Τώρα πια όλοι ξέρουμε

Όλη αυτή την τελευταία δεκαετία έγινε μια τεράστια συνειδησιακή προσπάθεια, ανελέητα μόνη της, κοπιώδης αλλά και πεισμωμένη στο έπακρο, με γραπτό και προφορικό λόγο, να σκουντηθεί αυτός ο λαός, μπας και ξυπνήσει από τον μακραίωνο αλλοτριωτικό λήθαργό του, όπου στρεψοδικούσε συστηματικά τα πάντα γύρο του, αντιστρέφοντάς τα όπως τον βόλευε, βαφτίζοντας το άδικο δίκαιο και το λάθος σωστό, όταν αγγίζονταν τα άνομα και παράνομα συμφέροντά του, ναρκωμένος πλήρως μέσα στο πελατειακό πολιτικό σύστημα, το οποίο επικροτούσε με αδιανόητα εκλογικά ποσοστά τύπου δικτατοριών που έφταναν το 90%, με τα ταξίματα και τις υποσχέσεις. Ζώντας ουσιαστικά, αποκλειστικά και μόνο με ρουσφέτια, με εξαρτήσεις, με τη ζωή του κατάμεστη από διαπλοκή σε κάθε της βήμα.
·
Εντοιχισμένος μέσα σε αδίστακτες συντεχνίες τέρατα όπου ζούσε με προνόμια, φτιαγμένες από καπάτσους και πονηρούς εργάτες που κατάφεραν να βάλλουν τα δικά τους διόδια και χαράτσια δίπλα σε εκείνα του κράτους, δημιουργία αυτό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος χωρίς εξαιρέσεις, όπου κάθε κόμμα είχε τις δικές του συντεχνίες με τις οποίες επιτίθετο εναντίον των άλλων, με μια εργατική τάξη διαλυμένη με μηδενική αλληλέγγυη, αφού κατέληξε τις τελευταίες δεκαετίες να χωριστεί και να διασπαστεί σε μικροομαδούλες με διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα στον ίδιο κλάδο και στην ίδια υποειδικότητα πολλές φορές, δεν κατανοούσε ότι κάθε ατομική προσπάθεια είχε πάντα χειρότερη κατάληξη από την προηγούμενη, δεν κατανοούσε πως αν δεν κοιτούσε συλλογικά τα πράγματα ή τουλάχιστον μοιρασμένα και μικτά συγχρόνως, δεν θα έβλεπε προκοπή για τον εαυτό του και τον τόπο του που λίγο πάντως τον ενδιέφερε. Σήμερα που έχει ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος των συντεχνιών εις βάρος όλων μας, φαίνονται όλα πια πεντακάθαρα.
·
Ήταν μια προσπάθεια ενάντια στη δογματική πεποίθηση του πνεύματος εκείνου που δικαιολογούσε τα πάντα, προερχόμενη εξ όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών παρατάξεων και κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του εξωκοινοβουλευτικού χώρου της αριστεράς, που πίναν νερό στο όνομα του λαού άκριτα, ανάγοντάς τον σε θρησκευτικό υποκείμενο, σε ανέγγιχτη ιερή αγελάδα, τη στιγμή που αυτός ο λαός είχε μετεξελιχθεί σε ομοίωμά τους, είχε τερατοποιηθει κατά πιστή λογική και νοοτροπία δική τους. Πολιτικοί και επιχειρηματικοί σαλτιμπάγκοι γεννούσαν μαϊμούδες εκπαιδευμένες με τις δικές τους αρπαχτικές λογικές και υποκρισία. Άλλα πίστευαν, άλλα έλεγαν, άλλα έκανα μέσα στην κοινωνική χαβούζα που κατασκεύασαν να δικαιολογεί κάθε παρανομία και να ρουφάει κάθε λογής εγκληματικό απόβλητο. Και όλα επιτρέπονταν στον ψηφοφόρο. Αυτό ήταν το κοινό άγιο δόγμα της ελληνικής πολιτικής κατάντιας.
·
Μα κυρίως μοναχική τελείως, αφού στο σύνολό τους οι διανοούμενοι δεν έβλεπαν το όλον της αλλοτρίωσης των πάντων στη χώρα, παρά μόνο κατάγγελλναν επιλεκτικά και μεροληπτικά κομμάτια αυτής, που πολεμούσαν σισύφεια αφού η λερναία επανάληψη έβγαζε αμέσως αλλού κεφάλια, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ζώντας διαρκώς σε ένα περιβάλλον ίδιο που δεν αλλάζεις, στο τέλος παρετήσαι, το μιμείσαι, το νομιμοποιείς και το υπερασπίζεσαι από πάνω, αν και γνωρίζεις άριστα ότι είναι εις βάρος των διπλανών σου. Εκνευριζόντουσαν μάλιστα που τους διέλυες ένα πλαστό φαντασιακό περί λαού, παρόλο που αυτό το κάλπικο ιδεολόγημα ανανεωνόταν επαληθευτικά εις βάρος τους διαρκώς μέσα στον καπιταλιστικό χρόνο που έτρεχε προς το χειρότερο μπρος στα μάτια τους. Ή πάλι γύριζαν αλλού το κεφάλι άλλοτε φοβισμένοι από αυτά που άκουγαν και διάβαζαν στο μπλογκ κι άλλοτε κατέφευγαν στην ευκολία της αδιαφορίας, βουτηγμένοι στην δική τους επαγγελματική αλλοτρίωση. Γιατί αυτή κυρίως τους κρατούσε μακριά από την κριτική που όφειλαν. Η καριέρα και τα όβολα. Και όποιοι έχουν αντίρρηση ας μας υπενθυμίσουν τα κείμενά τους ή έστω των ομοτράπεζών τους με την κριτική στην εργατική και λαϊκή αλλοτρίωση. Οι εξαιρέσεις δε, δεν γέμιζαν αυτή την μολυβένια περίοδο ούτε καν το ένα χέρι.
·
Έπρεπε να βιώσουμε δυο μεγάλες κρίσεις, γιατί από μόνοι μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν και που πηγαίναμε. Μια παγκόσμια με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος του καπιταλισμού, και μια δική μας εγχώρια με την επισημοποίηση της κατάρρευσης του ελληνικού κράτους, αλλά κυρίως με την προ πολλού ήδη πλήρη κατάρρευση των ανθρώπινων αξιών στον τόπο. Μόνο τώρα καταλάβαμε. Οι στυλοί και οι κονδυλοφόροι άναψαν μαζί με τα μικρόφωνα και οι διανοούμενοι λένε επί τέλους δειλά ακόμη αυτό που για δεκαετίες αρνιόντουσαν και χλεύαζαν σε τέτοιες προσπάθειες. Μόλις άρχισε η κατάρρευση εδώ κι έναν χρόνο, ξαφνικά όλοι βλέπουν την σοβιετική νομενκλατούρα. Θυμάστε αυτό το κλασσικό παράδειγμα; τότε που δια μαγείας άνοιξαν όλα τα στόματα της αριστεράς και κριτικάριζαν ανενόχλητοι με το τσουβάλι! Δεν πειράζει καλό είναι κι έτσι. Αρκεί να μην χρησιμοποιηθεί ως συνήθως και ως μυρίζομαι για μια νέα καριέρα προοδευτικού και δημοκρατικού βολέματος.
·
Πρέπει δηλαδή να κατάλαβε πιστεύω και ο τελευταίος ασυνείδητος πολίτης, μέσα από τα πανάκριβα εντατικά οικονομικά μαθήματα των τελευταίων χρόνων που πλήρωσε αιματηρά, τι είναι ο καπιταλισμός. Και μάλιστα ό χειρότερος στον πλανήτη, ό πιο ασεβής στον άνθρωπο, ο πιο ανίκανος και τεμπέλης, ο αποκλειστικά κρατικοδίαιτος, ο πιο φαταούλας και κλέφτης, ο ολοκληρωτικά υποκοσμικός και παρακρατικός, ο ελληνικός καπιταλισμός. Που ξεπερνάει παρασάγγας πολλές τον εβραϊκό, τους αμερικανούς κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ και τους άγγλους ανθρωποφάγους στο σίτυ. Τίποτα πιο αδηφάγο και αδίστακτο από τα ελληνικά τζάκια.
·
Επί τέλους για πρώτη φορά οι πολίτες ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια. Έχουν όλη την ευθύνη επάνω τους. Ξέρουν όλοι για το παιδί του που διόρισε με τον κομματικό του πολιτικό από τον φεγγίτη εις βάρος του δικού σου παιδιού και τόσα άλλα. Ξέρεις και συ τι λοβιτούρες και ρουσφέτια κάναν οι γείτονές σου και οι συγγενείς σου. Γνωριστήκαμε για τα καλά. Κανείς πια δεν μπορεί να δηλώσει αθώος. Θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό; θα αλλάξει το οικονομικό τερατούργημα, θα αλλάξει τις σχέσεις του με τους συμπολίτες του. Τώρα είναι η στιγμή του στην ιστορία. Και άλλη φορά δεν θα υπάρξει, όπως καταλαβαίνουμε όλοι. Τα πράγματα κατεδαφίζονται πρώτα μέσα μας και μετά έξω. Νομίζω φτάσαμε στο τέλος μιας μακράς περιόδου που άρχισε με την μεταπολίτευση αλλά κυρίως με την θλιβερή άνοδο του πασόκ στην εξουσία.
·
Τέλος δεν γράφουμε για να γράφουμε. Η πολιτική, ειδομένη από την υγιή ματιά της φιλοσοφίας, έχει σαφή στόχο. Και αυτός αναδείχθηκε. Η αλλοτρίωση από καλά κρυμμένο μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, έγινε γνωστή και αλήθεια όλων. Από δω και πέρα τα πράγματα θα πάρουν άλλο δρόμο που θα δούμε ποιος θα είναι. Εδώ φωτίζουμε θέματα φυλακισμένα στα σκοτεινά μπουντρούμια της κοινωνίας. Για να κρατιέται ζωντανή η ελπίδα. Η σκυτάλη σε όλους ανεξαιρέτως επί τέλους, να συνεχίσουν την κριτική τους. Το διαδίκτυο είναι ο μοναδικός ελεύθερος, ζωντανός, αλλά και ουσιαστικός χώρος του λόγου. Διάβαζε παλιά κανείς κομμάτια μόνο του πάζλ αυτής της άθλιας πολιτικής κατάστασης, που σήμερα πια ενώθηκαν και μας έδειξαν τον πραγματικό κόσμο μαζί με τα πρόσωπα όλων μέσα. Αρκετά πολύ καλά κείμενα αναρτώνται στον ιστόχωρο πια.
·
Θα παρακολουθούμε τα πράγματα για να τα ξεσκοτίζουμε από τις προβοκάτσιες των παντός είδους κομματικών και άλλων πρακτόρων που υποδύονται τους δημοκράτες για να έχει πέραση ο λόγος τους και να περνάνε την παραπλάνηση. Θα τα λέμε.

Καλό καλοκαίρι
Καλές διακοπές σε όσους μπορέσουν ή δεν μπορέσουν να κάνουν.


*Επόμενη ανάρτηση 1ηοκτωβρίου