Δημοκρατία και δίκαιο

Το δίκαιο συγκρούεται διαρκώς με την δημοκρατία και η δημοκρατία με το δίκαιο.
Οι δύο αυτοί συγκάτοικοι της ζωής δεν μιλιούνται σαν δυο θανάσιμοι εχθροί μέσα στο ίδιο σώμα.
·
Και αυτό όχι μόνο εδώ αλλά σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου. Μέσα σε αυτή την αλήθεια κολυμπάνε όλες οι κοινωνίες. Ο πολιτικός αέρας γύρισε πλέον σε άγρια βαρυχειμωνιά και σπρώχνει προς στα κατσάβραχα όλες τις χώρες. Οι πολίτες εξοργισμένοι και απελπισμένοι αλλά και αναποτελεσματικοί, δεν μπορούν να γλυτώσουν από τα σαπιοκάραβα της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί μαέστροι τους εγκλωβίζουν ακόμα. Όμως νιώθουν για πρώτη ίσως φορά τις ευθύνες τους. Έχουν κάνει τις επιλογές τους προς αυτή την κατάσταση που τώρα καταριούνται. Θα δούμε.
·
Σήμερα αυτοί που διαφημίζουν και διθυραμβολογούν την δημοκρατία, είναι μόνο αυτοί που την απομυζούν. Κανείς άλλος. Οι μανδαρίνοι αυτής της πραγματικότητας. Η δημοκρατία διακινεί και διαχειρίζεται πλέον τεράστια οικονομικά ποσά και συμφέροντα, και έχει μεταλλαχτεί σε έναν ολοκληρωμένο επιχειρηματία ολοκάθαρα. Και μάλιστα μπαταχτσή από την μια και κρατικοδίαιτο από την άλλη, όπως ακριβώς το αρρωστημένο και παρασιτικό πρότυπο όλων των ντόπιων επιχειρηματιών. Οι πολίτες το ξέρουνε πια με κλειστά αυτιά και μάτια. Ζούμε αυτές τις σύγχρονες δημοκρατίες των χρεών και των ατέλειωτων ομολόγων του δανεισμού και του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος, και περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να καταρρεύσουμε αύτανδροι μέσα σε αυτή την οικονομική φούσκα που κατασκευάσαμε όλοι μαζί παρακαλώ, και αναπνέουμε όλοι μαζί πάλι.
·
Εν τούτοις η δημοκρατία εκεί τον χαβά της. Διαλαλεί την αγάπη της για το δίκαιο και σουρομαδιέται να την πιστέψουμε σε ένα θέατρο όπου κανείς δεν βλέπει πια την παράσταση, κοπτόμενη υπέρ αυτού στα κείμενα και στους λόγους της. Επιμένει όμως, γιατί ξέρει ότι το δίκαιο είναι το αρχικό θεμέλιο της. Το μοναδικό της. Πάνω σε αυτό στηρίζεται. Χωρίς αυτό είναι στον αέρα. Δεν ξεχωρίζει από το οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Από μια χούντα ή μια απολυταρχία. Γιαυτό αγωνιά τόσο πολύ, για αυτό χρειάζεται να πασπαλίζει διαρκώς τον εαυτό της με χρυσόσκονη δικαίου να φαίνεται όχι μόνο δημοκρατία αλλά και δίκαιη δημοκρατία γιατί αυτά τα δυό ξέρει καλά ότι πάνε μαζί.
·
Αδιέξοδο. Ο χορός της αρχαίας κωμωδίας θα σχολίαζε αυτή την αντίφαση σαν το ανεξήγητο της μοίρας για να ξεκαρδιστούν οι θεατές της. Σαν το παράδοξο των θεών, για να σατιρίσει Ευριπιδιακά αυτή την διαβόητη αγάπη της δημοκρατίας για το δίκαιο. Κάθε τόσο η δημοκρατία σκαρώνει τέτοια γουστόζικα παράδοξα από τα μικρόφωνά της υπέρ του δικαίου, για να ελαφραίνει ίσως με τα κωμικά της καμώματα την τραγωδία που μας οδήγησε.
·
Όμως για να καταλάβουμε πως συμβαίνει αυτό, και πως φτάσαμε εδώ, θα πρέπει να δούμε την δημοκρατία από την αρχή. Από τότε που γεννιέται στα μυαλά των ανθρώπων. Να ακούσουμε τις απόψεις της ίδιας για τον εαυτό της και την εμπειρία της. Γιατί διαβάζοντάς μας εδώ θα αναφωνούσε προσβεβλημένη: μα εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι, αυτό που βλέπετε είναι το τέρας μου. Ένας πολιτικός Φρανκεστάιν αντί για μένα, το αποτέλεσμα μετά από αμέτρητες πολιτικές επεμβάσεις σε ένα χειρουργικό τραπέζι οικονομικών συμφερόντων. Γιαυτό διαπιστώνετε αυτά για μένα.
·
Ποιός θα περίμενε τότε, πως η δημοκρατία που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά του, που εκτίναξε το δίκιο από το στήθος του σε όλο τον πλανήτη, που έστειλε την σκέψη του στα ουράνια, θα μετατρεπόταν στο αντίθετό της και θα έδενε χειροπόδαρα τον άνθρωπο που κάποτε είχε απελευθερώσει, και θα σκλάβωνε πάλι το πνεύμα και την καρδιά του, που αυτή είχε πρώτη ελευθερώσει.
Μάλιστα η σύγχρονη πλαστογραφημένη δημοκρατία, για να νομιμοποιήσει τον εαυτό της επειδή δεν την πιστεύει κανείς, έφτασε στο εξευτελιστικό σημείο να συγκρίνεται με το χειρότερο που υπάρχει, τις δικτατορίες και τον σύγχρονο αναβαθμισμένο βαρβαρισμό και να δηλώνει κάθε τόσο μέσα από ανεκδιήγητους κακομοίρηδες διανοούμενους, πως είναι το καλλίτερο σύστημα από όσα υπάρχουν. Κατάντια!
·
Αλλά πως κατέληξε η δημοκρατία να είναι κατά των πολιτών της, πως κατέληξε να είναι εναντίον του δικαίου κυρίως μετά από αιώνες. Μέσω των βουλευτών της βέβαια, των εκπροσώπων της. Δεν της άρεσε η αμεσότητα και η αυτονομία, ήθελε την εμμεσότητα και την ετερονομία. Την εξάρτηση. Γιατί οι εκπρόσωποι μπορούν να αγοραστούν όλοι για να παραμείνουν βουλευτές. Αλλιώς θα μείνουν άνεργοι. Αυτός είναι ο νόμος στις δημοκρατίες τέτοιου τύπου. Και όποιος δεν το παραδέχεται αυτό να κάνει παρέα μαζί τους και να μην μιλάει μαζί μας. Γιατί αυτό είναι το επάγγελμά τους. Μόνιμος εκπρόσωπος του λαού. Όχι συγκυριακά ή εφ άπαξ, αλλά μόνιμος. Ό θάνατος μόνο τους ξεκολλάει από το κοινοβούλιο. Τόση προσωπική παρακμή. Όλοι; θα ρωτήσετε. Όλοι! αυτό γίνεται παντού σε Αμερική και δύση. Τάζουν τα πάντα για να βγούνε βουλευτές και χρηματοδοτούνται από μαύρο υποκοσμικό χρήμα. Φυσικά μετά είναι τελειωμένοι, ψηφίζουν τα νομοσχέδια των οικονομικών συμμοριών. Και κάποιοι λίγοι που θα αρνηθούν, θα τους κατσιάσουν οι άλλοι και θα τους καταστήσουν φυτά ή γραφικούς της διαμαρτυρίας. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει στα πολιτικά πράγματα εάν δεν έχει την κοινωνία και τους πολίτες να το αναζωογονούν, να το υγιαίνουν και να το δυναμώνουν συνέχεια με τις αποφάσεις τους και όχι με την ψήφο τους μόνο κάθε τέσσερα χρόνια.
·
Η εκπροσώπηση είναι το κλειδί. Ο αποκλεισμός της κοινωνίας δια μέσου των τετραετών εκλογών. Αφού μας ψήφησε ο λαός σου απαντάνε ηλιθίως αλλά και χλευαστικά κάποιοι που γνωρίζουν βαθύτερα το παιχνίδι πως παίζεται, τι θέλετε τώρα να φαλκιδεύουμε την λαϊκή εντολή. Μας δουλεύουν κι από πάνω. Με διαδικασίες εκβιαστικές και στημένες, που όμως είναι νομιμοφανείς και άρα του άρατος τω άρατι γνήσιες. Η απάτη τους είναι ότι ψηφίζεις για όλα. Θέλω να μείνω σε αυτό. Γιατί εδώ είναι το μεγάλο κόλπο, το γκρόσο μόντο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ο αποκλεισμός των πολιτών μέσω μιας δοκιμασμένης σύγχυσης. Μιας πολιτικής συνταγής δοκιμασμένης. Αυτή πρέπει να σπάσουμε, να καταργήσουμε. Δεν ξέρουμε τι ψηφίζουμε, γιατί ψηφίζουμε για όλα μαζί φύρδην μίγδην και τσουβαλιασμένα. Και για τούτο και για κείνο και για το άλλο μέσα από ασαφείς και ψευδείς πάντα προγραμματικές δηλώσεις, που κι από πάνω δεν τηρούνται ποτέ.
·
Ενώ εμείς πρέπει να θέλουμε και να επιμείνουμε γιαυτό, να αποφασίζουμε και να ψηφίζουμε για ένα-ένα θέμα χωριστά στα μεγάλα προβλήματα της ζωής μας και της χώρας μας. Τότε θα αλλάξει αμέσως το τοπίο. Θα βρεθούμε σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί αυτό φίλοι μου, είναι το μόνο που ενώνει θεαματικά όλους τους πολίτες, ενώ υπερφαλαγγίζει απίστευτα και ανέλπιστα τις ιδεολογίες τους. Γιατί τα δημοψηφίσματα, κρύβουν όλους τους θησαυρούς της κοινωνίας και της πολιτικής. Τότε θα βλέπαμε με γουρλωμένα μάτια κομουνιστές, φασίστες, αναρχικούς, βασιλικούς, κεντρώους, δεξιούς ή οτιδήποτε άλλο, να συναντιόνται εν αγνοία τους, σε μια αδιανόητη συμφωνία που θα μας άφηνε όλους άφωνους. Που θα άνοιγε τον δρόμο να κατανοηθεί πολύ βαθύτερα στον άνθρωπο ποιες είναι οι σχέσεις αυτές, ποιοί είναι οι μηχανισμοί εκείνοι που χωρίζουν ή συναντάνε τους ανθρώπους. Τα δημοψηφίσματα ενώνουν, οι εκλογές χωρίζουν. Θέλεις να δοκιμάσεις την αντοχή των κομμάτων και των ιδεολογιών τους, κάνε δημοψήφισμα. Ξεχωριστά σε κάθε μεγάλο θέμα που προκύπτει. Να δεις να τινάζεται η συνοχή τους στον αέρα. Να έρθουν τα πάνω κάτω. Να ορμάνε οι ανατροπές, τα απροσδόκητα και οι απελευθερώσεις των ανθρώπων από παντού. Ουσιαστικά με αυτό το κόλπο του τσουβαλιάσματος όλων των θεμάτων μπερδεμένα όλα μαζί σε ένα, μας ζητάνε να απαντήσουμε με μια άρνηση ή μια κατάφαση. Μας την έχουν στημένη. Μας ζητάνε να κερδίσουμε το καζίνο έναν επαγγελματία χαρτοκλέφτη.
·
Οι έλληνες βαθιά φιλοσοφημένοι έλυσαν θεαματικά την αντίφαση δίκαιο- δημοκρατία για όλους μας, κατανοώντας ότι η ουσία δεν είναι το δίκαιο αλλά η γνώμη της πλειοψηφίας!!! Αυτή ήταν η μεγαλειώδεις σύλληψη της έννοιας της δημοκρατίας. Αυτό είναι η δημοκρατία. Η γνώμη των ανθρώπων και όχι το δίκαιο. Γιατί; γιατί το δίκαιο ήταν εξασφαλισμένο μόνο από την γνώμη της πλειοψηφίας, αφού ο κανόνας του ενυπάρχει φυσικά μέσα στον άνθρωπο ως η κάλυψη των αναγκών του, η πρόσθεση ίδιων αναγκών, μια εξασφαλισμένη πλειοψηφία. Και η διαφωνία του με αυτό δεν ήταν παρά μεταμφιεσμένα συμφέροντα πάντα. Αυτών που θέλουν πολλαπλή μερίδα. Το δίκαιο από την φύση του είναι ενσωματωμένο στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Πολύ-πολύ σπάνια στη διεθνή ιστορία η πλειοψηφία δεν έχει δίκιο ή το χάνει ή μπερδεύεται προς στιγμήν και μόνο. Ελάχιστες δε είναι αυτές οι διαφωνίες που είναι νόμιμες, που είναι πραγματικές, που είναι αθώες, που δεν είναι μασκαρεμένα συμφέροντα από πίσω, καλά κρυμμένα ως ελευθερία γνώμης που λένε οι ανανεωτικοί και τους έχουν διαλύσει όλους εκεί μέσα. Ενώ αντίθετα οι μειοψηφίες έχουν το χαρακτηριστικό του μόνιμου αδίκου επάνω τους σαν στίγμα. Είναι αυτές που συνιστούν τις γνωστές μας ελίτ. Αυτό που συμβαίνει και σήμερα, οι χώρες διοικούνται από ελάχιστες μειοψηφίες άπληστων συμφερόντων. Που στήνουν τις εκλογές μέσω της εκπροσώπησης αφού πρώτα έχουν αποκλείσει την κατ ευθείαν απόφαση του πολίτη.
·
Η πλειοψηφία δηλαδή γεννά το δίκαιο και το εξασφαλίζει, αλλιώς το δίκαιο εμφανίζεται μετέωρο, μεταφυσικό, δοσμένο από κάπου, έξω από τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, ή πάλι σαν δώρο ή παραχώρηση ή φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, εκεί που μπορεί να παιχτούν και παίζονται όλα τα παιχνίδια μεταξύ θεού και διάολου, μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ εκλογικών νόμων και νόθευσης της λαϊκής θέλησης, μεταξύ ειδικών και μη, έξυπνων και μη και πάει λέγοντας. Οι έλληνες μας βόηθησαν να καταλάβουμε και το δίκαιο και την δημοκρατία, και να τα συνενώσουμε επί τέλους αδιάσπαστα μεταξύ τους όπως πράγματι είναι.
·
Γιαυτό φοβούνται τόσο πολύ την γνώμη των πολιτών. Ο εφιάλτης της δημοκρατίας είναι τα δημοψηφίσματα. Ρωτήστε να δείτε τι θα σας πουν. Ποιοι και γιατί τα αρνούνται. Και όπου αυτά κατορθώνουν να γίνουν όπως στην Κύπρο ή στην Αυστρία, τους πιάνει πανικός. Χλομιάζουν και μόνο στο άκουσμά τους. Γιατί εκεί δεν χωράνε δικοί τους διαμεσολαβητές να χειραγωγήσουν την θέληση και τον ψήφο των πολιτών. Γιατί στο δημοψήφισμα δεν διαλέγεις τον καταλληλότερο όπως σου την έχουν στήσει τα άλλα λαμόγια των δημοσκοπήσεων, ούτε βουλευτές και πρόσωπα αλλά αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία μιας θέσης ή ενός συγκεκριμένου προβλήματος. Την επιλογή μιάς πολιτικής με ένα ναι ή όχι. Το ναι ή το όχι τρομοκρατεί το οικονομικό σύστημα των εκπροσώπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα, ότι σήμερα θα έλυνε όλα τα προβλήματα που χρονίζουν και άλλα νέα που κάθε τόσο αναφύονται, για την βενζίνη, για την ακρίβεια, τις μίζες, τα επιδόματα, την ανεργία, τις τράπεζες, τις υπερτιμολογήσεις, τα κλεμμένα λεφτά, για κάθε τι άμεσα και εύκολα. Παρακάμπτοντας και εξουδετερώνοντας με την γνώμη της πλειοψηφίας κάθε συντεχνία, κάθε συμμορία συμφερόντων εις βάρος των υπολοίπων. Ε, αυτά τα συμφέροντα προστατεύουν οι βουλευτές και μας κάνουν τον τιμητή, τον λειτουργό και τον καμπόσο από πάνω. Υπάρχει μια συνομωσία κατά των δημοψηφισμάτων διεθνώς, από το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα, από την μη δημοψηφισματική δημοκρατία των εκπροσώπων, με την οποία βιάζουν ανελέητα την θέληση μας, και αλλοιώνουν το αποτέλεσμα μέχρι το αντίθετό του. Άλλα ψηφίζουμε και άλλα κάνουν.
·
Δημοκρατία χωρίς δημοψηφίσματα δεν υπάρχει. Χωρίς αυτά δεν μιλάμε, είμαστε μουγγοί. Ούτε σοσιαλισμούς, ούτε κομουνισμούς, ούτε δημοκρατίες και καπιταλισμούς, ούτε κυβερνήσεις σοφών και ειδικών θέλουμε. Τίποτα από όλα αυτά δεν έπεισαν τις κοινωνίες. Σε όλα αυτά είμαστε σαν δούλοι και πρόβατα. Θεατές της τραγωδίας μας. Σε όλα αυτά είμαστε καχύποπτοι. Εκτός από την αθηναϊκή δημοκρατία, όλα απέτυχαν παταγωδώς. Όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα δεν έχουν τα δημοψηφίσματα μέσα τους, στο κύτταρό τους, στην καθημερινότητά τους. Αυτός είναι ο δόλος τους. Φοβίζουν πολιτικά τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν. Η διαμεσολάβηση και τα ενδιάμεσα ήταν πάντα καταστροφικά για τις κοινωνίες. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε το μοντέλο του κόσμου τάχιστα. Θέλουμε τον χαμένο μας σεβασμό, να αποφασίζουμε για όλα, κι ας κάνουμε λάθη, θέλουμε δημοψηφίσματα. Σήμερα ειδικά που έγιναν όλα πανεύκολα και ανέξοδα μέσα από την τεχνολογία. Να αποφασίζουμε μόνο εμείς για την ζωή και το μέλλον της. Επί τέλους, θέλουμε τα δικά μας λάθη και όχι κάποιων άλλων που μας σβερκώθηκαν δια της εκλογικής απάτης και των προσωπικών εκβιασμών. Οι έλληνες αυτό κατάλαβαν, ότι μπορούν να κάνουν λάθος αυτοί οι ίδιοι και όχι κάποιος άλλος αντί γιαυτούς. Ό άρχοντας, ο βασιλιάς ή ο ολιγάρχης της εποχής. Και όταν αποφασίζει αβίαστα η εκκλησία του δήμου και οι πολίτες τα λάθη ελαχιστοποιούνται όταν δεν εκμηδενίζονται. Ενώ εμείς αυτό που ζούμε είναι μόνο στημένες καταστάσεις, κομπίνες, μπαγασιές και μεθοδεύσεις χωρίς την παραμικρή συμμετοχή μας. Όλο δόλοι που να φαίνονται σαν λάθη τάχα, είναι το πολιτικό σκηνικό μας. Αυτή είναι η φιλοσοφία της εκπροσώπησης.

*Επόμενη ανάρτηση 1η Απριλίου.