Το Ισλάμ νικήθηκε πολιτισμικά.!! Αυτό σημαίνει τούτο το απίστευτο αραβικό ντόμινο που παρακολουθούμε άφωνοι και δεν πιστεύει κανείς μας. Δεν νικήθηκε ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Άλι. Είναι μέγα λάθος αυτό. Ούτε καν ο Καντάφι και οι υπόλοιποι που ετοιμάζονται. Νικήθηκε το Ισλάμ αγαπητοί. Όπως ακριβώς νικήθηκε πριν 200 χρόνια ο ιουδαιοχριστιανισμός από τον διαφωτισμό, που αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την πολιτική εξουσία και κατέφυγε στις εκκλησίες του όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Και δεν σημαίνει καθόλου αυτό που προσπαθεί να ψελλίσει ο αποπροσανατολισμένος λόγος των αναλυτών περί κακών και αυταρχικών αράβων ηγετών, ανδρείκελα των αμερικάνων και της δύσης. Λες και δεν το ξέραμε. Καθόλου κάτι τέτοιο. Αυτός είναι ένας εμφανής λόγος μόνο, που γιαυτό παραπλανά. Που δεν φτάνει να εξηγήσει βαθύτερα τα πρωτάκουστα γεγονότα, το πως τολμάνε οι πιστοί και αντιμιλάνε. Αυτό είναι το εντυπωσιακό.! Σε αυτό πρέπει να σταθούμε. Αντίθετα αναρωτιούνται όλοι που βρέθηκε αυτό το κουράγιο από τους αραβικούς λαούς, που δεν είχαν συνηθίσει ούτε τους εαυτούς τους ούτε εμάς σε αρνήσεις και απειθαρχίες, παρά σε πλήρη υπακοή και υποταγή στα θέσφατα και τους σκληρούς νόμους του Ισλάμ.
•
Οι αραβικοί λαοί, δείχνουν να ξυπνάνε από λήθαργο αιώνων. Οι μεγάλες επαναστάσεις του κόσμου, όπως η Γαλλική , η Αμερικανική, Οκτωβριανή, η Κινέζικη και η Κουβανική, δεν τους άγγιξαν. Ως να ζουν σε έναν άλλο πλανήτη κυριολεκτικά. Σε ένα αδιαπέραστο τείχος, σε ένα θρησκευτικό παραπέτασμα, που δεν επέτρεπε ούτε σε πετούμενο να πλησιάσει στα μέρη τους. Συσωρευμένα γεγονότα αιώνων και χιλιετιών ξεσπάνε τώρα. Η εξέλιξη δεν τα ανέχεται άλλο και τα βγάζει στην επιφάνεια σαν απόβλητα αυτών των κοινωνιών. Σαν αλυσίδες του παρελθόντος που σκούριασαν και δεν αντέχουν στην πίεση του νέου. Οι στιγμές που ζούμε είναι σταυροδρόμι παμπάλαιων δομών του χρόνου, που συναντώνται με τον καινούργιο και καταρρέουν σε ανατολή και δύση, σε βορά και νότο. Καταρρέει ο σεβασμός στην καταπίεση. Εκεί είχαμε φτάσει. Να θεωρείται αρετή κάτι τέτοιο. Που συναντιούνται στο ξέφωτο της σημερινής εξέλιξης, παλιές και νέες λογικές και συγκρούονται μανιασμένα για το μέλλον του πλανήτη. Βρισκόμαστε σε πόλεμο ιδεών. Μόνο που δεν τον κήρυξαν οι μεγάλες δυνάμεις αυτή τη φορά, ούτε κάποιες άλλες κυβερνήσεις επίσημα, αλλά σιωπηλά οι άνθρωποι μέσα τους απέναντι στην καταδυναστευμένη ζωή τους. Ο χρόνος τρύπησε το προστατευτικό κουκούλι της αγιοσύνης του Ισλάμ για πρώτη φορά και ξερνάει την καταπίεση και τις απαγορεύσεις του. Τώρα που η τεχνολογία ξεφοβίζει τον άνθρωπο και διαλύει δεισιδαιμονίες στο διάβα της.
•
Αυτό μας λένε τα γεγονότα και εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι κρυμμένο πίσω από τις μάχες της ερήμου. Ενώ οι αναλυτές λίγοι και ανεπαρκείς, μιλούν επιπόλαια για ανύπαρκτη φτώχεια και οικονομική εξαθλίωση στις πιο πολλές τουλάχιστον αραβικές χώρες που γίνονται οι ταραχές, λες και δεν συντρέχει άλλος λόγος να αγανακτήσουν και να εξεγερθούν οι λαοί, εξ ίσου ζωτικός και περισσότερο άλλων ισάξιων αναγκών των ανθρώπων, όπως η ελευθερία των ιδεών και η ανύπαρκτη εκεί ελευθερία του λόγου. Το Ισλάμ νικήθηκε γιατί δεν συναντήθηκε ποτέ με την δημοκρατία.! Αυτό είναι όλο. Από εδώ αρχίζει η σκέψη και η ανάλυση. Τι να λέμε τώρα ιστοριούλες και παραμύθια για να δικαιολογήσουμε και να συγκρατήσουμε τα πράγματα, μπας και εκνευρίσουμε τις αγορές. Όλο δικτάτορες γεννούσε αυτό το δόγμα. Δικτάτορες, μονάρχες, σεΐχηδες και βασιλιάδες αδιάκοπα. Μια φορά, ούτε μια φορά, δεν έβγαλε από τα σπλάχνα του δημοκρατία. Έτσι για δείγμα, για εξαίρεση, έστω για άλλοθι, για μελλοντικό επιχείρημα. Οι άνθρωποι εκεί δεν ήξεραν ότι υπάρχει η δημοκρατία. Δεν ήξεραν τι είναι. Την μάθαν μέσα από την τηλεόραση τον προηγούμενο αιώνα. Εκεί την είδαν για πρώτη φορά. Αν δεν είχε ανακαλυφθεί η τηλεοπτική τεχνολογία δεν θα την ήξεραν ακόμη. Από εκεί κατάλαβαν ότι υπάρχει και άλλος κόσμος. Από εκεί τους μπήκε και η ιδέα δειλά δειλα των σημερινών εξεγέρσεων. Τι νομίζουμε; ότι την διδάσκουν στα σχολειά τους ή ότι την συζητούν οι Μουλάδες στα καφενεία. Δεν πρέπει να αναρωτηθούν οι Ιμάμηδες γιατί και πως συμβαίνει αυτό στις χώρες τους; Δεν πρέπει να τους ακούσουν οι λαοί τους και εμείς οι άλλοι που χρησιμοποιούν το όνομά μας, να διαφωνούν με τους ισόβιους δικτάτορες έστω, αφού δεν μπορούν να διαφωνήσουν με την θρησκεία τους, να διαμαρτύρονται και να εξεγείρονται; Όλα από τον λαό τα περιμένουν; Γιατί δημοκρατίες ονομάζουν τις χώρες τους και δεν ντρέπονται. Με το δικό μας όνομα βγάζουν το πρόσωπό τους έξω από την μπούργκα για να αντικρίσουν τους άλλους λαούς, στους διεθνείς οργανισμούς και συναντήσεις. Με αυτό το λογότυπο έχουν εγγραφεί στα μητρώα της παγκόσμιας οικογένειας, έτσι γράφτηκαν στον ΟΗΕ. Εκτός εάν είναι και αυτοί στο κόλπο της μάσας, να μας εξηγηθούν όλα αυτόματα.
•
Γιατί το κοινό αίτημα σε όλες τις εξεγερμένες αραβικές χώρες είναι ένα: θέλουμε δημοκρατία. Αυτό κρατάμε, αυτό είναι το σπουδαιότερο όλης αυτής την συγκλονιστικής στιγμής της ιστορίας που ζούμε. Έστω αυτή την εκπτωμένη και ευτελισμένη, την δική μας δυτική δημοκρατία, που όμως οι λαοί αυτοί διψούν να την έχουν, που είναι το όνειρό τους. Αλλά και κάτι άλλο που ακούγεται σιωπηλά από τον φόβο, αλλά εξ ίσου δυνατά μέσα τους, με την ίδια φλογερή απαίτησή τους για δημοκρατία. Γιατί το εννοούν μαζί με αυτήν, αδιαχώριστο από αυτήν. Όποιος έχει γερά αυτιά και πιάνει τους ήχους της νεολαίας, γιατί αυτή θα κάνει την ανατροπή, οι παλιές γενιές είναι ήδη προ πολλού εγκεφαλικά πτώματα του Αλλάχ, θα ακούσει δυνατά να βουίζει στα αυτιά του : δεν θέλουμε την μαντίλα, και εννοούν θέλουμε δημοκρατία. Θα ακούσει, θέλουμε ατομικά δικαιώματα και εμείς, δίπλα στα ανθρώπινα δικαιώματα που ούτε αυτά έχουμε. Θα ακούσει ακόμα δεν είμαστε παρακατιανοί, είμαστε αδέρφια, το ίδιο είδος με σας, το ανθρώπινο. Θα ακούσει θέλουμε ελευθερίες όπως εσείς οι άλλοι. Αυτός είναι ο καημός των εξεγερμένων, αυτός είναι ο καταπιεσμένος πόθος τους, εδώ θέλει την προσοχή μας. Και εμείς αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους πάρουμε μαζί μας, δεν μπορεί να τους αφήσουμε πίσω. Και δεν εννοώ να τους πάρουμε στις χώρες μας γιατί θα τους ευνουχίσουμε με την ελεημοσύνη μας, αλλά να βοηθήσουμε τον αγώνα τους, να τους συμπαρασταθούμε.
•
Γιαυτό φεύγουν ομαδικά και σωρηδόν οι πολίτες του, όχι προς πλούσιες ισλαμικές και αραβικές χώρες που θα περίμενε κανείς, όχι προς την Μέκκα του πλούτου την Σαουδική Αραβία και τα ζάπλουτα εμιράτα όπως θα ήταν το φυσιολογικό, μέσα στη θαλπωρή της γλώσσας τους και την ασφάλεια του δικού τους γνώριμου μουσουλμανικού περιβάλλοντος, αλλά προς την Δύση φίλοι και κύριοι. Αυτό νομίζω είναι το κλειδί της κατανόησης για μας, που απαντάει πλήρως στην τυφλή λαθρομετανάστευσή, στην τυφλή φυγή χωρίς προϋποθέσεις χωρίς ασφάλεια και πάση θυσία προς την Ευρώπη. Την Δύση που θεωρούν ελευθερία για αυτούς. Την Δύση και με κλειστά μάτια, που εμείς οι δυτικοί κριτικάρουμε, και προσπαθούμε να πετάξουμε από τον σβέρκο μας, με τις κάλπικες τις μοσαντένιες αξίες που κατασκεύασε, κακέκτυπο του δυτικού στοχασμού, προσαρμοσμένες στα παγκάρια και τα συμφέροντα των τραπεζών, των επίσημων τοκογλύφων του καπιταλισμού. Για να καταλάβουμε που βρίσκεται ο χρόνος στον Ισλαμικό κόσμο και πού στον Ευρωπαϊκό.
•
Ενώ εσείς και πάλι πίσω από την ζωή και τις διεργασίες της κύριοι προοδευτικοί αναλυτές, γεμίζετε τα ερτζιανά και τις οθόνες με αποφάνσεις νηπιακές, με αποφάνσεις μπαγιάτικες που δεν αντιστοιχούν σε αυτό που βλέπουμε και σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, πως τάχα φταίει ο πόλεμος για την μετανάστευση που έχει γονατίσει τους άλλους λαούς, οι βιαιότητες των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και ο εμφύλιος στο Ιράκ. Ενώ ξέρετε από το πρόσφατο και ζέον δικό μας παράδειγμα με τους 274 της Υπατίας, ότι μόνο ένας είναι Αφγανός και κάποιοι ελάχιστοι από το Ιράκ. Σαν περίεργοι που κοιτάτε μια φωτογραφία και μας λέτε τι βλέπετε μόνο, χωρίς το παραμικρό βάθος. Ούτε που καταλαβαίνετε τι λένε οι κραυγές γύρω σας και η απεργία πείνας. Ροχαλίζετε στο λίπος της καλατζούκας σας, ανίκανοι να συλλάβετε τα εκκωφαντικά γεγονότα.
Και ούτε σας έκανε εντύπωση τζιμάνια μου, το ότι οι απεργοί προτιμάνε να πεθάνουν στην ελλάδα, παρά να επιστρέψουν στις χώρες τους. Γιατί; Χρειάζεται μια εξήγηση αυτό. Αφού δεν διώκονται, δεν καταζητούνται, δεν πεινάνε, κόλαση είναι το Μαρόκο δηλαδή; Η Αλγερία, η Συρία χειρότερες από τον θάνατο; Ξυπνάτε φωστήρες, ξημέρωσε σύντροφοι. Ο κόσμος τρέχει προς άλλη κατεύθυνση με ταχύτητες και εξελίξεις που δεν προλαβαίνετε να δείτε.
•
Μεταναστεύουν δε, καταμεσής στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση των ευρωπαίων, την εποχή που οι αμοιβές μειώνονται δραματικά και η εργασία είναι δυσεύρετη έως ανύπαρκτη. Και αυτό βγάζει μάτι. Και όμως δεν το βλέπει κανείς, μα κανείς, ντρέπομαι και να το πω. Αυτή έπρεπε να είναι η μεγάλη απορία και το ερώτημά σας. Εκεί καταφεύγουν οι αραβικοί λαοί. Εκεί μακριά από την μαντίλα και τους νόμους του κορανίου. Αυτό μου έκανε εντύπωση και ξεκίνησα να διερευνώ το Ισλάμ. Αυτό δεν βλέπουνε βαθύτερα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων των θρησκειών, και αποδίδουν σε απατηλούς και ξόφαλτσους συγκυριακούς λόγους τα κύματα της μεγάλης μετανάστευσης των μουσουλμανικών λαών. Και θα χαρώ να κριθώ για αυτή την άποψή μου και την πολιτική και κοινωνική σύλληψή μου.
•
Την ευκαιρία του πολέμου, την δικαιολογία του Ιράκ και του Αφγανιστάν άρπαξαν οι άραβες και μουσουλμάνοι πολίτες από τις άλλες μη εμπόλεμες χώρες, να φύγουν και να γλυτώσουν από την θρησκευτική δικτατορία του τόπου τους. Μέσα από την θρησκευτική υποταγή που κατακυριαρχεί και πρωταγωνιστεί στα πάντα, τους κρατάνε σε αυτή την πολιτική υποταγή συγχρόνως. Με το Ισλάμ εμπροσθοφυλακή, οι ισόβιοι δικτάτορες έστησαν αιώνες τώρα εκεί κάτω το μεγάλο φαγοπότι τους και την ασυλία τους συγχρόνως, με όπλο τους την μοιρολατρία, την καταπίεση, την πρωτοφανή εσωτερική ανελευθερία αυτών των λαών, ακόμα και όταν είναι μόνοι τους μέσα στο δωμάτιό τους, ακόμα και όταν αποπειραθούν να σκεφτούνε έξω από τους θρησκευτικούς κανόνες, σε μια ισοπέδωση των ανθρώπινων συνειδήσεων και σκέψεων.
•
Ούτε το πετρέλαιο δεν γλύτωσε το Ισλάμ από την αναπάντεχή και θεαματική συντριβή του. Αυτό που διακατέχει και διαφεντεύει την ενέργεια και την οικονομία όλου του κόσμου. Μάθημα σπουδαίο για όλους, ότι ο πλούτος δεν οδηγεί πουθενά τις κοινωνίες αν δεν μοιράζεται στους ανθρώπους. Όσος κι αν είναι. Μα πουθενά διάολε, πουθενά. Όπως ακριβώς την ίδια εποχή συμβαίνει σε εμάς εδώ στην Δύση, όπου η πρωτοφανής και πρωτόγνωρη συσσώρευση πλούτου οδηγεί τις κοινωνίες στην δυστυχία και μόνο, στην βία και μόνο, στην εξαθλίωση των πάντων και μόνο. Οδηγεί στο ροκάνισμα της ελευθερίας μας, στη μείωσή της, στην αφαίρεση των δικαιωμάτων μας. Ο πλούτος και η ελευθερία πρέπει να μοιράζονται, να ανήκουν σε όλους.
•
Την μαντίλα για να καταλάβουμε τα πράγματα, που είναι ασυζήτητο και αδιαπραγμάτευτο σύμβολο γυναικείας θρησκευτικής καταπίεσης στις αραβικές χώρες, οι μετανάστριες πρώτης γενιάς δεν τολμούν να την βγάλουν από το κεφάλι τους, υπάρχει ένα περιβάλλον ισλαμικό που παρακολουθεί και ελέγχει αυτούς τους ανθρώπους σε όποια δυτική χώρα, κι αυτό είναι εξοργιστικό για τις κατακτήσεις των δυτικών, που τους επιβάλουν υποδόρια, τάχα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έναν ξενόφερτο θρησκευτισμό μέσα στην πατρίδα τους, την στιγμή που έχουν πετάξει τον δικό τους δυόμισι αιώνες σχεδόν πριν. Την μαντίλα στο Παρίσι δεν μπορούν να την βγάλουν οι γυναίκες ακόμη. Ελάχιστες αποτολμούνε κάτι τέτοιο. Πρέπει να γεννηθούν εκεί μέσα σε έναν άλλον πολιτισμό καινούργια παιδιά για να την βγάλουν. Όπου στις νέες γενιές δεν περνάει ο ισλαμικός τσαμπουκάς ή όποιος άλλος όπως εμείς ξέρουμε. Το Ισλάμ νικήθηκε από τις επιλογές του, από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε και που τώρα ξέσπασε. Το αδιέξοδο που διαρκώς γεννούσε και διατηρούσε ως κόριν οφθαλμού μέσα στους αιώνες, κρατώντας με τα δόντια την εξουσία και τα εκάστοτε οικονομικά συμφέροντα της ύστερης δουλοκτησίας, της φεουδαρχίας, της αποικιοκρατίας και του καπιταλισμού σήμερα.
•
Και τέλος εκτός από πολιτισμικά, νικήθηκε και κοινωνικά ως ήταν φυσικό και κυρίως αυτό, γιατί στερεοποίησε πλέον την γνώμη των πιστών για την άσχημη δικαιακή πορεία του, την πιο σημαντική εξ άλλου για όλους τους ανθρώπους παγκόσμια, αφού οι στόχοι της ισλαμικής δικαιοσύνης δεν επετεύχθηκαν ποτέ. Απέτυχαν παταγωδώς. Αντίθετα οργίαζε η διαφθορά και εκεί. Η δικαιοσύνη του κορανίου και της σαρίας δεν έφτασε ποτέ στους πιστούς, παρέμεινε μέσα στις σελίδες όπως γίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες, αυτούς του μηχανισμούς καταστολής των ανθρώπων. Μια μεγαλοστομία ήταν μόνο, μια πομφόλυγα που έσκαζε κάθε τόσο και άντε πάλι από την αρχή με νέες υποσχέσεις μπας και την σώσουμε. Γιατί αυτός ήταν ο εχθρός του, αυτός είναι ο εχθρός σε κάθε θρησκεία και κάθε εξουσία, όπως κι αν κατά εποχή ονομάζονται, πολίτες, πιστοί, πληθυσμός, εργαζόμενοι, μάζες, κάτοικοι, δημότες και λοιπά. Αυτόν ήθελε να καταστείλει, να κρατήσει σε νάρκη.
•
Μια ατελέσφορη προσπάθειά του μέσα στους αιώνες, να ταυτίσει τον κινούμενο τον τρέχοντα ζωντανό κόσμο, με ένα δόγμα του παρελθόντος, που προέγραφε τον κόσμο τότε εφ άπαξ, για όλο το άπειρο μέλλον, με μια σαρία που γράφτηκε πριν 1300 χρόνια. Μια τρέλα δηλαδή. Οι άραβες, από σημαντικός και πνευματικός λαός στα γράμματα, στις επιστήμες, στα μαθηματικά στις τέχνες, στον πολιτισμό, πέσαν στα ναρκωτικά του Ισλάμ. Αυτό τους ξέκανε. Έλιωσε τις ανθρώπινες αντιστάσεις τους.
Αυτός ο σπουδαίος λαός της αρχαιότητας, που διέσωσε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού και κυρίως τον Αριστοτέλη που υπερεκτιμούσαν, αντιγράφοντας και αναλύοντας τα μεγάλα φιλοσοφικά κείμενα της κλασσικής αρχαιότητας. Στο μεσαίωνα μάλιστα και συνέχεια στην Αναγέννηση, ο Αβικέννας το 10ο αιώνα και ο Αβερρόης τον13Ο κυριάρχησαν στα ευρωπαϊκά γράμματα.
•
Ένας κύκλος τεράστιος κλείνει στις μέρες μας και ένας άλλος αρχίζει. Θα τον περιμένουμε. Η ιστορική αυτή στιγμή είναι συγκλονιστική, αφού κουνήθηκε ένας κόσμος για πρώτη φορά, μετά από καταπίεση δεκατριών αιώνων.
Και επιστροφή δεν υπάρχει στην συνείδηση των αράβων όσο θα προχωράμε και θα αυξάνει το μέλλον. Αυτό που συμβαίνει τώρα στον αραβικό κόσμο, είναι ακριβώς μια ασυνείδητη ακόμα προσπάθεια να πετάξουν από πάνω τους αυτοί οι λαοί την θρησκευτική δικτατορία, η οποία δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά όρια της θρησκευτικής της εξουσίας, αλλά επεκτάθηκε και κατέκτησε κάθε σπιθαμή του πολιτικού, του κοινωνικού, του οικονομικού, αλλά και του ιδιωτικού βίου και κυρίως αυτού, που είναι η αποφασιστική αρχή του ξηλώματος στον παρόντα αιώνα της συνειδησιακής απεξάρτησης από το αστυνομικό σφιχταγκάλιασμα του Ισλάμ.
ΥΓ
Η ζωή δεν επιτρέπει ποτέ αυστηρούς προγραμματισμούς,
ως απροσδόκητη πάντα.
Με υποχρέωσε να αναρτήσω νωρίτερα.
*Ελπίζω, επόμενη ανάρτηση 1η Μάη
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Στον αστερισμό της προδοσίας
Η προδοσία καλλιεργείται. Αυτό μαθαίνουμε στις μέρες μας. Η άλλη σχολή που ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος μπορεί να την έχει μέσα του ή όχι, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Είναι μια θεωρητικούρα. Ας το μελετήσει η επιστήμη. Γιατί εδώ γίνεται ένα πελώριο έγκλημα σε κοινή θέα. Εμείς εδώ παρατηρούμε έντρομοι την δική μας σχολή, αυτή που ζούμε λεπτό προς λεπτό και μέρα προς μέρα. Που βλέπουμε να καλλιεργείται, να αναπτύσσεται και να μεταδίδεται σαν μολυσματικός υιός που χτυπά τον εγκέφαλο και την σκέψη του ανθρώπου, και από κει να κάνει κατευθείαν μετάσταση στη συνείδησή του. Αυτό εμείς διαπιστώνουμε. Να καλλιεργείται και να μεταδίδεται η προδοσία μέσα από μια ανελέητη προπαγάνδα που διαβρώνει τα πάντα, και χτυπά ανεξάρτητα από τάξεις, μόρφωση, πλούτο ή φτώχεια. Που σπρώχνει τους πάντες στο χαμηλότερό τους επίπεδο, στην έσχατη κατάντια τους. Που συκοφαντεί τις καλλίτερες στιγμές μας. Που ποτίζεται και θεριεύει στα πολιτικά απόβλητα του κοινοβουλευτισμού. Μόλις μιλήσει κάποιος εκεί αντιλαμβάνεσαι αμέσως το μολυσματικό του λόγο. Που μας δίδεται σε μικρές ανώδυνες δημοσιογραφικές δόσεις λογικοφανείς, ώσπου στο τέλος μεταμορφώνει τον άνθρωπο τόσο πιά, που δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις από ένα επαγγελματία πράκτορα, από έναν έμμισθο καταδότη της ίδιας της ζωής, μαζί και της δικής του. Βρισκόμαστε σε αυτήν ακριβώς την περίοδο της ιστορίας του ανθρώπου. Στον αστερισμό της προδοσίας θα ονομάτιζα ανεπιφύλακτα την εποχή μας παγκόσμια.
•
Όλες οι μεγάλες προσπάθειες του παρελθόντος προδίδονται τώρα, τα τελευταία 20 χρόνια. Αγώνες, λαϊκά κινήματα, κατακτήσεις, ατομικός και συλλογικός μόχθος, χτίσματα και περιουσίες, σπουδές και διπλώματα, γνώση, ελπίδες και όνειρα διαλύονται ωσάν ένας συμπαντικός γίγαντας να φυσά με δύναμη καταπάνω τους αφηνιασμένος. Ο Διαφωτισμός συντρίβεται μπρος στα μάτια μας από την βαρβαρότητα του κέρδους που επέλεξε, η Γαλλική επανάσταση γελοιοποιείται πηγαίνοντας βόλτα στο Ιράκ, η Μαρξική και η Ρώσικη επανάσταση κονιορτοποιούνται από την διαφθορά τους. Η Κινέζικη δοκιμάζει την κεφαλαιοκρατία και κάνει τον καμπόσο εξαθλιωμένη από τον πλούτο και την φτώχεια της μαζί και ταυτόχρονα. Η Κούβα αντέχει μόνη της και πιο έντιμη από όλους. Την αγαπάμε πάντα. Το προλεταριάτο ξευτιλίζει τον εαυτό του αυτοκτονώντας αργά αλλά σταθερά στη μόδα, στα θεάματα και στις βιτρίνες. Όλα γίνονται καπιταλισμός στο τέλος. Όλα προδίδονται. Πως διάολο γίνεται αυτό! Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει; Δεν αντισταθήκαμε !! Αυτό είναι όλο. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες που δεν υπάρχουν. Μας μετάγγισαν την ανευθυνότητά τους σιγά σιγά και εμείς την δεχτήκαμε και βολευτήκαμε μαζί της. Τα χάνει κανείς παρατηρώντας την θεαματική ανάπτυξη της προδοσίας, καθώς απλώνεται πάνω από τον πλανήτη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τείνει να κατακλύσει όλο τον κόσμο, αποκόβοντάς τον από τις αξίες του και τις πεποιθήσεις του.
•
Γιαυτό δεν μας αφήνει άφωνους το πόρισμα της βουλής για την Ζήμενς
να αθωώσει τους πάντες και τα πάντα εκεί μέσα, για όλα τα σκάνδαλα που έγιναν και για όλα τα σκάνδαλα που πρόκειται να γίνουν. Αυτό ήταν το νόημα της πράξης τους και το μήνυμα τους συγχρόνως προς όλους εμάς. Ότι θα συνεχιστεί απτόητα αυτή η κατάσταση. Αλλά επειδή το θέμα κατακαίει όλη την Ελληνική κοινωνία, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα αυτή τη φορά, κάτι έπρεπε να δώσουν για να γλυτώσουν το λυντσάρισμα, γιαυτό αρπάχτηκαν από το μέλλον προς στιγμήν και την κωλυσιεργία, να ροκανίσουν χρόνο και βλέπουμε. Και έτσι πρότειναν ως προσωρινή λύση ασφαλείας τους, να εξαγγείλουν ότι θα παραπέμψει η βουλή κάποιους πρώην εμπλεκόμενους υπουργούς και υφυπουργούς σε προανακριτική επιτροπή. Στάχτη στα μάτια των πολιτών δηλαδή. Αν τελικά γίνει, αν δεν θα είναι μαϊμού κι αυτή, αν δεν θα καταλήξει σε ατιμωρησία. Να φάμε κάνα δυό χρονάκια έτσι με τις αναβολές και τις καθυστερήσεις και βλέπουμε για μετά. Και δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να τύχει κανένας πόλεμος εν τω μεταξύ και να την γλυτώσουμε. Οι δυο μονομάχοι ποντάρισαν στην ψευδαίσθηση της ατιμωρησίας, στρουθοκαμηλίζοντας για μια ακόμη φορά, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Το περιμέναμε χωρίς αγωνία και οι περισσότεροι από μας ήμασταν σίγουροι για το πόρισμα.
•
Η βουλή των ελλήνων γίνεται επίσημα με αυτή της την πράξη ένα ίδρυμα οριστικά απόκοσμό, οριστικά ξένο από τους πολίτες, οριστικά ασυνάντητο με την θέληση του λαού. Ένα παράξενο ίδρυμα δικό τους αποκλειστικά, ιδιοκτησία τους, που γεννά προδοσίες απανωτές, μηχανορραφίες συνεχείς και ατέλειωτες, που στεγάζει μέσα του αποφασισμένα λαμόγια με την βούλα. Και όσοι δεν μετέχουν σαπίζουν κι αυτοί, όσο τα πράγματα δεν αλλάζουν, φταίνε δεν φταίνε. Να μην παραπονούνται λοιπόν για το σύνθημα που τους φωνάζουν οι πολίτες και τους αποκαλεί μπορδέλο, που θέλουν να κάψουν μάλιστα.
Με την απόφασή τους αυτή απομονώνονται πλήρως, και υψώνουν ένα απόρθητο τείχος κομπίνας και απάτης γύρω από την βουλή. Ένα τείχος μνημείο αντιδημοκρατίας.
Με την απόφασή τους αυτή, δηλώνουν τον τσαμπουκά τους, την δύναμή τους απέναντι στον λαό και στην χώρα. Δηλώνουν την απόλυτη σιγουριά τους για τον ραγιαδισμό μας και την δουλοποίησή μας. Όποιος αμφιβάλει ας περιμένει όπου νάναι τις εκλογές να δει τα τριαντάρια να φουντώνουν και πάλι στα ποσοστά τους.
•
Γιατί αυτό σημαίνει ελληνάκο μου, πως αποφάσισαν να μην καταργήσουν ποτέ τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά αντίθετα να μας πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Αυτό σημαίνει και πρόσεξέ το.
Δεν προβλέπω λοιπόν, παρά βλέπω ολοκάθαρα πως ήδη ετοιμάζουν ένα πιο σκληρό και απόρθητο νόμο, έναν χειρότερο από τον υπάρχοντα, ένα τριφασικό παραπέτασμα να μην το διαπερνάει τίποτα, όπως λέγαμε παλιά για τις εκλογικές απάτες του Καραμανλή. Νόμο που θα τους προστατεύει από το δίκιο. Όπως το ακούτε και το διαβάζετε. Εχθρός τους είναι το στοιχειώδες δίκιο. Γιατί έτσι και καταργήσουν τον νόμο, θα πάνε ολόκληρες διμοιρίες και λόχοι από δαύτους μέσα, μαζί με τους συνεργάτες τους δικαστές. Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, ότι αυτοί οι δυο πάνε πάντα μαζί. Ο κόσμος τότε θα τους κάνει κατά χιλιάδες προσωπικές μηνύσεις.
•
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα ξαναμπορέσουν να βγουν στο δρόμο. Γνωρίζουν πια, ότι ο κόσμος θα τους λυντσάρει με πλήρη ευχαρίστηση και χωρίς καθόλου τύψεις στην πρώτη ευκαιρία. Το γνωρίζουν εξ ίσου καλά και οι συνεργάτες τους στα δελτία που δεν εξαιρούνται και αυτοί από την διαπόμπευση, και που μας λένε ότι είναι βάρβαρο να τους φτύνουμε και να τους γιαουρτώνουμε και λοιπές τέτοιες αηδίες αμόρφωτων καλοπληρωμένων ρουφιάνων. Δεν φταίμε, απλά είμαστε βάρβαροι και αυτοί πολιτισμένοι, τους λέμε. Τόσο απλό κύριε δημοσιογράφε. Μα τόσο. Ούτε φιλοσοφία κρύβει, ούτε νόημα, ούτε σκέρτσο του λόγου, ούτε ευφυολόγημα, τίποτα. Μόνο μια ανεξήγητη βαρβαρότητα. Μια διαβολική κακία έχει φωλιάσει μέσα μας, που δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη. Η ίδια με την ανεξήγητη λαϊκή τρομοκρατία στην Γαλλική επανάσταση, αν θυμάστε. Που κρέμασαν και εκεί οι βάρβαροι τον Λουδοβίκο τον καημένο. Οι απάνθρωποι! Σκοτώστε μας για να μην σας σκοτώσουμε του λέγαν. Το ίδιο που συμβαίνει αυτές τις στιγμές τώρα που γράφω, που ξεχύθηκαν οι λαοί στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας.
•
Οι χειρότεροι Έλληνες βρίσκονται στη βουλή. Ότι πιο αντεθνικό υπάρχει σφηκοφωλιάζει εκεί μέσα. Μηχανεύονται κάθε τρόπο να ξεπουλήσουν κρυφά θαλάσσιο, εδαφικό και εναέριο πλούτο για να πάρουν το ποσοστό τους. Αυτούς θα τους χαρακτήριζα με το πιο αποκαλυπτικό επίθετο, ως επιτυχημένους επιχειρηματίες. Αυτό ακριβώς που είναι. Και την πολιτική οι αχρείοι, την έχουν εκχωρήσει στους εμπόρους. Είναι να τους τρως ζωντανούς. Γιατί όλοι αυτοί καταλαβαίνουν μόνο την βία. Αυτό μας δώσαν να καταλάβουμε με σαφήνεια χρησιμοποιώντας την πάνω μας παντιοτρόπως, ως νομική βία, ως οικονομική βία, ως πολιτικοεκλογική βία, ως τηλεοπτική βία και καταστολή, ως αφόρητη ψυχολογική βία της ακρίβειας, της υγείας, της ασυδοσίας της αγοράς ή ως τανκς, βασανιστήρια και εξορίες όταν τους έπαιρνε. Κι ας λέει το κκε εσωτερικού και τα σάπια απομεινάρια του περί ειρήνης, αδελφοσύνης και παρόμοια τέτοια ανόητα.
•
Σας περιμένουμε ψηφοφόροι, σας περιμένουμε να αλλάξουμε ειρηνικά τη ζωή μας, σας περιμένουμε σαν το μάνα να μην πάρουμε πάλι τα όπλα, να αποφύγουμε για δεύτερη φορά τους σκοτωμούς. Γιατί κάποια ζώα από σας θα τους υπερασπιστείτε φοβόμαστε, κάποιοι αχρείοι από σας θα ζητήσουν και πάλι νέους διορισμούς. Γιατί κάποιοι καινούργιοι μαυραγορίτες θα μας ζητήσουν και πάλι να ξεχάσουμε και μείς δεν μπορούμε. Κάποιοι σύγχρονοι έμποροι θα μας ζητήσουν να χαμηλώσουμε τους τόνους για να ηρεμήσουν οι αγορές.
•
Και το χειρότερο που δεν βλέπουν τα πνευματικά παχύδερμα των δύο αυτών κομμάτων, είναι το αβάσταχτο βάρος που θα φορτώσουν εφ όρου ζωής στα παιδιά τους, που θα τα αναγκάσουν να ζήσουν όπως τα παιδιά των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιτών, μέσα στην απόρριψη και την απαξία της κοινωνίας, στην ντροπή, στην φυγή και στην ανωνυμία που θα καταφύγουν να γλυτώσουν από την αλητεία των γονιών τους για την συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Πως κατασκευάζουν καινούργιες γενιές με καινούργιο κοινωνικό ανάθεμα στους ώμους τους.
•
Ούτε οι παραλλαγές πασόκ δεν πρέπει να γλυτώσουν από την συνείδησή μας. Στον πόλεμο που πρέπει ήδη να έχουμε κηρύξει μέσα μας και έξω μας για αυτούς. Μιλώ για τους όψιμους επαναστάτες που θυμήθηκαν να αγανακτήσουν μετά από 38 μεταπολιτευτικά χρόνια φαγοπότι, και το σκάνε σαν τα ποντίκια με νέα κόμματα και ομαδούλες τώρα που βλέπουν να έρχεται η λαίλαπα. Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ άποψη, ιδεολογία, όραμα πολιτικό και κοινωνικό, ή έστω ακραίο κόμμα ή ακραίες ιδέες, να τους σεβαστούμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι της δημοκρατίας με τις αντιθέσεις και τις διαφωνίες της. Είναι κοινοί καριερίστες, για δέκα χιλιάρικα τον μήνα τα κάνουν όλα αυτά. Συν κάτι τυχερά και φιλοδωρήματα από δω κι από κει, ότι συμπληρώσει η ζητιανιά. Επιτρέψτε μου, αλλά τους ξέρω καλά και έναν προς έναν. Ούτε τα γραφεία τους δεν θα είχαν να πληρώσουν όλοι αυτοί οι ικανοί όπως αυτοδιαφημίζονται, πως δεν είναι ανεπάγγελτοι. Για παχυλό μεροκάματο αγωνίζονται και τίποτα άλλο απολύτως. Κλασσικοί τυχοδιώκτες άνομων ευκαιριών, κοινοί τζογαδόροι του χρήματος.
•
Θέλω όμως να κλείσω με την πιο μεγάλη προδοσία που ακούσαμε ποτέ, γιατί αυτός είναι ο στόχος του κειμένου, για όσους έτυχε να μην έχουν ενημερωθεί επακριβώς. Θα προτιμούσα λοιπόν, να την γλυτώσει ο Τσοχατζόπουλος και ο Μαντέλης, θα προτιμούσα να την γλυτώσουν και όλοι οι άλλοι αληταράδες, αρκεί να μην είχαν υπογράψει την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ που δίνει βουνά και θάλασσες, νησιά κτήρια, πολιτιστικά μνημεία και αρχαιολογικές κληρονομιές στους δανειστές, και δένει χειροπόδαρα όλες τις επόμενες γενιές. Δεν ορίζουμε τίποτα, χάνουμε την ανεξαρτησία μας. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα επιλέγατε και εσείς, έστω και με βαριά καρδιά. Τέτοιο εθνικό έγκλημα δεν τόλμησαν να κάνουν πουθενά αλλού στον πλανήτη, οι πιο ξευτελισμένες μπανανίες και τα πιο δουλικά προτεκτοράτα. Την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, για όσους δεν έτυχε να την μάθουν, που υπογράφτηκε κρυφά και μουλωχτά από τα μάτια των πολιτών και από το φως του ήλιου. Υπογράφηκε 2 μέρες μετά το μνημόνιο στις 8/5/2010 και λέει: “Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.”
Και συνεχίζει πιο κάτω: “ Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας”
Και πιο κάτω: “οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση και να τη διακόψουν ή και να απαιτήσουν ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο το ανεξόφλητο κεφάλαιο των Δανείων, μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης κρίνονται από οποιοδήποτε καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστές έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο”
*επόμενη ανάρτηση 1η απριλίου
Υ.γ
Το blog nefestoras, κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας με τον τίτλο
*Κοινωνικές Αντιρρήσεις* από τις εκδόσεις Δόριζα στα:
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο –Θεμιστοκλέους 37,
Πολιτεία- Ασκληπιού1-3,
Πρωτοπορία-Γραβιάς 3-5,
Εστία- Σόλωνος 60
Ιανός- Σταδίου 24
•
Όλες οι μεγάλες προσπάθειες του παρελθόντος προδίδονται τώρα, τα τελευταία 20 χρόνια. Αγώνες, λαϊκά κινήματα, κατακτήσεις, ατομικός και συλλογικός μόχθος, χτίσματα και περιουσίες, σπουδές και διπλώματα, γνώση, ελπίδες και όνειρα διαλύονται ωσάν ένας συμπαντικός γίγαντας να φυσά με δύναμη καταπάνω τους αφηνιασμένος. Ο Διαφωτισμός συντρίβεται μπρος στα μάτια μας από την βαρβαρότητα του κέρδους που επέλεξε, η Γαλλική επανάσταση γελοιοποιείται πηγαίνοντας βόλτα στο Ιράκ, η Μαρξική και η Ρώσικη επανάσταση κονιορτοποιούνται από την διαφθορά τους. Η Κινέζικη δοκιμάζει την κεφαλαιοκρατία και κάνει τον καμπόσο εξαθλιωμένη από τον πλούτο και την φτώχεια της μαζί και ταυτόχρονα. Η Κούβα αντέχει μόνη της και πιο έντιμη από όλους. Την αγαπάμε πάντα. Το προλεταριάτο ξευτιλίζει τον εαυτό του αυτοκτονώντας αργά αλλά σταθερά στη μόδα, στα θεάματα και στις βιτρίνες. Όλα γίνονται καπιταλισμός στο τέλος. Όλα προδίδονται. Πως διάολο γίνεται αυτό! Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει; Δεν αντισταθήκαμε !! Αυτό είναι όλο. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες που δεν υπάρχουν. Μας μετάγγισαν την ανευθυνότητά τους σιγά σιγά και εμείς την δεχτήκαμε και βολευτήκαμε μαζί της. Τα χάνει κανείς παρατηρώντας την θεαματική ανάπτυξη της προδοσίας, καθώς απλώνεται πάνω από τον πλανήτη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τείνει να κατακλύσει όλο τον κόσμο, αποκόβοντάς τον από τις αξίες του και τις πεποιθήσεις του.
•
Γιαυτό δεν μας αφήνει άφωνους το πόρισμα της βουλής για την Ζήμενς
να αθωώσει τους πάντες και τα πάντα εκεί μέσα, για όλα τα σκάνδαλα που έγιναν και για όλα τα σκάνδαλα που πρόκειται να γίνουν. Αυτό ήταν το νόημα της πράξης τους και το μήνυμα τους συγχρόνως προς όλους εμάς. Ότι θα συνεχιστεί απτόητα αυτή η κατάσταση. Αλλά επειδή το θέμα κατακαίει όλη την Ελληνική κοινωνία, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα αυτή τη φορά, κάτι έπρεπε να δώσουν για να γλυτώσουν το λυντσάρισμα, γιαυτό αρπάχτηκαν από το μέλλον προς στιγμήν και την κωλυσιεργία, να ροκανίσουν χρόνο και βλέπουμε. Και έτσι πρότειναν ως προσωρινή λύση ασφαλείας τους, να εξαγγείλουν ότι θα παραπέμψει η βουλή κάποιους πρώην εμπλεκόμενους υπουργούς και υφυπουργούς σε προανακριτική επιτροπή. Στάχτη στα μάτια των πολιτών δηλαδή. Αν τελικά γίνει, αν δεν θα είναι μαϊμού κι αυτή, αν δεν θα καταλήξει σε ατιμωρησία. Να φάμε κάνα δυό χρονάκια έτσι με τις αναβολές και τις καθυστερήσεις και βλέπουμε για μετά. Και δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να τύχει κανένας πόλεμος εν τω μεταξύ και να την γλυτώσουμε. Οι δυο μονομάχοι ποντάρισαν στην ψευδαίσθηση της ατιμωρησίας, στρουθοκαμηλίζοντας για μια ακόμη φορά, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Το περιμέναμε χωρίς αγωνία και οι περισσότεροι από μας ήμασταν σίγουροι για το πόρισμα.
•
Η βουλή των ελλήνων γίνεται επίσημα με αυτή της την πράξη ένα ίδρυμα οριστικά απόκοσμό, οριστικά ξένο από τους πολίτες, οριστικά ασυνάντητο με την θέληση του λαού. Ένα παράξενο ίδρυμα δικό τους αποκλειστικά, ιδιοκτησία τους, που γεννά προδοσίες απανωτές, μηχανορραφίες συνεχείς και ατέλειωτες, που στεγάζει μέσα του αποφασισμένα λαμόγια με την βούλα. Και όσοι δεν μετέχουν σαπίζουν κι αυτοί, όσο τα πράγματα δεν αλλάζουν, φταίνε δεν φταίνε. Να μην παραπονούνται λοιπόν για το σύνθημα που τους φωνάζουν οι πολίτες και τους αποκαλεί μπορδέλο, που θέλουν να κάψουν μάλιστα.
Με την απόφασή τους αυτή απομονώνονται πλήρως, και υψώνουν ένα απόρθητο τείχος κομπίνας και απάτης γύρω από την βουλή. Ένα τείχος μνημείο αντιδημοκρατίας.
Με την απόφασή τους αυτή, δηλώνουν τον τσαμπουκά τους, την δύναμή τους απέναντι στον λαό και στην χώρα. Δηλώνουν την απόλυτη σιγουριά τους για τον ραγιαδισμό μας και την δουλοποίησή μας. Όποιος αμφιβάλει ας περιμένει όπου νάναι τις εκλογές να δει τα τριαντάρια να φουντώνουν και πάλι στα ποσοστά τους.
•
Γιατί αυτό σημαίνει ελληνάκο μου, πως αποφάσισαν να μην καταργήσουν ποτέ τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά αντίθετα να μας πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Αυτό σημαίνει και πρόσεξέ το.
Δεν προβλέπω λοιπόν, παρά βλέπω ολοκάθαρα πως ήδη ετοιμάζουν ένα πιο σκληρό και απόρθητο νόμο, έναν χειρότερο από τον υπάρχοντα, ένα τριφασικό παραπέτασμα να μην το διαπερνάει τίποτα, όπως λέγαμε παλιά για τις εκλογικές απάτες του Καραμανλή. Νόμο που θα τους προστατεύει από το δίκιο. Όπως το ακούτε και το διαβάζετε. Εχθρός τους είναι το στοιχειώδες δίκιο. Γιατί έτσι και καταργήσουν τον νόμο, θα πάνε ολόκληρες διμοιρίες και λόχοι από δαύτους μέσα, μαζί με τους συνεργάτες τους δικαστές. Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, ότι αυτοί οι δυο πάνε πάντα μαζί. Ο κόσμος τότε θα τους κάνει κατά χιλιάδες προσωπικές μηνύσεις.
•
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα ξαναμπορέσουν να βγουν στο δρόμο. Γνωρίζουν πια, ότι ο κόσμος θα τους λυντσάρει με πλήρη ευχαρίστηση και χωρίς καθόλου τύψεις στην πρώτη ευκαιρία. Το γνωρίζουν εξ ίσου καλά και οι συνεργάτες τους στα δελτία που δεν εξαιρούνται και αυτοί από την διαπόμπευση, και που μας λένε ότι είναι βάρβαρο να τους φτύνουμε και να τους γιαουρτώνουμε και λοιπές τέτοιες αηδίες αμόρφωτων καλοπληρωμένων ρουφιάνων. Δεν φταίμε, απλά είμαστε βάρβαροι και αυτοί πολιτισμένοι, τους λέμε. Τόσο απλό κύριε δημοσιογράφε. Μα τόσο. Ούτε φιλοσοφία κρύβει, ούτε νόημα, ούτε σκέρτσο του λόγου, ούτε ευφυολόγημα, τίποτα. Μόνο μια ανεξήγητη βαρβαρότητα. Μια διαβολική κακία έχει φωλιάσει μέσα μας, που δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη. Η ίδια με την ανεξήγητη λαϊκή τρομοκρατία στην Γαλλική επανάσταση, αν θυμάστε. Που κρέμασαν και εκεί οι βάρβαροι τον Λουδοβίκο τον καημένο. Οι απάνθρωποι! Σκοτώστε μας για να μην σας σκοτώσουμε του λέγαν. Το ίδιο που συμβαίνει αυτές τις στιγμές τώρα που γράφω, που ξεχύθηκαν οι λαοί στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας.
•
Οι χειρότεροι Έλληνες βρίσκονται στη βουλή. Ότι πιο αντεθνικό υπάρχει σφηκοφωλιάζει εκεί μέσα. Μηχανεύονται κάθε τρόπο να ξεπουλήσουν κρυφά θαλάσσιο, εδαφικό και εναέριο πλούτο για να πάρουν το ποσοστό τους. Αυτούς θα τους χαρακτήριζα με το πιο αποκαλυπτικό επίθετο, ως επιτυχημένους επιχειρηματίες. Αυτό ακριβώς που είναι. Και την πολιτική οι αχρείοι, την έχουν εκχωρήσει στους εμπόρους. Είναι να τους τρως ζωντανούς. Γιατί όλοι αυτοί καταλαβαίνουν μόνο την βία. Αυτό μας δώσαν να καταλάβουμε με σαφήνεια χρησιμοποιώντας την πάνω μας παντιοτρόπως, ως νομική βία, ως οικονομική βία, ως πολιτικοεκλογική βία, ως τηλεοπτική βία και καταστολή, ως αφόρητη ψυχολογική βία της ακρίβειας, της υγείας, της ασυδοσίας της αγοράς ή ως τανκς, βασανιστήρια και εξορίες όταν τους έπαιρνε. Κι ας λέει το κκε εσωτερικού και τα σάπια απομεινάρια του περί ειρήνης, αδελφοσύνης και παρόμοια τέτοια ανόητα.
•
Σας περιμένουμε ψηφοφόροι, σας περιμένουμε να αλλάξουμε ειρηνικά τη ζωή μας, σας περιμένουμε σαν το μάνα να μην πάρουμε πάλι τα όπλα, να αποφύγουμε για δεύτερη φορά τους σκοτωμούς. Γιατί κάποια ζώα από σας θα τους υπερασπιστείτε φοβόμαστε, κάποιοι αχρείοι από σας θα ζητήσουν και πάλι νέους διορισμούς. Γιατί κάποιοι καινούργιοι μαυραγορίτες θα μας ζητήσουν και πάλι να ξεχάσουμε και μείς δεν μπορούμε. Κάποιοι σύγχρονοι έμποροι θα μας ζητήσουν να χαμηλώσουμε τους τόνους για να ηρεμήσουν οι αγορές.
•
Και το χειρότερο που δεν βλέπουν τα πνευματικά παχύδερμα των δύο αυτών κομμάτων, είναι το αβάσταχτο βάρος που θα φορτώσουν εφ όρου ζωής στα παιδιά τους, που θα τα αναγκάσουν να ζήσουν όπως τα παιδιά των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιτών, μέσα στην απόρριψη και την απαξία της κοινωνίας, στην ντροπή, στην φυγή και στην ανωνυμία που θα καταφύγουν να γλυτώσουν από την αλητεία των γονιών τους για την συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Πως κατασκευάζουν καινούργιες γενιές με καινούργιο κοινωνικό ανάθεμα στους ώμους τους.
•
Ούτε οι παραλλαγές πασόκ δεν πρέπει να γλυτώσουν από την συνείδησή μας. Στον πόλεμο που πρέπει ήδη να έχουμε κηρύξει μέσα μας και έξω μας για αυτούς. Μιλώ για τους όψιμους επαναστάτες που θυμήθηκαν να αγανακτήσουν μετά από 38 μεταπολιτευτικά χρόνια φαγοπότι, και το σκάνε σαν τα ποντίκια με νέα κόμματα και ομαδούλες τώρα που βλέπουν να έρχεται η λαίλαπα. Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ άποψη, ιδεολογία, όραμα πολιτικό και κοινωνικό, ή έστω ακραίο κόμμα ή ακραίες ιδέες, να τους σεβαστούμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι της δημοκρατίας με τις αντιθέσεις και τις διαφωνίες της. Είναι κοινοί καριερίστες, για δέκα χιλιάρικα τον μήνα τα κάνουν όλα αυτά. Συν κάτι τυχερά και φιλοδωρήματα από δω κι από κει, ότι συμπληρώσει η ζητιανιά. Επιτρέψτε μου, αλλά τους ξέρω καλά και έναν προς έναν. Ούτε τα γραφεία τους δεν θα είχαν να πληρώσουν όλοι αυτοί οι ικανοί όπως αυτοδιαφημίζονται, πως δεν είναι ανεπάγγελτοι. Για παχυλό μεροκάματο αγωνίζονται και τίποτα άλλο απολύτως. Κλασσικοί τυχοδιώκτες άνομων ευκαιριών, κοινοί τζογαδόροι του χρήματος.
•
Θέλω όμως να κλείσω με την πιο μεγάλη προδοσία που ακούσαμε ποτέ, γιατί αυτός είναι ο στόχος του κειμένου, για όσους έτυχε να μην έχουν ενημερωθεί επακριβώς. Θα προτιμούσα λοιπόν, να την γλυτώσει ο Τσοχατζόπουλος και ο Μαντέλης, θα προτιμούσα να την γλυτώσουν και όλοι οι άλλοι αληταράδες, αρκεί να μην είχαν υπογράψει την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ που δίνει βουνά και θάλασσες, νησιά κτήρια, πολιτιστικά μνημεία και αρχαιολογικές κληρονομιές στους δανειστές, και δένει χειροπόδαρα όλες τις επόμενες γενιές. Δεν ορίζουμε τίποτα, χάνουμε την ανεξαρτησία μας. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα επιλέγατε και εσείς, έστω και με βαριά καρδιά. Τέτοιο εθνικό έγκλημα δεν τόλμησαν να κάνουν πουθενά αλλού στον πλανήτη, οι πιο ξευτελισμένες μπανανίες και τα πιο δουλικά προτεκτοράτα. Την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, για όσους δεν έτυχε να την μάθουν, που υπογράφτηκε κρυφά και μουλωχτά από τα μάτια των πολιτών και από το φως του ήλιου. Υπογράφηκε 2 μέρες μετά το μνημόνιο στις 8/5/2010 και λέει: “Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.”
Και συνεχίζει πιο κάτω: “ Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας”
Και πιο κάτω: “οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση και να τη διακόψουν ή και να απαιτήσουν ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο το ανεξόφλητο κεφάλαιο των Δανείων, μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης κρίνονται από οποιοδήποτε καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστές έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο”
*επόμενη ανάρτηση 1η απριλίου
Υ.γ
Το blog nefestoras, κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας με τον τίτλο
*Κοινωνικές Αντιρρήσεις* από τις εκδόσεις Δόριζα στα:
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο –Θεμιστοκλέους 37,
Πολιτεία- Ασκληπιού1-3,
Πρωτοπορία-Γραβιάς 3-5,
Εστία- Σόλωνος 60
Ιανός- Σταδίου 24
Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010
Τι είχε το κουτί της Πανδώρας μέσα;
Η ιστορία δεν μας λέει για αυτό τίποτα. Ο Ησίοδος μας άφησε να το βρούμε μόνοι μας. Κάποια αόριστα μόνο μουρμούρισαν οι κατοπινοί του. Ήθελε να κοπιάσουμε ίσως όπως συνηθιζόταν τότε. Του διέφυγε ότι μπορεί να μην ξανασκεφτόμασταν ποτέ οι άνθρωποι. Να μην μας ενδιέφερε καθόλου το θέμα. Στη δε πολυαγαπημένη του πατρίδα μισήσαμε την σκέψη όσο τίποτα. Την διώξαμε από τις πόλεις κλοτσηδόν αμέσως μόλις αυτός πέθανε, αμέσως μόλις τελείωσε αυτή η βασανιστική περίοδος της φιλοσοφίας. Μάλιστα περιμέναμε μουλωχτά λίγα χρόνια ακόμα, να φύγουν και οι υπόλοιποι μεγάλοι στοχαστές από τις γύρω πόλεις και μείναμε μόνοι μας. Αυτό ήταν. Τρελαθήκαμε από την χαρά μας, αρχίσαμε τα γλέντια και τους χορούς. Τρίβαμε τα χέρια μας από ικανοποίηση, γλυτώσαμε από δαύτους. Στη θέση τους βάλαμε δικηγόρους και επιχειρηματίες. Απελευθερωθήκαμε. Μας ενοχλούσε φοβερά αυτή η πουτάνα η σκέψη.
•
Έτσι καθαρίσαμε με αυτό το βαρύ παρελθόν. Πέσαμε στον λήθαργο της πνευματικής οκνηρίας και ησυχάσαμε. Βρήκαμε μια εύκολη φτηνή πατέντα εύχρηστη στον καθένα, μόνο και μόνο για να συνεννοούμαστε και κυρίως να αγοράζουμε στα μαγαζιά. Αυτό μας ενδιέφερε. Δεν χρειαζόμασταν τίποτα περισσότερο. Μιλάω για όλο τον πλανήτη. Εμείς εδώ το παρακάναμε, ξεπεράσαμε όλους τους άλλους. Αντικαταστήσαμε την σκέψη με εξυπνάδες και ευφυολογήματα στις παρέες, ώσπου στο τέλος που το ζούμε τώρα, σκαρώσαμε την λεγόμενη λογική πασόκ. Ένα κάτι σαν φάρμακο, μια πανάκεια, μια κορτιζόνη που απαντούσε σε όλα. Που έκανε το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Μια λογική που έμαθε απ έξω και ανακατωτά όλος ο λαός και η εργατική του τάξη με επί κεφαλής τους συνδικαλιστάδες του. Μα είναι τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που μας διηγείστε από τον Ησίοδο έως σήμερα. Συμφωνώ, αυτό το αδύνατο προσπαθώ να καταδείξω, γιατί έχουν βγει τα τσακάλια της παραπληροφόρησης ή της ανοησίας όταν σπανίως δεν είναι εγκάθετοι των εκδοτών και των τραπεζιτών, και σας λένε ασυναρτησίες και ακατανοησίες. Ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τα λεγόμενά τους. Παρουσιάζουν την κρίση ως ανεξήγητη, ως φυσικό φαινόμενο, ως μοιραίο κακό, κάτι σαν νεροποντή ή σεισμό, χωρίς φταίχτες και επιτελικά κατασκευασμένες αιτίες, οργανωμένες πολιτικές και συμφέροντα.
.
•
Όμως όλα ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά στον πλανήτη. Τα γεγονότα φωτίζονται από ένα αργό ξημέρωμα που κρατάει κάποιες δεκαετίες τώρα. Από τότε που έσκασε μύτη για πρώτη φορά η αφθονία και η υπεραφθονία. Αρχίσαμε να τρώμε και να καταναλώνουμε ξέφρενα. Νομίζαμε ότι ήταν καλό. Δεν ξέραμε ότι θα χάναμε τη δουλειά μας, ότι έκρυβε το αντίθετο από αυτό που έδειχνε, την επιστροφή στην πείνα. Ούτε εμείς ούτε οι ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Λιγδώσαμε το άντερό μας αλλά χάσαμε το μέτρο. Γίναμε όλοι υπέρβαροι.
•
Αυτό που κινεί αθέατα τα νήματα των εξελίξεων είναι οι ξέφρενες επιθυμίες μας και λιγότερο ο συνεργάτης τους, το κεφάλαιο. Αυτό είναι που χρειάζεται να καταλάβουμε αμέσως και για πρώτη φορά στις νέες οικονομικές εποχές που δημιουργήθηκαν. Το κεφάλαιο από μόνο του είναι παροπλισμένο, αχρηστεμένο, περιορισμένο κυρίως. Μουχλιάζει στα σεντούκια και τις τράπεζες. Ασφυκτιά από την απραγία όταν δεν κερδίζει. Οι επιθυμίες μας το συντηρούν, το αναζωογονούν, του δίνουν λόγο ύπαρξης. Σε ένα σώφρονα άνθρωπο που δεν δανείζεται και δεν καταναλώνει, δεν έχει πέραση ο χρηματιστής και το κεφάλαιό του, καταποντίζεται και γυρίζει απογοητευμένο πάλι στο πιθάρι και μπαίνει μόνο του μέσα και κλειδώνεται. Να ξεχάσει, να παρηγορηθεί που δεν βρήκε έξω επιθυμίες να το ποτίσουν, να μας ξεσκίσει.
•
Αφρίζει όταν δεν δανειζόμαστε. Αυτό μαθαίνουμε μόλις τώρα αυτούς τους τελευταίους μήνες παγκόσμια. Μας επιτίθεται, μας απειλεί να δανειστούμε να μας έχει στο χέρι. Πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, χασκογελάει η πολιτική εξάρτηση μέσα από την φάκα της αφθονίας. Πίσω από τα ιλιγγιώδη δάνεια και τις επερχόμενες πτωχεύσεις. Αυτή η κερκόπορτα του ανθρώπου. Η απώλεια της αυτοσυγκράτησης και της ψυχραιμίας μας. Είναι το περίσσευμα που διψάνε να αρπάξουν οι τοκογλύφοι και μας παστώνουν με ψευδείς ανάγκες και διαφημιστική προπαγάνδα.
Οι επιθυμίες ήταν που ξέφυγαν από το πιθάρι της Πανδώρας. Αυτές μαζί με τους τοκογλύφους. Η σοφία της φύσης τα έφτιαξε μαζί αυτά, αδιαχώριστα. Του ξέφυγαν από το πιθάρι και τις κυνηγάει έξω να τις ξαναρπάξει. Μόλις τώρα μάθαμε μετά από πολλές χιλιετίες, τι έλεγε ο μύθος.
•
Αν κάτι χρειάζεται να κάνουμε στην μουχλιασμένη από την μακραίωνη αχρηστία συνείδησή μας, είναι να επέμβουμε στις επιθυμίες μας δραστικά. Να τις αναχαιτίσουμε ή τουλάχιστον να τις τιθασεύσουμε οπωσδήποτε. Όπως κόβουμε το τσιγάρο ή όπως αποτοξινωνόμαστε λίγο πριν το θάνατό μας από βαριά ναρκωτικά.
Έτσι ακριβώς πρέπει για να γλυτώσουμε από τις βιτρίνες και τους διαφημιστές. Να ξαναγίνουμε ολιγαρκείς και μετρημένοι στα ψώνια μας. Γιατί η αφθονία που μπλέξαμε και η υπερκατανάλωση που γεννά, είναι μια βαριά αρρώστια της ψυχής μας και το ξέρουμε μάλιστα. Για να ζούμε εμείς και όχι αυτές. Θέλοντας και μη το θέμα αυτό το συναντάω συνέχεια μπροστά μου, γιαυτό αναφέρομαι πάλι και πάλι. Είναι το πρώτο θέμα της εποχής μας.
•
Πρόκειται για μεγάλο πόλεμο με πολλές αιματηρές μάχες, που εύχομαι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν κάποιοι. Κάθε τι που σαν χώρα, σαν άτομο, σαν οικογένεια δεν μπορώ να το αγοράσω, δεν το αγοράζω. Δεν το αγγίζω. Ούτε δανείζομαι να το πάρω. Πάει και τελείωσε. Πρέπει να ξαναμάθουμε έτσι. Κι αυτό είναι το φάρμακο και είναι δωρεάν να έχουμε υπ΄όψιν μας. Κι ούτε το αφήνω να γίνει ψυχολογικό απωθημένο μέσα μου. Το περνάω στη συλλογική βοήθεια, στη συζήτηση μαζί της. Ποτέ μα ποτέ δεν δανείζομαι συμπολίτη για επιθυμίες, παρά μόνο για ύστατες και αδήριτες φυσικές ανάγκες. Το ίδιο ισχύει και για σας Ιρλανδοί φίλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί και όσοι γυροφέρνετε στο λάκκο των επιθυμιών σας.
•
Μπήκατε και μπήκαμε σε μια περιπέτεια από την λαιμαργία του ματιού.
Φτάσαμε μέσα από τις σειρήνες της αγοράς στις βιτρίνες της αγοράς. Αποτέλεσμα να μην μπορούμε λαοί ολόκληροι να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες αφού ασχολούμαστε μόνο με τις επιθυμίες μας. Αυτό και μόνο κρύβεται πίσω από αυτή την τεράστια παγκόσμια κρίση. Αυτό κρυφογελάει χαιρέκακα πίσω από όλα αυτά. Το ψύχραιμο μάτι του παρατηρητή που είναι έξω από αυτόν το χορό της κατανάλωσης των άχρηστων με δανικά, δεν το πιστεύει αυτό που γίνεται είκοσι χρόνια. Αν δεν είναι κανείς εξυπνάκιας οικονομολόγος, να αναλύει περισπούδαστα από τηλεοράσεως το οφθαλμοφανές, αυτό που ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται αμέσως, θα καταλάβει αμέσως ότι ο εκμαυλισμός των επιθυμιών μας, το γαργάλημά τους, είναι αίτιο και δημιουργία αυτής της κατάντιας. Ο εκμαυλισμός των αισθήσεών μας. Δεν υπάρχει μέλλον ούτε δικό μας ούτε του ίδιου του πλανήτη και των όντων του. Τίποτα άλλο μυστηριώδες και αδιερεύνητο δεν συμβαίνει. Αντίθετα από τις τσιρίδες και τις κραυγές των επιχειρηματιών για ανάπτυξη και πλήρη κατάργηση όλων των εργασιακών νόμων, όχι άλλη ανάπτυξη πρέπει να λέμε εμείς. Η ανάπτυξη όπως αυτοί την εννοούν και την θέλουν, είναι συμφορά και μόνο. Τρίβουν τα χέρια τους που βλέπουν τον κάθε ξελιγωμένο Ινδιάνο να δουλεύει για αυτούς, για να αγοράσει τις χάντρες της Ερμού.
Γιατί η ανάπτυξη δεν πήγε ποτέ στον κόσμο, παρά στις τσέπες των βιομηχάνων και επιχειρηματιών, καταστρέφοντας πάντα το περιβάλλον και την ομορφιά της φύσης Έχουμε υπέρ αρκετή δεν την χρειαζόμαστε. Νοικοκύρεμα θέλουμε. Πολιτικό οικονομικό, κοινωνικό. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, θα του σχίζει η ζωή και η πραγματικότητα τα διπλώματά του, όπως ήδη όρχησε να τα σχίζει παγκόσμια.
•
Γιατί φίλοι μου, η άρνηση είναι μεγαλειώδης συνειδησιακή πράξη. Συγγνώμη, αλλά δεν φαντάζεστε τι κολοσσιαία σημασία έχει για την ζωή μας και την ιστορία της ανθρωπότητας. Της ίδιας της φύσης. Είναι η αρετή του ατόμου. Και δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη τέτοια επιλογή και προσπάθεια του ανθρώπου. Είναι ο μέγιστος καρπός της ελλογικότητας, όπως ξανάλεγα πριν χρόνια. Είναι αυτή που λέει όχι σε όλα αυτά και εκτοξεύει τον άνθρωπο στα ουράνια, τον πάει στο σύμπαν. Που τον στέλνει να συναντηθεί με τις άλλες ελλογικότητες , με τα άλλα σκεφτόμενα όντα του σύμπαντος, με την σωφροσύνη και την σοφία τους, έτη φωτός μακριά από τα χρηματιστήρια και τα μαλακισμένα τους κέρδη. Και ας μη ρωτήσει ο προβοκάτορας: που ξέρουμε ότι αυτοί θα είναι καλύτεροι από εμάς.
•
Είναι πάρα πάρα πολύ απλό, σε σημείο που δεν φαίνεται, που δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις. Η αφθονία μας έφαγε τα σωθικά. Μας διέλυσε σαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα μυαλά. Δεν μπορούμε να αντιδράσουμε στο ελάχιστο. Φτάσαμε να μιλάτε ανενδοίαστα για σόπινκ θέραπι ως κάτι το φυσιολογικό. Από την ελευθερία των βουνών στην ελευθερία των βιτρινών άχρηστα ζώντα. Παίξατε και χάσαμε σαν είδος. Η φύση σας απέρριψε πλήρως. Μας απέρριψε αν προτιμάτε. Και το έκανε πρώτα οικολογικά, πριν το κάνει βίαια ως πολιτική, κοινωνιολογία και οικονομία.
Το πιθάρι λοιπόν είχε μέσα φυλακισμένους τους τοκογλύφους και τις επιθυμίες μας.
* επόμενη ανάρτηση 1η Φεβρουαρίου
ΥΓ
Το μπλογκ βιβλιοποιείται ήδη. Θα περιέχει όλα τα σχόλια σας.
Αρχές Ιανουαρίου ελπίζω να διατεθεί στα βιβλιοπωλεία.
(Αν κάποιος φίλος έχει λόγους να μην συμπεριληφθεί,
να με ενημερώσει να αφαιρέσω τα δικά του.)
•
Έτσι καθαρίσαμε με αυτό το βαρύ παρελθόν. Πέσαμε στον λήθαργο της πνευματικής οκνηρίας και ησυχάσαμε. Βρήκαμε μια εύκολη φτηνή πατέντα εύχρηστη στον καθένα, μόνο και μόνο για να συνεννοούμαστε και κυρίως να αγοράζουμε στα μαγαζιά. Αυτό μας ενδιέφερε. Δεν χρειαζόμασταν τίποτα περισσότερο. Μιλάω για όλο τον πλανήτη. Εμείς εδώ το παρακάναμε, ξεπεράσαμε όλους τους άλλους. Αντικαταστήσαμε την σκέψη με εξυπνάδες και ευφυολογήματα στις παρέες, ώσπου στο τέλος που το ζούμε τώρα, σκαρώσαμε την λεγόμενη λογική πασόκ. Ένα κάτι σαν φάρμακο, μια πανάκεια, μια κορτιζόνη που απαντούσε σε όλα. Που έκανε το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Μια λογική που έμαθε απ έξω και ανακατωτά όλος ο λαός και η εργατική του τάξη με επί κεφαλής τους συνδικαλιστάδες του. Μα είναι τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που μας διηγείστε από τον Ησίοδο έως σήμερα. Συμφωνώ, αυτό το αδύνατο προσπαθώ να καταδείξω, γιατί έχουν βγει τα τσακάλια της παραπληροφόρησης ή της ανοησίας όταν σπανίως δεν είναι εγκάθετοι των εκδοτών και των τραπεζιτών, και σας λένε ασυναρτησίες και ακατανοησίες. Ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τα λεγόμενά τους. Παρουσιάζουν την κρίση ως ανεξήγητη, ως φυσικό φαινόμενο, ως μοιραίο κακό, κάτι σαν νεροποντή ή σεισμό, χωρίς φταίχτες και επιτελικά κατασκευασμένες αιτίες, οργανωμένες πολιτικές και συμφέροντα.
.
•
Όμως όλα ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά στον πλανήτη. Τα γεγονότα φωτίζονται από ένα αργό ξημέρωμα που κρατάει κάποιες δεκαετίες τώρα. Από τότε που έσκασε μύτη για πρώτη φορά η αφθονία και η υπεραφθονία. Αρχίσαμε να τρώμε και να καταναλώνουμε ξέφρενα. Νομίζαμε ότι ήταν καλό. Δεν ξέραμε ότι θα χάναμε τη δουλειά μας, ότι έκρυβε το αντίθετο από αυτό που έδειχνε, την επιστροφή στην πείνα. Ούτε εμείς ούτε οι ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Λιγδώσαμε το άντερό μας αλλά χάσαμε το μέτρο. Γίναμε όλοι υπέρβαροι.
•
Αυτό που κινεί αθέατα τα νήματα των εξελίξεων είναι οι ξέφρενες επιθυμίες μας και λιγότερο ο συνεργάτης τους, το κεφάλαιο. Αυτό είναι που χρειάζεται να καταλάβουμε αμέσως και για πρώτη φορά στις νέες οικονομικές εποχές που δημιουργήθηκαν. Το κεφάλαιο από μόνο του είναι παροπλισμένο, αχρηστεμένο, περιορισμένο κυρίως. Μουχλιάζει στα σεντούκια και τις τράπεζες. Ασφυκτιά από την απραγία όταν δεν κερδίζει. Οι επιθυμίες μας το συντηρούν, το αναζωογονούν, του δίνουν λόγο ύπαρξης. Σε ένα σώφρονα άνθρωπο που δεν δανείζεται και δεν καταναλώνει, δεν έχει πέραση ο χρηματιστής και το κεφάλαιό του, καταποντίζεται και γυρίζει απογοητευμένο πάλι στο πιθάρι και μπαίνει μόνο του μέσα και κλειδώνεται. Να ξεχάσει, να παρηγορηθεί που δεν βρήκε έξω επιθυμίες να το ποτίσουν, να μας ξεσκίσει.
•
Αφρίζει όταν δεν δανειζόμαστε. Αυτό μαθαίνουμε μόλις τώρα αυτούς τους τελευταίους μήνες παγκόσμια. Μας επιτίθεται, μας απειλεί να δανειστούμε να μας έχει στο χέρι. Πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, χασκογελάει η πολιτική εξάρτηση μέσα από την φάκα της αφθονίας. Πίσω από τα ιλιγγιώδη δάνεια και τις επερχόμενες πτωχεύσεις. Αυτή η κερκόπορτα του ανθρώπου. Η απώλεια της αυτοσυγκράτησης και της ψυχραιμίας μας. Είναι το περίσσευμα που διψάνε να αρπάξουν οι τοκογλύφοι και μας παστώνουν με ψευδείς ανάγκες και διαφημιστική προπαγάνδα.
Οι επιθυμίες ήταν που ξέφυγαν από το πιθάρι της Πανδώρας. Αυτές μαζί με τους τοκογλύφους. Η σοφία της φύσης τα έφτιαξε μαζί αυτά, αδιαχώριστα. Του ξέφυγαν από το πιθάρι και τις κυνηγάει έξω να τις ξαναρπάξει. Μόλις τώρα μάθαμε μετά από πολλές χιλιετίες, τι έλεγε ο μύθος.
•
Αν κάτι χρειάζεται να κάνουμε στην μουχλιασμένη από την μακραίωνη αχρηστία συνείδησή μας, είναι να επέμβουμε στις επιθυμίες μας δραστικά. Να τις αναχαιτίσουμε ή τουλάχιστον να τις τιθασεύσουμε οπωσδήποτε. Όπως κόβουμε το τσιγάρο ή όπως αποτοξινωνόμαστε λίγο πριν το θάνατό μας από βαριά ναρκωτικά.
Έτσι ακριβώς πρέπει για να γλυτώσουμε από τις βιτρίνες και τους διαφημιστές. Να ξαναγίνουμε ολιγαρκείς και μετρημένοι στα ψώνια μας. Γιατί η αφθονία που μπλέξαμε και η υπερκατανάλωση που γεννά, είναι μια βαριά αρρώστια της ψυχής μας και το ξέρουμε μάλιστα. Για να ζούμε εμείς και όχι αυτές. Θέλοντας και μη το θέμα αυτό το συναντάω συνέχεια μπροστά μου, γιαυτό αναφέρομαι πάλι και πάλι. Είναι το πρώτο θέμα της εποχής μας.
•
Πρόκειται για μεγάλο πόλεμο με πολλές αιματηρές μάχες, που εύχομαι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν κάποιοι. Κάθε τι που σαν χώρα, σαν άτομο, σαν οικογένεια δεν μπορώ να το αγοράσω, δεν το αγοράζω. Δεν το αγγίζω. Ούτε δανείζομαι να το πάρω. Πάει και τελείωσε. Πρέπει να ξαναμάθουμε έτσι. Κι αυτό είναι το φάρμακο και είναι δωρεάν να έχουμε υπ΄όψιν μας. Κι ούτε το αφήνω να γίνει ψυχολογικό απωθημένο μέσα μου. Το περνάω στη συλλογική βοήθεια, στη συζήτηση μαζί της. Ποτέ μα ποτέ δεν δανείζομαι συμπολίτη για επιθυμίες, παρά μόνο για ύστατες και αδήριτες φυσικές ανάγκες. Το ίδιο ισχύει και για σας Ιρλανδοί φίλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί και όσοι γυροφέρνετε στο λάκκο των επιθυμιών σας.
•
Μπήκατε και μπήκαμε σε μια περιπέτεια από την λαιμαργία του ματιού.
Φτάσαμε μέσα από τις σειρήνες της αγοράς στις βιτρίνες της αγοράς. Αποτέλεσμα να μην μπορούμε λαοί ολόκληροι να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες αφού ασχολούμαστε μόνο με τις επιθυμίες μας. Αυτό και μόνο κρύβεται πίσω από αυτή την τεράστια παγκόσμια κρίση. Αυτό κρυφογελάει χαιρέκακα πίσω από όλα αυτά. Το ψύχραιμο μάτι του παρατηρητή που είναι έξω από αυτόν το χορό της κατανάλωσης των άχρηστων με δανικά, δεν το πιστεύει αυτό που γίνεται είκοσι χρόνια. Αν δεν είναι κανείς εξυπνάκιας οικονομολόγος, να αναλύει περισπούδαστα από τηλεοράσεως το οφθαλμοφανές, αυτό που ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται αμέσως, θα καταλάβει αμέσως ότι ο εκμαυλισμός των επιθυμιών μας, το γαργάλημά τους, είναι αίτιο και δημιουργία αυτής της κατάντιας. Ο εκμαυλισμός των αισθήσεών μας. Δεν υπάρχει μέλλον ούτε δικό μας ούτε του ίδιου του πλανήτη και των όντων του. Τίποτα άλλο μυστηριώδες και αδιερεύνητο δεν συμβαίνει. Αντίθετα από τις τσιρίδες και τις κραυγές των επιχειρηματιών για ανάπτυξη και πλήρη κατάργηση όλων των εργασιακών νόμων, όχι άλλη ανάπτυξη πρέπει να λέμε εμείς. Η ανάπτυξη όπως αυτοί την εννοούν και την θέλουν, είναι συμφορά και μόνο. Τρίβουν τα χέρια τους που βλέπουν τον κάθε ξελιγωμένο Ινδιάνο να δουλεύει για αυτούς, για να αγοράσει τις χάντρες της Ερμού.
Γιατί η ανάπτυξη δεν πήγε ποτέ στον κόσμο, παρά στις τσέπες των βιομηχάνων και επιχειρηματιών, καταστρέφοντας πάντα το περιβάλλον και την ομορφιά της φύσης Έχουμε υπέρ αρκετή δεν την χρειαζόμαστε. Νοικοκύρεμα θέλουμε. Πολιτικό οικονομικό, κοινωνικό. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, θα του σχίζει η ζωή και η πραγματικότητα τα διπλώματά του, όπως ήδη όρχησε να τα σχίζει παγκόσμια.
•
Γιατί φίλοι μου, η άρνηση είναι μεγαλειώδης συνειδησιακή πράξη. Συγγνώμη, αλλά δεν φαντάζεστε τι κολοσσιαία σημασία έχει για την ζωή μας και την ιστορία της ανθρωπότητας. Της ίδιας της φύσης. Είναι η αρετή του ατόμου. Και δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη τέτοια επιλογή και προσπάθεια του ανθρώπου. Είναι ο μέγιστος καρπός της ελλογικότητας, όπως ξανάλεγα πριν χρόνια. Είναι αυτή που λέει όχι σε όλα αυτά και εκτοξεύει τον άνθρωπο στα ουράνια, τον πάει στο σύμπαν. Που τον στέλνει να συναντηθεί με τις άλλες ελλογικότητες , με τα άλλα σκεφτόμενα όντα του σύμπαντος, με την σωφροσύνη και την σοφία τους, έτη φωτός μακριά από τα χρηματιστήρια και τα μαλακισμένα τους κέρδη. Και ας μη ρωτήσει ο προβοκάτορας: που ξέρουμε ότι αυτοί θα είναι καλύτεροι από εμάς.
•
Είναι πάρα πάρα πολύ απλό, σε σημείο που δεν φαίνεται, που δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις. Η αφθονία μας έφαγε τα σωθικά. Μας διέλυσε σαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα μυαλά. Δεν μπορούμε να αντιδράσουμε στο ελάχιστο. Φτάσαμε να μιλάτε ανενδοίαστα για σόπινκ θέραπι ως κάτι το φυσιολογικό. Από την ελευθερία των βουνών στην ελευθερία των βιτρινών άχρηστα ζώντα. Παίξατε και χάσαμε σαν είδος. Η φύση σας απέρριψε πλήρως. Μας απέρριψε αν προτιμάτε. Και το έκανε πρώτα οικολογικά, πριν το κάνει βίαια ως πολιτική, κοινωνιολογία και οικονομία.
Το πιθάρι λοιπόν είχε μέσα φυλακισμένους τους τοκογλύφους και τις επιθυμίες μας.
* επόμενη ανάρτηση 1η Φεβρουαρίου
ΥΓ
Το μπλογκ βιβλιοποιείται ήδη. Θα περιέχει όλα τα σχόλια σας.
Αρχές Ιανουαρίου ελπίζω να διατεθεί στα βιβλιοπωλεία.
(Αν κάποιος φίλος έχει λόγους να μην συμπεριληφθεί,
να με ενημερώσει να αφαιρέσω τα δικά του.)
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Ατιμωρησία και Αυτοδικία
Η μόνιμη, η διαρκής, η βασανιστικά ατέλειωτη κοινωνική ατιμωρησία μέσα στον χρόνο, οδηγεί στην αυτοδικία. Και την ευθύνη γιαυτό την έχει αποκλειστικά η δικαιοσύνη. Από την άλλη, από την ολέθρια παθητική πλευρά της, η ατιμωρησία σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στην διαπλοκή τους πολίτες, εξαναγκάζοντάς τους στο αδιέξοδο της συναλλαγής και πάλι. Γιγαντώνει την διαφθορά στο παρά πέρα σάπισμα της κοινωνίας, εμφανίζοντάς την ως την μόνη πρόταση, ως την μόνη άλλη λύση αυτού του αδιεξόδου, αφού το δίκαιο είναι κλειδαμπαρωμένο στα συρτάρια της δικαιοσύνης και φυλάσσεται από μυθικούς δράκοντες, μπας και ξεφύγει κάποια αφύλαχτη στιγμή κι αρχίσει να φυλακίζει επιχειρηματίες, κλέφτες, πολιτικούς, κάθε είδους καταχραστές και φυσικά δικαστές. Αλλά εμείς εδώ, θα ασχοληθούμε με την αυτοδικία και όχι με την διαφθορά και την διαπλοκή, με την υγιή δηλαδή αντίδραση του ανθρώπου απέναντι στην ατιμωρησία.
•
Η ατιμωρησία λοιπόν οδηγεί στην αυτοδικία. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι οι δικαστές και εισαγγελείς της χώρας, μαζί με τα αυθάδη ιερατεία τους που λαλούν παράφωνα επιχειρήματα στα αυτιά μας, για να δικαιολογήσουν την πλήρη απουσία δικαίου στον καταρημαγμένο τόπο μας. Και ας σταματήσουν να κρύβονται πίσω από τους πολιτικούς και οι πολιτικοί πίσω από αυτούς. Αυτό το παιχνιδάκι μετάθεσης ευθυνών αρκετά τράβηξε, πρέπει να σταματήσει εδώ. Και προ πάντων να μην ζητάνε και τα ρέστα από πάνω από τους τρελαμένους πολίτες όταν αυτοδικούν για τα στοιχειώδη στις διεκδικήσεις τους.
•
Έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα σε θέματα απονομής δικαιοσύνης, όμως τώρα πιά ζούμε την παραλυσία της, την πλήρη διάλυσή της. Η δικαιοσύνη κοιτάζει απαθής, απούσα από όλα αυτά τα τρομερά και πρωτάκουστα που συμβαίνουν στον τόπο μας, από όλα αυτά που καταγράφει άφωνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Από όλα αυτά τα μυθικά χρέη που παρακολουθεί άφωνη η παγκόσμια κοινωνία. Από όλη αυτή την ασυλία των μεγαλολαμόγιων. Λες και αφορούν εγκλήματα άλλης χώρας. Ο παράδεισος των κλεφτών. Πάμε στην ελλάδα να μας αθωώσουν όλους οι έλληνες δικαστές!!
•
Τα πράγματα μας δείχνουν πως η κατάργηση των νόμων στην πράξη, σπρώχνει κατευθείαν τους απελπισμένους πολίτες στην αυτοδικία, εφόσον αρνούνται να ακολουθήσουν τον άλλο δρόμο της διαφθοράς. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι από μόνοι τους και χωρίς ομάδες καταφεύγουν σε αυτήν. Μα κυρίως οι λειτουργοί, όπως επαίρονται να τους αποκαλούν, δεν τους αρέσει να τους λέμε δημόσιους υπαλλήλους, κάνουν και αυτοί τους θεούς, δεν ακούν τα μοιρολόγια του λαού, την βοήθεια που τους ζητάει. Αυτό είναι το πιο θανάσιμο αμάρτημά τους. Κι αν δεν το ακούνε αυτό που ιαχεί στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων, κακό του κεφαλιού τους.
•
Αυτή η πολιτική πραγματικότητα παρέα με αυτή την οικονομική πραγματικότητα, αυτή η τέλεια συμμορία δηλαδή, νομιμοποιούν τα πάντα. Σμικρύνουν κάθε παρεκτροπή σε ατομικές λύσεις, σε αλόγιστες δυναμικές ενέργειες, κάθε οργή και παραφροσύνη των πιτσιρικάδων ή άλλων απόκληρων ομάδων χωρίς παρόν και μέλλον. Το διαβάζει κανείς στα πρόσωπα και τα ακούσματα των πολιτών όταν συζητάνε μεταξύ τους. Και μην ακούτε τι λένε τα καθεστηκυεία κόμματα και τις καταδίκες που διαρκώς ξεστομίζουν για την αγανακτισμένη αυτοδικία των πολιτών. Μπροστά σε αυτό που συμβαίνει όλα τα άλλα αν δεν έχουν νομιμοποιηθεί και στους τελευταίους πολίτες, έχουν ελαχιστοποιηθεί μέσα τους και δεν φαίνονται δίπλα στην κραυγαλέα πραγματικότητα των ομαδικών κοινωνικών εγκλημάτων, των εθνικών εγκλημάτων αυτής της οικονομικοπολιτικής συμμορίας της ελλάδας.
•
Αλλά για να σκεφτούμε καλλίτερα το τεράστιο μέγεθος αυτού που μας συμβαίνει, σμικρύνει ακόμα και κάθε είδους επιβουλεύσεις από τον διεθνή και ξένο παράγοντα, από πράκτορες και μυστικές υπηρεσίες όπως λέμε, αφού οι δολιοφθορές οι εχθρικές πράξεις τα σαμποτάζ και οι καταστροφές της κεφαλαιοκρατικής τάξης στην ελλάδα, είναι και παραμένουν πάντα ανυπέρβλητες μπροστά στις πράξεις των υπηρεσιών αυτών. Προπαγανδισμένος γερά μέσα σου, δεν κατορθώνεις να διακρίνεις ποιος είναι πιο επιβλαβής για την χώρα, οι ξένοι επιβουλείς ή οι ντόπιοι πλουτοκράτες. Και όποιος σπάσει το κέλυφος και δει το αληθινό μακελειό διαχρονικά μέσα στην ιστορία, θα αντιληφθεί αμέσως πως την μόνιμη και μεγαλύτερη δολιοφθορά την κάνουν οι ντόπιοι εφιάλτες των τζακιών και οι ορντινάντσες τους. Πιστεύω κανείς δεν το έχει καταλάβει αυτό καλά με αυτή την σύγκριση, όπως είναι στην πραγματικότητά του, και μην με συγχωρήσετε για αυτό που γράφω, για το υπερβολικό του όπως ίσως σπεύδετε να σκεφτείτε, γιατί έτσι θα νιώθω κι εγώ πιο απόμακρος, και έτσι πιο ήσυχος στους στοχασμούς μου.
•
Το κείμενο αυτό γράφεται γιατί διαπιστώνω ότι οι νεοέλληνες πολίτες, έχουν παραιτηθεί τελείως από το φυσικό τους δικαίωμα του δικαστή και της δικαιοσύνης. Τα επιζήσαντα μεσαιωνικά τσιφλίκια, τους έχουν ισοπεδώσει ολοκληρωτικά. Ούτε καν με τη ψήφο τους δεν διαμαρτύρονται. Πλήρης ευνουχισμός. Χαφιεδίζουν δε στην πρώτη ευκαιρία ακόμα και εναντίον του εαυτού τους. Τέτοια κατάντια. Η δικαιοσύνη από την εμφάνησή της επίσημα ή ανεπίσημα, είναι φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου και των κοινωνιών του εσωτερικευμένη βαθιά στην ύπαρξή του. Αλλά μέσα από την διαμεσολάβηση, μέσα από τους αντιπροσώπους, εκχωρήθηκε εξ ολοκλήρου ως επάγγελμα, ως ιδιωτική υπόθεση κάποιων, εξ ολοκλήρου ως καριέρα, σε μια μη εκλεγμένη μάλιστα φατρία, αυτή η σπουδαιότερη και σοβαρότερη ζωοδότρα λειτουργία του ανθρώπου, της κοινωνίας, της χώρας, της κάθε πολιτείας. Την οποία συντεχνία οι κεφαλαιοκράτες έσπευσαν αμέσως από την πρώτη κιόλας στιγμή να την χρυσώσουν κυριολεκτικά, ελέγχοντάς τους έτσι πλήρως για ότι δικάζουν στα οικονομικά και πολιτικά θέματα του τόπου. Άφησαν δε ως σατανικοί σοφιστάδες, τις διαπροσωπικές διαφορές των πολιτών, τις τριτεύουσες και τεταρτεύουσες δηλαδή σημασίας δικαιακές πράξεις απ έξω, σαν επιτυχημένη συνταγή του φαίνεσθαι και της εξαπάτησης του δικαίου. Εκεί στα ψιλικατζίδικα, στα κόκαλα και στα ψίχουλα, όπου δεν μετέχουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
•
Χρειάζεται να καταλάβουμε με σαφήνεια, ότι οι δικαστές είναι διαπλεκόμενοι μέχρι το λαιμό, περισσότερο από κάθε άλλη συντεχνία. Ακόμα και από τους γιατρούς, τους άλλους πάλι θλιβερούς θεούς της ζωής μας. Οι δικαστικοί είναι η ηγετική ομάδα της πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής. Η μέγιστη η θεμελιακή συντεχνία ενός κράτους αδίκου. Άριστοι μάγειροι να φτιάχνουν το άσπρο μαύρο. Το μόνο που κάνουν κατά καιρούς και μπερδεύει τους πολίτες, είναι κάποιες αποφάσεις πρωτοδικείων που δικαιώνουν κάποιους δύστυχους χαμηλόμισθους συνταξιούχους για κάποια αναδρομικά που τους χρωστούν ή δικαιούνται, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του πονηρού μυαλού τους τα δικά τους υπέρογκα και αβάσταχτα αναδρομικά που περιμένουν να πάρουν, που φτάνουν το ένα με ενάμισι εκατομμύριο ευρώ το άτομο. Λωποδυσίες δηλαδή νομιμοφανείς. Φτιαγμένες με τον δόλο μιας στημένης επιστήμης για τις ανάγκες αποκλειστικά και μόνο της διοίκησης της εξουσίας, της νομικής επιστήμης δηλαδή, και όχι των σεβαστών νόμων της πολιτείας, αφού τα λαμόγια του καπιταλισμού τις ψηφίζουν μεταξύ τους, όπως υπερακριβώς μια μαφιόζικη παρέα, μακριά και απόμακρα όσο μπορούν και γίνεται από τις συλλογικές δημοψηφισματικές αποφάσεις του λαού και των πολιτών, κρυφά και μουλωχτά καθόλα. Τις οποίες στη συνέχεια τις παρουσιάζουν ως αποφάσεις του λαού και των πολιτών και εννοούν των ήδη προ πολλού εξαγορασμένων εκπροσώπων του. Χα, χα, χα.
•
Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε άλλο στις συνειδήσεις μας εμείς οι πολίτες, να ανεχόμαστε ή να δικαιολογούμε με μισόλογα δουλείας μέσα μας, με επιχειρήματα υποτέλειας και ντροπής, αυτούς τους επικίνδυνους και άχρηστους δικαστές της συντριπτικής πλειοψηφίας. Αυτή την παμφάγα οικονομικά δικαιοσύνη που μόνο εισπράττει χωρίς να κάνει το χρέος της, χωρίς να κάνει την δουλειά της, χωρίς να βγάζει καν το μεροκάματό της. Που έχει παρατήσει τελείως τον ρόλο της, που έχει εκτροχιασθεί μέχρι το αντίθετό της. Που κρύβει ενοχοποιητικά και καταδικαστικά στοιχεία ακόμη και από τα αφεντικά της, όταν αυτά θέλουν να τιμωρήσουν κάποιον για τα μάτια, να γλυτώσουν οι υπόλοιποι, τα γνωστά σκάνδαλα. Όλα τα έχουν καλύψει και κουκουλώσει πριν καν τους πούνε τα αφεντικά τους.
•
Η δικαιοσύνη πρέπει να γυρίσει σε όλους εμάς που ανήκει. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ζούμε ακρωτηριασμένοι χωρίς αυτήν. Σαν να μας έχουν κόψει κάποιο μέλος από το σώμα μας, το πιο σημαντικό, τη σκέψη και το συναίσθημά μας. Η ζωή μας ζει χωρίς νόημα, γιατί η δικαιοσύνη είναι το νόημα της κοινωνίας, το κυρίαρχο νόημα. Η συλλογική αυτοδικία ενός λαού, όπου θα αποδίδει ο ίδιος το δίκαιο στον εαυτό του, που δεν θα εκχωρεί το δικαίωμα της δικαιοσύνης αποκλειστικά μάλιστα σε μια ομάδα πολιτών, που αποκλείει αντιδημοκρατικά όλους εμάς τους υπόλοιπους πολίτες. Οργανωμένη συστηματικά, δημοκρατικά αλλά και αυστηρά απέναντι στις ρεμούλες και στις κομπίνες. Όμως κυρίως δίκαια προς όλους, γνωστούς και άγνωστους χωρίς παμπόνηρες διακρίσεις. Με τους πολίτες ενόρκους που περιοδικά θα εναλλάσσονται και όχι μόνιμα και επαγγελματικά ώστε να διαφθείρονται αμέσως, από τα τζάκια και τις παρεμβολές τους. Η αυτονομία της δικαιοσύνης είναι η επιλογή. Η επιλογή του μέλλοντος, η επιλογή της ελπίδας για ένα λαό. Ενώ εμείς ζούμε την ετερονομία μόνο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, με όλη την αυθαιρεσία, την βαρβαρότητα και την καταπίεσή της.
•
Οι πολίτες θα δικάζουν τους πολίτες που παρανομούν και όχι επαγγελματίες δραχμοσυλλέκτες μπιστικοί των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών ζογκλέρ τους. Και μην επιτρέπετε στους σόουμαν και στους άκορμαν τα βράδια στην τηλεόραση να συκοφαντούν τα λαϊκά δικαστήρια και να οργιάζουν από την παραπληροφόρηση για αυτά. Γιατί εμείς εδώ βέβαια μιλάμε για τα λαϊκά δικαστήρια μιας υψηλής δικαιακής ποιότητας, αδιανόητης στα κακομοιριασμένα και μίζερα μυαλά των δικαστών, των πολιτικών, των ελίτ και των άγριων πλουτοκρατικών συμφερόντων, μιας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας πολιτών και όχι για τα κατευθυνόμενα λαϊκά δικαστήρια του σοβιετικού κομουνισμού και τα στημένα του ελευθεραγορίτικου φονικού καπιταλισμού που γνωρίσαμε καλώς. Δεν καταλαβαίνουμε επί τέλους πως εάν δικάζαμε εμείς το βατοπαίδι τα ομόλογα και όλα τα άλλα σκάνδαλα και απάτες, θα είχαν λήξει όλα προ πολλού. Ότι η δικαιοσύνη είναι για να συσκοτίζει και όχι να φωτίζει. Για να μεροληπτεί άγρια ταξικά υπέρ των ισχυρών και να συντρίβει τους γαβριάδες και τους συνταξιούχους.
•
Το δίκαιο φοβούνται οι δικαστές και τα αφεντικά τους. Φοβούνται μήπως και ξεπέσει κανένας δικαστής που δεν τον ελέγχουν. Κάποιος πολίτης δικαστής δηλαδή. Ο οποιοσδήποτε από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε αποδώσει σωστή, ορθή και δίκαιη δικαιοσύνη σε όλα αυτά τα σκάνδαλα που αφανίζουν και διαλύουν την ζωή μας και τον τόπο μας. Είναι ηλίου φαεινότερο!! Ή το λιγότερο να πω, για τους προβοκάτορες και τους δολιοφθορείς του λόγου και της ανθρώπινης σκέψης, τους επαγγελματίες παραθυροδιαφωνούντες της τηλεόρασης απέναντι στο δίκιο, θα δικάζατε πολύ-πολύ καλλίτερα από όλους αυτούς. Χαράς το δύσκολο πια. Γιαυτό με δύο απανωτά νομοσχέδια για την τρομοκρατία δήθεν, εκπαραθύρωσαν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πολίτες δικαστές, τους γνωστούς μας ενόρκους, από τα μικτά ορκωτά δικαστήρια.
•
Δηλαδή το δίκιο σπουδάζεται; για κάντε τους αυτή την ερώτηση. Χωρίς νομικές σπουδές, δεν μπορείς να αποδώσεις δίκιο; Δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως ότι οι πολιτικοί των δυο μονομάχων λαδώθηκαν από την Ζίμενς με την πλήρη υποστήριξη των συναδέλφων τους; Δεν το νιώθεις, δεν το σπουδάζεις μέσα στην ανάσα της κοινωνίας; Στην οικογένειά σου, στην παρέα, στην ιστορία, στις συζητήσεις, στα όνειρά μας ακόμα. Πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο για να το μάθεις; Σαν δεν ντρεπόμαστε που φτάσαμε να εκχωρούμε το δίκαιο σε κάποιους υπαλλήλους της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, κλέβοντάς το από την εκκλησία του δήμου.
Για την μελλοντική ανάγνωση,
βρισκόμαστε στην μεγάλη κρίση της χώρας του 2010
και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι εδώ.
*επόμενη ανάρτηση μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου,
την 1η Δεκεμβρίου.
•
Η ατιμωρησία λοιπόν οδηγεί στην αυτοδικία. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι οι δικαστές και εισαγγελείς της χώρας, μαζί με τα αυθάδη ιερατεία τους που λαλούν παράφωνα επιχειρήματα στα αυτιά μας, για να δικαιολογήσουν την πλήρη απουσία δικαίου στον καταρημαγμένο τόπο μας. Και ας σταματήσουν να κρύβονται πίσω από τους πολιτικούς και οι πολιτικοί πίσω από αυτούς. Αυτό το παιχνιδάκι μετάθεσης ευθυνών αρκετά τράβηξε, πρέπει να σταματήσει εδώ. Και προ πάντων να μην ζητάνε και τα ρέστα από πάνω από τους τρελαμένους πολίτες όταν αυτοδικούν για τα στοιχειώδη στις διεκδικήσεις τους.
•
Έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα σε θέματα απονομής δικαιοσύνης, όμως τώρα πιά ζούμε την παραλυσία της, την πλήρη διάλυσή της. Η δικαιοσύνη κοιτάζει απαθής, απούσα από όλα αυτά τα τρομερά και πρωτάκουστα που συμβαίνουν στον τόπο μας, από όλα αυτά που καταγράφει άφωνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Από όλα αυτά τα μυθικά χρέη που παρακολουθεί άφωνη η παγκόσμια κοινωνία. Από όλη αυτή την ασυλία των μεγαλολαμόγιων. Λες και αφορούν εγκλήματα άλλης χώρας. Ο παράδεισος των κλεφτών. Πάμε στην ελλάδα να μας αθωώσουν όλους οι έλληνες δικαστές!!
•
Τα πράγματα μας δείχνουν πως η κατάργηση των νόμων στην πράξη, σπρώχνει κατευθείαν τους απελπισμένους πολίτες στην αυτοδικία, εφόσον αρνούνται να ακολουθήσουν τον άλλο δρόμο της διαφθοράς. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι από μόνοι τους και χωρίς ομάδες καταφεύγουν σε αυτήν. Μα κυρίως οι λειτουργοί, όπως επαίρονται να τους αποκαλούν, δεν τους αρέσει να τους λέμε δημόσιους υπαλλήλους, κάνουν και αυτοί τους θεούς, δεν ακούν τα μοιρολόγια του λαού, την βοήθεια που τους ζητάει. Αυτό είναι το πιο θανάσιμο αμάρτημά τους. Κι αν δεν το ακούνε αυτό που ιαχεί στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων, κακό του κεφαλιού τους.
•
Αυτή η πολιτική πραγματικότητα παρέα με αυτή την οικονομική πραγματικότητα, αυτή η τέλεια συμμορία δηλαδή, νομιμοποιούν τα πάντα. Σμικρύνουν κάθε παρεκτροπή σε ατομικές λύσεις, σε αλόγιστες δυναμικές ενέργειες, κάθε οργή και παραφροσύνη των πιτσιρικάδων ή άλλων απόκληρων ομάδων χωρίς παρόν και μέλλον. Το διαβάζει κανείς στα πρόσωπα και τα ακούσματα των πολιτών όταν συζητάνε μεταξύ τους. Και μην ακούτε τι λένε τα καθεστηκυεία κόμματα και τις καταδίκες που διαρκώς ξεστομίζουν για την αγανακτισμένη αυτοδικία των πολιτών. Μπροστά σε αυτό που συμβαίνει όλα τα άλλα αν δεν έχουν νομιμοποιηθεί και στους τελευταίους πολίτες, έχουν ελαχιστοποιηθεί μέσα τους και δεν φαίνονται δίπλα στην κραυγαλέα πραγματικότητα των ομαδικών κοινωνικών εγκλημάτων, των εθνικών εγκλημάτων αυτής της οικονομικοπολιτικής συμμορίας της ελλάδας.
•
Αλλά για να σκεφτούμε καλλίτερα το τεράστιο μέγεθος αυτού που μας συμβαίνει, σμικρύνει ακόμα και κάθε είδους επιβουλεύσεις από τον διεθνή και ξένο παράγοντα, από πράκτορες και μυστικές υπηρεσίες όπως λέμε, αφού οι δολιοφθορές οι εχθρικές πράξεις τα σαμποτάζ και οι καταστροφές της κεφαλαιοκρατικής τάξης στην ελλάδα, είναι και παραμένουν πάντα ανυπέρβλητες μπροστά στις πράξεις των υπηρεσιών αυτών. Προπαγανδισμένος γερά μέσα σου, δεν κατορθώνεις να διακρίνεις ποιος είναι πιο επιβλαβής για την χώρα, οι ξένοι επιβουλείς ή οι ντόπιοι πλουτοκράτες. Και όποιος σπάσει το κέλυφος και δει το αληθινό μακελειό διαχρονικά μέσα στην ιστορία, θα αντιληφθεί αμέσως πως την μόνιμη και μεγαλύτερη δολιοφθορά την κάνουν οι ντόπιοι εφιάλτες των τζακιών και οι ορντινάντσες τους. Πιστεύω κανείς δεν το έχει καταλάβει αυτό καλά με αυτή την σύγκριση, όπως είναι στην πραγματικότητά του, και μην με συγχωρήσετε για αυτό που γράφω, για το υπερβολικό του όπως ίσως σπεύδετε να σκεφτείτε, γιατί έτσι θα νιώθω κι εγώ πιο απόμακρος, και έτσι πιο ήσυχος στους στοχασμούς μου.
•
Το κείμενο αυτό γράφεται γιατί διαπιστώνω ότι οι νεοέλληνες πολίτες, έχουν παραιτηθεί τελείως από το φυσικό τους δικαίωμα του δικαστή και της δικαιοσύνης. Τα επιζήσαντα μεσαιωνικά τσιφλίκια, τους έχουν ισοπεδώσει ολοκληρωτικά. Ούτε καν με τη ψήφο τους δεν διαμαρτύρονται. Πλήρης ευνουχισμός. Χαφιεδίζουν δε στην πρώτη ευκαιρία ακόμα και εναντίον του εαυτού τους. Τέτοια κατάντια. Η δικαιοσύνη από την εμφάνησή της επίσημα ή ανεπίσημα, είναι φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου και των κοινωνιών του εσωτερικευμένη βαθιά στην ύπαρξή του. Αλλά μέσα από την διαμεσολάβηση, μέσα από τους αντιπροσώπους, εκχωρήθηκε εξ ολοκλήρου ως επάγγελμα, ως ιδιωτική υπόθεση κάποιων, εξ ολοκλήρου ως καριέρα, σε μια μη εκλεγμένη μάλιστα φατρία, αυτή η σπουδαιότερη και σοβαρότερη ζωοδότρα λειτουργία του ανθρώπου, της κοινωνίας, της χώρας, της κάθε πολιτείας. Την οποία συντεχνία οι κεφαλαιοκράτες έσπευσαν αμέσως από την πρώτη κιόλας στιγμή να την χρυσώσουν κυριολεκτικά, ελέγχοντάς τους έτσι πλήρως για ότι δικάζουν στα οικονομικά και πολιτικά θέματα του τόπου. Άφησαν δε ως σατανικοί σοφιστάδες, τις διαπροσωπικές διαφορές των πολιτών, τις τριτεύουσες και τεταρτεύουσες δηλαδή σημασίας δικαιακές πράξεις απ έξω, σαν επιτυχημένη συνταγή του φαίνεσθαι και της εξαπάτησης του δικαίου. Εκεί στα ψιλικατζίδικα, στα κόκαλα και στα ψίχουλα, όπου δεν μετέχουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
•
Χρειάζεται να καταλάβουμε με σαφήνεια, ότι οι δικαστές είναι διαπλεκόμενοι μέχρι το λαιμό, περισσότερο από κάθε άλλη συντεχνία. Ακόμα και από τους γιατρούς, τους άλλους πάλι θλιβερούς θεούς της ζωής μας. Οι δικαστικοί είναι η ηγετική ομάδα της πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής. Η μέγιστη η θεμελιακή συντεχνία ενός κράτους αδίκου. Άριστοι μάγειροι να φτιάχνουν το άσπρο μαύρο. Το μόνο που κάνουν κατά καιρούς και μπερδεύει τους πολίτες, είναι κάποιες αποφάσεις πρωτοδικείων που δικαιώνουν κάποιους δύστυχους χαμηλόμισθους συνταξιούχους για κάποια αναδρομικά που τους χρωστούν ή δικαιούνται, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του πονηρού μυαλού τους τα δικά τους υπέρογκα και αβάσταχτα αναδρομικά που περιμένουν να πάρουν, που φτάνουν το ένα με ενάμισι εκατομμύριο ευρώ το άτομο. Λωποδυσίες δηλαδή νομιμοφανείς. Φτιαγμένες με τον δόλο μιας στημένης επιστήμης για τις ανάγκες αποκλειστικά και μόνο της διοίκησης της εξουσίας, της νομικής επιστήμης δηλαδή, και όχι των σεβαστών νόμων της πολιτείας, αφού τα λαμόγια του καπιταλισμού τις ψηφίζουν μεταξύ τους, όπως υπερακριβώς μια μαφιόζικη παρέα, μακριά και απόμακρα όσο μπορούν και γίνεται από τις συλλογικές δημοψηφισματικές αποφάσεις του λαού και των πολιτών, κρυφά και μουλωχτά καθόλα. Τις οποίες στη συνέχεια τις παρουσιάζουν ως αποφάσεις του λαού και των πολιτών και εννοούν των ήδη προ πολλού εξαγορασμένων εκπροσώπων του. Χα, χα, χα.
•
Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε άλλο στις συνειδήσεις μας εμείς οι πολίτες, να ανεχόμαστε ή να δικαιολογούμε με μισόλογα δουλείας μέσα μας, με επιχειρήματα υποτέλειας και ντροπής, αυτούς τους επικίνδυνους και άχρηστους δικαστές της συντριπτικής πλειοψηφίας. Αυτή την παμφάγα οικονομικά δικαιοσύνη που μόνο εισπράττει χωρίς να κάνει το χρέος της, χωρίς να κάνει την δουλειά της, χωρίς να βγάζει καν το μεροκάματό της. Που έχει παρατήσει τελείως τον ρόλο της, που έχει εκτροχιασθεί μέχρι το αντίθετό της. Που κρύβει ενοχοποιητικά και καταδικαστικά στοιχεία ακόμη και από τα αφεντικά της, όταν αυτά θέλουν να τιμωρήσουν κάποιον για τα μάτια, να γλυτώσουν οι υπόλοιποι, τα γνωστά σκάνδαλα. Όλα τα έχουν καλύψει και κουκουλώσει πριν καν τους πούνε τα αφεντικά τους.
•
Η δικαιοσύνη πρέπει να γυρίσει σε όλους εμάς που ανήκει. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ζούμε ακρωτηριασμένοι χωρίς αυτήν. Σαν να μας έχουν κόψει κάποιο μέλος από το σώμα μας, το πιο σημαντικό, τη σκέψη και το συναίσθημά μας. Η ζωή μας ζει χωρίς νόημα, γιατί η δικαιοσύνη είναι το νόημα της κοινωνίας, το κυρίαρχο νόημα. Η συλλογική αυτοδικία ενός λαού, όπου θα αποδίδει ο ίδιος το δίκαιο στον εαυτό του, που δεν θα εκχωρεί το δικαίωμα της δικαιοσύνης αποκλειστικά μάλιστα σε μια ομάδα πολιτών, που αποκλείει αντιδημοκρατικά όλους εμάς τους υπόλοιπους πολίτες. Οργανωμένη συστηματικά, δημοκρατικά αλλά και αυστηρά απέναντι στις ρεμούλες και στις κομπίνες. Όμως κυρίως δίκαια προς όλους, γνωστούς και άγνωστους χωρίς παμπόνηρες διακρίσεις. Με τους πολίτες ενόρκους που περιοδικά θα εναλλάσσονται και όχι μόνιμα και επαγγελματικά ώστε να διαφθείρονται αμέσως, από τα τζάκια και τις παρεμβολές τους. Η αυτονομία της δικαιοσύνης είναι η επιλογή. Η επιλογή του μέλλοντος, η επιλογή της ελπίδας για ένα λαό. Ενώ εμείς ζούμε την ετερονομία μόνο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, με όλη την αυθαιρεσία, την βαρβαρότητα και την καταπίεσή της.
•
Οι πολίτες θα δικάζουν τους πολίτες που παρανομούν και όχι επαγγελματίες δραχμοσυλλέκτες μπιστικοί των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών ζογκλέρ τους. Και μην επιτρέπετε στους σόουμαν και στους άκορμαν τα βράδια στην τηλεόραση να συκοφαντούν τα λαϊκά δικαστήρια και να οργιάζουν από την παραπληροφόρηση για αυτά. Γιατί εμείς εδώ βέβαια μιλάμε για τα λαϊκά δικαστήρια μιας υψηλής δικαιακής ποιότητας, αδιανόητης στα κακομοιριασμένα και μίζερα μυαλά των δικαστών, των πολιτικών, των ελίτ και των άγριων πλουτοκρατικών συμφερόντων, μιας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας πολιτών και όχι για τα κατευθυνόμενα λαϊκά δικαστήρια του σοβιετικού κομουνισμού και τα στημένα του ελευθεραγορίτικου φονικού καπιταλισμού που γνωρίσαμε καλώς. Δεν καταλαβαίνουμε επί τέλους πως εάν δικάζαμε εμείς το βατοπαίδι τα ομόλογα και όλα τα άλλα σκάνδαλα και απάτες, θα είχαν λήξει όλα προ πολλού. Ότι η δικαιοσύνη είναι για να συσκοτίζει και όχι να φωτίζει. Για να μεροληπτεί άγρια ταξικά υπέρ των ισχυρών και να συντρίβει τους γαβριάδες και τους συνταξιούχους.
•
Το δίκαιο φοβούνται οι δικαστές και τα αφεντικά τους. Φοβούνται μήπως και ξεπέσει κανένας δικαστής που δεν τον ελέγχουν. Κάποιος πολίτης δικαστής δηλαδή. Ο οποιοσδήποτε από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε αποδώσει σωστή, ορθή και δίκαιη δικαιοσύνη σε όλα αυτά τα σκάνδαλα που αφανίζουν και διαλύουν την ζωή μας και τον τόπο μας. Είναι ηλίου φαεινότερο!! Ή το λιγότερο να πω, για τους προβοκάτορες και τους δολιοφθορείς του λόγου και της ανθρώπινης σκέψης, τους επαγγελματίες παραθυροδιαφωνούντες της τηλεόρασης απέναντι στο δίκιο, θα δικάζατε πολύ-πολύ καλλίτερα από όλους αυτούς. Χαράς το δύσκολο πια. Γιαυτό με δύο απανωτά νομοσχέδια για την τρομοκρατία δήθεν, εκπαραθύρωσαν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πολίτες δικαστές, τους γνωστούς μας ενόρκους, από τα μικτά ορκωτά δικαστήρια.
•
Δηλαδή το δίκιο σπουδάζεται; για κάντε τους αυτή την ερώτηση. Χωρίς νομικές σπουδές, δεν μπορείς να αποδώσεις δίκιο; Δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως ότι οι πολιτικοί των δυο μονομάχων λαδώθηκαν από την Ζίμενς με την πλήρη υποστήριξη των συναδέλφων τους; Δεν το νιώθεις, δεν το σπουδάζεις μέσα στην ανάσα της κοινωνίας; Στην οικογένειά σου, στην παρέα, στην ιστορία, στις συζητήσεις, στα όνειρά μας ακόμα. Πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο για να το μάθεις; Σαν δεν ντρεπόμαστε που φτάσαμε να εκχωρούμε το δίκαιο σε κάποιους υπαλλήλους της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, κλέβοντάς το από την εκκλησία του δήμου.
Για την μελλοντική ανάγνωση,
βρισκόμαστε στην μεγάλη κρίση της χώρας του 2010
και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι εδώ.
*επόμενη ανάρτηση μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου,
την 1η Δεκεμβρίου.
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
Τώρα πια όλοι ξέρουμε
Όλη αυτή την τελευταία δεκαετία έγινε μια τεράστια συνειδησιακή προσπάθεια, ανελέητα μόνη της, κοπιώδης αλλά και πεισμωμένη στο έπακρο, με γραπτό και προφορικό λόγο, να σκουντηθεί αυτός ο λαός, μπας και ξυπνήσει από τον μακραίωνο αλλοτριωτικό λήθαργό του, όπου στρεψοδικούσε συστηματικά τα πάντα γύρο του, αντιστρέφοντάς τα όπως τον βόλευε, βαφτίζοντας το άδικο δίκαιο και το λάθος σωστό, όταν αγγίζονταν τα άνομα και παράνομα συμφέροντά του, ναρκωμένος πλήρως μέσα στο πελατειακό πολιτικό σύστημα, το οποίο επικροτούσε με αδιανόητα εκλογικά ποσοστά τύπου δικτατοριών που έφταναν το 90%, με τα ταξίματα και τις υποσχέσεις. Ζώντας ουσιαστικά, αποκλειστικά και μόνο με ρουσφέτια, με εξαρτήσεις, με τη ζωή του κατάμεστη από διαπλοκή σε κάθε της βήμα.
·
Εντοιχισμένος μέσα σε αδίστακτες συντεχνίες τέρατα όπου ζούσε με προνόμια, φτιαγμένες από καπάτσους και πονηρούς εργάτες που κατάφεραν να βάλλουν τα δικά τους διόδια και χαράτσια δίπλα σε εκείνα του κράτους, δημιουργία αυτό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος χωρίς εξαιρέσεις, όπου κάθε κόμμα είχε τις δικές του συντεχνίες με τις οποίες επιτίθετο εναντίον των άλλων, με μια εργατική τάξη διαλυμένη με μηδενική αλληλέγγυη, αφού κατέληξε τις τελευταίες δεκαετίες να χωριστεί και να διασπαστεί σε μικροομαδούλες με διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα στον ίδιο κλάδο και στην ίδια υποειδικότητα πολλές φορές, δεν κατανοούσε ότι κάθε ατομική προσπάθεια είχε πάντα χειρότερη κατάληξη από την προηγούμενη, δεν κατανοούσε πως αν δεν κοιτούσε συλλογικά τα πράγματα ή τουλάχιστον μοιρασμένα και μικτά συγχρόνως, δεν θα έβλεπε προκοπή για τον εαυτό του και τον τόπο του που λίγο πάντως τον ενδιέφερε. Σήμερα που έχει ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος των συντεχνιών εις βάρος όλων μας, φαίνονται όλα πια πεντακάθαρα.
·
Ήταν μια προσπάθεια ενάντια στη δογματική πεποίθηση του πνεύματος εκείνου που δικαιολογούσε τα πάντα, προερχόμενη εξ όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών παρατάξεων και κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του εξωκοινοβουλευτικού χώρου της αριστεράς, που πίναν νερό στο όνομα του λαού άκριτα, ανάγοντάς τον σε θρησκευτικό υποκείμενο, σε ανέγγιχτη ιερή αγελάδα, τη στιγμή που αυτός ο λαός είχε μετεξελιχθεί σε ομοίωμά τους, είχε τερατοποιηθει κατά πιστή λογική και νοοτροπία δική τους. Πολιτικοί και επιχειρηματικοί σαλτιμπάγκοι γεννούσαν μαϊμούδες εκπαιδευμένες με τις δικές τους αρπαχτικές λογικές και υποκρισία. Άλλα πίστευαν, άλλα έλεγαν, άλλα έκανα μέσα στην κοινωνική χαβούζα που κατασκεύασαν να δικαιολογεί κάθε παρανομία και να ρουφάει κάθε λογής εγκληματικό απόβλητο. Και όλα επιτρέπονταν στον ψηφοφόρο. Αυτό ήταν το κοινό άγιο δόγμα της ελληνικής πολιτικής κατάντιας.
·
Μα κυρίως μοναχική τελείως, αφού στο σύνολό τους οι διανοούμενοι δεν έβλεπαν το όλον της αλλοτρίωσης των πάντων στη χώρα, παρά μόνο κατάγγελλναν επιλεκτικά και μεροληπτικά κομμάτια αυτής, που πολεμούσαν σισύφεια αφού η λερναία επανάληψη έβγαζε αμέσως αλλού κεφάλια, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ζώντας διαρκώς σε ένα περιβάλλον ίδιο που δεν αλλάζεις, στο τέλος παρετήσαι, το μιμείσαι, το νομιμοποιείς και το υπερασπίζεσαι από πάνω, αν και γνωρίζεις άριστα ότι είναι εις βάρος των διπλανών σου. Εκνευριζόντουσαν μάλιστα που τους διέλυες ένα πλαστό φαντασιακό περί λαού, παρόλο που αυτό το κάλπικο ιδεολόγημα ανανεωνόταν επαληθευτικά εις βάρος τους διαρκώς μέσα στον καπιταλιστικό χρόνο που έτρεχε προς το χειρότερο μπρος στα μάτια τους. Ή πάλι γύριζαν αλλού το κεφάλι άλλοτε φοβισμένοι από αυτά που άκουγαν και διάβαζαν στο μπλογκ κι άλλοτε κατέφευγαν στην ευκολία της αδιαφορίας, βουτηγμένοι στην δική τους επαγγελματική αλλοτρίωση. Γιατί αυτή κυρίως τους κρατούσε μακριά από την κριτική που όφειλαν. Η καριέρα και τα όβολα. Και όποιοι έχουν αντίρρηση ας μας υπενθυμίσουν τα κείμενά τους ή έστω των ομοτράπεζών τους με την κριτική στην εργατική και λαϊκή αλλοτρίωση. Οι εξαιρέσεις δε, δεν γέμιζαν αυτή την μολυβένια περίοδο ούτε καν το ένα χέρι.
·
Έπρεπε να βιώσουμε δυο μεγάλες κρίσεις, γιατί από μόνοι μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν και που πηγαίναμε. Μια παγκόσμια με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος του καπιταλισμού, και μια δική μας εγχώρια με την επισημοποίηση της κατάρρευσης του ελληνικού κράτους, αλλά κυρίως με την προ πολλού ήδη πλήρη κατάρρευση των ανθρώπινων αξιών στον τόπο. Μόνο τώρα καταλάβαμε. Οι στυλοί και οι κονδυλοφόροι άναψαν μαζί με τα μικρόφωνα και οι διανοούμενοι λένε επί τέλους δειλά ακόμη αυτό που για δεκαετίες αρνιόντουσαν και χλεύαζαν σε τέτοιες προσπάθειες. Μόλις άρχισε η κατάρρευση εδώ κι έναν χρόνο, ξαφνικά όλοι βλέπουν την σοβιετική νομενκλατούρα. Θυμάστε αυτό το κλασσικό παράδειγμα; τότε που δια μαγείας άνοιξαν όλα τα στόματα της αριστεράς και κριτικάριζαν ανενόχλητοι με το τσουβάλι! Δεν πειράζει καλό είναι κι έτσι. Αρκεί να μην χρησιμοποιηθεί ως συνήθως και ως μυρίζομαι για μια νέα καριέρα προοδευτικού και δημοκρατικού βολέματος.
·
Πρέπει δηλαδή να κατάλαβε πιστεύω και ο τελευταίος ασυνείδητος πολίτης, μέσα από τα πανάκριβα εντατικά οικονομικά μαθήματα των τελευταίων χρόνων που πλήρωσε αιματηρά, τι είναι ο καπιταλισμός. Και μάλιστα ό χειρότερος στον πλανήτη, ό πιο ασεβής στον άνθρωπο, ο πιο ανίκανος και τεμπέλης, ο αποκλειστικά κρατικοδίαιτος, ο πιο φαταούλας και κλέφτης, ο ολοκληρωτικά υποκοσμικός και παρακρατικός, ο ελληνικός καπιταλισμός. Που ξεπερνάει παρασάγγας πολλές τον εβραϊκό, τους αμερικανούς κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ και τους άγγλους ανθρωποφάγους στο σίτυ. Τίποτα πιο αδηφάγο και αδίστακτο από τα ελληνικά τζάκια.
·
Επί τέλους για πρώτη φορά οι πολίτες ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια. Έχουν όλη την ευθύνη επάνω τους. Ξέρουν όλοι για το παιδί του που διόρισε με τον κομματικό του πολιτικό από τον φεγγίτη εις βάρος του δικού σου παιδιού και τόσα άλλα. Ξέρεις και συ τι λοβιτούρες και ρουσφέτια κάναν οι γείτονές σου και οι συγγενείς σου. Γνωριστήκαμε για τα καλά. Κανείς πια δεν μπορεί να δηλώσει αθώος. Θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό; θα αλλάξει το οικονομικό τερατούργημα, θα αλλάξει τις σχέσεις του με τους συμπολίτες του. Τώρα είναι η στιγμή του στην ιστορία. Και άλλη φορά δεν θα υπάρξει, όπως καταλαβαίνουμε όλοι. Τα πράγματα κατεδαφίζονται πρώτα μέσα μας και μετά έξω. Νομίζω φτάσαμε στο τέλος μιας μακράς περιόδου που άρχισε με την μεταπολίτευση αλλά κυρίως με την θλιβερή άνοδο του πασόκ στην εξουσία.
·
Τέλος δεν γράφουμε για να γράφουμε. Η πολιτική, ειδομένη από την υγιή ματιά της φιλοσοφίας, έχει σαφή στόχο. Και αυτός αναδείχθηκε. Η αλλοτρίωση από καλά κρυμμένο μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, έγινε γνωστή και αλήθεια όλων. Από δω και πέρα τα πράγματα θα πάρουν άλλο δρόμο που θα δούμε ποιος θα είναι. Εδώ φωτίζουμε θέματα φυλακισμένα στα σκοτεινά μπουντρούμια της κοινωνίας. Για να κρατιέται ζωντανή η ελπίδα. Η σκυτάλη σε όλους ανεξαιρέτως επί τέλους, να συνεχίσουν την κριτική τους. Το διαδίκτυο είναι ο μοναδικός ελεύθερος, ζωντανός, αλλά και ουσιαστικός χώρος του λόγου. Διάβαζε παλιά κανείς κομμάτια μόνο του πάζλ αυτής της άθλιας πολιτικής κατάστασης, που σήμερα πια ενώθηκαν και μας έδειξαν τον πραγματικό κόσμο μαζί με τα πρόσωπα όλων μέσα. Αρκετά πολύ καλά κείμενα αναρτώνται στον ιστόχωρο πια.
·
Θα παρακολουθούμε τα πράγματα για να τα ξεσκοτίζουμε από τις προβοκάτσιες των παντός είδους κομματικών και άλλων πρακτόρων που υποδύονται τους δημοκράτες για να έχει πέραση ο λόγος τους και να περνάνε την παραπλάνηση. Θα τα λέμε.
Καλό καλοκαίρι
Καλές διακοπές σε όσους μπορέσουν ή δεν μπορέσουν να κάνουν.
*Επόμενη ανάρτηση 1ηοκτωβρίου
·
Εντοιχισμένος μέσα σε αδίστακτες συντεχνίες τέρατα όπου ζούσε με προνόμια, φτιαγμένες από καπάτσους και πονηρούς εργάτες που κατάφεραν να βάλλουν τα δικά τους διόδια και χαράτσια δίπλα σε εκείνα του κράτους, δημιουργία αυτό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος χωρίς εξαιρέσεις, όπου κάθε κόμμα είχε τις δικές του συντεχνίες με τις οποίες επιτίθετο εναντίον των άλλων, με μια εργατική τάξη διαλυμένη με μηδενική αλληλέγγυη, αφού κατέληξε τις τελευταίες δεκαετίες να χωριστεί και να διασπαστεί σε μικροομαδούλες με διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα στον ίδιο κλάδο και στην ίδια υποειδικότητα πολλές φορές, δεν κατανοούσε ότι κάθε ατομική προσπάθεια είχε πάντα χειρότερη κατάληξη από την προηγούμενη, δεν κατανοούσε πως αν δεν κοιτούσε συλλογικά τα πράγματα ή τουλάχιστον μοιρασμένα και μικτά συγχρόνως, δεν θα έβλεπε προκοπή για τον εαυτό του και τον τόπο του που λίγο πάντως τον ενδιέφερε. Σήμερα που έχει ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος των συντεχνιών εις βάρος όλων μας, φαίνονται όλα πια πεντακάθαρα.
·
Ήταν μια προσπάθεια ενάντια στη δογματική πεποίθηση του πνεύματος εκείνου που δικαιολογούσε τα πάντα, προερχόμενη εξ όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών παρατάξεων και κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του εξωκοινοβουλευτικού χώρου της αριστεράς, που πίναν νερό στο όνομα του λαού άκριτα, ανάγοντάς τον σε θρησκευτικό υποκείμενο, σε ανέγγιχτη ιερή αγελάδα, τη στιγμή που αυτός ο λαός είχε μετεξελιχθεί σε ομοίωμά τους, είχε τερατοποιηθει κατά πιστή λογική και νοοτροπία δική τους. Πολιτικοί και επιχειρηματικοί σαλτιμπάγκοι γεννούσαν μαϊμούδες εκπαιδευμένες με τις δικές τους αρπαχτικές λογικές και υποκρισία. Άλλα πίστευαν, άλλα έλεγαν, άλλα έκανα μέσα στην κοινωνική χαβούζα που κατασκεύασαν να δικαιολογεί κάθε παρανομία και να ρουφάει κάθε λογής εγκληματικό απόβλητο. Και όλα επιτρέπονταν στον ψηφοφόρο. Αυτό ήταν το κοινό άγιο δόγμα της ελληνικής πολιτικής κατάντιας.
·
Μα κυρίως μοναχική τελείως, αφού στο σύνολό τους οι διανοούμενοι δεν έβλεπαν το όλον της αλλοτρίωσης των πάντων στη χώρα, παρά μόνο κατάγγελλναν επιλεκτικά και μεροληπτικά κομμάτια αυτής, που πολεμούσαν σισύφεια αφού η λερναία επανάληψη έβγαζε αμέσως αλλού κεφάλια, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ζώντας διαρκώς σε ένα περιβάλλον ίδιο που δεν αλλάζεις, στο τέλος παρετήσαι, το μιμείσαι, το νομιμοποιείς και το υπερασπίζεσαι από πάνω, αν και γνωρίζεις άριστα ότι είναι εις βάρος των διπλανών σου. Εκνευριζόντουσαν μάλιστα που τους διέλυες ένα πλαστό φαντασιακό περί λαού, παρόλο που αυτό το κάλπικο ιδεολόγημα ανανεωνόταν επαληθευτικά εις βάρος τους διαρκώς μέσα στον καπιταλιστικό χρόνο που έτρεχε προς το χειρότερο μπρος στα μάτια τους. Ή πάλι γύριζαν αλλού το κεφάλι άλλοτε φοβισμένοι από αυτά που άκουγαν και διάβαζαν στο μπλογκ κι άλλοτε κατέφευγαν στην ευκολία της αδιαφορίας, βουτηγμένοι στην δική τους επαγγελματική αλλοτρίωση. Γιατί αυτή κυρίως τους κρατούσε μακριά από την κριτική που όφειλαν. Η καριέρα και τα όβολα. Και όποιοι έχουν αντίρρηση ας μας υπενθυμίσουν τα κείμενά τους ή έστω των ομοτράπεζών τους με την κριτική στην εργατική και λαϊκή αλλοτρίωση. Οι εξαιρέσεις δε, δεν γέμιζαν αυτή την μολυβένια περίοδο ούτε καν το ένα χέρι.
·
Έπρεπε να βιώσουμε δυο μεγάλες κρίσεις, γιατί από μόνοι μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν και που πηγαίναμε. Μια παγκόσμια με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος του καπιταλισμού, και μια δική μας εγχώρια με την επισημοποίηση της κατάρρευσης του ελληνικού κράτους, αλλά κυρίως με την προ πολλού ήδη πλήρη κατάρρευση των ανθρώπινων αξιών στον τόπο. Μόνο τώρα καταλάβαμε. Οι στυλοί και οι κονδυλοφόροι άναψαν μαζί με τα μικρόφωνα και οι διανοούμενοι λένε επί τέλους δειλά ακόμη αυτό που για δεκαετίες αρνιόντουσαν και χλεύαζαν σε τέτοιες προσπάθειες. Μόλις άρχισε η κατάρρευση εδώ κι έναν χρόνο, ξαφνικά όλοι βλέπουν την σοβιετική νομενκλατούρα. Θυμάστε αυτό το κλασσικό παράδειγμα; τότε που δια μαγείας άνοιξαν όλα τα στόματα της αριστεράς και κριτικάριζαν ανενόχλητοι με το τσουβάλι! Δεν πειράζει καλό είναι κι έτσι. Αρκεί να μην χρησιμοποιηθεί ως συνήθως και ως μυρίζομαι για μια νέα καριέρα προοδευτικού και δημοκρατικού βολέματος.
·
Πρέπει δηλαδή να κατάλαβε πιστεύω και ο τελευταίος ασυνείδητος πολίτης, μέσα από τα πανάκριβα εντατικά οικονομικά μαθήματα των τελευταίων χρόνων που πλήρωσε αιματηρά, τι είναι ο καπιταλισμός. Και μάλιστα ό χειρότερος στον πλανήτη, ό πιο ασεβής στον άνθρωπο, ο πιο ανίκανος και τεμπέλης, ο αποκλειστικά κρατικοδίαιτος, ο πιο φαταούλας και κλέφτης, ο ολοκληρωτικά υποκοσμικός και παρακρατικός, ο ελληνικός καπιταλισμός. Που ξεπερνάει παρασάγγας πολλές τον εβραϊκό, τους αμερικανούς κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ και τους άγγλους ανθρωποφάγους στο σίτυ. Τίποτα πιο αδηφάγο και αδίστακτο από τα ελληνικά τζάκια.
·
Επί τέλους για πρώτη φορά οι πολίτες ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια. Έχουν όλη την ευθύνη επάνω τους. Ξέρουν όλοι για το παιδί του που διόρισε με τον κομματικό του πολιτικό από τον φεγγίτη εις βάρος του δικού σου παιδιού και τόσα άλλα. Ξέρεις και συ τι λοβιτούρες και ρουσφέτια κάναν οι γείτονές σου και οι συγγενείς σου. Γνωριστήκαμε για τα καλά. Κανείς πια δεν μπορεί να δηλώσει αθώος. Θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό; θα αλλάξει το οικονομικό τερατούργημα, θα αλλάξει τις σχέσεις του με τους συμπολίτες του. Τώρα είναι η στιγμή του στην ιστορία. Και άλλη φορά δεν θα υπάρξει, όπως καταλαβαίνουμε όλοι. Τα πράγματα κατεδαφίζονται πρώτα μέσα μας και μετά έξω. Νομίζω φτάσαμε στο τέλος μιας μακράς περιόδου που άρχισε με την μεταπολίτευση αλλά κυρίως με την θλιβερή άνοδο του πασόκ στην εξουσία.
·
Τέλος δεν γράφουμε για να γράφουμε. Η πολιτική, ειδομένη από την υγιή ματιά της φιλοσοφίας, έχει σαφή στόχο. Και αυτός αναδείχθηκε. Η αλλοτρίωση από καλά κρυμμένο μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, έγινε γνωστή και αλήθεια όλων. Από δω και πέρα τα πράγματα θα πάρουν άλλο δρόμο που θα δούμε ποιος θα είναι. Εδώ φωτίζουμε θέματα φυλακισμένα στα σκοτεινά μπουντρούμια της κοινωνίας. Για να κρατιέται ζωντανή η ελπίδα. Η σκυτάλη σε όλους ανεξαιρέτως επί τέλους, να συνεχίσουν την κριτική τους. Το διαδίκτυο είναι ο μοναδικός ελεύθερος, ζωντανός, αλλά και ουσιαστικός χώρος του λόγου. Διάβαζε παλιά κανείς κομμάτια μόνο του πάζλ αυτής της άθλιας πολιτικής κατάστασης, που σήμερα πια ενώθηκαν και μας έδειξαν τον πραγματικό κόσμο μαζί με τα πρόσωπα όλων μέσα. Αρκετά πολύ καλά κείμενα αναρτώνται στον ιστόχωρο πια.
·
Θα παρακολουθούμε τα πράγματα για να τα ξεσκοτίζουμε από τις προβοκάτσιες των παντός είδους κομματικών και άλλων πρακτόρων που υποδύονται τους δημοκράτες για να έχει πέραση ο λόγος τους και να περνάνε την παραπλάνηση. Θα τα λέμε.
Καλό καλοκαίρι
Καλές διακοπές σε όσους μπορέσουν ή δεν μπορέσουν να κάνουν.
*Επόμενη ανάρτηση 1ηοκτωβρίου
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
Παραμιλώντας
Στην εποχή μου οι σοβαροί άνθρωποι παραμιλούσαν.
Μόνο αυτοί είχαν καταλάβει.
Οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν γύρο τους
τι είχε συμβεί.
Έβγαζαν κραυγές έκπληξης όλη τη μέρα
για τους νεκρούς
αλλά το σούρουπο είχαν κιόλας συνηθίσει.
Το έβλεπαν κι αυτό φυσιολογικό
όπως και τα χτεσινά πτώματα.
Και ξεκινούσαν για τη βραδινή βόλτα.
Ήταν πολύ προοδευτικοί όλοι τους.
Δανείζονταν και γλεντούσαν,
γλεντούσαν και δανείζονταν.
·
Ένας περαματάρης έπαιρνε το κακό την νύχτα
και το περνούσε κρυφά απέναντι στην άλλη όχθη
με τους ανθρώπους.
Χνώτευε και ρουθούνιζε την αρρώστια
στους δρόμους της πόλης,
κάλπαζε και ποδοβολούσε τον τρόμο κάθε βράδυ.
Οι νοικοκυραίοι κλείδωναν διπλά τις πόρτες
και σβήναν τα φώτα να τους προσπεράσει.
Με κλειστά μάτια, χωρίς ανάσα και θόρυβο.
Και πριν χαράξει ο λιγδωμένος βαρκάρης,
γύριζε βιαστικά το κακό στον τόπο του,
στη γη των στοιχημάτων.
Μια καταχνιά μόνιμη βάραινε την πόλη.
Η χώρα δεν γελούσε.
Οι άνθρωποι πίναν κρασιά για να αντέξουν.
Όλοι ξέρανε πως το μαρτύριο αυτό
δεν θα τελειώσει ποτέ.
Γιατί δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε.
·
Σαν μουγγοί και κουφοί,
συζητούσαν αδιάκοπα μεταξύ τους όλη μέρα,
σε μια απέραντη εθνική παρέα.
Αμέριμνοι ξόδευαν τα λόγια τους,
που διαλύονταν σαν κουρελιασμένα σύννεφα
στην ατμόσφαιρα.
Χάνονταν την ίδια στιγμή σαν να μην υπήρξαν καθόλου,
χάνονταν σαν ένα όνειρο που δεν θυμήθηκες ποτέ.
Γιατί εμείς δεν κάναμε τίποτα να τα κρατήσουμε,
μέσα στην ομίχλη μιας λαμπερής ευημερίας,
που δεν καταλάβαμε ποτέ από πού ερχόταν,
που δεν γεννούσε ο μόχθος μας.
Δανείζονταν και γλεντούσαν,
γλεντούσαν και δανείζονταν.
·
Αυτοί που παραμιλούσαν μας έλεγαν
πως δεν είχαμε οδηγητή.
Χωρίς τους καλλίτερους από μας
ήμασταν χαμένοι λέγαν.
Μας ορμήνευαν όμως εμείς δεν ακούγαμε.
Τον είχαμε στείλει εξορία.
Στη θέση του φέραμε ένα λογιστή
να λύσει τα βάσανα της ψυχής μας.
Και τότε διαλυθήκαμε όπως διαβάζανε αργότερα
στις άλλες πόλεις,
σαν την Πομπηία από τον Βεζούβιο τον λογιστή,
τον διαχειριστή που τίναξε στον αέρα τη ζωής μας.
*Επόμενη ανάρτηση 1η αυγούστου
Μόνο αυτοί είχαν καταλάβει.
Οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν γύρο τους
τι είχε συμβεί.
Έβγαζαν κραυγές έκπληξης όλη τη μέρα
για τους νεκρούς
αλλά το σούρουπο είχαν κιόλας συνηθίσει.
Το έβλεπαν κι αυτό φυσιολογικό
όπως και τα χτεσινά πτώματα.
Και ξεκινούσαν για τη βραδινή βόλτα.
Ήταν πολύ προοδευτικοί όλοι τους.
Δανείζονταν και γλεντούσαν,
γλεντούσαν και δανείζονταν.
·
Ένας περαματάρης έπαιρνε το κακό την νύχτα
και το περνούσε κρυφά απέναντι στην άλλη όχθη
με τους ανθρώπους.
Χνώτευε και ρουθούνιζε την αρρώστια
στους δρόμους της πόλης,
κάλπαζε και ποδοβολούσε τον τρόμο κάθε βράδυ.
Οι νοικοκυραίοι κλείδωναν διπλά τις πόρτες
και σβήναν τα φώτα να τους προσπεράσει.
Με κλειστά μάτια, χωρίς ανάσα και θόρυβο.
Και πριν χαράξει ο λιγδωμένος βαρκάρης,
γύριζε βιαστικά το κακό στον τόπο του,
στη γη των στοιχημάτων.
Μια καταχνιά μόνιμη βάραινε την πόλη.
Η χώρα δεν γελούσε.
Οι άνθρωποι πίναν κρασιά για να αντέξουν.
Όλοι ξέρανε πως το μαρτύριο αυτό
δεν θα τελειώσει ποτέ.
Γιατί δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε.
·
Σαν μουγγοί και κουφοί,
συζητούσαν αδιάκοπα μεταξύ τους όλη μέρα,
σε μια απέραντη εθνική παρέα.
Αμέριμνοι ξόδευαν τα λόγια τους,
που διαλύονταν σαν κουρελιασμένα σύννεφα
στην ατμόσφαιρα.
Χάνονταν την ίδια στιγμή σαν να μην υπήρξαν καθόλου,
χάνονταν σαν ένα όνειρο που δεν θυμήθηκες ποτέ.
Γιατί εμείς δεν κάναμε τίποτα να τα κρατήσουμε,
μέσα στην ομίχλη μιας λαμπερής ευημερίας,
που δεν καταλάβαμε ποτέ από πού ερχόταν,
που δεν γεννούσε ο μόχθος μας.
Δανείζονταν και γλεντούσαν,
γλεντούσαν και δανείζονταν.
·
Αυτοί που παραμιλούσαν μας έλεγαν
πως δεν είχαμε οδηγητή.
Χωρίς τους καλλίτερους από μας
ήμασταν χαμένοι λέγαν.
Μας ορμήνευαν όμως εμείς δεν ακούγαμε.
Τον είχαμε στείλει εξορία.
Στη θέση του φέραμε ένα λογιστή
να λύσει τα βάσανα της ψυχής μας.
Και τότε διαλυθήκαμε όπως διαβάζανε αργότερα
στις άλλες πόλεις,
σαν την Πομπηία από τον Βεζούβιο τον λογιστή,
τον διαχειριστή που τίναξε στον αέρα τη ζωής μας.
*Επόμενη ανάρτηση 1η αυγούστου
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Το τέλος της μεταπολίτευσης ;
Η μεταπολίτευση τελείωσε. Το ακούσατε; μέχρι εδώ ήταν. Τελείωσε, τελείωσε, τελείωσε. Μαζεύτετα και φύγετε, τσακιστείτε ρεμάλια.
·
Αυτά τα σκληρά λόγια φώναζε οργισμένα μα περισσότερο σπαρακτικά από τις συνέπιες της κατάργησης των δυο μισθών όπως έγραφε στο πλακάτ της, μια τριανταπεντάρα περίπου κοπέλα που περπατούσε δίπλα μου στην μεγάλη συγκέντρωση της πέμπτης 20 Μαΐου 2010. Μια οργή ξεχυνόταν ακράτητη από μέσα της, που την συναντάμε καθημερινά στους δρόμους, που μας επισκέπτεται επίμονα ακόμα και στον ύπνο μας.
·
Με ανακούφιση βλέπουμε εκατομμύρια έλληνες πολίτες επί τέλους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να λένε όλοι το ίδιο παθιασμένα και ακούραστα πάνω από ένα χρόνο. Να θεωρούν την μεταπολίτευση ως το μεγαλύτερο κακό. Ως την μεγαλύτερη λεηλασία της ζωής τους, που πρέπει να τελειώσει εδώ. Που πρέπει να τελειώσει τώρα αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς καμιά άλλη συζήτηση, χωρίς καμιά άλλη χρονοτριβή όπως λένε, με ή χωρίς διεθνές νομισματικό ταμείο συμπληρώνουν οι περισσότεροι νευριασμένοι στο έπακρο. Και έχουν άπειρο δίκιο φυσικά.
·
Όμως δεν είναι έτσι εύκολα τα πράγματα σκέφτεται κανείς, μόλις λίγο κοιτάξει δίπλα από την αγανάκτηση του κόσμου, στην εχθρική πλευρά. Το πελατειακό σύστημα έχει φροντίσει μελετημένα από πριν την επιβίωσή του, ακόμα και αν τώρα καταγγέλλει τον εαυτό του για να μας εκτονώσει και να ξεχάσουμε σύντομα όπως συνήθως, ακόμα κι αν υποχρεωθεί να θυσιάσει μερικά μεγαλολαμόγια του. Οι δυνάμεις του μηχανορραφούν και οργανώνουν σενάρια και προβοκάτσιες καθημερινά να μην τελειώσει ποτέ η μεταπολίτευση. Όσο αυξάνεται και αγριεύει η φτώχεια και όσο ζυγώνει ο καιρός των εκλογών, τόσο οι σπέκουλες θα φουντώνουν και θα κατακλύζουν τη χώρα. Οι γεωπολιτικοί τοποτηρητές μας βρίσκονται και αυτοί σε πλήρη εγρήγορση και συνεργασία με τους έλληνες λακέδες τους, γιατί φοβούνται μια αναπάντεχη άνοδο της αριστεράς. Οι δημοσιογράφοι είναι πανέτοιμοι να οργιάσουν, να ξαναμιλήσουν για γκούλακ που ετοιμάζουν οι έλληνες κουμουνιστές. Τράπεζες και τραπεζίτες, χρηματιστήρια και χρηματιστές, κερδοσκόποι και γκόλντεν μπόυς όλων των επαγγελμάτων, βρίσκονται όλοι σε αναταραχή με την ελλάδα. Μπορεί να γίνει καμιά στραβή, κανένα λάθος και να χάσουν την εξουσία οι μαριονέτες τους. Και εμείς είμαστε μόνοι και αβοήθητοι μονάχα με την ψήφο μας, με αυτή την τεράστια δύναμη που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε.
·
Από την άλλη, αυτές οι αγανακτήσεις όσο ειλικρινείς κι αν είναι, όσο έντιμες και κι αν προβάλουν, κουβαλάνε σιωπηλά μέσα τους τον στρουκτουραλισμό της φυλής μας. Το πώς χτίστηκε το παρελθόν μας. Οι εικοσαετίες και οι σαρανταετίες που πέρασαν δεν είναι νεκρές, αλλά καθορίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε το παρόν μας. Ταιριάζουν με μια απίστευτη συνέπεια στο σημερινό μας αποτέλεσμα. Μια κουμπότρυπα με το κουμπί της. Το ίδιο και οι πρόσφατοι αιώνες που δεν φαίνονται κρυμμένοι στη σκόνη τους, αν και είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, οι δράστες των σημερινών ρουσφετιών. Δηλώνουν τι θα κάνουμε αύριο το πρωί και τι δεν θα κάνουμε γιατί δεν μπορούμε. Η δομή μας, το χτισμένο μας, εμπεριέχει όλες τις αντιφάσεις μας. Δίπλα στις αρετές μας, έχουν επικαθήσει οι αρνητικότητες σαν τοξικό πολιτικό ίζημα από νοοτροπίες, συνήθειες, επίκτητα του χρόνου και δεύτερες φύσεις που καιροφυλακτούν να ανατρέψουν την πνευματική διαύγεια και τον ορθολογισμό μας ανά πάσα στιγμή.
·
Χρωστάμε να συνειδητοποιήσουμε διεξοδικά μια για πάντα το σπίτι που φτιάξαμε και ζούμε, τα σχέδιά του, τα υλικά του, τη στρουκτούρα του, την ακτινογραφία της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που διαμορφώσαμε. Το τι πραγματικά είμαστε. Νικηθήκαμε ακόμα μια φορά μετά τον εμφύλιο, από τους Τζοχατζόπουλους και τους Μαντέληδες αυτή τη φορά. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Ολική ήττα μάλιστα. Αυτούς ακολούθησε ο λαός, τα μοντέλα τους υιοθέτησε. Το στυλάκι τους μιμήθηκε. Γίνανε ζηλευτά πρότυπα για την ελληνική κοινωνία. Γέμισε η Ελλάδα αντίγραφά τους. Δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε τον λαό, να τους σταματήσουμε. Ακολούθησαν αυτούς αντί για μας, στις ΔΕΚΟ, στα υπουργεία, σε όλες ανεξαιρέτως τις υπηρεσίες του τόπου μας.
·
Αλλιώς δεν θα εξηγηθεί η τεράστια μακροβιότητα της μεταπολίτευσης επί 35 ολόκληρα χρόνια. Με άλλα λόγια έχουμε βεβαρημένο πολιτικό μητρώο. Αυτό να το παραδεχτούμε αμαχητί. Έχουμε ήδη αργήσει. Να το αποδεχτούμε χωρίς αντιστάσεις τώρα στο και πέντε που τελειώσαν όλα τα ψέματα, γιατί αλλιώς δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα αν υπάρχει. Δεν εξηγείται πως ο πολιτικός που κατέλυσε την δημοκρατία, ο αποστάτης Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός και ξανακυβέρνησε την χώρα με την ψήφο του λαού. Κάτι που δεν πίστευε κανείς πριν γίνει αυτό το πολιτικό δυστύχημα. Καμαρώστε μας! Ποιος ξέρει τι κρύβεται μέσα στο σκοτεινό μας υποσυνείδητο. Τι τέρατα του παρελθόντος δεν εννοούν να πεθάνουν και να γίνουν ιστορία, παρά επιμένουν να διαφεντεύουν την τηλεόραση και τα κινητά, τα κομπιούτερ και την υψηλή ηλεκτρονική τεχνολογία του σήμερα σαν φεουδάρχες του χρόνου. Λες και ο χρόνος σταμάτησε και δεν περνά. Να συμπεριφέρονται ως το άπειρο μέλλον να τους ανήκει. Σαν να μας διοικούν από το παρελθόν, ως εμείς να είμαστε πιόνια των δικών τους λογικών. Να εξουσιάζουν τη ζωή μας από τους τάφους τους.
·
Γιατί το ερώτημα είναι αν αυτές οι καλοδεχούμενες εκρήξεις και τα ξεσπάσματα αρκούν να φέρουν μια ουσιαστική αλλαγή αυτή τη φορά και όχι ένα δειλό και άθαρρο ξέσπασμα, κούφιο όπως τα προηγούμενα ατελέσφορα της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας, που στο τέλος υπερψήφιζε και πάλι δεκάδες φορές τους ίδιους λωποδύτες και τις ίδιες βρώμικες λογικές και νοοτροπίες.
·
Τη μεταπολίτευση δεν την αφήσαμε εμείς να έρθει. Όχι οι απολύτως διεφθαρμένοι πολιτικοί της κλοπής, αλλά εμείς οι λαλίστατοι οι εξυπνάκηδες ψηφοφόροι που ρητορεύαμε στα καφενεία υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού απατεώνα.
Η μεταπολίτευση δεν ήρθε ποτέ. Γιατί ήμασταν ανώριμοι να την φέρουμε, ανίκανοι! Γιαυτό όλοι μιλάνε κάθε τόσο για το τέλος αυτού του ελληνικού εφιάλτη που κάθε τόσο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει
·
Γιατί μεταπολίτευση, όπως συμφωνούμε όλοι νομίζω, σημαίνει το άλλο. Την αλλαγή. Το καινούργιο ξεκίνημα. Την επιστροφή της χαμένης δικαιοσύνης προ πάντων. Το τέλος του παρακράτους μέσα στο κράτος. Χωρίς την ουρά της Χούντας με τον αθέατο οικονομικό φασισμό της. Το μετά την χούντα, την μεταπολίτευση. Την επιστροφή στην ομαλότητα της δημοκρατίας.
·
Όμως το άλλο δεν έρχεται παρά έρχεται το ίδιο πάλι και μας ξαφνιάζει. Πηγαίνει στο καμαρίνι του, μεταμφιέζεται και εμφανίζεται ως άλλο ενώ είναι το ίδιο. Αλλά δεν μπορεί να κοροϊδέψει πια καθόλου. Το μακιγιάζ λιώνει το ίδιο βράδυ μετά το γλεντοκόπι της επιτυχίας των καπάτσων που μας κορόιδεψαν, που μας την φέραν και πάλι και τότε όλοι καταλαβαίνουν την φάρσα, ότι είναι το παλιό κρυμμένο από πίσω, οι μασκαράδες της δεξιάς και του πασόκ μεταμφιεσμένοι. Καθαρμένοι από την νέα ψήφο των πολιτών, έτοιμοι να συνεχίσουν πιο ορμητικοί. Γιατί εμείς τους ξεπλένουμε κύριοι έλληνες αν καταλάβατε. Εμείς δίνουμε καινούργιο κουράγιο και καινούργιο θράσος σε όλους αυτούς να επαναλάβουν τα ίδια και χειρότερα κάθε επόμενη φορά.
·
Γιατί η μεταπολίτευση έβαλε την αριστερά στην άκρη. Αυτό ήταν όλο το μέλημά της αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία. Αυτός ήταν όλος ο φόβος της. Αυτό κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι δημοκράτες κρυμμένοι μέσα στα εισαγωγικά τους. Να μην μετέχει η αριστερά στην εξουσία που εδικαιούτο. Αυτή που αντιστάθηκε στη Χούντα κατά ενενήντα πέντε τοις εκατό τουλάχιστον και τράβηξε τα πάνδεινα. Έφτιαξαν κι ένα κόμμα μαϊμού από τυχοδιώκτες να μιμείται την αριστερά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, να μην κινδυνεύουν από αυτήν και χάσουν κάποτε στο μέλλον το φαγοπότι. Κάθε όνομα εκεί μέσα πετάγεται όπως στις ταινίες τρόμου από τους βούρκους. Την σφετερίστηκε, της έκλεψε την αλλαγή που μόνο αυτή μπορούσε να φέρει πραγματικά. Της έκλεψε την ζωή και τους αγώνες. Να όλη η ιστορία, ολόκληρη η φιλοσοφία του πολιτικού συστήματος, κρυμμένη πίσω από την τάχα αριστεροσύνη του πασόκ. Και τώρα όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα. Γιατί σπάσαν τα φρεάτια και οι ασφαλιστικές δικλείδες των νόμων και της συγκάλυψης των συναδέλφων, και ξεχύθηκαν τα βοθρόνερα και οι βρώμες της πολιτικής στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας.
·
Το τέλος της μεταπολίτευσης δεν ήρθε ακόμα. Θα έρθει μόνο όταν η αριστερά θα βρεθεί στην εξουσία. Αυτό σημαίνει μεταπολίτευση. Η αριστερά στην εξουσία. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Όποιος αρνείται να το καταλάβει τώρα που όλα φαίνονται τόσο καθαρά, τώρα που τα πάντα κραυγάζουν αυτή την μεγάλη αλήθεια, θα το πληρώσει ακριβά με νέες τραγικές απώλειες εισοδήματος και μεγαλύτερη ακόμα φτώχεια. Με ζωή χωρίς σύνταξη. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να γλυτώσει τη χώρα από την καταστροφή και να βάλει μια τάξη στη διοίκηση. Αλλιώς δεν θα έρθει ποτέ η μεταπολίτευση. Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην κομπίνα του δικομματισμού. Θα μου πείτε, δεν βλέπετε τα χάλια της. Θα σας πω τα βλέπω και επιμένω. Είναι η μόνη λύση. Ξέρω είναι δύσκολο να το καταλάβαιτε, όμως προσπαθήστε.
·
Όποια άλλη λύση σκαρφιστούν, όποια άλλη λύση κατασκευάσουν, θα συντριβεί από μόνη της πριν την αγγίξουν καν, πριν την ξεκινήσουν. Όποια λύση δεν έχει μέσα της την αριστερά ως πρωταγωνιστή, θα καταρρεύσει γιατί θάναι μια απάτη, μια από τα προηγούμενα ίδια.
·
Χωρίς την αριστερά όλα τα σενάρια θα ξεψυχάνε στην διαδρομή προς την δημοσιοποίησή τους.
Χωρίς την αριστερά αγαπητοί μου συμπολίτες έλληνες, δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ το μαρτύριο της μεταπολίτευσης. Θα ζείτε αυτό που θα ψηφίζετε. Και χωρίς παράπονα πια γιατί τελείωσε αυτό το καλαμπούρι. Και κάποιοι φίλοι που συναντιόμαστε εδώ στο μπλοκ, να μην μπερδεύεστε με την κριτική που ασκώ στην αριστερά, γιατί αυτό είναι άλλο θέμα. Αναγκαίο για την υγεία της σκέψης, και τη συμβολή μου στην απαγκύλωσή της.
Το τέλος της μεταπολίτευσης μπορεί να μην θάρθει ποτέ. Οι άνθρωποι είναι πεισματικά αμετανόητοι. Αν όμως έρθει, θα είναι αυτό που ανέφερα. Και θα το δούμε σύντομα ότι είναι έτσι.
*επόμενη ανάρτηση 1 Ιουλίου 2010
·
Αυτά τα σκληρά λόγια φώναζε οργισμένα μα περισσότερο σπαρακτικά από τις συνέπιες της κατάργησης των δυο μισθών όπως έγραφε στο πλακάτ της, μια τριανταπεντάρα περίπου κοπέλα που περπατούσε δίπλα μου στην μεγάλη συγκέντρωση της πέμπτης 20 Μαΐου 2010. Μια οργή ξεχυνόταν ακράτητη από μέσα της, που την συναντάμε καθημερινά στους δρόμους, που μας επισκέπτεται επίμονα ακόμα και στον ύπνο μας.
·
Με ανακούφιση βλέπουμε εκατομμύρια έλληνες πολίτες επί τέλους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να λένε όλοι το ίδιο παθιασμένα και ακούραστα πάνω από ένα χρόνο. Να θεωρούν την μεταπολίτευση ως το μεγαλύτερο κακό. Ως την μεγαλύτερη λεηλασία της ζωής τους, που πρέπει να τελειώσει εδώ. Που πρέπει να τελειώσει τώρα αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς καμιά άλλη συζήτηση, χωρίς καμιά άλλη χρονοτριβή όπως λένε, με ή χωρίς διεθνές νομισματικό ταμείο συμπληρώνουν οι περισσότεροι νευριασμένοι στο έπακρο. Και έχουν άπειρο δίκιο φυσικά.
·
Όμως δεν είναι έτσι εύκολα τα πράγματα σκέφτεται κανείς, μόλις λίγο κοιτάξει δίπλα από την αγανάκτηση του κόσμου, στην εχθρική πλευρά. Το πελατειακό σύστημα έχει φροντίσει μελετημένα από πριν την επιβίωσή του, ακόμα και αν τώρα καταγγέλλει τον εαυτό του για να μας εκτονώσει και να ξεχάσουμε σύντομα όπως συνήθως, ακόμα κι αν υποχρεωθεί να θυσιάσει μερικά μεγαλολαμόγια του. Οι δυνάμεις του μηχανορραφούν και οργανώνουν σενάρια και προβοκάτσιες καθημερινά να μην τελειώσει ποτέ η μεταπολίτευση. Όσο αυξάνεται και αγριεύει η φτώχεια και όσο ζυγώνει ο καιρός των εκλογών, τόσο οι σπέκουλες θα φουντώνουν και θα κατακλύζουν τη χώρα. Οι γεωπολιτικοί τοποτηρητές μας βρίσκονται και αυτοί σε πλήρη εγρήγορση και συνεργασία με τους έλληνες λακέδες τους, γιατί φοβούνται μια αναπάντεχη άνοδο της αριστεράς. Οι δημοσιογράφοι είναι πανέτοιμοι να οργιάσουν, να ξαναμιλήσουν για γκούλακ που ετοιμάζουν οι έλληνες κουμουνιστές. Τράπεζες και τραπεζίτες, χρηματιστήρια και χρηματιστές, κερδοσκόποι και γκόλντεν μπόυς όλων των επαγγελμάτων, βρίσκονται όλοι σε αναταραχή με την ελλάδα. Μπορεί να γίνει καμιά στραβή, κανένα λάθος και να χάσουν την εξουσία οι μαριονέτες τους. Και εμείς είμαστε μόνοι και αβοήθητοι μονάχα με την ψήφο μας, με αυτή την τεράστια δύναμη που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε.
·
Από την άλλη, αυτές οι αγανακτήσεις όσο ειλικρινείς κι αν είναι, όσο έντιμες και κι αν προβάλουν, κουβαλάνε σιωπηλά μέσα τους τον στρουκτουραλισμό της φυλής μας. Το πώς χτίστηκε το παρελθόν μας. Οι εικοσαετίες και οι σαρανταετίες που πέρασαν δεν είναι νεκρές, αλλά καθορίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε το παρόν μας. Ταιριάζουν με μια απίστευτη συνέπεια στο σημερινό μας αποτέλεσμα. Μια κουμπότρυπα με το κουμπί της. Το ίδιο και οι πρόσφατοι αιώνες που δεν φαίνονται κρυμμένοι στη σκόνη τους, αν και είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, οι δράστες των σημερινών ρουσφετιών. Δηλώνουν τι θα κάνουμε αύριο το πρωί και τι δεν θα κάνουμε γιατί δεν μπορούμε. Η δομή μας, το χτισμένο μας, εμπεριέχει όλες τις αντιφάσεις μας. Δίπλα στις αρετές μας, έχουν επικαθήσει οι αρνητικότητες σαν τοξικό πολιτικό ίζημα από νοοτροπίες, συνήθειες, επίκτητα του χρόνου και δεύτερες φύσεις που καιροφυλακτούν να ανατρέψουν την πνευματική διαύγεια και τον ορθολογισμό μας ανά πάσα στιγμή.
·
Χρωστάμε να συνειδητοποιήσουμε διεξοδικά μια για πάντα το σπίτι που φτιάξαμε και ζούμε, τα σχέδιά του, τα υλικά του, τη στρουκτούρα του, την ακτινογραφία της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που διαμορφώσαμε. Το τι πραγματικά είμαστε. Νικηθήκαμε ακόμα μια φορά μετά τον εμφύλιο, από τους Τζοχατζόπουλους και τους Μαντέληδες αυτή τη φορά. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Ολική ήττα μάλιστα. Αυτούς ακολούθησε ο λαός, τα μοντέλα τους υιοθέτησε. Το στυλάκι τους μιμήθηκε. Γίνανε ζηλευτά πρότυπα για την ελληνική κοινωνία. Γέμισε η Ελλάδα αντίγραφά τους. Δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε τον λαό, να τους σταματήσουμε. Ακολούθησαν αυτούς αντί για μας, στις ΔΕΚΟ, στα υπουργεία, σε όλες ανεξαιρέτως τις υπηρεσίες του τόπου μας.
·
Αλλιώς δεν θα εξηγηθεί η τεράστια μακροβιότητα της μεταπολίτευσης επί 35 ολόκληρα χρόνια. Με άλλα λόγια έχουμε βεβαρημένο πολιτικό μητρώο. Αυτό να το παραδεχτούμε αμαχητί. Έχουμε ήδη αργήσει. Να το αποδεχτούμε χωρίς αντιστάσεις τώρα στο και πέντε που τελειώσαν όλα τα ψέματα, γιατί αλλιώς δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα αν υπάρχει. Δεν εξηγείται πως ο πολιτικός που κατέλυσε την δημοκρατία, ο αποστάτης Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός και ξανακυβέρνησε την χώρα με την ψήφο του λαού. Κάτι που δεν πίστευε κανείς πριν γίνει αυτό το πολιτικό δυστύχημα. Καμαρώστε μας! Ποιος ξέρει τι κρύβεται μέσα στο σκοτεινό μας υποσυνείδητο. Τι τέρατα του παρελθόντος δεν εννοούν να πεθάνουν και να γίνουν ιστορία, παρά επιμένουν να διαφεντεύουν την τηλεόραση και τα κινητά, τα κομπιούτερ και την υψηλή ηλεκτρονική τεχνολογία του σήμερα σαν φεουδάρχες του χρόνου. Λες και ο χρόνος σταμάτησε και δεν περνά. Να συμπεριφέρονται ως το άπειρο μέλλον να τους ανήκει. Σαν να μας διοικούν από το παρελθόν, ως εμείς να είμαστε πιόνια των δικών τους λογικών. Να εξουσιάζουν τη ζωή μας από τους τάφους τους.
·
Γιατί το ερώτημα είναι αν αυτές οι καλοδεχούμενες εκρήξεις και τα ξεσπάσματα αρκούν να φέρουν μια ουσιαστική αλλαγή αυτή τη φορά και όχι ένα δειλό και άθαρρο ξέσπασμα, κούφιο όπως τα προηγούμενα ατελέσφορα της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας, που στο τέλος υπερψήφιζε και πάλι δεκάδες φορές τους ίδιους λωποδύτες και τις ίδιες βρώμικες λογικές και νοοτροπίες.
·
Τη μεταπολίτευση δεν την αφήσαμε εμείς να έρθει. Όχι οι απολύτως διεφθαρμένοι πολιτικοί της κλοπής, αλλά εμείς οι λαλίστατοι οι εξυπνάκηδες ψηφοφόροι που ρητορεύαμε στα καφενεία υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού απατεώνα.
Η μεταπολίτευση δεν ήρθε ποτέ. Γιατί ήμασταν ανώριμοι να την φέρουμε, ανίκανοι! Γιαυτό όλοι μιλάνε κάθε τόσο για το τέλος αυτού του ελληνικού εφιάλτη που κάθε τόσο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει
·
Γιατί μεταπολίτευση, όπως συμφωνούμε όλοι νομίζω, σημαίνει το άλλο. Την αλλαγή. Το καινούργιο ξεκίνημα. Την επιστροφή της χαμένης δικαιοσύνης προ πάντων. Το τέλος του παρακράτους μέσα στο κράτος. Χωρίς την ουρά της Χούντας με τον αθέατο οικονομικό φασισμό της. Το μετά την χούντα, την μεταπολίτευση. Την επιστροφή στην ομαλότητα της δημοκρατίας.
·
Όμως το άλλο δεν έρχεται παρά έρχεται το ίδιο πάλι και μας ξαφνιάζει. Πηγαίνει στο καμαρίνι του, μεταμφιέζεται και εμφανίζεται ως άλλο ενώ είναι το ίδιο. Αλλά δεν μπορεί να κοροϊδέψει πια καθόλου. Το μακιγιάζ λιώνει το ίδιο βράδυ μετά το γλεντοκόπι της επιτυχίας των καπάτσων που μας κορόιδεψαν, που μας την φέραν και πάλι και τότε όλοι καταλαβαίνουν την φάρσα, ότι είναι το παλιό κρυμμένο από πίσω, οι μασκαράδες της δεξιάς και του πασόκ μεταμφιεσμένοι. Καθαρμένοι από την νέα ψήφο των πολιτών, έτοιμοι να συνεχίσουν πιο ορμητικοί. Γιατί εμείς τους ξεπλένουμε κύριοι έλληνες αν καταλάβατε. Εμείς δίνουμε καινούργιο κουράγιο και καινούργιο θράσος σε όλους αυτούς να επαναλάβουν τα ίδια και χειρότερα κάθε επόμενη φορά.
·
Γιατί η μεταπολίτευση έβαλε την αριστερά στην άκρη. Αυτό ήταν όλο το μέλημά της αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία. Αυτός ήταν όλος ο φόβος της. Αυτό κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι δημοκράτες κρυμμένοι μέσα στα εισαγωγικά τους. Να μην μετέχει η αριστερά στην εξουσία που εδικαιούτο. Αυτή που αντιστάθηκε στη Χούντα κατά ενενήντα πέντε τοις εκατό τουλάχιστον και τράβηξε τα πάνδεινα. Έφτιαξαν κι ένα κόμμα μαϊμού από τυχοδιώκτες να μιμείται την αριστερά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, να μην κινδυνεύουν από αυτήν και χάσουν κάποτε στο μέλλον το φαγοπότι. Κάθε όνομα εκεί μέσα πετάγεται όπως στις ταινίες τρόμου από τους βούρκους. Την σφετερίστηκε, της έκλεψε την αλλαγή που μόνο αυτή μπορούσε να φέρει πραγματικά. Της έκλεψε την ζωή και τους αγώνες. Να όλη η ιστορία, ολόκληρη η φιλοσοφία του πολιτικού συστήματος, κρυμμένη πίσω από την τάχα αριστεροσύνη του πασόκ. Και τώρα όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα. Γιατί σπάσαν τα φρεάτια και οι ασφαλιστικές δικλείδες των νόμων και της συγκάλυψης των συναδέλφων, και ξεχύθηκαν τα βοθρόνερα και οι βρώμες της πολιτικής στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας.
·
Το τέλος της μεταπολίτευσης δεν ήρθε ακόμα. Θα έρθει μόνο όταν η αριστερά θα βρεθεί στην εξουσία. Αυτό σημαίνει μεταπολίτευση. Η αριστερά στην εξουσία. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Όποιος αρνείται να το καταλάβει τώρα που όλα φαίνονται τόσο καθαρά, τώρα που τα πάντα κραυγάζουν αυτή την μεγάλη αλήθεια, θα το πληρώσει ακριβά με νέες τραγικές απώλειες εισοδήματος και μεγαλύτερη ακόμα φτώχεια. Με ζωή χωρίς σύνταξη. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να γλυτώσει τη χώρα από την καταστροφή και να βάλει μια τάξη στη διοίκηση. Αλλιώς δεν θα έρθει ποτέ η μεταπολίτευση. Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην κομπίνα του δικομματισμού. Θα μου πείτε, δεν βλέπετε τα χάλια της. Θα σας πω τα βλέπω και επιμένω. Είναι η μόνη λύση. Ξέρω είναι δύσκολο να το καταλάβαιτε, όμως προσπαθήστε.
·
Όποια άλλη λύση σκαρφιστούν, όποια άλλη λύση κατασκευάσουν, θα συντριβεί από μόνη της πριν την αγγίξουν καν, πριν την ξεκινήσουν. Όποια λύση δεν έχει μέσα της την αριστερά ως πρωταγωνιστή, θα καταρρεύσει γιατί θάναι μια απάτη, μια από τα προηγούμενα ίδια.
·
Χωρίς την αριστερά όλα τα σενάρια θα ξεψυχάνε στην διαδρομή προς την δημοσιοποίησή τους.
Χωρίς την αριστερά αγαπητοί μου συμπολίτες έλληνες, δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ το μαρτύριο της μεταπολίτευσης. Θα ζείτε αυτό που θα ψηφίζετε. Και χωρίς παράπονα πια γιατί τελείωσε αυτό το καλαμπούρι. Και κάποιοι φίλοι που συναντιόμαστε εδώ στο μπλοκ, να μην μπερδεύεστε με την κριτική που ασκώ στην αριστερά, γιατί αυτό είναι άλλο θέμα. Αναγκαίο για την υγεία της σκέψης, και τη συμβολή μου στην απαγκύλωσή της.
Το τέλος της μεταπολίτευσης μπορεί να μην θάρθει ποτέ. Οι άνθρωποι είναι πεισματικά αμετανόητοι. Αν όμως έρθει, θα είναι αυτό που ανέφερα. Και θα το δούμε σύντομα ότι είναι έτσι.
*επόμενη ανάρτηση 1 Ιουλίου 2010
Σάββατο 1 Μαΐου 2010
Νομισματικό ταμείο και τρομοκρατία.
Σας μπέρδεψα με τον τίτλο. Όταν διαβάζει τέτοια η σκέψη τα χάνει προς στιγμή. Δοκιμάζεται η ικανότητά της. Σαν ανήμπορη να καταλάβει τους καλοστημένους γρίφους.
·
Τι είναι αλήθεια η τρομοκρατία αρχίζει να σκέφτεται. Το ερώτημα απλό: τι θα προτιμούσατε, τον Μαζιώτη και τους φίλους του ή το διεθνές νομισματικό ταμείο. Γιατί το ερώτημα όταν δεν είναι πειραγμένο και νοθευμένο αντέχει να απευθυνθεί προς όλους μας εξ ίσου, αριστερούς και δεξιούς. Γιατί τώρα την πατήσαμε όλοι μαζί ότι κι αν έχουμε κάνει ή δεν κάνει, φταίξει ή δεν φταίξει, δίκαιοι και άδικοι. Για να καταλάβουμε δηλαδή πια είναι η πραγματική τρομοκρατία ή ποια είναι η χειρότερη έστω, εάν κάποιοι επιμένουν ακόμα να φοβούνται περισσότερο τον Μαζιώτη από την απόλυσή τους. Αλλά να απαντήσουμε μόνοι μας κοιτώντας την ζωή μας κατάματα, με κλειστή τηλεόραση.
·
Η μάχη όλο και φουντώνει. Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την τύχη της. Περιμένουμε όλοι τα χειρότερα. Από στιγμή σε στιγμή να ξεπροβάλλει καινούριο κακό. Τώρα μιλάνε οι άλλοι. Εμείς κλείσαμε τον κύκλο του διαλόγου χωρίς να τον κάνουμε. Γιατί είχαμε όλοι δίκιο λέγαμε αν θυμάστε. Χειρότερα δεν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει, έχουμε ήδη ψηφίσει απανωτά προ πολλού την καταδίκη μας. Ανακαλύψαμε τα δημοψηφίσματα πρώτοι από το βάθος των αιώνων, και τα χρησιμοποιούν οι άλλοι λαοί εκτός από μας. Οι κουτόφραγκοι οι Ισλανδοί για να μην πληρώσουν τα χρέη των τραπεζιτών τους και των πολιτικών τους. Ενώ εμείς είμαστε όλο πασοκικές εξυπνάδες και καραμανληκές ευφυΐες. Ή μήπως το ξεχάσατε κιόλας. Κατά τα άλλα η αριστερά σας φοβίζει αραπάδες μου. Δεν έχετε περιθώριο επιλογής και δεν το έχετε καταλάβει ακόμη.
·
Τώρα πια όμως είναι αργά. Από στιγμή σε στιγμή οι αυτοκράτορες του κέρδους θα αποφασίσουν αν θα έχουμε μέλλον σαν χώρα ή όχι. Αν θα διασπαρούμε και πάλι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για το μεροκάματο. Αν θα ξαναζήσουμε τα πονεμένα τραγούδια της ξενιτιάς. Τα τεφτέρια του παλιού μπακάλη ξαναγυρνάνε ταχύτατα λένε οι μετρήσεις των ψιλικατζήδων. Κανείς δεν κοιμάται πια χωρίς ενοχές και εφιάλτες. Και ας λέει ακόμα ψέματα πως αυτός δεν έφταιξε σε τίποτα.
·
Και ξαφνικά μόρτες σκάτε την τρομοκρατία στην πιάτσα και στις τηλεοράσεις. Γιατί αυτό είναι και το όνομά σας και το επώνυμό σας μαζί. Δημιουργήσατε αντιπερισπασμό να αποσπάσετε την προσοχή μας. Να προλάβουν να στήσουν την μηχανή της λαίλαπας τα αφεντικά σας πριν τα πάρουμε όλα είδηση. Να προλάβουν να πηδήσουν από τα παράθυρα με τα κλεμμένα και οι τελευταίοι συνεργάτες σας, να την κοπανήσουν από τα αεροδρόμια πριν πλακώσουν οι εκρήξεις του κόσμου και βγουν οι απολυμένοι στους δρόμους. Δεν σας σώζει τίποτα από το μαχαίρι του Καραϊσκάκη.
·
Αφού βυζάξατε την χώρα για δεκαετίες παλιά και νέα τζάκια, βάλατε και ξαναβάλατε ένα εκατομμύριο κόσμο στο δημόσιο για να σας ψηφίζει, κάνατε ένα παγκόσμιο ρεκόρ χρέους και γαϊδουριάς, φουντάρετε τώρα τον τόπο κανονικά κι επίσημα. Προσποιούμενοι μάλιστα τους έκπληκτους και τους εγκλωβισμένους των συνθηκών. Πως τάχα η κρίση και κάτι τέτοια. Να ξεχάσουμε δηλαδή το τριανταετές όργιο και να τα ρίξουμε όλα στον Μαζιώτη να καθαρίσουμε. Να ξεμπερδεύουμε με αυτόν τον μαλακισμένο αποδεδειγμένα λαό, που μας συντηρεί και μας ψηφίζει χωρίς κανένα δισταγμό και ανάπαυλα. Αυτό σκεφτήκατε. Όλοι καραπροδότες πρώτης γραμμής. Ισάξιοι του Τσολάκογλου και του Ράλλη. Μόνο που οι ιστορικοί σαστισμένοι από τα γεγονότα δεν μπορούν να κάνουν ακόμα τη σύγκριση για να κατανοήσουν ότι είναι το ίδιο μακελειό σε άλλο χρόνο. Παραπλανημένοι από την ίδια την ιστορία και τα μεγέθη της, δεν βλέπουν την άλωση της χώρας από την τρόικα ως την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους.
·
Δεν είχα λοιπόν σκοπό να αναφερθώ στα γεγονότα της σύλληψης των 6 για τον επαναστατικό αγώνα. Αλλού ήταν ο νους μου. Άλλο κείμενο είχα προγραμματίσει. Γιατί ήδη είχα γράψει την άποψή μου για την σέχτα όπως και τους πυρήνες της φωτιάς.
Όμως ο αποπροσανατολισμός χτύπησε στα ύψη. Σκαρφάλωσε στην στέγη του κόσμου. Μου άλλαξε τα σχέδια. Άρπαξε σαν αόρατο διαβολικό χέρι την ενημέρωση με τα φονικά οικονομικά προβλήματα του τόπου, και την μετέφερε στον μεγαλύτερο εχθρό του έθνους τον Μαζιώτη. Τι μαθαίνεις σε αυτή τη ζωή! Πως μορφώνεσαι στα δελτία ειδήσεων. Δείχνοντας αυτόν για τον υπεύθυνο αυτής της τραγωδίας την κατάρρευσης της ελληνικής οντότητας μετά από αιώνες αδιάκοπης προσπάθειας και αγώνα. Οι τρομοκρατία δεν αφήνει την χώρα να αναπτυχθεί και να προοδεύσει!! Όρε πανηγύρι τρόμου που στήσατε μόρτες στα παράθυρα. Αυτά μας λένε οι καραμπινιέροι κάθε βράδυ. Αυτός ο Μαζιώτης είναι ο πρώτος και κύριος εχθρός μας αν δεν καταλάβατε κάποιοι ξεροκέφαλοι. Με εντολή των νέων Παπανδρέου και Σκόμπηδων, που δεν θα κλείσουν κανένα μέσα για τα κλεμμένα, και δεν θα επέμβουν ποτέ για την ακρίβεια στην αγορά. Καταλάβατε τώρα γιατί είστε μόρτες που λέει ο Τσιφόρος. Και σεις οι άλλοι του λαού καταλάβατε γιατί είστε αραπάδες.
·
Συγχρόνως η υποκρισία των πολιτικών έφτασε και αυτή στη στέγη του κόσμου με αυτή την ευκαιρία. Σαπίζουν και τον αέρα που αναπνέουν. Προσπαθούν Να ξεπλύνουν προκλητικά και αναιδέστατα τον εαυτού τους μέσα στην αναμπουμπούλα και το χάος, ρίχνοντας τα δικά τους φταιξίματα και αυτοί στον Μαζιώτη, δια μέσου των μικροφωνάδων τους. Δεν κοιμούνται τα βράδια πια από την θλίψη και το δάκρυ που χύνουν για τον χαμό του άτυχου νεαρού Χαμιντουλάχ του Αφγανόπουλου, όπως παλιά με τον Αξαρλιάν. Αυτό δεν το αντέχουν πιά.
·
Δεν χάσαν δε την ευκαιρία να χώσουν μέσα στον χαμό, και το ξέπλυμα γνωστών μεγαλολαμόγιων και μεγαλοκλεφτών, εκπροσώπων των κανονιέρηδων επιχειρηματιών με πτώχευση και ζάπλουτη ζωή όμως, που δεν πέρασαν ποτέ από δίκη χάρη στους κολογιάδες τους δικαστικούς.
·
Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ είναι μονίμως τώρα πια με τις καρέκλες τους στα δελτία και όλες τις συζητήσεις. Δεν κατάλαβε κανείς μας, με ποιά ιδιότητα κάθε βράδυ απαρέγκλιτα, βρίσκονται εκεί ως υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου, και συγκυβερνούν με την κυβέρνηση και την μείζονα αντιπολίτευση, με μάτι που γυαλίζει από χαρά που όλα γίνονται δικά τους τώρα στον τόπο. Ζητάνε να γίνουν τιμητές και από πάνω και να δικάσουν και να κατασπαράξουν τα θύματά τους που αρχίζουν και διαμαρτύρονται. Να προσθέσουν δε κι αυτοί με τη σειρά τους, ότι οι ομάδες αντάρτικου πόλης που οι ίδιοι γέννησαν στα χειρότερα εκτροφεία αδίκου της ευρώπης, είναι πιο επικίνδυνοι από τους πολιτικούς τους εφοπλιστές τους εργολάβους και τους εαυτούς τους, που φέραν σε αυτή την κατάσταση τη χώρα μας.
·
Μπράβο-μπράβο πανέξυπνο παιδιά, μεγαλειώδες. Πως το σκεφτήκατε βρε σαΐνια! Ρε δεν πάτε στο διάολο κουμάσια. Και σεις και οι σκατιάρηδες οι φίλοι σας, οι οικονομικές και πολιτικές μεγαλοσυντεχνίες σας. Γιατί εσείς στο τέλος καλόπαιδα θα το φτάσετε να βγούμε στους δρόμους και να ζητάμε το δίκιο μας από τον Μαζιώτη και τους φίλους του. Αυτό επιδιώκετε κρυφά μέσα σας. Να μας φτάσετε εκεί. Να τον κρεμάσουμε στο σύνταγμα, επειδή δεν κρεμάσαμε εσάς. Γιατί αυτό έπρεπε να κάνουμε. Και μέγα λάθος μας. Το πληρώνουμε ήδη αιματηρά. Να τον σταυρώσουμε για τα εγκλήματα των δικαστών, των πλουσίων, των πολιτικών, των κλεμμένων και να πούμε ότι αυτός τα έκανε με την παρέα του. Αυτός έκλεψε το χρήμα τις χώρας, αφού αυτοί λήστεψαν τις τράπεζες όπως λένε. Αυτοί αρπάξαν το χρήμα του λαού. Αυτό δε θέλετε καλόπαιδα, να ξεπλυθείτε όλοι μια χαρά τώρα που έσκασε η ευκαιρία. Αυτοί είναι οι κερδοσκόποι της χώρας. Να τον κρεμάσουμε να τελειώνουμε μαζί με τον Βαραββά να βρει η χώρα τον δρόμο της επί τέλους. Ουστ κοπρόσκυλα. Και δεν μου φταίνε τα σκυλάκια.
Σε όλη αυτή την κατάντια της παραπλάνησης, εγώ ψηφίζω όχι δημόσια.
Αντίθετα χειροκροτώ τον άμεσο εγκλεισμό των επικίνδυνων λήσταρχων και μεγαλοτρομοκρατών της χώρας, υπουργών, πρωθυπουργών, βουλευτών των δυο κομμάτων και των φίλων τους που μας φαλίρισαν.
Ο Μαζιώτης θα πληρώσει. Και θα πληρώσει γιατί δεν πληρώνετε εσείς. Αυτό είναι το συμπέρασμα, το γαμώτο της θλιβερής πολιτικής μας ιστορίας, το παιχνίδι που παίζετε σαν αριστοτέχνες προβοκάτορες. Σαν χρυσοπληρωμένοι παραπλανητές. Γιατί είστε σε υπερθετικό βαθμό υπόλογοι στην ελληνική κοινωνία για αυτή την κατάσταση. Γιαυτό φοβάστε και τρέμετε. Γιατί θέλησε να δικάσει επειδή δεν δικάζετε ποτέ εσείς. Γιατί αυτό είναι το θέμα μας. Το πελώριο θέμα. Δεν δικάζετε ποτέ. Μόνο αθωώνετε από χουντικούς και αρχιβασανιστές μέχρι καταχραστές, πολιτικούς και λωποδύτες.
Γιατί χωρίς δίκη οι κοινωνίες τρελαίνονται. Είναι νόμος που έρχεται μέσα από τον βόγκο της ύπαρξής μας. Βγαίνει μόνος του φυσικά πάνω από το μυαλό και την λογική μας, αυτονομημένος τελείως από εμάς. Είναι κάτι πολύ πιο πολύ, από τον θεό των πιστών. Το δίκαιο είναι το πιο πρώτο κοινωνικό αυτονόητο των σχέσεων των ανθρώπων. Είναι το σπουδαιότερο, το επί κεφαλής αυτονόητο των πάντων.
Μιλάνε ακόμα για λίστα τρόμου. Λίστα προγραφών με ονόματα πολιτικών, δημοσιογράφων, δημοσίων προσώπων, εταιριών λατομείων κ.α. Δηλαδή τι θέλατε να έχει η λίστα, ονόματα εργατών. Πες τε μας για να καταλάβουμε. Τότε θα ήταν ύποπτη. Έτσι δεν είναι. Θα έκανε μπαμ από μακριά. Οι συντάκτες της θα ήταν το λιγότερο ύποπτοι για φασισμό και ρατσισμό, εάν είχαν ονόματα εργατών της Ελευσίνας και της χαλυβουργικής, ονόματα οδηγών ντελίβερι, ή ανέργων και λοιπών φτωχοβασανισμένων ανθρώπων των δρόμων.
Σωστά η λίστα περιλαμβάνει αυτά τα ονόματα. Και εμείς τα ίδια βάζουμε φωναχτά μάλιστα από χρόνια. Τι το περίεργο λοιπόν. Τι σας ξένισε. Αυτή την λίστα την έχει κάνει ο καθένας μας χιλιάδες φορές. Την ίδια μάλιστα ή ως αριστερός ή ως δεξιός. Με καμία διαφορά. Αυτό είναι το περίεργο, αυτό είναι που πρέπει να μελετήσετε πολύ προσεχτικά, μην πάθετε κανένα κακό καμιά μέρα και φωνάζετε μετά ως έκπληκτοι κι από πάνω. Καμιά οργάνωση μόρτες δεν πρόκειται ποτέ να βάλει στη λίστα της ντελίβερι και εργάτες. Γκέγκε;
Για ένα μόνο θέλω να τους προειδοποιήσω. Να είναι έτοιμοι γιατί όπως δείχνουν όλοι οι δρόμοι της απελπισίας που ζούμε, σε λίγο οι Μαζιώτηδες θα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από παντού με τσεκούρια και τσάπες, με ότι βρουν μπροστά τους. Σε κάθε συνοικία και πολυκατοικία. Μαζιώτηδες θα γίνουν τα ίδια τους τα παιδιά εναντίον τους. Αυτό να έχουν υπ όψιν τους. Γιατί οι άνθρωποι δεν γεννιόνται αλλοτριωμένοι. Γίνονται και εκπαιδεύονται σαράντα χρόνια μετά από την ανελέητη δημοσιογραφική προπαγάνδα. Κόλαση και μόνο κόλαση τους περιμένει, αυτή ακριβώς την κόλαση που έσπειραν και έφτιαξαν μεθοδευμένα για τους πολίτες και γυρίζει μπούμερανκ σε αυτούς. Αυτήν θα εισπράξουν. Και πολύ θα χαρώ. Γιατί η κόλαση μέσα της κρύβει την κάθαρση. Κρύβει την ανατολή της ζωής. Έχετε δει εσείς ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον να κυκλοφορούν τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι στους δρόμους. Ή βουλευτές μήπως; Κάτι σημαίνει αυτό. Ακόμα και αν δεν κινδυνεύουν από τους αναρχικούς και ομοειδείς τέτοιους, κινδυνεύουν από του πολίτες να τους πετάξουν καμιά κουβέντα στο δρόμο κανά γαμωσταυρίδι στο κούτελο και να τους στολίσουν όπως τους αξίζει ή να τους γιαουρτώσουν οι πιο θαρραλέοι. Γιατί δεν κυκλοφορείτε στους δρόμους ελεύθερα όπως όλοι οι πολίτες να σκεφτείτε εσείς της τηλεόρασης. Καλό το ερώτημα;
*επόμενο ερώτημα 1η Ιουνίου
·
Τι είναι αλήθεια η τρομοκρατία αρχίζει να σκέφτεται. Το ερώτημα απλό: τι θα προτιμούσατε, τον Μαζιώτη και τους φίλους του ή το διεθνές νομισματικό ταμείο. Γιατί το ερώτημα όταν δεν είναι πειραγμένο και νοθευμένο αντέχει να απευθυνθεί προς όλους μας εξ ίσου, αριστερούς και δεξιούς. Γιατί τώρα την πατήσαμε όλοι μαζί ότι κι αν έχουμε κάνει ή δεν κάνει, φταίξει ή δεν φταίξει, δίκαιοι και άδικοι. Για να καταλάβουμε δηλαδή πια είναι η πραγματική τρομοκρατία ή ποια είναι η χειρότερη έστω, εάν κάποιοι επιμένουν ακόμα να φοβούνται περισσότερο τον Μαζιώτη από την απόλυσή τους. Αλλά να απαντήσουμε μόνοι μας κοιτώντας την ζωή μας κατάματα, με κλειστή τηλεόραση.
·
Η μάχη όλο και φουντώνει. Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την τύχη της. Περιμένουμε όλοι τα χειρότερα. Από στιγμή σε στιγμή να ξεπροβάλλει καινούριο κακό. Τώρα μιλάνε οι άλλοι. Εμείς κλείσαμε τον κύκλο του διαλόγου χωρίς να τον κάνουμε. Γιατί είχαμε όλοι δίκιο λέγαμε αν θυμάστε. Χειρότερα δεν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει, έχουμε ήδη ψηφίσει απανωτά προ πολλού την καταδίκη μας. Ανακαλύψαμε τα δημοψηφίσματα πρώτοι από το βάθος των αιώνων, και τα χρησιμοποιούν οι άλλοι λαοί εκτός από μας. Οι κουτόφραγκοι οι Ισλανδοί για να μην πληρώσουν τα χρέη των τραπεζιτών τους και των πολιτικών τους. Ενώ εμείς είμαστε όλο πασοκικές εξυπνάδες και καραμανληκές ευφυΐες. Ή μήπως το ξεχάσατε κιόλας. Κατά τα άλλα η αριστερά σας φοβίζει αραπάδες μου. Δεν έχετε περιθώριο επιλογής και δεν το έχετε καταλάβει ακόμη.
·
Τώρα πια όμως είναι αργά. Από στιγμή σε στιγμή οι αυτοκράτορες του κέρδους θα αποφασίσουν αν θα έχουμε μέλλον σαν χώρα ή όχι. Αν θα διασπαρούμε και πάλι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για το μεροκάματο. Αν θα ξαναζήσουμε τα πονεμένα τραγούδια της ξενιτιάς. Τα τεφτέρια του παλιού μπακάλη ξαναγυρνάνε ταχύτατα λένε οι μετρήσεις των ψιλικατζήδων. Κανείς δεν κοιμάται πια χωρίς ενοχές και εφιάλτες. Και ας λέει ακόμα ψέματα πως αυτός δεν έφταιξε σε τίποτα.
·
Και ξαφνικά μόρτες σκάτε την τρομοκρατία στην πιάτσα και στις τηλεοράσεις. Γιατί αυτό είναι και το όνομά σας και το επώνυμό σας μαζί. Δημιουργήσατε αντιπερισπασμό να αποσπάσετε την προσοχή μας. Να προλάβουν να στήσουν την μηχανή της λαίλαπας τα αφεντικά σας πριν τα πάρουμε όλα είδηση. Να προλάβουν να πηδήσουν από τα παράθυρα με τα κλεμμένα και οι τελευταίοι συνεργάτες σας, να την κοπανήσουν από τα αεροδρόμια πριν πλακώσουν οι εκρήξεις του κόσμου και βγουν οι απολυμένοι στους δρόμους. Δεν σας σώζει τίποτα από το μαχαίρι του Καραϊσκάκη.
·
Αφού βυζάξατε την χώρα για δεκαετίες παλιά και νέα τζάκια, βάλατε και ξαναβάλατε ένα εκατομμύριο κόσμο στο δημόσιο για να σας ψηφίζει, κάνατε ένα παγκόσμιο ρεκόρ χρέους και γαϊδουριάς, φουντάρετε τώρα τον τόπο κανονικά κι επίσημα. Προσποιούμενοι μάλιστα τους έκπληκτους και τους εγκλωβισμένους των συνθηκών. Πως τάχα η κρίση και κάτι τέτοια. Να ξεχάσουμε δηλαδή το τριανταετές όργιο και να τα ρίξουμε όλα στον Μαζιώτη να καθαρίσουμε. Να ξεμπερδεύουμε με αυτόν τον μαλακισμένο αποδεδειγμένα λαό, που μας συντηρεί και μας ψηφίζει χωρίς κανένα δισταγμό και ανάπαυλα. Αυτό σκεφτήκατε. Όλοι καραπροδότες πρώτης γραμμής. Ισάξιοι του Τσολάκογλου και του Ράλλη. Μόνο που οι ιστορικοί σαστισμένοι από τα γεγονότα δεν μπορούν να κάνουν ακόμα τη σύγκριση για να κατανοήσουν ότι είναι το ίδιο μακελειό σε άλλο χρόνο. Παραπλανημένοι από την ίδια την ιστορία και τα μεγέθη της, δεν βλέπουν την άλωση της χώρας από την τρόικα ως την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους.
·
Δεν είχα λοιπόν σκοπό να αναφερθώ στα γεγονότα της σύλληψης των 6 για τον επαναστατικό αγώνα. Αλλού ήταν ο νους μου. Άλλο κείμενο είχα προγραμματίσει. Γιατί ήδη είχα γράψει την άποψή μου για την σέχτα όπως και τους πυρήνες της φωτιάς.
Όμως ο αποπροσανατολισμός χτύπησε στα ύψη. Σκαρφάλωσε στην στέγη του κόσμου. Μου άλλαξε τα σχέδια. Άρπαξε σαν αόρατο διαβολικό χέρι την ενημέρωση με τα φονικά οικονομικά προβλήματα του τόπου, και την μετέφερε στον μεγαλύτερο εχθρό του έθνους τον Μαζιώτη. Τι μαθαίνεις σε αυτή τη ζωή! Πως μορφώνεσαι στα δελτία ειδήσεων. Δείχνοντας αυτόν για τον υπεύθυνο αυτής της τραγωδίας την κατάρρευσης της ελληνικής οντότητας μετά από αιώνες αδιάκοπης προσπάθειας και αγώνα. Οι τρομοκρατία δεν αφήνει την χώρα να αναπτυχθεί και να προοδεύσει!! Όρε πανηγύρι τρόμου που στήσατε μόρτες στα παράθυρα. Αυτά μας λένε οι καραμπινιέροι κάθε βράδυ. Αυτός ο Μαζιώτης είναι ο πρώτος και κύριος εχθρός μας αν δεν καταλάβατε κάποιοι ξεροκέφαλοι. Με εντολή των νέων Παπανδρέου και Σκόμπηδων, που δεν θα κλείσουν κανένα μέσα για τα κλεμμένα, και δεν θα επέμβουν ποτέ για την ακρίβεια στην αγορά. Καταλάβατε τώρα γιατί είστε μόρτες που λέει ο Τσιφόρος. Και σεις οι άλλοι του λαού καταλάβατε γιατί είστε αραπάδες.
·
Συγχρόνως η υποκρισία των πολιτικών έφτασε και αυτή στη στέγη του κόσμου με αυτή την ευκαιρία. Σαπίζουν και τον αέρα που αναπνέουν. Προσπαθούν Να ξεπλύνουν προκλητικά και αναιδέστατα τον εαυτού τους μέσα στην αναμπουμπούλα και το χάος, ρίχνοντας τα δικά τους φταιξίματα και αυτοί στον Μαζιώτη, δια μέσου των μικροφωνάδων τους. Δεν κοιμούνται τα βράδια πια από την θλίψη και το δάκρυ που χύνουν για τον χαμό του άτυχου νεαρού Χαμιντουλάχ του Αφγανόπουλου, όπως παλιά με τον Αξαρλιάν. Αυτό δεν το αντέχουν πιά.
·
Δεν χάσαν δε την ευκαιρία να χώσουν μέσα στον χαμό, και το ξέπλυμα γνωστών μεγαλολαμόγιων και μεγαλοκλεφτών, εκπροσώπων των κανονιέρηδων επιχειρηματιών με πτώχευση και ζάπλουτη ζωή όμως, που δεν πέρασαν ποτέ από δίκη χάρη στους κολογιάδες τους δικαστικούς.
·
Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ είναι μονίμως τώρα πια με τις καρέκλες τους στα δελτία και όλες τις συζητήσεις. Δεν κατάλαβε κανείς μας, με ποιά ιδιότητα κάθε βράδυ απαρέγκλιτα, βρίσκονται εκεί ως υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου, και συγκυβερνούν με την κυβέρνηση και την μείζονα αντιπολίτευση, με μάτι που γυαλίζει από χαρά που όλα γίνονται δικά τους τώρα στον τόπο. Ζητάνε να γίνουν τιμητές και από πάνω και να δικάσουν και να κατασπαράξουν τα θύματά τους που αρχίζουν και διαμαρτύρονται. Να προσθέσουν δε κι αυτοί με τη σειρά τους, ότι οι ομάδες αντάρτικου πόλης που οι ίδιοι γέννησαν στα χειρότερα εκτροφεία αδίκου της ευρώπης, είναι πιο επικίνδυνοι από τους πολιτικούς τους εφοπλιστές τους εργολάβους και τους εαυτούς τους, που φέραν σε αυτή την κατάσταση τη χώρα μας.
·
Μπράβο-μπράβο πανέξυπνο παιδιά, μεγαλειώδες. Πως το σκεφτήκατε βρε σαΐνια! Ρε δεν πάτε στο διάολο κουμάσια. Και σεις και οι σκατιάρηδες οι φίλοι σας, οι οικονομικές και πολιτικές μεγαλοσυντεχνίες σας. Γιατί εσείς στο τέλος καλόπαιδα θα το φτάσετε να βγούμε στους δρόμους και να ζητάμε το δίκιο μας από τον Μαζιώτη και τους φίλους του. Αυτό επιδιώκετε κρυφά μέσα σας. Να μας φτάσετε εκεί. Να τον κρεμάσουμε στο σύνταγμα, επειδή δεν κρεμάσαμε εσάς. Γιατί αυτό έπρεπε να κάνουμε. Και μέγα λάθος μας. Το πληρώνουμε ήδη αιματηρά. Να τον σταυρώσουμε για τα εγκλήματα των δικαστών, των πλουσίων, των πολιτικών, των κλεμμένων και να πούμε ότι αυτός τα έκανε με την παρέα του. Αυτός έκλεψε το χρήμα τις χώρας, αφού αυτοί λήστεψαν τις τράπεζες όπως λένε. Αυτοί αρπάξαν το χρήμα του λαού. Αυτό δε θέλετε καλόπαιδα, να ξεπλυθείτε όλοι μια χαρά τώρα που έσκασε η ευκαιρία. Αυτοί είναι οι κερδοσκόποι της χώρας. Να τον κρεμάσουμε να τελειώνουμε μαζί με τον Βαραββά να βρει η χώρα τον δρόμο της επί τέλους. Ουστ κοπρόσκυλα. Και δεν μου φταίνε τα σκυλάκια.
Σε όλη αυτή την κατάντια της παραπλάνησης, εγώ ψηφίζω όχι δημόσια.
Αντίθετα χειροκροτώ τον άμεσο εγκλεισμό των επικίνδυνων λήσταρχων και μεγαλοτρομοκρατών της χώρας, υπουργών, πρωθυπουργών, βουλευτών των δυο κομμάτων και των φίλων τους που μας φαλίρισαν.
Ο Μαζιώτης θα πληρώσει. Και θα πληρώσει γιατί δεν πληρώνετε εσείς. Αυτό είναι το συμπέρασμα, το γαμώτο της θλιβερής πολιτικής μας ιστορίας, το παιχνίδι που παίζετε σαν αριστοτέχνες προβοκάτορες. Σαν χρυσοπληρωμένοι παραπλανητές. Γιατί είστε σε υπερθετικό βαθμό υπόλογοι στην ελληνική κοινωνία για αυτή την κατάσταση. Γιαυτό φοβάστε και τρέμετε. Γιατί θέλησε να δικάσει επειδή δεν δικάζετε ποτέ εσείς. Γιατί αυτό είναι το θέμα μας. Το πελώριο θέμα. Δεν δικάζετε ποτέ. Μόνο αθωώνετε από χουντικούς και αρχιβασανιστές μέχρι καταχραστές, πολιτικούς και λωποδύτες.
Γιατί χωρίς δίκη οι κοινωνίες τρελαίνονται. Είναι νόμος που έρχεται μέσα από τον βόγκο της ύπαρξής μας. Βγαίνει μόνος του φυσικά πάνω από το μυαλό και την λογική μας, αυτονομημένος τελείως από εμάς. Είναι κάτι πολύ πιο πολύ, από τον θεό των πιστών. Το δίκαιο είναι το πιο πρώτο κοινωνικό αυτονόητο των σχέσεων των ανθρώπων. Είναι το σπουδαιότερο, το επί κεφαλής αυτονόητο των πάντων.
Μιλάνε ακόμα για λίστα τρόμου. Λίστα προγραφών με ονόματα πολιτικών, δημοσιογράφων, δημοσίων προσώπων, εταιριών λατομείων κ.α. Δηλαδή τι θέλατε να έχει η λίστα, ονόματα εργατών. Πες τε μας για να καταλάβουμε. Τότε θα ήταν ύποπτη. Έτσι δεν είναι. Θα έκανε μπαμ από μακριά. Οι συντάκτες της θα ήταν το λιγότερο ύποπτοι για φασισμό και ρατσισμό, εάν είχαν ονόματα εργατών της Ελευσίνας και της χαλυβουργικής, ονόματα οδηγών ντελίβερι, ή ανέργων και λοιπών φτωχοβασανισμένων ανθρώπων των δρόμων.
Σωστά η λίστα περιλαμβάνει αυτά τα ονόματα. Και εμείς τα ίδια βάζουμε φωναχτά μάλιστα από χρόνια. Τι το περίεργο λοιπόν. Τι σας ξένισε. Αυτή την λίστα την έχει κάνει ο καθένας μας χιλιάδες φορές. Την ίδια μάλιστα ή ως αριστερός ή ως δεξιός. Με καμία διαφορά. Αυτό είναι το περίεργο, αυτό είναι που πρέπει να μελετήσετε πολύ προσεχτικά, μην πάθετε κανένα κακό καμιά μέρα και φωνάζετε μετά ως έκπληκτοι κι από πάνω. Καμιά οργάνωση μόρτες δεν πρόκειται ποτέ να βάλει στη λίστα της ντελίβερι και εργάτες. Γκέγκε;
Για ένα μόνο θέλω να τους προειδοποιήσω. Να είναι έτοιμοι γιατί όπως δείχνουν όλοι οι δρόμοι της απελπισίας που ζούμε, σε λίγο οι Μαζιώτηδες θα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από παντού με τσεκούρια και τσάπες, με ότι βρουν μπροστά τους. Σε κάθε συνοικία και πολυκατοικία. Μαζιώτηδες θα γίνουν τα ίδια τους τα παιδιά εναντίον τους. Αυτό να έχουν υπ όψιν τους. Γιατί οι άνθρωποι δεν γεννιόνται αλλοτριωμένοι. Γίνονται και εκπαιδεύονται σαράντα χρόνια μετά από την ανελέητη δημοσιογραφική προπαγάνδα. Κόλαση και μόνο κόλαση τους περιμένει, αυτή ακριβώς την κόλαση που έσπειραν και έφτιαξαν μεθοδευμένα για τους πολίτες και γυρίζει μπούμερανκ σε αυτούς. Αυτήν θα εισπράξουν. Και πολύ θα χαρώ. Γιατί η κόλαση μέσα της κρύβει την κάθαρση. Κρύβει την ανατολή της ζωής. Έχετε δει εσείς ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον να κυκλοφορούν τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι στους δρόμους. Ή βουλευτές μήπως; Κάτι σημαίνει αυτό. Ακόμα και αν δεν κινδυνεύουν από τους αναρχικούς και ομοειδείς τέτοιους, κινδυνεύουν από του πολίτες να τους πετάξουν καμιά κουβέντα στο δρόμο κανά γαμωσταυρίδι στο κούτελο και να τους στολίσουν όπως τους αξίζει ή να τους γιαουρτώσουν οι πιο θαρραλέοι. Γιατί δεν κυκλοφορείτε στους δρόμους ελεύθερα όπως όλοι οι πολίτες να σκεφτείτε εσείς της τηλεόρασης. Καλό το ερώτημα;
*επόμενο ερώτημα 1η Ιουνίου
Πέμπτη 1 Απριλίου 2010
Τα συνδικάτα του εγκλήματος.
Θα σας καταστενοχωρήσω. Μερικούς τουλάχιστον. Το ίδιο και τον εαυτό μου.
Αλλά αυτοί είναι οι σωστοί τίτλοι της ζωής. Αυτούς χρησιμοποιούμε καθημερινά. Με αυτούς συνεννοούμαστε. Έτσι αποκαλούμε τους δυνάστες μας και τις φατρίες τους. Δεν μπορούμε να γράφουμε αλλιώς. Σαν συνδικαλιστικοί υπάλληλοι.
·
Πρέπει κάποιοι να μιλάμε ακόμη για τα απαγορευμένα θέματα. Αυτή είναι η ελπίδα μας. Αλλιώς θα χάσουμε τη φωνή μας. Η ελπίδα να σκεφτόμαστε βαθιά κριτικά μέσα σε μια ευτυχή μοναξιά της σκέψης, χωρίς παράσιτα θόρυβο και λαμπιόνια, σε αυτή την ύψιστη και έσχατη μαζί ανθρώπινη προσπάθεια, χωρίς φίλους όπου θα τους εξαιρούμε προς στιγμήν για να μην ακυρώνουμε τις πνευματικές μας διαπιστώσεις και κατακτήσεις για χάρη τους. Εν ονόματι προσφιλών ή αγαπημένων προσώπων όπως συνήθως.
·
Υπάρχει ένας εμφύλιος. Αυτόν ζούμε. Μας τον κήρυξαν στα μουλωχτά από καιρό οι βενζινάδες. Οι γιατροί, οι εφοριακοί, οι πολεοδομικοί, οι φαρμακοποιοί, οι δικαστές, οι ταξιτζήδες, οι συμβολαιογράφοι, οι τελωνιακοί, οι δικαστικοί κλητήρες, οι δάσκαλοι οδήγησης, και ένα τσούρμο άλλες αρπαχτικές συντεχνίες κολλημένες σαν τσιμπούρια στις παρυφές και στα πλευρά του κράτους και της ζωής μας. Όπου βρουν και τρυπώσουν. Καθημερινοί εμετικοί τύποι που μας φυλακίζουν στην οικονομική απομόνωση και συντηρούν το δράμα μας. Ανάσα δεν μας αφήνουν να πάρουμε.
Με τις ευλογίες και το αζημίωτο πάντα της δίδυμης διαχρονικής κυβερνητικής εξουσίας που τους εξέθρεψε για να τους στηρίζουν, σε ότι αντιδραστικό και αντιλαϊκό διαβουλεύονται και μηχανορραφούν στο σκοτεινό μυαλό τους εναντίον του κόσμου.
·
Ας τον κηρύξουμε λοιπόν και εμείς επίσημα και φανερά αυτό τον πόλεμο με ένα δικό μας τρόπο. Ο δικός μας εμφύλιος δεν θάχει συντεχνιακές βόμβες και αυτόματα, ούτε αιμοδιψή σύνεργα και κόλπα. Θάχει όμως κάτι χειρότερο. Την απαξία μας. Προς όλες αυτές τις συντεχνίες. Και πιστέψτε, είναι φονική. Να ξέρουν πως τους βλέπουμε. Να ξέρουν τι πιστεύουμε. Να ξέρουν τι αισθανόμαστε γι αυτούς. Να ιδρώνουν όταν μας συναντάνε. Να κρύβονται από τον ήλιο και από τα μάτια του κόσμου. Να νιώθουν αυτό που πραγματικά είναι.
·
Πρέπει να ξεμπλέξουμε μια για πάντα μαζί τους, τώρα επάνω στην κρίση. Με την έναρξη ενός καυτού προβληματισμού μέσα στις συζητήσεις της κοινωνίας για αυτή την κατάντια. Με την οργή μας και την κραυγή μας να διαπερνά και να λυγίζει τις δικαιολογίες τους, που μας σακατεύουν οικογενειακά και οικονομικά κάθε μέρα παρέα με το κράτος της αρπαχτής. Σε μια σταθερή διάρκεια μέχρι να συντριβούν αυτές οι μικρές δυναστείες της κτηνωδίας. Η κατάσταση από τραγική κατάντησε πια γελοία.
·
Αυτές οι σύγχρονες μαυραγορίτικες συντεχνίες που βάζουν ατέλειωτα ιδιωτικά χαράτσια καθημερινά στη ζωής μας. Αυτοί οι ελεύθεροι σκοπευτές που μας πυροβολούν καθημερινά από τις κρυψώνες τους. Που δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από την πόρτα μας και ορμάνε σαν κυνηγοί κεφαλών στα ισχνά πορτοφόλια μας. Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Αρκετά υποφέρουμε μπας και βγει τουλάχιστον κανένα καλό τώρα. Αρκετά μας βύζαξαν έναν αιώνα που χτίζαν τις γιάφκες τους με την στήριξη μιας επίορκης πολιτείας και πολιτικούς άγνωστων συμφερόντων. Να τελειώνουμε με αυτούς τους μικροβρικόλακες. Νάμαστε ξεκαθαρισμένοι και αλληλέγγυοι μεταξύ μας με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους μεγαλοκαρχαρίες στη συνέχεια. Ας κηρύξουμε τον εμφύλιο στις συντεχνίες των ανάξιων αυτών νεοελλήνων. Των ανθρωπάριων αυτών που καταδέχονται να κλέβουν 5 και 10 ευρώ από τον καθένα μας.
·
Συμπολίτες που μας κλέβουν δεν μπορεί να ζούνε ανενόχλητοι, ωσάν να είναι τίμιοι. Ούτε για αστείο. Αυτό πρέπει να γίνει ο εσωτερικός μας οδηγός, το προσωπικό μας σύνθημα. Πρέπει να μπουν στην κοινωνική απαξία μας κατεπειγόντως, στο δικαιακό μας στόχαστρό φωναχτά κι ας είναι συγγενείς ή φίλοι ακόμα. Είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από το καβούκι της ευγένειας και της ψευτοφιλίας, και να συζητάμε πλέον ανοιχτά τις πράξεις εκείνων που αδικοπραγούν εις βάρος των συμπολιτών τους. Μας πνίγουν. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είναι σημαντικότατο να πάρουμε ενεργό θέση σε αυτό. Βρισκόμαστε ήδη σε πυώδη κοινωνική πραγματικότητα. Θάλεγα δε, πως αν δεν ξεμπλέξουμε σαν κοινωνία από τις μικρές αυτές συντεχνίες, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τους μεγάλους ντόπιους και διεθνείς κερδοσκόπους. Γιατί οι ομάδες αυτές είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τους μεγάλους παίχτες. Η εμπροσθοφυλακή τους, τα πρωτοπαλίκαρα τους.
·
Πρέπει να δούμε ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι εχθροί μας από την αρχή, με τα καινούργια δεδομένα που γέννησε η αισχρή μεταπολίτευση, αυτή η συνέχεια της χούντας. Ότι ίσχυε δεν ισχύει πλέον. Ξεχάστε τις εποχές της τσίπας. Αυτά τα τέλειωσε το 1981. Να τσεκάρουμε από την αρχή ποιοι εχθροί μας κάνουν το φίλο και μας λυμαίνονται οικονομικά.
Η μεταπολίτευση για αυτόν που ξέρει να διαβάζει τον χρόνο πολιτικά, είναι εφάμιλλη της μικρασιατικής καταστροφής. Εκείνη δεν κράτησε ούτε ένα χρόνο, ετούτη εδώ διαρκεί 35 χρόνια θαλερή και ακλόνητη και τίποτα δεν χαράζει στον ορίζοντα ότι θα ξεκουμπιστεί κάποτε.
Νομίζω ήρθε ωριμότατος ο καιρός να αρχίσουμε να καυτηριάζουμε δημόσια τις συντεχνίες. Μία-μία συγκεκριμένα. Να αρχίσουμε να τους μιλάμε κατευθείαν. Από τα συγγενολόγια έως τον δημόσιο χώρο. Χωρίς ντροπές και κομπιάσματα. Χωρίς ευγένειες δειλίας.
·
Οι εφοριακοί για παράδειγμα κατάλαβαν το κόλπο και άρχισαν να εισπράττουν για τον εαυτό τους τους φόρους του κράτους. Μυρίστηκαν το μπάχαλο που επικρατεί στο δημόσιο και βρήκαν κερκόπορτα θησαυρισμού. Ανέπτυξαν γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις με τους φορολογούμενους μέσα από τις καρτέλες τους και τις δηλώσεις τους και άρχισαν να τους εκβιάζουν. Το χειρότερο όμως από όλα είναι πως έφτασαν μέχρι εκεί και στρατοπεδευσαν γύρο από την λεία τους. Σταμάτησαν δηλαδή να εισπράττουν κάτι και για το κράτος παράλληλα. Αποτέλεσμα ως γνωστό τα έσοδα να ελαχιστοποιηθούν, να μην εισπράττονται οι φόροι για τις ανάγκες και την μισθοδοσία των εργαζομένων. Σκέφτηκαν οι άνθρωποι, να μην δουλεύουμε τσάμπα.
·
Κάποιοι άλλοι πάλι θέλουν να μας αδερφοποιήσουν με τους Γιατρούς. Πτώματα μιας παλιάς εργατίστικης λογικής που ξεψυχάει δογματισμένη και ανήμπορη κυριολεκτικά πριν παραδώσει την πολιτική της περιουσία και την ιστορία της στα εγγόνια της που αντικρίζουν αλλιώς τον κόσμο ευτυχώς. Είναι εργαζόμενοι, αδέρφια μας λένε. Ε όχι δα σύντροφοι, οι γιατροί είναι οχτροί μας κανονικότατοι. Από τους μεγαλύτερους μάλιστα. Από τις ιατρικές σχολές ακόμα. Έτσι τους μαθαίνουν εκεί μέσα. Τους εκπαιδεύουν να κατασπαράσσουν τους ασθενείς. Ή δεν τα ξέρετε καλά ή λαϊκίζετε και τα κουκουλώνετε. Η εργατική τάξη πέθανε όπως την ξέρατε. Την μετασχημάτισε θεαματικά και απρόβλεπτα η τεχνολογία και η αφθονία που γέννησε, σε μικροϊδιοκτήτες τουλάχιστον. Η συντεχνία αυτή, αυτό το κωλοσυνδικάτο του πραγματικού καθημερινού εγκλήματος, είναι η χειρότερη ομάδα εργαζομένων διεθνώς. Διεθνώς λέμε. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες στην Ελλαδίτσα. Εσείς ακόμα το κρύβετε. Συγκρουστείτε επί τέλους με τις συντεχνίες, πεθαίνετε πολιτικά και ιδεολογικά με αυτή την λογική. Έχουμε την παγκόσμια πρωτιά της ψευτίλας με το ανήκουστο υποκοσμικό φακελάκι. Σαν τους γκάνγκστερ του Σικάγου. Όποιος δεν πληρώνει προστασία πεθαίνει. Έτσι τα κατάφεραν με την υποκριτικότατη ΕΙΝΑΠ το συνδικαλιστικό τους όργανο. Ούτε ένα γιατρό δεν κατήγγειλαν ποτέ για φακελάκι οι κύριοι συνάδελφοι. Νοοτροπίες αντιλήψεις και λογικές καλαμπούρια. Σας ομιλώ για έναν άλλο κόσμο που εσείς δεν μπορείτε να φανταστείτε σαν γιατροί. Δεν έχετε το θάρρος να διαβάσετε καν κάτι τέτοιο. Είστε βουτηγμένοι σε αυτή την πραγματικότητα και δεν μπορείτε να ξεφύγετε.
·
Από την άλλη οι κυβερνητικοί κατεστικιώτες, θέλουν να μας κάνουν αδέρφια κι αυτοί με τα κυκλώματα στο φάρμακο, με τους διαδρομιστές εργαζόμενους και αργόμισθους. Με αυτούς που φέσωσαν παρέα με τα μεγαλολαμόγια τους γιατρούς και τους επίορκους ικατζήδες διευθυντές και ανώτερους υπαλλήλους πάνω από 25 δισεκατομμύρια!!! ευρώ τα ταμεία μας και το κράτος μέσα σε δέκα χρόνια. Τι να συζητήσουμε. Θέλετε μήπως να είμαστε πιο ήπιοι μαζί τους; δεν γίνεται. Κάντε το εσείς που είστε καλοί άνθρωποι, που ταΐζετε τους φαρμακέμπορους και σας συντηρούν στην εξουσία.
·
Οι βενζινάδες. Ούτε σαν εχθρούς σε πόλεμο δεν μπορεί να τους δει ο κόσμος. Χειρότερους τους θεωρεί. Πραγματικοί μαυραγορίτες αυτοί. Σκέτες βδέλλες, κοινά ποινικά κλεφτρόνια. Που μπουκάρουν στη μέση του δρόμου στις τσέπες μας. Οι γνωστοί χρηματοδότες των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Μισές-μισές οι άδειες από τα δύο κόμματα. Μας συνθλίβουν καθημερινά. Κράτος εν κράτει, έχουν ασυλία, δεν τολμάει να τα βάλλει κανείς μαζί τους. Γιατί άραγε, τι συμβαίνει με αυτούς, τι σημαίνουν αυτοί για τις κυβερνήσεις. Μας κοροϊδεύουν πανελλαδικά μέσα από την τηλεόραση με επιχειρήματα της δεκάρας. Κρύβονται πίσω από τους μεγαλοκαρχαρίες τους πετρελαιάδες και τις εταιρίες, και τσιμπάνε κι αυτοί ότι μπορέσουν.
·
Γι αυτή τη σφηκοφωλιά της συντεχνίας των υπαλλήλων της βουλής, τι να πει κανείς. Όλες οι πολιτικές οικογένειες έχουν τρυπώσει εκεί. Αν δείτε τα ονόματά τους θα καταλάβαιτε. Μαύρη αντίδραση. Όλοι οι γόνοι της βαθιάς αστικής τάξης κατοικοεδρεύουν εκεί μέσα. Αυτοί με τους 16 μισθούς. Η αξιοκρατία ζωντανή, σε όλο της το μεγαλείο. Δουλεύουν λέει υπερωρίες και βραδινά μέχρι αργά. Ξέρετε τι σας λέει ο κόσμος; αλλάζουμε να ξενυχτάμε και να ταλαιπωρούμαστε εμείς αντί για σας. Να ηρεμήσετε και να ξεκουραστείτε σε καμιά άλλη δουλίτσα με μειωμένο ωράριο και μέχρι ένα τετρακοσάρι τον μήνα.
·
Οι δικαστές πληρώνονται και αυτοί υπέρογκα για μην δικάζουν. Να κωλυσιεργούν τις υποθέσεις μέχρι τον θάνατο. Τίποτα δεν λειτουργεί στη χώρα της μαιμουδιάς και της μίμησης. Όλα είναι ένα θέατρο. Μια πραγματικότητα αντεστραμμένη. Δεν τους φταίνε ούτε οι πολιτικοί όπως ισχυρίζονται ούτε κανείς. Απλά έχουν και αυτοί αυτονομηθεί σαν τους γιατρούς τους εφοριακούς τους πολεοδομικούς και τόσους άλλους σαν να εργάζονται σε επιχείρηση δική τους.
Τέλος δεν μπορεί να συνεχίσει κανείς αυτή την καταγραφή γιατί θα χρειαστεί όχι βιβλίο αλλά τεράστια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη.
Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους μας να ανταπεξέλθουμε.
* επόμενη ανάρτηση 1η Μαΐου
Αλλά αυτοί είναι οι σωστοί τίτλοι της ζωής. Αυτούς χρησιμοποιούμε καθημερινά. Με αυτούς συνεννοούμαστε. Έτσι αποκαλούμε τους δυνάστες μας και τις φατρίες τους. Δεν μπορούμε να γράφουμε αλλιώς. Σαν συνδικαλιστικοί υπάλληλοι.
·
Πρέπει κάποιοι να μιλάμε ακόμη για τα απαγορευμένα θέματα. Αυτή είναι η ελπίδα μας. Αλλιώς θα χάσουμε τη φωνή μας. Η ελπίδα να σκεφτόμαστε βαθιά κριτικά μέσα σε μια ευτυχή μοναξιά της σκέψης, χωρίς παράσιτα θόρυβο και λαμπιόνια, σε αυτή την ύψιστη και έσχατη μαζί ανθρώπινη προσπάθεια, χωρίς φίλους όπου θα τους εξαιρούμε προς στιγμήν για να μην ακυρώνουμε τις πνευματικές μας διαπιστώσεις και κατακτήσεις για χάρη τους. Εν ονόματι προσφιλών ή αγαπημένων προσώπων όπως συνήθως.
·
Υπάρχει ένας εμφύλιος. Αυτόν ζούμε. Μας τον κήρυξαν στα μουλωχτά από καιρό οι βενζινάδες. Οι γιατροί, οι εφοριακοί, οι πολεοδομικοί, οι φαρμακοποιοί, οι δικαστές, οι ταξιτζήδες, οι συμβολαιογράφοι, οι τελωνιακοί, οι δικαστικοί κλητήρες, οι δάσκαλοι οδήγησης, και ένα τσούρμο άλλες αρπαχτικές συντεχνίες κολλημένες σαν τσιμπούρια στις παρυφές και στα πλευρά του κράτους και της ζωής μας. Όπου βρουν και τρυπώσουν. Καθημερινοί εμετικοί τύποι που μας φυλακίζουν στην οικονομική απομόνωση και συντηρούν το δράμα μας. Ανάσα δεν μας αφήνουν να πάρουμε.
Με τις ευλογίες και το αζημίωτο πάντα της δίδυμης διαχρονικής κυβερνητικής εξουσίας που τους εξέθρεψε για να τους στηρίζουν, σε ότι αντιδραστικό και αντιλαϊκό διαβουλεύονται και μηχανορραφούν στο σκοτεινό μυαλό τους εναντίον του κόσμου.
·
Ας τον κηρύξουμε λοιπόν και εμείς επίσημα και φανερά αυτό τον πόλεμο με ένα δικό μας τρόπο. Ο δικός μας εμφύλιος δεν θάχει συντεχνιακές βόμβες και αυτόματα, ούτε αιμοδιψή σύνεργα και κόλπα. Θάχει όμως κάτι χειρότερο. Την απαξία μας. Προς όλες αυτές τις συντεχνίες. Και πιστέψτε, είναι φονική. Να ξέρουν πως τους βλέπουμε. Να ξέρουν τι πιστεύουμε. Να ξέρουν τι αισθανόμαστε γι αυτούς. Να ιδρώνουν όταν μας συναντάνε. Να κρύβονται από τον ήλιο και από τα μάτια του κόσμου. Να νιώθουν αυτό που πραγματικά είναι.
·
Πρέπει να ξεμπλέξουμε μια για πάντα μαζί τους, τώρα επάνω στην κρίση. Με την έναρξη ενός καυτού προβληματισμού μέσα στις συζητήσεις της κοινωνίας για αυτή την κατάντια. Με την οργή μας και την κραυγή μας να διαπερνά και να λυγίζει τις δικαιολογίες τους, που μας σακατεύουν οικογενειακά και οικονομικά κάθε μέρα παρέα με το κράτος της αρπαχτής. Σε μια σταθερή διάρκεια μέχρι να συντριβούν αυτές οι μικρές δυναστείες της κτηνωδίας. Η κατάσταση από τραγική κατάντησε πια γελοία.
·
Αυτές οι σύγχρονες μαυραγορίτικες συντεχνίες που βάζουν ατέλειωτα ιδιωτικά χαράτσια καθημερινά στη ζωής μας. Αυτοί οι ελεύθεροι σκοπευτές που μας πυροβολούν καθημερινά από τις κρυψώνες τους. Που δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από την πόρτα μας και ορμάνε σαν κυνηγοί κεφαλών στα ισχνά πορτοφόλια μας. Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Αρκετά υποφέρουμε μπας και βγει τουλάχιστον κανένα καλό τώρα. Αρκετά μας βύζαξαν έναν αιώνα που χτίζαν τις γιάφκες τους με την στήριξη μιας επίορκης πολιτείας και πολιτικούς άγνωστων συμφερόντων. Να τελειώνουμε με αυτούς τους μικροβρικόλακες. Νάμαστε ξεκαθαρισμένοι και αλληλέγγυοι μεταξύ μας με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους μεγαλοκαρχαρίες στη συνέχεια. Ας κηρύξουμε τον εμφύλιο στις συντεχνίες των ανάξιων αυτών νεοελλήνων. Των ανθρωπάριων αυτών που καταδέχονται να κλέβουν 5 και 10 ευρώ από τον καθένα μας.
·
Συμπολίτες που μας κλέβουν δεν μπορεί να ζούνε ανενόχλητοι, ωσάν να είναι τίμιοι. Ούτε για αστείο. Αυτό πρέπει να γίνει ο εσωτερικός μας οδηγός, το προσωπικό μας σύνθημα. Πρέπει να μπουν στην κοινωνική απαξία μας κατεπειγόντως, στο δικαιακό μας στόχαστρό φωναχτά κι ας είναι συγγενείς ή φίλοι ακόμα. Είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από το καβούκι της ευγένειας και της ψευτοφιλίας, και να συζητάμε πλέον ανοιχτά τις πράξεις εκείνων που αδικοπραγούν εις βάρος των συμπολιτών τους. Μας πνίγουν. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είναι σημαντικότατο να πάρουμε ενεργό θέση σε αυτό. Βρισκόμαστε ήδη σε πυώδη κοινωνική πραγματικότητα. Θάλεγα δε, πως αν δεν ξεμπλέξουμε σαν κοινωνία από τις μικρές αυτές συντεχνίες, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τους μεγάλους ντόπιους και διεθνείς κερδοσκόπους. Γιατί οι ομάδες αυτές είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τους μεγάλους παίχτες. Η εμπροσθοφυλακή τους, τα πρωτοπαλίκαρα τους.
·
Πρέπει να δούμε ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι εχθροί μας από την αρχή, με τα καινούργια δεδομένα που γέννησε η αισχρή μεταπολίτευση, αυτή η συνέχεια της χούντας. Ότι ίσχυε δεν ισχύει πλέον. Ξεχάστε τις εποχές της τσίπας. Αυτά τα τέλειωσε το 1981. Να τσεκάρουμε από την αρχή ποιοι εχθροί μας κάνουν το φίλο και μας λυμαίνονται οικονομικά.
Η μεταπολίτευση για αυτόν που ξέρει να διαβάζει τον χρόνο πολιτικά, είναι εφάμιλλη της μικρασιατικής καταστροφής. Εκείνη δεν κράτησε ούτε ένα χρόνο, ετούτη εδώ διαρκεί 35 χρόνια θαλερή και ακλόνητη και τίποτα δεν χαράζει στον ορίζοντα ότι θα ξεκουμπιστεί κάποτε.
Νομίζω ήρθε ωριμότατος ο καιρός να αρχίσουμε να καυτηριάζουμε δημόσια τις συντεχνίες. Μία-μία συγκεκριμένα. Να αρχίσουμε να τους μιλάμε κατευθείαν. Από τα συγγενολόγια έως τον δημόσιο χώρο. Χωρίς ντροπές και κομπιάσματα. Χωρίς ευγένειες δειλίας.
·
Οι εφοριακοί για παράδειγμα κατάλαβαν το κόλπο και άρχισαν να εισπράττουν για τον εαυτό τους τους φόρους του κράτους. Μυρίστηκαν το μπάχαλο που επικρατεί στο δημόσιο και βρήκαν κερκόπορτα θησαυρισμού. Ανέπτυξαν γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις με τους φορολογούμενους μέσα από τις καρτέλες τους και τις δηλώσεις τους και άρχισαν να τους εκβιάζουν. Το χειρότερο όμως από όλα είναι πως έφτασαν μέχρι εκεί και στρατοπεδευσαν γύρο από την λεία τους. Σταμάτησαν δηλαδή να εισπράττουν κάτι και για το κράτος παράλληλα. Αποτέλεσμα ως γνωστό τα έσοδα να ελαχιστοποιηθούν, να μην εισπράττονται οι φόροι για τις ανάγκες και την μισθοδοσία των εργαζομένων. Σκέφτηκαν οι άνθρωποι, να μην δουλεύουμε τσάμπα.
·
Κάποιοι άλλοι πάλι θέλουν να μας αδερφοποιήσουν με τους Γιατρούς. Πτώματα μιας παλιάς εργατίστικης λογικής που ξεψυχάει δογματισμένη και ανήμπορη κυριολεκτικά πριν παραδώσει την πολιτική της περιουσία και την ιστορία της στα εγγόνια της που αντικρίζουν αλλιώς τον κόσμο ευτυχώς. Είναι εργαζόμενοι, αδέρφια μας λένε. Ε όχι δα σύντροφοι, οι γιατροί είναι οχτροί μας κανονικότατοι. Από τους μεγαλύτερους μάλιστα. Από τις ιατρικές σχολές ακόμα. Έτσι τους μαθαίνουν εκεί μέσα. Τους εκπαιδεύουν να κατασπαράσσουν τους ασθενείς. Ή δεν τα ξέρετε καλά ή λαϊκίζετε και τα κουκουλώνετε. Η εργατική τάξη πέθανε όπως την ξέρατε. Την μετασχημάτισε θεαματικά και απρόβλεπτα η τεχνολογία και η αφθονία που γέννησε, σε μικροϊδιοκτήτες τουλάχιστον. Η συντεχνία αυτή, αυτό το κωλοσυνδικάτο του πραγματικού καθημερινού εγκλήματος, είναι η χειρότερη ομάδα εργαζομένων διεθνώς. Διεθνώς λέμε. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες στην Ελλαδίτσα. Εσείς ακόμα το κρύβετε. Συγκρουστείτε επί τέλους με τις συντεχνίες, πεθαίνετε πολιτικά και ιδεολογικά με αυτή την λογική. Έχουμε την παγκόσμια πρωτιά της ψευτίλας με το ανήκουστο υποκοσμικό φακελάκι. Σαν τους γκάνγκστερ του Σικάγου. Όποιος δεν πληρώνει προστασία πεθαίνει. Έτσι τα κατάφεραν με την υποκριτικότατη ΕΙΝΑΠ το συνδικαλιστικό τους όργανο. Ούτε ένα γιατρό δεν κατήγγειλαν ποτέ για φακελάκι οι κύριοι συνάδελφοι. Νοοτροπίες αντιλήψεις και λογικές καλαμπούρια. Σας ομιλώ για έναν άλλο κόσμο που εσείς δεν μπορείτε να φανταστείτε σαν γιατροί. Δεν έχετε το θάρρος να διαβάσετε καν κάτι τέτοιο. Είστε βουτηγμένοι σε αυτή την πραγματικότητα και δεν μπορείτε να ξεφύγετε.
·
Από την άλλη οι κυβερνητικοί κατεστικιώτες, θέλουν να μας κάνουν αδέρφια κι αυτοί με τα κυκλώματα στο φάρμακο, με τους διαδρομιστές εργαζόμενους και αργόμισθους. Με αυτούς που φέσωσαν παρέα με τα μεγαλολαμόγια τους γιατρούς και τους επίορκους ικατζήδες διευθυντές και ανώτερους υπαλλήλους πάνω από 25 δισεκατομμύρια!!! ευρώ τα ταμεία μας και το κράτος μέσα σε δέκα χρόνια. Τι να συζητήσουμε. Θέλετε μήπως να είμαστε πιο ήπιοι μαζί τους; δεν γίνεται. Κάντε το εσείς που είστε καλοί άνθρωποι, που ταΐζετε τους φαρμακέμπορους και σας συντηρούν στην εξουσία.
·
Οι βενζινάδες. Ούτε σαν εχθρούς σε πόλεμο δεν μπορεί να τους δει ο κόσμος. Χειρότερους τους θεωρεί. Πραγματικοί μαυραγορίτες αυτοί. Σκέτες βδέλλες, κοινά ποινικά κλεφτρόνια. Που μπουκάρουν στη μέση του δρόμου στις τσέπες μας. Οι γνωστοί χρηματοδότες των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Μισές-μισές οι άδειες από τα δύο κόμματα. Μας συνθλίβουν καθημερινά. Κράτος εν κράτει, έχουν ασυλία, δεν τολμάει να τα βάλλει κανείς μαζί τους. Γιατί άραγε, τι συμβαίνει με αυτούς, τι σημαίνουν αυτοί για τις κυβερνήσεις. Μας κοροϊδεύουν πανελλαδικά μέσα από την τηλεόραση με επιχειρήματα της δεκάρας. Κρύβονται πίσω από τους μεγαλοκαρχαρίες τους πετρελαιάδες και τις εταιρίες, και τσιμπάνε κι αυτοί ότι μπορέσουν.
·
Γι αυτή τη σφηκοφωλιά της συντεχνίας των υπαλλήλων της βουλής, τι να πει κανείς. Όλες οι πολιτικές οικογένειες έχουν τρυπώσει εκεί. Αν δείτε τα ονόματά τους θα καταλάβαιτε. Μαύρη αντίδραση. Όλοι οι γόνοι της βαθιάς αστικής τάξης κατοικοεδρεύουν εκεί μέσα. Αυτοί με τους 16 μισθούς. Η αξιοκρατία ζωντανή, σε όλο της το μεγαλείο. Δουλεύουν λέει υπερωρίες και βραδινά μέχρι αργά. Ξέρετε τι σας λέει ο κόσμος; αλλάζουμε να ξενυχτάμε και να ταλαιπωρούμαστε εμείς αντί για σας. Να ηρεμήσετε και να ξεκουραστείτε σε καμιά άλλη δουλίτσα με μειωμένο ωράριο και μέχρι ένα τετρακοσάρι τον μήνα.
·
Οι δικαστές πληρώνονται και αυτοί υπέρογκα για μην δικάζουν. Να κωλυσιεργούν τις υποθέσεις μέχρι τον θάνατο. Τίποτα δεν λειτουργεί στη χώρα της μαιμουδιάς και της μίμησης. Όλα είναι ένα θέατρο. Μια πραγματικότητα αντεστραμμένη. Δεν τους φταίνε ούτε οι πολιτικοί όπως ισχυρίζονται ούτε κανείς. Απλά έχουν και αυτοί αυτονομηθεί σαν τους γιατρούς τους εφοριακούς τους πολεοδομικούς και τόσους άλλους σαν να εργάζονται σε επιχείρηση δική τους.
Τέλος δεν μπορεί να συνεχίσει κανείς αυτή την καταγραφή γιατί θα χρειαστεί όχι βιβλίο αλλά τεράστια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη.
Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους μας να ανταπεξέλθουμε.
* επόμενη ανάρτηση 1η Μαΐου
Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
Δημοκρατία και δίκαιο
Το δίκαιο συγκρούεται διαρκώς με την δημοκρατία και η δημοκρατία με το δίκαιο.
Οι δύο αυτοί συγκάτοικοι της ζωής δεν μιλιούνται σαν δυο θανάσιμοι εχθροί μέσα στο ίδιο σώμα.
·
Και αυτό όχι μόνο εδώ αλλά σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου. Μέσα σε αυτή την αλήθεια κολυμπάνε όλες οι κοινωνίες. Ο πολιτικός αέρας γύρισε πλέον σε άγρια βαρυχειμωνιά και σπρώχνει προς στα κατσάβραχα όλες τις χώρες. Οι πολίτες εξοργισμένοι και απελπισμένοι αλλά και αναποτελεσματικοί, δεν μπορούν να γλυτώσουν από τα σαπιοκάραβα της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί μαέστροι τους εγκλωβίζουν ακόμα. Όμως νιώθουν για πρώτη ίσως φορά τις ευθύνες τους. Έχουν κάνει τις επιλογές τους προς αυτή την κατάσταση που τώρα καταριούνται. Θα δούμε.
·
Σήμερα αυτοί που διαφημίζουν και διθυραμβολογούν την δημοκρατία, είναι μόνο αυτοί που την απομυζούν. Κανείς άλλος. Οι μανδαρίνοι αυτής της πραγματικότητας. Η δημοκρατία διακινεί και διαχειρίζεται πλέον τεράστια οικονομικά ποσά και συμφέροντα, και έχει μεταλλαχτεί σε έναν ολοκληρωμένο επιχειρηματία ολοκάθαρα. Και μάλιστα μπαταχτσή από την μια και κρατικοδίαιτο από την άλλη, όπως ακριβώς το αρρωστημένο και παρασιτικό πρότυπο όλων των ντόπιων επιχειρηματιών. Οι πολίτες το ξέρουνε πια με κλειστά αυτιά και μάτια. Ζούμε αυτές τις σύγχρονες δημοκρατίες των χρεών και των ατέλειωτων ομολόγων του δανεισμού και του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος, και περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να καταρρεύσουμε αύτανδροι μέσα σε αυτή την οικονομική φούσκα που κατασκευάσαμε όλοι μαζί παρακαλώ, και αναπνέουμε όλοι μαζί πάλι.
·
Εν τούτοις η δημοκρατία εκεί τον χαβά της. Διαλαλεί την αγάπη της για το δίκαιο και σουρομαδιέται να την πιστέψουμε σε ένα θέατρο όπου κανείς δεν βλέπει πια την παράσταση, κοπτόμενη υπέρ αυτού στα κείμενα και στους λόγους της. Επιμένει όμως, γιατί ξέρει ότι το δίκαιο είναι το αρχικό θεμέλιο της. Το μοναδικό της. Πάνω σε αυτό στηρίζεται. Χωρίς αυτό είναι στον αέρα. Δεν ξεχωρίζει από το οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Από μια χούντα ή μια απολυταρχία. Γιαυτό αγωνιά τόσο πολύ, για αυτό χρειάζεται να πασπαλίζει διαρκώς τον εαυτό της με χρυσόσκονη δικαίου να φαίνεται όχι μόνο δημοκρατία αλλά και δίκαιη δημοκρατία γιατί αυτά τα δυό ξέρει καλά ότι πάνε μαζί.
·
Αδιέξοδο. Ο χορός της αρχαίας κωμωδίας θα σχολίαζε αυτή την αντίφαση σαν το ανεξήγητο της μοίρας για να ξεκαρδιστούν οι θεατές της. Σαν το παράδοξο των θεών, για να σατιρίσει Ευριπιδιακά αυτή την διαβόητη αγάπη της δημοκρατίας για το δίκαιο. Κάθε τόσο η δημοκρατία σκαρώνει τέτοια γουστόζικα παράδοξα από τα μικρόφωνά της υπέρ του δικαίου, για να ελαφραίνει ίσως με τα κωμικά της καμώματα την τραγωδία που μας οδήγησε.
·
Όμως για να καταλάβουμε πως συμβαίνει αυτό, και πως φτάσαμε εδώ, θα πρέπει να δούμε την δημοκρατία από την αρχή. Από τότε που γεννιέται στα μυαλά των ανθρώπων. Να ακούσουμε τις απόψεις της ίδιας για τον εαυτό της και την εμπειρία της. Γιατί διαβάζοντάς μας εδώ θα αναφωνούσε προσβεβλημένη: μα εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι, αυτό που βλέπετε είναι το τέρας μου. Ένας πολιτικός Φρανκεστάιν αντί για μένα, το αποτέλεσμα μετά από αμέτρητες πολιτικές επεμβάσεις σε ένα χειρουργικό τραπέζι οικονομικών συμφερόντων. Γιαυτό διαπιστώνετε αυτά για μένα.
·
Ποιός θα περίμενε τότε, πως η δημοκρατία που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά του, που εκτίναξε το δίκιο από το στήθος του σε όλο τον πλανήτη, που έστειλε την σκέψη του στα ουράνια, θα μετατρεπόταν στο αντίθετό της και θα έδενε χειροπόδαρα τον άνθρωπο που κάποτε είχε απελευθερώσει, και θα σκλάβωνε πάλι το πνεύμα και την καρδιά του, που αυτή είχε πρώτη ελευθερώσει.
Μάλιστα η σύγχρονη πλαστογραφημένη δημοκρατία, για να νομιμοποιήσει τον εαυτό της επειδή δεν την πιστεύει κανείς, έφτασε στο εξευτελιστικό σημείο να συγκρίνεται με το χειρότερο που υπάρχει, τις δικτατορίες και τον σύγχρονο αναβαθμισμένο βαρβαρισμό και να δηλώνει κάθε τόσο μέσα από ανεκδιήγητους κακομοίρηδες διανοούμενους, πως είναι το καλλίτερο σύστημα από όσα υπάρχουν. Κατάντια!
·
Αλλά πως κατέληξε η δημοκρατία να είναι κατά των πολιτών της, πως κατέληξε να είναι εναντίον του δικαίου κυρίως μετά από αιώνες. Μέσω των βουλευτών της βέβαια, των εκπροσώπων της. Δεν της άρεσε η αμεσότητα και η αυτονομία, ήθελε την εμμεσότητα και την ετερονομία. Την εξάρτηση. Γιατί οι εκπρόσωποι μπορούν να αγοραστούν όλοι για να παραμείνουν βουλευτές. Αλλιώς θα μείνουν άνεργοι. Αυτός είναι ο νόμος στις δημοκρατίες τέτοιου τύπου. Και όποιος δεν το παραδέχεται αυτό να κάνει παρέα μαζί τους και να μην μιλάει μαζί μας. Γιατί αυτό είναι το επάγγελμά τους. Μόνιμος εκπρόσωπος του λαού. Όχι συγκυριακά ή εφ άπαξ, αλλά μόνιμος. Ό θάνατος μόνο τους ξεκολλάει από το κοινοβούλιο. Τόση προσωπική παρακμή. Όλοι; θα ρωτήσετε. Όλοι! αυτό γίνεται παντού σε Αμερική και δύση. Τάζουν τα πάντα για να βγούνε βουλευτές και χρηματοδοτούνται από μαύρο υποκοσμικό χρήμα. Φυσικά μετά είναι τελειωμένοι, ψηφίζουν τα νομοσχέδια των οικονομικών συμμοριών. Και κάποιοι λίγοι που θα αρνηθούν, θα τους κατσιάσουν οι άλλοι και θα τους καταστήσουν φυτά ή γραφικούς της διαμαρτυρίας. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει στα πολιτικά πράγματα εάν δεν έχει την κοινωνία και τους πολίτες να το αναζωογονούν, να το υγιαίνουν και να το δυναμώνουν συνέχεια με τις αποφάσεις τους και όχι με την ψήφο τους μόνο κάθε τέσσερα χρόνια.
·
Η εκπροσώπηση είναι το κλειδί. Ο αποκλεισμός της κοινωνίας δια μέσου των τετραετών εκλογών. Αφού μας ψήφησε ο λαός σου απαντάνε ηλιθίως αλλά και χλευαστικά κάποιοι που γνωρίζουν βαθύτερα το παιχνίδι πως παίζεται, τι θέλετε τώρα να φαλκιδεύουμε την λαϊκή εντολή. Μας δουλεύουν κι από πάνω. Με διαδικασίες εκβιαστικές και στημένες, που όμως είναι νομιμοφανείς και άρα του άρατος τω άρατι γνήσιες. Η απάτη τους είναι ότι ψηφίζεις για όλα. Θέλω να μείνω σε αυτό. Γιατί εδώ είναι το μεγάλο κόλπο, το γκρόσο μόντο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ο αποκλεισμός των πολιτών μέσω μιας δοκιμασμένης σύγχυσης. Μιας πολιτικής συνταγής δοκιμασμένης. Αυτή πρέπει να σπάσουμε, να καταργήσουμε. Δεν ξέρουμε τι ψηφίζουμε, γιατί ψηφίζουμε για όλα μαζί φύρδην μίγδην και τσουβαλιασμένα. Και για τούτο και για κείνο και για το άλλο μέσα από ασαφείς και ψευδείς πάντα προγραμματικές δηλώσεις, που κι από πάνω δεν τηρούνται ποτέ.
·
Ενώ εμείς πρέπει να θέλουμε και να επιμείνουμε γιαυτό, να αποφασίζουμε και να ψηφίζουμε για ένα-ένα θέμα χωριστά στα μεγάλα προβλήματα της ζωής μας και της χώρας μας. Τότε θα αλλάξει αμέσως το τοπίο. Θα βρεθούμε σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί αυτό φίλοι μου, είναι το μόνο που ενώνει θεαματικά όλους τους πολίτες, ενώ υπερφαλαγγίζει απίστευτα και ανέλπιστα τις ιδεολογίες τους. Γιατί τα δημοψηφίσματα, κρύβουν όλους τους θησαυρούς της κοινωνίας και της πολιτικής. Τότε θα βλέπαμε με γουρλωμένα μάτια κομουνιστές, φασίστες, αναρχικούς, βασιλικούς, κεντρώους, δεξιούς ή οτιδήποτε άλλο, να συναντιόνται εν αγνοία τους, σε μια αδιανόητη συμφωνία που θα μας άφηνε όλους άφωνους. Που θα άνοιγε τον δρόμο να κατανοηθεί πολύ βαθύτερα στον άνθρωπο ποιες είναι οι σχέσεις αυτές, ποιοί είναι οι μηχανισμοί εκείνοι που χωρίζουν ή συναντάνε τους ανθρώπους. Τα δημοψηφίσματα ενώνουν, οι εκλογές χωρίζουν. Θέλεις να δοκιμάσεις την αντοχή των κομμάτων και των ιδεολογιών τους, κάνε δημοψήφισμα. Ξεχωριστά σε κάθε μεγάλο θέμα που προκύπτει. Να δεις να τινάζεται η συνοχή τους στον αέρα. Να έρθουν τα πάνω κάτω. Να ορμάνε οι ανατροπές, τα απροσδόκητα και οι απελευθερώσεις των ανθρώπων από παντού. Ουσιαστικά με αυτό το κόλπο του τσουβαλιάσματος όλων των θεμάτων μπερδεμένα όλα μαζί σε ένα, μας ζητάνε να απαντήσουμε με μια άρνηση ή μια κατάφαση. Μας την έχουν στημένη. Μας ζητάνε να κερδίσουμε το καζίνο έναν επαγγελματία χαρτοκλέφτη.
·
Οι έλληνες βαθιά φιλοσοφημένοι έλυσαν θεαματικά την αντίφαση δίκαιο- δημοκρατία για όλους μας, κατανοώντας ότι η ουσία δεν είναι το δίκαιο αλλά η γνώμη της πλειοψηφίας!!! Αυτή ήταν η μεγαλειώδεις σύλληψη της έννοιας της δημοκρατίας. Αυτό είναι η δημοκρατία. Η γνώμη των ανθρώπων και όχι το δίκαιο. Γιατί; γιατί το δίκαιο ήταν εξασφαλισμένο μόνο από την γνώμη της πλειοψηφίας, αφού ο κανόνας του ενυπάρχει φυσικά μέσα στον άνθρωπο ως η κάλυψη των αναγκών του, η πρόσθεση ίδιων αναγκών, μια εξασφαλισμένη πλειοψηφία. Και η διαφωνία του με αυτό δεν ήταν παρά μεταμφιεσμένα συμφέροντα πάντα. Αυτών που θέλουν πολλαπλή μερίδα. Το δίκαιο από την φύση του είναι ενσωματωμένο στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Πολύ-πολύ σπάνια στη διεθνή ιστορία η πλειοψηφία δεν έχει δίκιο ή το χάνει ή μπερδεύεται προς στιγμήν και μόνο. Ελάχιστες δε είναι αυτές οι διαφωνίες που είναι νόμιμες, που είναι πραγματικές, που είναι αθώες, που δεν είναι μασκαρεμένα συμφέροντα από πίσω, καλά κρυμμένα ως ελευθερία γνώμης που λένε οι ανανεωτικοί και τους έχουν διαλύσει όλους εκεί μέσα. Ενώ αντίθετα οι μειοψηφίες έχουν το χαρακτηριστικό του μόνιμου αδίκου επάνω τους σαν στίγμα. Είναι αυτές που συνιστούν τις γνωστές μας ελίτ. Αυτό που συμβαίνει και σήμερα, οι χώρες διοικούνται από ελάχιστες μειοψηφίες άπληστων συμφερόντων. Που στήνουν τις εκλογές μέσω της εκπροσώπησης αφού πρώτα έχουν αποκλείσει την κατ ευθείαν απόφαση του πολίτη.
·
Η πλειοψηφία δηλαδή γεννά το δίκαιο και το εξασφαλίζει, αλλιώς το δίκαιο εμφανίζεται μετέωρο, μεταφυσικό, δοσμένο από κάπου, έξω από τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, ή πάλι σαν δώρο ή παραχώρηση ή φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, εκεί που μπορεί να παιχτούν και παίζονται όλα τα παιχνίδια μεταξύ θεού και διάολου, μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ εκλογικών νόμων και νόθευσης της λαϊκής θέλησης, μεταξύ ειδικών και μη, έξυπνων και μη και πάει λέγοντας. Οι έλληνες μας βόηθησαν να καταλάβουμε και το δίκαιο και την δημοκρατία, και να τα συνενώσουμε επί τέλους αδιάσπαστα μεταξύ τους όπως πράγματι είναι.
·
Γιαυτό φοβούνται τόσο πολύ την γνώμη των πολιτών. Ο εφιάλτης της δημοκρατίας είναι τα δημοψηφίσματα. Ρωτήστε να δείτε τι θα σας πουν. Ποιοι και γιατί τα αρνούνται. Και όπου αυτά κατορθώνουν να γίνουν όπως στην Κύπρο ή στην Αυστρία, τους πιάνει πανικός. Χλομιάζουν και μόνο στο άκουσμά τους. Γιατί εκεί δεν χωράνε δικοί τους διαμεσολαβητές να χειραγωγήσουν την θέληση και τον ψήφο των πολιτών. Γιατί στο δημοψήφισμα δεν διαλέγεις τον καταλληλότερο όπως σου την έχουν στήσει τα άλλα λαμόγια των δημοσκοπήσεων, ούτε βουλευτές και πρόσωπα αλλά αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία μιας θέσης ή ενός συγκεκριμένου προβλήματος. Την επιλογή μιάς πολιτικής με ένα ναι ή όχι. Το ναι ή το όχι τρομοκρατεί το οικονομικό σύστημα των εκπροσώπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα, ότι σήμερα θα έλυνε όλα τα προβλήματα που χρονίζουν και άλλα νέα που κάθε τόσο αναφύονται, για την βενζίνη, για την ακρίβεια, τις μίζες, τα επιδόματα, την ανεργία, τις τράπεζες, τις υπερτιμολογήσεις, τα κλεμμένα λεφτά, για κάθε τι άμεσα και εύκολα. Παρακάμπτοντας και εξουδετερώνοντας με την γνώμη της πλειοψηφίας κάθε συντεχνία, κάθε συμμορία συμφερόντων εις βάρος των υπολοίπων. Ε, αυτά τα συμφέροντα προστατεύουν οι βουλευτές και μας κάνουν τον τιμητή, τον λειτουργό και τον καμπόσο από πάνω. Υπάρχει μια συνομωσία κατά των δημοψηφισμάτων διεθνώς, από το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα, από την μη δημοψηφισματική δημοκρατία των εκπροσώπων, με την οποία βιάζουν ανελέητα την θέληση μας, και αλλοιώνουν το αποτέλεσμα μέχρι το αντίθετό του. Άλλα ψηφίζουμε και άλλα κάνουν.
·
Δημοκρατία χωρίς δημοψηφίσματα δεν υπάρχει. Χωρίς αυτά δεν μιλάμε, είμαστε μουγγοί. Ούτε σοσιαλισμούς, ούτε κομουνισμούς, ούτε δημοκρατίες και καπιταλισμούς, ούτε κυβερνήσεις σοφών και ειδικών θέλουμε. Τίποτα από όλα αυτά δεν έπεισαν τις κοινωνίες. Σε όλα αυτά είμαστε σαν δούλοι και πρόβατα. Θεατές της τραγωδίας μας. Σε όλα αυτά είμαστε καχύποπτοι. Εκτός από την αθηναϊκή δημοκρατία, όλα απέτυχαν παταγωδώς. Όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα δεν έχουν τα δημοψηφίσματα μέσα τους, στο κύτταρό τους, στην καθημερινότητά τους. Αυτός είναι ο δόλος τους. Φοβίζουν πολιτικά τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν. Η διαμεσολάβηση και τα ενδιάμεσα ήταν πάντα καταστροφικά για τις κοινωνίες. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε το μοντέλο του κόσμου τάχιστα. Θέλουμε τον χαμένο μας σεβασμό, να αποφασίζουμε για όλα, κι ας κάνουμε λάθη, θέλουμε δημοψηφίσματα. Σήμερα ειδικά που έγιναν όλα πανεύκολα και ανέξοδα μέσα από την τεχνολογία. Να αποφασίζουμε μόνο εμείς για την ζωή και το μέλλον της. Επί τέλους, θέλουμε τα δικά μας λάθη και όχι κάποιων άλλων που μας σβερκώθηκαν δια της εκλογικής απάτης και των προσωπικών εκβιασμών. Οι έλληνες αυτό κατάλαβαν, ότι μπορούν να κάνουν λάθος αυτοί οι ίδιοι και όχι κάποιος άλλος αντί γιαυτούς. Ό άρχοντας, ο βασιλιάς ή ο ολιγάρχης της εποχής. Και όταν αποφασίζει αβίαστα η εκκλησία του δήμου και οι πολίτες τα λάθη ελαχιστοποιούνται όταν δεν εκμηδενίζονται. Ενώ εμείς αυτό που ζούμε είναι μόνο στημένες καταστάσεις, κομπίνες, μπαγασιές και μεθοδεύσεις χωρίς την παραμικρή συμμετοχή μας. Όλο δόλοι που να φαίνονται σαν λάθη τάχα, είναι το πολιτικό σκηνικό μας. Αυτή είναι η φιλοσοφία της εκπροσώπησης.
*Επόμενη ανάρτηση 1η Απριλίου.
Οι δύο αυτοί συγκάτοικοι της ζωής δεν μιλιούνται σαν δυο θανάσιμοι εχθροί μέσα στο ίδιο σώμα.
·
Και αυτό όχι μόνο εδώ αλλά σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου. Μέσα σε αυτή την αλήθεια κολυμπάνε όλες οι κοινωνίες. Ο πολιτικός αέρας γύρισε πλέον σε άγρια βαρυχειμωνιά και σπρώχνει προς στα κατσάβραχα όλες τις χώρες. Οι πολίτες εξοργισμένοι και απελπισμένοι αλλά και αναποτελεσματικοί, δεν μπορούν να γλυτώσουν από τα σαπιοκάραβα της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί μαέστροι τους εγκλωβίζουν ακόμα. Όμως νιώθουν για πρώτη ίσως φορά τις ευθύνες τους. Έχουν κάνει τις επιλογές τους προς αυτή την κατάσταση που τώρα καταριούνται. Θα δούμε.
·
Σήμερα αυτοί που διαφημίζουν και διθυραμβολογούν την δημοκρατία, είναι μόνο αυτοί που την απομυζούν. Κανείς άλλος. Οι μανδαρίνοι αυτής της πραγματικότητας. Η δημοκρατία διακινεί και διαχειρίζεται πλέον τεράστια οικονομικά ποσά και συμφέροντα, και έχει μεταλλαχτεί σε έναν ολοκληρωμένο επιχειρηματία ολοκάθαρα. Και μάλιστα μπαταχτσή από την μια και κρατικοδίαιτο από την άλλη, όπως ακριβώς το αρρωστημένο και παρασιτικό πρότυπο όλων των ντόπιων επιχειρηματιών. Οι πολίτες το ξέρουνε πια με κλειστά αυτιά και μάτια. Ζούμε αυτές τις σύγχρονες δημοκρατίες των χρεών και των ατέλειωτων ομολόγων του δανεισμού και του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος, και περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να καταρρεύσουμε αύτανδροι μέσα σε αυτή την οικονομική φούσκα που κατασκευάσαμε όλοι μαζί παρακαλώ, και αναπνέουμε όλοι μαζί πάλι.
·
Εν τούτοις η δημοκρατία εκεί τον χαβά της. Διαλαλεί την αγάπη της για το δίκαιο και σουρομαδιέται να την πιστέψουμε σε ένα θέατρο όπου κανείς δεν βλέπει πια την παράσταση, κοπτόμενη υπέρ αυτού στα κείμενα και στους λόγους της. Επιμένει όμως, γιατί ξέρει ότι το δίκαιο είναι το αρχικό θεμέλιο της. Το μοναδικό της. Πάνω σε αυτό στηρίζεται. Χωρίς αυτό είναι στον αέρα. Δεν ξεχωρίζει από το οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Από μια χούντα ή μια απολυταρχία. Γιαυτό αγωνιά τόσο πολύ, για αυτό χρειάζεται να πασπαλίζει διαρκώς τον εαυτό της με χρυσόσκονη δικαίου να φαίνεται όχι μόνο δημοκρατία αλλά και δίκαιη δημοκρατία γιατί αυτά τα δυό ξέρει καλά ότι πάνε μαζί.
·
Αδιέξοδο. Ο χορός της αρχαίας κωμωδίας θα σχολίαζε αυτή την αντίφαση σαν το ανεξήγητο της μοίρας για να ξεκαρδιστούν οι θεατές της. Σαν το παράδοξο των θεών, για να σατιρίσει Ευριπιδιακά αυτή την διαβόητη αγάπη της δημοκρατίας για το δίκαιο. Κάθε τόσο η δημοκρατία σκαρώνει τέτοια γουστόζικα παράδοξα από τα μικρόφωνά της υπέρ του δικαίου, για να ελαφραίνει ίσως με τα κωμικά της καμώματα την τραγωδία που μας οδήγησε.
·
Όμως για να καταλάβουμε πως συμβαίνει αυτό, και πως φτάσαμε εδώ, θα πρέπει να δούμε την δημοκρατία από την αρχή. Από τότε που γεννιέται στα μυαλά των ανθρώπων. Να ακούσουμε τις απόψεις της ίδιας για τον εαυτό της και την εμπειρία της. Γιατί διαβάζοντάς μας εδώ θα αναφωνούσε προσβεβλημένη: μα εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι, αυτό που βλέπετε είναι το τέρας μου. Ένας πολιτικός Φρανκεστάιν αντί για μένα, το αποτέλεσμα μετά από αμέτρητες πολιτικές επεμβάσεις σε ένα χειρουργικό τραπέζι οικονομικών συμφερόντων. Γιαυτό διαπιστώνετε αυτά για μένα.
·
Ποιός θα περίμενε τότε, πως η δημοκρατία που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά του, που εκτίναξε το δίκιο από το στήθος του σε όλο τον πλανήτη, που έστειλε την σκέψη του στα ουράνια, θα μετατρεπόταν στο αντίθετό της και θα έδενε χειροπόδαρα τον άνθρωπο που κάποτε είχε απελευθερώσει, και θα σκλάβωνε πάλι το πνεύμα και την καρδιά του, που αυτή είχε πρώτη ελευθερώσει.
Μάλιστα η σύγχρονη πλαστογραφημένη δημοκρατία, για να νομιμοποιήσει τον εαυτό της επειδή δεν την πιστεύει κανείς, έφτασε στο εξευτελιστικό σημείο να συγκρίνεται με το χειρότερο που υπάρχει, τις δικτατορίες και τον σύγχρονο αναβαθμισμένο βαρβαρισμό και να δηλώνει κάθε τόσο μέσα από ανεκδιήγητους κακομοίρηδες διανοούμενους, πως είναι το καλλίτερο σύστημα από όσα υπάρχουν. Κατάντια!
·
Αλλά πως κατέληξε η δημοκρατία να είναι κατά των πολιτών της, πως κατέληξε να είναι εναντίον του δικαίου κυρίως μετά από αιώνες. Μέσω των βουλευτών της βέβαια, των εκπροσώπων της. Δεν της άρεσε η αμεσότητα και η αυτονομία, ήθελε την εμμεσότητα και την ετερονομία. Την εξάρτηση. Γιατί οι εκπρόσωποι μπορούν να αγοραστούν όλοι για να παραμείνουν βουλευτές. Αλλιώς θα μείνουν άνεργοι. Αυτός είναι ο νόμος στις δημοκρατίες τέτοιου τύπου. Και όποιος δεν το παραδέχεται αυτό να κάνει παρέα μαζί τους και να μην μιλάει μαζί μας. Γιατί αυτό είναι το επάγγελμά τους. Μόνιμος εκπρόσωπος του λαού. Όχι συγκυριακά ή εφ άπαξ, αλλά μόνιμος. Ό θάνατος μόνο τους ξεκολλάει από το κοινοβούλιο. Τόση προσωπική παρακμή. Όλοι; θα ρωτήσετε. Όλοι! αυτό γίνεται παντού σε Αμερική και δύση. Τάζουν τα πάντα για να βγούνε βουλευτές και χρηματοδοτούνται από μαύρο υποκοσμικό χρήμα. Φυσικά μετά είναι τελειωμένοι, ψηφίζουν τα νομοσχέδια των οικονομικών συμμοριών. Και κάποιοι λίγοι που θα αρνηθούν, θα τους κατσιάσουν οι άλλοι και θα τους καταστήσουν φυτά ή γραφικούς της διαμαρτυρίας. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει στα πολιτικά πράγματα εάν δεν έχει την κοινωνία και τους πολίτες να το αναζωογονούν, να το υγιαίνουν και να το δυναμώνουν συνέχεια με τις αποφάσεις τους και όχι με την ψήφο τους μόνο κάθε τέσσερα χρόνια.
·
Η εκπροσώπηση είναι το κλειδί. Ο αποκλεισμός της κοινωνίας δια μέσου των τετραετών εκλογών. Αφού μας ψήφησε ο λαός σου απαντάνε ηλιθίως αλλά και χλευαστικά κάποιοι που γνωρίζουν βαθύτερα το παιχνίδι πως παίζεται, τι θέλετε τώρα να φαλκιδεύουμε την λαϊκή εντολή. Μας δουλεύουν κι από πάνω. Με διαδικασίες εκβιαστικές και στημένες, που όμως είναι νομιμοφανείς και άρα του άρατος τω άρατι γνήσιες. Η απάτη τους είναι ότι ψηφίζεις για όλα. Θέλω να μείνω σε αυτό. Γιατί εδώ είναι το μεγάλο κόλπο, το γκρόσο μόντο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ο αποκλεισμός των πολιτών μέσω μιας δοκιμασμένης σύγχυσης. Μιας πολιτικής συνταγής δοκιμασμένης. Αυτή πρέπει να σπάσουμε, να καταργήσουμε. Δεν ξέρουμε τι ψηφίζουμε, γιατί ψηφίζουμε για όλα μαζί φύρδην μίγδην και τσουβαλιασμένα. Και για τούτο και για κείνο και για το άλλο μέσα από ασαφείς και ψευδείς πάντα προγραμματικές δηλώσεις, που κι από πάνω δεν τηρούνται ποτέ.
·
Ενώ εμείς πρέπει να θέλουμε και να επιμείνουμε γιαυτό, να αποφασίζουμε και να ψηφίζουμε για ένα-ένα θέμα χωριστά στα μεγάλα προβλήματα της ζωής μας και της χώρας μας. Τότε θα αλλάξει αμέσως το τοπίο. Θα βρεθούμε σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί αυτό φίλοι μου, είναι το μόνο που ενώνει θεαματικά όλους τους πολίτες, ενώ υπερφαλαγγίζει απίστευτα και ανέλπιστα τις ιδεολογίες τους. Γιατί τα δημοψηφίσματα, κρύβουν όλους τους θησαυρούς της κοινωνίας και της πολιτικής. Τότε θα βλέπαμε με γουρλωμένα μάτια κομουνιστές, φασίστες, αναρχικούς, βασιλικούς, κεντρώους, δεξιούς ή οτιδήποτε άλλο, να συναντιόνται εν αγνοία τους, σε μια αδιανόητη συμφωνία που θα μας άφηνε όλους άφωνους. Που θα άνοιγε τον δρόμο να κατανοηθεί πολύ βαθύτερα στον άνθρωπο ποιες είναι οι σχέσεις αυτές, ποιοί είναι οι μηχανισμοί εκείνοι που χωρίζουν ή συναντάνε τους ανθρώπους. Τα δημοψηφίσματα ενώνουν, οι εκλογές χωρίζουν. Θέλεις να δοκιμάσεις την αντοχή των κομμάτων και των ιδεολογιών τους, κάνε δημοψήφισμα. Ξεχωριστά σε κάθε μεγάλο θέμα που προκύπτει. Να δεις να τινάζεται η συνοχή τους στον αέρα. Να έρθουν τα πάνω κάτω. Να ορμάνε οι ανατροπές, τα απροσδόκητα και οι απελευθερώσεις των ανθρώπων από παντού. Ουσιαστικά με αυτό το κόλπο του τσουβαλιάσματος όλων των θεμάτων μπερδεμένα όλα μαζί σε ένα, μας ζητάνε να απαντήσουμε με μια άρνηση ή μια κατάφαση. Μας την έχουν στημένη. Μας ζητάνε να κερδίσουμε το καζίνο έναν επαγγελματία χαρτοκλέφτη.
·
Οι έλληνες βαθιά φιλοσοφημένοι έλυσαν θεαματικά την αντίφαση δίκαιο- δημοκρατία για όλους μας, κατανοώντας ότι η ουσία δεν είναι το δίκαιο αλλά η γνώμη της πλειοψηφίας!!! Αυτή ήταν η μεγαλειώδεις σύλληψη της έννοιας της δημοκρατίας. Αυτό είναι η δημοκρατία. Η γνώμη των ανθρώπων και όχι το δίκαιο. Γιατί; γιατί το δίκαιο ήταν εξασφαλισμένο μόνο από την γνώμη της πλειοψηφίας, αφού ο κανόνας του ενυπάρχει φυσικά μέσα στον άνθρωπο ως η κάλυψη των αναγκών του, η πρόσθεση ίδιων αναγκών, μια εξασφαλισμένη πλειοψηφία. Και η διαφωνία του με αυτό δεν ήταν παρά μεταμφιεσμένα συμφέροντα πάντα. Αυτών που θέλουν πολλαπλή μερίδα. Το δίκαιο από την φύση του είναι ενσωματωμένο στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Πολύ-πολύ σπάνια στη διεθνή ιστορία η πλειοψηφία δεν έχει δίκιο ή το χάνει ή μπερδεύεται προς στιγμήν και μόνο. Ελάχιστες δε είναι αυτές οι διαφωνίες που είναι νόμιμες, που είναι πραγματικές, που είναι αθώες, που δεν είναι μασκαρεμένα συμφέροντα από πίσω, καλά κρυμμένα ως ελευθερία γνώμης που λένε οι ανανεωτικοί και τους έχουν διαλύσει όλους εκεί μέσα. Ενώ αντίθετα οι μειοψηφίες έχουν το χαρακτηριστικό του μόνιμου αδίκου επάνω τους σαν στίγμα. Είναι αυτές που συνιστούν τις γνωστές μας ελίτ. Αυτό που συμβαίνει και σήμερα, οι χώρες διοικούνται από ελάχιστες μειοψηφίες άπληστων συμφερόντων. Που στήνουν τις εκλογές μέσω της εκπροσώπησης αφού πρώτα έχουν αποκλείσει την κατ ευθείαν απόφαση του πολίτη.
·
Η πλειοψηφία δηλαδή γεννά το δίκαιο και το εξασφαλίζει, αλλιώς το δίκαιο εμφανίζεται μετέωρο, μεταφυσικό, δοσμένο από κάπου, έξω από τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, ή πάλι σαν δώρο ή παραχώρηση ή φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, εκεί που μπορεί να παιχτούν και παίζονται όλα τα παιχνίδια μεταξύ θεού και διάολου, μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ εκλογικών νόμων και νόθευσης της λαϊκής θέλησης, μεταξύ ειδικών και μη, έξυπνων και μη και πάει λέγοντας. Οι έλληνες μας βόηθησαν να καταλάβουμε και το δίκαιο και την δημοκρατία, και να τα συνενώσουμε επί τέλους αδιάσπαστα μεταξύ τους όπως πράγματι είναι.
·
Γιαυτό φοβούνται τόσο πολύ την γνώμη των πολιτών. Ο εφιάλτης της δημοκρατίας είναι τα δημοψηφίσματα. Ρωτήστε να δείτε τι θα σας πουν. Ποιοι και γιατί τα αρνούνται. Και όπου αυτά κατορθώνουν να γίνουν όπως στην Κύπρο ή στην Αυστρία, τους πιάνει πανικός. Χλομιάζουν και μόνο στο άκουσμά τους. Γιατί εκεί δεν χωράνε δικοί τους διαμεσολαβητές να χειραγωγήσουν την θέληση και τον ψήφο των πολιτών. Γιατί στο δημοψήφισμα δεν διαλέγεις τον καταλληλότερο όπως σου την έχουν στήσει τα άλλα λαμόγια των δημοσκοπήσεων, ούτε βουλευτές και πρόσωπα αλλά αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία μιας θέσης ή ενός συγκεκριμένου προβλήματος. Την επιλογή μιάς πολιτικής με ένα ναι ή όχι. Το ναι ή το όχι τρομοκρατεί το οικονομικό σύστημα των εκπροσώπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα, ότι σήμερα θα έλυνε όλα τα προβλήματα που χρονίζουν και άλλα νέα που κάθε τόσο αναφύονται, για την βενζίνη, για την ακρίβεια, τις μίζες, τα επιδόματα, την ανεργία, τις τράπεζες, τις υπερτιμολογήσεις, τα κλεμμένα λεφτά, για κάθε τι άμεσα και εύκολα. Παρακάμπτοντας και εξουδετερώνοντας με την γνώμη της πλειοψηφίας κάθε συντεχνία, κάθε συμμορία συμφερόντων εις βάρος των υπολοίπων. Ε, αυτά τα συμφέροντα προστατεύουν οι βουλευτές και μας κάνουν τον τιμητή, τον λειτουργό και τον καμπόσο από πάνω. Υπάρχει μια συνομωσία κατά των δημοψηφισμάτων διεθνώς, από το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα, από την μη δημοψηφισματική δημοκρατία των εκπροσώπων, με την οποία βιάζουν ανελέητα την θέληση μας, και αλλοιώνουν το αποτέλεσμα μέχρι το αντίθετό του. Άλλα ψηφίζουμε και άλλα κάνουν.
·
Δημοκρατία χωρίς δημοψηφίσματα δεν υπάρχει. Χωρίς αυτά δεν μιλάμε, είμαστε μουγγοί. Ούτε σοσιαλισμούς, ούτε κομουνισμούς, ούτε δημοκρατίες και καπιταλισμούς, ούτε κυβερνήσεις σοφών και ειδικών θέλουμε. Τίποτα από όλα αυτά δεν έπεισαν τις κοινωνίες. Σε όλα αυτά είμαστε σαν δούλοι και πρόβατα. Θεατές της τραγωδίας μας. Σε όλα αυτά είμαστε καχύποπτοι. Εκτός από την αθηναϊκή δημοκρατία, όλα απέτυχαν παταγωδώς. Όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα δεν έχουν τα δημοψηφίσματα μέσα τους, στο κύτταρό τους, στην καθημερινότητά τους. Αυτός είναι ο δόλος τους. Φοβίζουν πολιτικά τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν. Η διαμεσολάβηση και τα ενδιάμεσα ήταν πάντα καταστροφικά για τις κοινωνίες. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε το μοντέλο του κόσμου τάχιστα. Θέλουμε τον χαμένο μας σεβασμό, να αποφασίζουμε για όλα, κι ας κάνουμε λάθη, θέλουμε δημοψηφίσματα. Σήμερα ειδικά που έγιναν όλα πανεύκολα και ανέξοδα μέσα από την τεχνολογία. Να αποφασίζουμε μόνο εμείς για την ζωή και το μέλλον της. Επί τέλους, θέλουμε τα δικά μας λάθη και όχι κάποιων άλλων που μας σβερκώθηκαν δια της εκλογικής απάτης και των προσωπικών εκβιασμών. Οι έλληνες αυτό κατάλαβαν, ότι μπορούν να κάνουν λάθος αυτοί οι ίδιοι και όχι κάποιος άλλος αντί γιαυτούς. Ό άρχοντας, ο βασιλιάς ή ο ολιγάρχης της εποχής. Και όταν αποφασίζει αβίαστα η εκκλησία του δήμου και οι πολίτες τα λάθη ελαχιστοποιούνται όταν δεν εκμηδενίζονται. Ενώ εμείς αυτό που ζούμε είναι μόνο στημένες καταστάσεις, κομπίνες, μπαγασιές και μεθοδεύσεις χωρίς την παραμικρή συμμετοχή μας. Όλο δόλοι που να φαίνονται σαν λάθη τάχα, είναι το πολιτικό σκηνικό μας. Αυτή είναι η φιλοσοφία της εκπροσώπησης.
*Επόμενη ανάρτηση 1η Απριλίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
