεννάνε, το κέρδος. Αυτό αν καταλάβεις σου φτάνει να βρεις ένα μπούσουλα στο μυαλό σου.

Αλλά και συ νέε αναρχικέ συμπολίτη, που δε πρόφτασες να κάνεις τίποτα στην ζωή σου λόγω ηλικίας και συμφωνώ δεν φταις εσύ καθόλου σε αυτό το κακό που γεννήθηκες, όμως είπες κρυφά μέσα σου, να κάνω και εγώ κάτι σε αυτή τη ζωή, να μην μείνω στην απέξω όπως λες στη γλώσσα σου, να ηρωποιηθώ στους φίλους μου κομμάτι και στο κορίτσι που με γλυκοκοιτάζει, γιατί τώρα στην αναμπουμπούλα κολλάει το σίδερο. Μετά θα είναι αργά. Θα τα πιάσουν όλα τα στασίδια. Να πω κι εγώ στη μάνα μου που όλο μου γκρινιάζει, εγώ ρε μάνα αποφυλάκισα τους αγωνιστές της δημοκρατίας, χάρις σε εμένα τους έβγαλε ο Τσίπρας που δεν ήθελε. Εγώ τον πίεσα! Μπράβο αγόρι μου! Μπράβο να αναφωνήσει η μάννα. Αυτό θέλει να ακούσει. Να νιώσει κάτι. Όχι ένα τίποτα που νιώθει τώρα.

Προσωπικά, δεν θέλω καθόλου να είμαι ανεκτικός με τους Αντεξουσιαστές. Όχι θεωρητικά αλλά πρακτικά. Δώσαν τις εξετάσεις τους και απέτυχαν. Τους έζησα. Δεν θέλω να με κάνουν αυτοί συνεργό τους με την αδιαμαρτύρητη στάση μου, με το να μην μιλάω, όταν καταστρέφουν τα πάντα, κτήρια, πολιτισμό, αγάλματα, ξένο ιδρώτα τίμιο, ότι βρουν μπροστά τους. Γιαυτό τα γράφω. Αυτό θα το κάνει η υποκρισία ή ανεπάρκεια των ανανεωτικών, και θα βλέπει με κατανόηση τα παιδιά. Γιατί τους ανεχτήκαμε 40 χρόνια. Αρκεί. Πρέπει να προφυλαχτούμε από αυτούς οι πολίτες. Δεν το κατέκτησαν με τον πολιτικό τους μόχθο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Δεν κατάλαβαν ποτέ το μεροκάματο του πατέρα τους.

Κατέληξαν επαγγελματίες προβοκάτορες σε κάθε λαϊκή προσπάθεια. Δεν άφησαν ούτε μία. Να την τσακίσουν, να την διαλύσουν, να την φοβίσουν, να την αποπροσανατολίσουν όσο μπορούσαν. Να μην πηγαίνουν στις διαδηλώσεις και τις εργατικές διαμαρτυρίες. Να αφήσουν τα παιδιά τους και τις υποχρεώσεις τους, και να πάνε στο μέτωπο για την αναρχική κοινωνία. Ψυχιατρείο. Έγιναν η χαρά των δημοσιογράφων. Να συκοφαντεί το σύστημα την Αριστερά, ως συγγενείς ιδεολογίες τάχα. Δεν πρέπει κανείς να τους παίρνει σοβαρά καθόλου, γιατί ο στρατός τους, είναι προς ντροπή, χρησιμοποιούν 15- 25 το πολύ παιδάκια, άκαπνα εργασίας, να τα κατεβάζουν στους δρόμους. Αυτές είναι οι σπουδές τους, αυτό έμαθαν να κάνουν.

Ψάχνεις να βρεις κάτι το θετικό αλλά δεν το βρίσκεις. Τόση καταστροφή απίστευτη, ακατανόητη, στην αποθέωσή της. Χωρίς λόγο. Παίρνω  τέσσερις δεκαετίες και τις ψάχνω. Δεν βρίσκω τίποτα. Καταστροφές-καταλήψεις-μπάχαλο-μολότοφ- φωτιές μόνο. Πάλι και πάλι. Αυτό είναι το πεντάπτυχό τους. Αποτέλεσμα μηδέν και χειρότερα, πάνε πίσω οι αγώνες του κοσμάκη, κατασυκοφαντημένοι από δαύτους. Αυτό είναι που κατακυριαρχεί με δέος στην αντίληψη όλων μα όλων των πολιτών. Κωλόπαιδα τους ανεβάζουν, μαλακισμένα τους κατεβάζουν. Ασφαλίτες τους στολίζουν, ανεγκέφαλους και χουλιγκάνους τους κράζουν. Οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους έχτιζαν. Αυτοί γκρεμίζουν. Αλλά δεν γκρεμίζουν τον καπιταλισμό. Γκρεμίζουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτόν. Όλες τις ανθρώπινες αξίες, όλες τις προσπάθειες των ανθρώπων. Ο δε καπιταλισμός, τρίβει τα χέρια του, γιατί κάνουν ότι και αυτός. Καταστρέφουν. Βρίσκει τα επιχειρήματά του μέσα από τις πρακτικές τους. Κατασυκοφαντεί με τη σειρά του.                                                         

Πιστεύω ήταν ένα κίνημα, ξένο σώμα μέσα στην ελληνική κοινωνία, ανεξήγητο  μεταπολιτευτικό φρούτο, χωρίς ρίζες και ιστορία, μοδάτο και ξενόφερτο, ένα μιμητικό και μαϊμουδιασμένο πράγμα, ξεπατικοσούρα κακότεχνη, που δεν είχε  αρχές, κοινωνικό ήθος, εργατική τέτοια παράδοση, με μηδενική αισθητική που κατακρημνίστηκε μόνο του στα τάρταρα του πεντάπτυχου. Και αυτό δεν έχει διερευνηθεί καθόλου. Πως τρύπωσαν μέσα σε αυτό τον λαό; Με τέτοιο πολιτισμικό  παρελθόν, που δεν είχε ψήγματα τέτοια.

Αλλά αρχίζει πολύ πιο πίσω το θέμα. Το φοιτητικό κίνημα σάπισε μαζί με όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια του. Φαινόταν από μακριά δεκαετίες πριν. Είχαν επιλέξει όχι μόνο την καταστροφή του, αλλά και την καταστροφή των άλλων. Τα κόμματα λύσσαξαν εκεί μέσα. Βυσσοδομούσαν. Έκαναν χώρο πολιτικού εκβιασμού τα πανεπιστήμια. Μετέφεραν συνέχεια το κοινοβούλιο στους δρόμους και τους φοιτητικούς χώρους. Οι φοιτητικές παρατάξεις νικούσαν όλες μαζί πάντα στις εκλογές τους. Καταλαβαίνεις σοβαρότητα. Θαύματα με τους αριθμούς. Τους κοίταζαν τα μαθηματικά αποσβολωμένα. Πως γινόταν αυτό σε τούτο τον μικρό καταδιαστρεβλωμένο τόπο. Μυστήριο.

Εκεί ακριβώς και σε αυτές τις συνθήκες τρύπωσε το αναρχοαυτόνομο κίνημα κι έκανε την καριέρα του. Άρπαξαν το επιχείρημα από την μεταπολίτευση, με κέντρο την απίστευτη ολοκληρωτική εκμετάλλευση του πολυτεχνείου, σαν πολιτικό και κομματικό εμπόριο, που ήκμαζε μαζί με τα ναρκωτικά του λόγου και της ρητορείας, από όλα τα μεταπολιτευτικά κόμματα. Οργανώθηκε από όλες τις ομάδες και σκάφτηκε στα θεμέλια  του και τα σωθικά του, μπας και απέμεινε τίποτα για κομματική, πολιτική και όποια άλλη ιδιοτελέστατη προσωπική εκμετάλλευση. Πάνω στο πολυτεχνείο έστησαν όλοι τους εμετούς τους.

Οι αναρχικοί φάσισαν την απομόνωσή τους και την κακομοιριά τους στην συνέχεια γιατί δεν την άντεχαν, και την έκφρασαν στις καταλήψεις κάνοντας ιδιωτικό τον θεσμό, και κατάντησαν το πολυτεχνείο να ανήκει σε αυτούς μόνο, και τους μπάτσους απ έξω να τους δίνουν ζωή και λόγο ύπαρξης . Διαρκώς υπό κατάληψη. Εμείς οι υπόλοιποι πολίτες δεν καταλάβαμε ποτέ, γιατί μας απαγόρευαν να πλησιάσουμε ή να μπούμε στα κατειλημμένα κτήρια ακόμα και για ανάγκες μας. Τίνος ήταν και είναι τα κτήρια, των φοιτητών και των αναρχοαυτόνομων; Γιατί υπήρχαν και από άλλες φοιτητικές ομάδες κάτι παιδάκια μπουμπούκια, που συνέβαλαν. Από πού κι ως που δικά σας.

Αν θέλετε να προσφέρετε στην εργατική τάξη, στις μανάδες σας και τους πατεράδες σας, τους πολίτες και τον λαό, και να μπείτε κι εσείς ως παιδιά του στην προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο, σε αυτό το έστω κουτσό λαϊκό  με τα κουσούρια του κίνημα, με τον φόβο και τον τρόμο που τον διακατέχει, την αλλοτρίωσή του και την εν πολλοίς δουλοπρέπειά του στο αφεντικό, πρέπει να ξεχάσετε τις καταστροφές απνευστί και χωρίς άχνα. Αδιαπραγμάτευτα. Το ίδιο και εξ ίσου τις απανταχού καταλήψεις και δη στο φοιτητικό κίνημα. Και τότε το συζητάμε. Και χωρίς τις μολότοφ βέβαια. Τότε θα βγουν και οι κουκούλες από μόνες τους ως αχρείαστες πια.

Γιατί αυτό το κίνημα από γεννησιμιού του ήταν κίβδηλο. Μια ατομική φαντασίωση του εγώ, κι άλλη μια του καθαρού θρησκευτικού παραδείσου, προβλημένη και μασκαρεμένη σε πολιτική, από τον Μπακούνιν, τον Κροπότκιν και τον Προυντόν στον πραγματικό κόσμο, που οι ίδιοι δεν καταλάβαιναν καθόλου τι γινόταν γύρω τους. Κάτι σαν τρικ με τις εικόνες που κλαίνε. Τόσο απλοϊκά τόσο εύκολα θα αλλάξουν οι κοινωνίες. Γιαυτό δεν κατάφερε τίποτα και ποτέ. Και όχι, ως βολεύεστε κάποιοι να λέτε, ότι το κίνημα δεν ήταν ώριμο και η εργατική τάξη ανέτοιμη. Αυτό το παραμύθι των παραμυθιών ξεχάστε το. Γιατί αν ήταν ώριμη θα έτρεχε σε σας.

Δεν νομίζετε ότι χρειάζεται να κάνετε έναν απολογισμό απέναντι στον κατατυραννισμένο ελληνικό λαό που του τον οφείλετε; Γιατί σε αυτόν απολογούμαστε και όχι στον εαυτό μας ή στην μικροπαρέα μας που μας επιβεβαιώνει πάντα. Για την δράση σας τα τελευταία μεταπολιτευτικά χρόνια αναρχοαυτόνομε;

Αλλιώς, θα είστε γεμάτοι ασφαλίτες, με διεθνείς πράκτορες ελέγχου της τρομοκρατίας με ή χωρίς εισαγωγικά, που έχουν στρατοπεδεύσει στα σπλάχνα σας μόνιμα και το ξέρετε και σας τρώει. Αλλά δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Εν ονόματι της ηλίθιας και αγράμματης ιδεολογία σας, της πιο πανάρχαιας θρησκευτικής αφέλειας που γνώρισε η ανθρωπότητα, πάνω σε  δυο αστήρικτες παλιοκουβέντες που έλεγαν οι γκουρού σας, περί πολέμου ενάντια σε κάθε εξουσία, και κοινωνίες χωρίς οργάνωση και νόμους, χωρίς κράτος δηλαδή. Γιατί κάθε είδους οργάνωση είναι υβρίδιο του κράτους.

Λογιστικός έλεγχος του χρέους!

Με ενθουσιασμό υποδέχθηκαν οι πολίτες τα νέα. Άλλοι, πιο καχύποπτοι πιο βασανισμένοι πολιτικά ίσως, χάρηκαν μεν, αλλά έβαλαν και ένα ερωτηματικό. Δεν βλάπτει. Είναι μια μάχη που αρχίζει, η μάχη των μαχών για την Ελλάδα, που ξεκινάει θεσμικά μέσα από το κοινοβούλιο και υποστηρίζεται από όλους τους εργαζόμενους πιστεύω. Πάντως όπως και νάχει η είδηση παραήταν θετική.                                                                          

Τα ερωτήματα ήταν ανάγλυφα και είχαν την σοφία τους.                                                                   

Σοβαρά μιλάτε; Ακούστηκε κάτι τέτοιο; Ειπώθηκε πράγματι; Το είπαν στη βουλή επίσημα; Εννοείτε δηλαδή ότι  πήρε τον δρόμο του ή θάχουμε πάλι τα ίδια; Σαν απίστευτο φαίνεται. Αν είναι έτσι, τότε μπράβο Ζωή Κωνσταντοπούλου! Επί τέλους. Μπράβο σε όλη την κυβέρνηση και τον πρόεδρο που το υποστηρίζει. Ακόμα δεν το πιστεύει κανείς, χωρίς να αμφισβητεί καθόλου τον Συριζα τόσο στο σύνολό του όσο και τα στελέχη του ξεχωριστά. Τόσο καταχωνιασμένο ήταν και τόσο μακρινό κοινωνικό και εθνικό όνειρο. 

Αμέτρητα τέτοια ερωτήματα στην πολιτική συνείδηση των πολιτών ξεσκλαβώνονται από την απαγόρευσή τους. Ο Μπεζεντάκος δραπετεύει από την φυλακή του. Από την ομερτά που ήταν κλεισμένος. Αυτό είναι το σπουδαίο. Από την συνομωσία των φατριών να γλυτώσουν τον έλεγχο πάση θυσία, που λυμαίνονταν τον τόπο με τους συνεργάτες τους 80-100 χρόνια ή λίγα λέω. Ο ελληνικός λαός, θα γεύεται όλο και περισσότερο την εκλογική του νίκη που γεννάει τέτοιες αποφάσεις, και θα ζήσει με την επιμονή του και την στήριξή του, διαρκείς τέτοιες κατακτήσεις.                              

Τι σημαίνει όμως αυτό που το καλωσορίζουμε τόσο ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα. Και γιατί έχει τόση σημασία για όλους εμάς που το τονίζουμε στα κείμενα στον λόγο και τις συζητήσεις μας. Σημαίνει ότι οι έλληνες πολίτες, θα μάθουνε για πρώτη φορά πόσα χρωστάμε! Δεν είναι αστείο, δεν ξέρουμε πόσα χρωστάμε. Σε ποιους τα χρωστάμε και ποιοι τα πήραν κυρίως. Όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα συμφέροντα που τις νέμονται, με πρωταγωνιστικά τα εγχώρια τζάκια και τους κοινοβουλευτικούς τους εκπρόσωπους, έχουν λυσσάξει να μην μάθουμε ποτέ.

Γιατί εδώ είναι ο τόπος, μπανανία. Μην ψάχνετε αλλού τους φορολογικούς παραδείσους. Εδώ είναι ο πραγματικός παράδεισος την κλοπής και τη εξαπάτησης του λαού από πάντα, ο ασύγκριτος παράδεισος των γραφών της οικονομικής βίβλου. Των ευαγγελίων του σύγχρονου καπιταλισμού. Σε αυτή την μικρή χώρα που δεν την πιάνει το μάτι σου. Την κρυμμένη στο κέντρο του αχανούς τοκογλυφικού καπιταλισμού. Να μην ξέρουμε καν εμείς οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι φορολογούμενοι, πόσα χρωστάμε και πόσα πρέπει να προετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε κάθε τόσο, έστω κι ως δεδομένοι δούλοι ακόμη, όπως μας θεωρούν και μας θέλουν.  

Πρωτοφανές σε όλα τα παγκόσμια χρονικά. Ούτε σε μπανανίες και προτεκτοράτα πασίγνωστα. Αυτό λέει η τρομερή αυτή προπαγανδιστική απαγόρευση που ίσχυε μέχρι προχθές. Μια υποδουλεία χρέους που πρέπει να πληρώνουμε, χωρίς να ξέρουμε πόσα είναι αυτά. Χωρίς αγανακτήσεις και διαμαρτυρίες. Απαγορεύεται να ρωτάτε! Σε αυτό είχαμε καταντήσει. Να θέλετε να μάθετε; Από πού κι ως που; Θα σας λέμε εμείς πόσα είναι, και εσείς άφωνα, ανερώτητα και αδιαμαρτύρητα θα πληρώνετε. Κάθε φορά θα σας αναγγέλλουμε πόσο είναι το χρέος σας. Μια πρωτοφανής δουλοκτητική απαίτηση, ακόμα και για εποχές που πάνε πίσω στον πολύ βαθύ χρόνο, στις απαρχές του δουλοκτητικού καθεστώτος. Και δεν υπερβάλλω βέβαια. Βλέπετε στις ειδήσεις τις απαιτήσεις τους. Τότε που δεν όριζες τίποτα από τον εαυτό σου. Που ήσουν έρμαιο στην όποια παραξενιά και απαίτηση, στην όποια κερδοφόρα διαστροφή του δουλοκτήτη. Τι ομοιότης!

Δείχνει όμως και κάτι άλλο εξ ίσου ιαματικό στην αξιοπρέπεια των πολιτών, αλλά  και στην παροπλισμένη ελπίδα τους μετά την συμφωνία της νέας δανειακής σύμβασης της 20/2/15. Ότι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους έχει την ελπίδα της και πάλι. Γιατί από εδώ ακριβώς ξεκινάει, από τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Γιατί τα γεγονότα τρέχουν και μας βγάζουν σε νέες πραγματικότητες. Νέους συσχετισμούς νέα κουράγια. Αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να ξέρουμε πόσα χρωστάμε, να αποφασίσουμε τον λογιστικό έλεγχο του χρέους,  αν δεν ελπίζαμε σε μια νέα προσπάθεια διαγραφής του χρέους. Που σημαίνει με τη σειρά του, ότι ένα μεγάλο ή μεγαλύτερο μάλλον από πριν τμήμα του Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ πιστεύουν σε αυτό, ότι δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια.

Οι δε εκπρόσωποι  της παρασιτική αυτής ψευτοτάξης των τζακιών, που δεν πρόσφεραν ποτέ τίποτα στον τόπο μας, παρά μόνο άρπαζαν από γεννησιμιού τους τα δάνεια και τις μίζες που πληρώναμε και ξεπληρώναμε εμείς οι πολίτες, κραυγάζουν κατενθουσιασμένοι από τη χαρά τους, γιατί έτσι δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ οι ίδιοι για την διαρκή ληστεία της χώρας, αφού το χρέος δεν διαγράφεται λέει το ευρωπαϊκό ιερατείο. Όπως νομίζει τουλάχιστον. Τρομάρα τους. Έτσι συνδέονται τα πράγματα.  Γιατί ο δοσιλογισμός έγινε επάγγελμα στην ελληνική βουλή. Και δεν είναι απλά η πάλη των τάξεων, αυτό το πράμα, χωρίς παραγωγή.

Γιατί η μάχη αυτή που δίνουμε σαν έθνος και λαός, πάει μέχρι ρανίδος. Θέλουμε δεν θέλουμε μάλιστα. Αλλιώς θα εξαφανιστούμε, σαν γλώσσα, σαν πολιτισμός, σαν ιστορία, σαν πολιτεία, σαν κράτος, σαν τοπίο ακόμα και εικόνα που θα αλλάξει και θα μας κατασπαράξει μέσα στο πλιάτσικο που θα βρεθούμε, από το ασήκωτο βάρος του χρέους.

Τέλος χαιρετίζοντας την ανακοίνωση, εύχομαι να μην ανακληθεί από την πίεση εγκαθέτων εσωτερικού και εξωτερικού.