Γράμμα στους συμπολίτες μου.

 Νερό = δημοψήφισμα

Αλλά δεν τελειώσαμε με το νερό. Έχει ακόμη πολλά να μας πει. Ας το ακούσουμε λίγο εκεί που μας πονάει σήμερα. Να μας αποκαλύπτει τους θησαυρούς του και τα μυστικά που κρύβει. Γιατί καμιά απολύτως άλλη διεκδίκηση δεν έχει το ανάστημά του.

Γιατί μέχρι τώρα, ως ανέγγιχτο από το άρρωστο καπιταλιστικό κέρδος, ήταν αυτονόητο για μας, ως φτηνό, καθαρό και άφθονο. Είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο από την φονική βουλιμία του.            Η απειλή της στέρησής του σήμερα όμως, ξυπνάει την εγρήγορση μέσα μας. Μας καλεί στις επάλξεις της επιβίωσης και μας μαθαίνει με το καλλίτερο μάθημα που υπάρχει στη ζωή, τι ακριβώς είναι ο καπιταλισμός. Μας μαθαίνει, με τον μοναδικό δικό του τρόπο, πως ακριβώς αυτός πολεμιέται! Γιατί βάζει στη θέση τους όλους τους αρχιδικαστές, μαζί με τα σοφίσματά τους, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον νόμο του. Τους κάνει γελοίους με όποια απόφαση που νομιμοποιεί την παράδοσή του στην ιδιωτικοποίησή του. Και επειδή προφανώς δεν το καταλάβαμε ως εύκολο μέχρι εδώ, γελοιοποιεί και κάθε απόφασή τους, που απαγορεύει την ιδιωτικοποίησή του!!! Συνεννοούμαστε  κάπως; Ή όχι ακόμη. Ο όποιος δικαστής, ούτε μπορεί, ούτε έχει το δικαίωμα να δικάζει πράγματα πάνω από το μπόι του. Ούτε δίκαια, ούτε άδικα. Ούτε κανένα άλλο τέτοιο δικαστήριο παγκόσμιο ή συμπαντικό ακόμα να πω, για να το καταλάβουμε καλλίτερα.

Το νερό λοιπόν, μας μαθαίνει να διεκδικούμε όλοι μαζί, συλλογικά και όχι ατομικά και συντεχνιακά όπως αποκλειστικά γίνεται. Αλλιώς κάνουμε μια τρύπα στο νερό οι πολύξεροι. Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο για τα βάσανά μας.  Μας δείχνει τον δρόμο. Γιατί δεν το ξέραμε νομίζεις, σκέφτεστε ειρωνικά τώρα.  Έ, όχι βέβαια, αυτό έλλειπε να το γνωρίζατε. Αυτό είναι το καλλίτερο κοινωνικό καλαμπούρι που σκαρώσαμε ποτέ. Δεν θα ήμασταν τώρα σε αυτή την απόγνωση. Όπως  βολευτεί ο καθένας στην απομόνωσή του. Δηλαδή στη συντεχνία του ή στο αφεντικό του. Γιατί κρύβει όλη την αλήθεια αυτού του κόσμου μέσα του. Αυτό είναι το καινούργιο που δεν φαίνεται. Να ξεχάσουμε δηλαδή δια παντός τις άδικες προκλητικές συντεχνιακές διεκδικήσεις. Να καταλάβουμε δηλαδή ορθά κοφτά, ότι μέχρι τώρα διεκδικούσαμε λάθος!!  Αυτό μας λέει. Και το νερό είναι το μόνο που μας δίνει αυτή την ευκαιρία! Γιατί αλλιώς θα διψάσουμε. Γιατί αλλιώς θα το χάσουμε από τους άρρωστους μεγαλολεφτάδες. Γιατί η δύναμη που έχουν και όσο αυξάνει γίνεται σχιζοφρένεια. Ούτε κι αυτό το καταλάβαμε. Η όποια δύναμη, μόνο ως μοιρασμένη είναι θετική. Μόνο τότε βοηθάει και ισορροπεί τον κόσμο. Αλλιώς είναι πάντα συσσωρευμένη συμφορά.

Αυτό όμως λέει και κάτι ακόμα, που συγγνώμη, αλλά και  πάλι δεν ξέρουμε. Ακόμα πιο σπουδαίο. Μας λέει καθαρά και ξάστερα, ότι με την ανάθεση εσείς εξαφανίζεστε! Σαν μαγική εικόνα. Παύετε να είσαστε πολλοί και χιλιάδες αμέτρητες. Η ίδια η ανάθεση στην πιο βαθιά ουσία της, είναι ένας ταχυδακτυλουργός που εξαφανίζει τα πλήθη. Περίπτωση Τσίπρα για εμάς. Καλημέρα ζωή! Σε καλωσορίζουμε. Μόλις τώρα αρχίζουμε να μπαίνουμε στο νόημά σου.

Το νερό μας προσγειώνει και μας μαθαίνει καλλίτερα, από κάθε ιδεολογία και κάθε άλλο μεγαλοϊδεατισμό ή επίγειο παράδεισο. Μας μαθαίνει όμως ακόμα, και κυρίως-κυρίως, πώς να αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας, εμείς οι ίδιοι. Εδώ είναι που αρχίζει το πανηγύρι της σκέψης. Η καλλίτερη γιορτή του πνεύματός μας. Εδώ που ανθίζει η συνείδησή μας. Εδώ είναι που αρχίζει επί τέλους η ουσιαστική ιστορία του ανθρώπου. Η κατασυκοφαντημένη ελπίδα του. Της μεταμαρξιστικής και μεταλενινιστικής σκέψης, που αποκλείει την διαμεσολάβηση. Κι αυτό είναι τα δημοψηφίσματα! Και μόνο αυτά. Αυτό είναι το σπουδαίο. Το σπουδαιότερο! Χωρίς να αναθέτουμε σε κάποιους άλλους που δεν θα μας πουλήσουν, όπως σιγομουρμουρίζουμε και ευχολογούμε μέσα μας σαν ολοκληρωμένοι δούλοι. Πιο τίμιους από τους προηγούμενους, σε καλλίτερα κόμματα, πιο βράχους συντρόφους και συμπολίτες, αλλά όχι προς θεού σε εμάς τους ίδιους! Καλά είμαστε αραγμένοι στην ησυχία μας, ότι και να μας κάνουνε. Στο βασίλειο της εθελοντικής δουλοποίησής μας νικημένοι 100%. Η αφθονία βλέπεις, μας έφαγε τελείως τα σωθικά. Μας ρούφηξε το μυαλό. Γιατί η φτώχεια τουλάχιστον και προς τιμή της, η χειρότερη τότε φτώχεια, γέννησε την οκτωβριανή επανάσταση και άλλαξε έστω και κουτσά στραβά, την ανθρωπότητα και τα μυαλά της. Ενώ η αφθονία, παραδόθηκε αμαχητί και δεμένη από μόνη της χειροπόδαρα στον χυλό της ισοπέδωσης του ανθρώπου. Τους σημερινούς ατομοκεντρικούς λογάδες καταναλωτές. Στην αφθονία των σκουπιδιών και της αχριστίλας.

Γιατί όταν είμαστε χωρισμένοι σε ομάδες, φατρίες και δεν συμμαζεύεται το πράμα με τίποτα, τόσες διεκδικήσεις όσα ακριβώς και τα εργατικά σωματεία, άλλες τόσες διαφορετικές αμοιβές, επόμενο είναι να μαζευόμαστε αποκομμένοι από τους άλλους, σε παρέες των 150 και μέχρι 2000 ατόμων. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό το προφανές. Ποιοι μόνο κατεβαίνουν στους δρόμους; Εδώ είναι η πλάκα, αλλά και το δράμα μαζί. Αποκλειστικά όσοι κινδυνεύουν άμεσα να απολυθούν ή να μειωθεί ο μισθός τους ή το μεροκάματο. Τα λέω καλά συμπολίτη; Αδικώ κανένα;

Η σκέψη του Μαρξ, δεν ήταν παρά ο πρόλογος της σύγχρονης ιστορίας. Ο πρόλογος της βιομηχανικής επανάστασης τότε. Αυτήν αφορούσε μόνο. Στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο σήμερα, ξεκίνησε ήδη μια άλλη μέρα, μια νέα εποχή, που δεν είναι ούτε η αρχή της ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ούτε το τέλος της ιστορίας. Το προλεταριάτο μεταμορφώθηκε σε πολίτη πια μέσα από τους ταξικούς αγώνες του και την τρομακτική έκρηξη της κάθε είδους υπερτεχνολογίας και της ξέφρενης κβαντικής επανάστασης. Καθώς βόσκει τα πρόβατα συνομιλεί με τη μάνα του σε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αργά-αργά αλλά σταθερά συνειδητοποιεί ότι στο παιχνίδι μπαίνουν και νέα ταξικά μεγέθη, ανύπαρκτα τότε και καινούργια σήμερα, που υπερβαίνουν το μεροκάματό του, όταν του παίρνουν το νερό του και ταυτόχρονα του καταστρέφουν τον πλανήτη του. Αργά ή γρήγορα πια συνειδητοποιεί ότι βγαίνουν στην επιφάνεια άμεσοι κίνδυνοι και ανάγκες που δεν τις είχε υπολογίσει παλιά.

Αλλά εδώ ακριβώς, έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο για τα δημοψηφίσματα, αφού έχουν κατασυκοφαντηθεί και καταχωνιαστεί στα αζήτητα της κοινωνικής συνείδησης, με μια προπαγάνδα αφόρητη, καθημερινή και αδιάκοπη, να μην τολμήσουν να ξεμυτίσουν από τα έγκατα της φυλακής τους, διπλαμπαρωμένα καλά στα υπόγεια της απαγόρευσης, από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ως αδύνατα, ως ατελέσφορα τάχα οι μπαγαπόντες, και ως  αδιανόητα φυσικά για τα συμφέροντά τους, όπως μας διαλαλούν.

Που εν τούτοις, τόση είναι η αποδοχή και η δύναμή τους, που κάποτε-κάποτε αναγκάζονται να τα χρησιμοποιούν, σπρωγμένοι ανελέητα για λύση, από τις αναπόφευκτες κολοσσιαίες συγκρούσεις και αντιφάσεις μεταξύ τους, ακόμη και οι ίδιοι οι μεγαλοκαπιταλιστές, ως έσχατη λύση, προσδοκώντας φυσικά ότι το αποτέλεσμά τους, θα ευνοεί την πλευρά του καθενός μονομάχου εξ αυτών.

Είναι αυτά όμως και μόνο αυτά, που ταράζουν σήμερα ολόκληρη την ευρώπη και την ανθρωπότητα, που η αριστερά στο θλιβερό σύνολό της δεν τα βλέπει και λέει τις γνωστές σαχλαμάρες της κατηγορώντας πλέον ανοιχτά τους λαούς για ξενοφοβία, δείχνοντάς μας έναν άλλο δρόμο, αμέσως κιόλας μόλις δραπετεύσουν από τον εγκλεισμό τους στα τάρταρα της απόλυτης απαγόρευσή τους, της μεθοδευμένης απαξίωσής τους από θεούς και δαίμονες των πιο στυγνών συμφερόντων. Μα κυρίως, τα μόνα νομιμοποιημένα στη συνείδηση όλων των λαών, που από μόνα τους και χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο από το να δημοψηφίζουν  ειρηνικότατα και  ελεύθερα οι λαοί, αρπάζοντας αυτή την ειρηνική ευκαιρία αντί να τρέχουν στα βουνά, ταυτόχρονα δείχνουν και καταδικάζουν σιωπηλά, χωρίς να λένε κουβέντα, την έξαλλη τρομοκρατία που έκανε την πιο σκοταδιστική εμφάνισή της, ακόμα περισσότερο κι από τον ολέθριο ναζισμό του παρελθόντος. Την άλλη και ακριβώς αντίθετη καταστροφική επιλογή, της ηλίθιας και ατελέσφορης ατομικής πάλης. Αυτά  και μόνο αυτά, μας ξαναδείχνουν τον δρόμο της πιο ολοκληρωμένης δημοκρατίας. Της μόνης που χρειάζονται τελικά οι άνθρωποι. Κι αναρωτιέται κανείς εύλογα, καλά, αυτό δεν το βλέπει κανείς από τους χιλιάδες βάρδους των σοσιαλιστικών οραμάτων. Και το χειρότερο και εγκληματικότερο, τρέχουν να ερμηνεύσουν άλλα αντ άλλων τα γεγονότα, για να συσκοτίσουν τα φαινόμενα και να γλυτώσουν τις ιδεολογικές αυταπάτες τους.

Αλλά εγώ, που είδα και βίωσα στην εποχή μου έστω λίγο και λίγα ευρωπαϊκά δημοψηφίσματα, για πρώτη φορά, να αποτρέπουν κεκαλυμμένες μεταμοντέρνες επεμβάσεις ή καθαρές οικονομικές δικτατορίες, και ίσως πάλι στρατιωτικές δικτατορίες εκ νέου σε αυτή την ταραγμένη, την πλήρως απρόσμενη φουρτουνιασμένη εποχή της αναδιανομής του δικού μας πλούτου, που τον λένε δικό τους, όπως και άλλες οδυνηρές κοινωνικές συγκρούσεις, και διαφωνώντας χωρίς δεύτερη κουβέντα σε όλο αυτό, την απόλυτη δηλαδή βεβαιότητα του προσημειωμένου μέλλοντος, όπως νομίζουν οι μαρξιστές και οι ανθυπομαρξιστές, και προσβεβλημένος μάλιστα βαθιά σαν άνθρωπος για αυτό, και συγχωρείστε με που λέω εγώ και όχι εμείς, επίτηδες το βάζω αλλά είμαι μόνος μου δυστυχώς, μπας και διεμβολίσω την απόλυτη πολιτική νιρβάνα της αριστεράς, που παραδομένη κι εφησυχασμένη, μα κυρίως παγιδευμένη στην απόλυτη αλήθεια μιας υπόθεσης  μόνο, και τίποτα άλλο μέχρι στιγμής στην πράξη, περί ιστορικής νομοτέλειας της έλευσης του σοσιαλισμού και άλλες τέτοιες φιλολογίες, μη γνωρίζοντας ακόμα καλά-καλά παρά μόνο την εκφώνηση του ονόματός, του υποχρεωτικού υπερνόμου των αντιθέτων για όλους, σύμπαντος και έλλογων κοινωνιών, που απαγορεύουν την αταξικότητα, δεν πιστεύω καθόλου πλέον σε αυτές τις ιδεολογικοθρησκευτικές βεβαιότητες του Κάρολου Μαρξ, όπως και στον λενινιστικό ρόλο της εκπροσώπησης των εργατών μέσω του κόμματος, με τον λαό και τους πολίτες του διαρκώς στην πάντα και εκτός τελικών αποφάσεων. Που σημαίνει, θες δεν θες, θα αγωνίζεσαι σε όλη τη ζωή σου να διατηρήσεις τα κεκτημένα σου εσύ ο ίδιος με αγώνες χωρίς ποτέ να εφησυχάζεις. Η διαμεσολάβηση μου κάθεται στο στομάχι. Η πλήρως αποτυχημένη διαμεσολάβηση.

Προσωπικά λοιπόν, γιατί θα αναρωτηθείτε εύλογα, δεν θέλω και δεν μου αρέσουν ούτε οι τίμιοι!!! Σας ξάφνιασα; Το ίδιο και τον εαυτό μου όταν το κατάλαβα πια. Δηλαδή επάγγελμα τίμιος! Από επάγγελμα πολιτικός, που μας πρωτόλεγε ο Μαξ Βέμπερ 100 χρόνια πριν, προσαρμοστήκαμε και μεταμορφωθήκαμε σε επάγγελμα τίμιος σήμερα;  Όχι δεν μου αρκούν πλέον. Και εγώ είμαι τίμιος. Αλλά και τι με αυτό; Δεν μου φτάνει. Το κατάλαβα καλά. Τη  ζωή μας θέλουμε να αλλάξουμε και να την ζήσουμε. Όχι να διαγκωνιζόμαστε για την εξουσία και την αρχηγία της εκπροσώπησης.  Ήταν ίσως η μεγαλύτερη πνευματική κατάκτηση της ζωής μου. Άκου επάγγελμα τίμιος! Όχι δεν θέλουμε! Επειδή δηλαδή είναι τίμιος, επειδή δεν κλέβει και δεν διαπλέκεται, μπορεί να λέει ότι θέλει. Μπορεί να αποφασίζει για εμάς; Χωρίς ποτέ να μας ρωτάει, παρά τον μηχανισμό του μονάχα για στάχτη στα μάτια, για να μας φιμώσει και να μας εξαπατήσει κι αυτός τελικά.

Αναβαθμίστε την μαρξική σκέψη σας. Σπάστε κάθε ιδεολογικό φραγμό. Δεξιό ή αριστερό. Ειδικά μάλιστα, οι απόλυτα τίμιοι. Αυτό μας προσβάλλει σαν κοινωνικά και πνευματικά όντα. Σημειώστε το αυτό. Γιατί είναι η αργοπορημένη επανάσταση χιλιετιών καταπίεσης, που αποφασίζει και ξεπροβάλλει να βγει στο προσκήνιο του λόγου και της ανθρώπινης συνείδησης μόλις, γιατί μόλις τώρα μας το επέτρεψαν οι συνθήκες που αναδύθηκαν, τώρα που είδαμε και απόειδαμε από το τελματωμένο, αδιέξοδο και σισύφειο παρελθόν μας.

Γιατί αυτό είναι η ανάθεση.  Ή ως καπιταλιστική, ή ως αντικαπιταλιστική εξ ίσου! Πρέπει να τελειώνουμε με αυτή την ταχυδακτυλουργία τώρα αμέσως.  Η αντιπροσώπευση, είναι το κλειδί που συνδέει σφιχταγκαλιασμένους τον καπιταλισμό με τον σοσιαλισμό. Μόνο σε αυτό συμφωνούν. Μακριά από τα δημοψηφίσματα. Γιατί είναι ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει μητρικά στην ίδια λογική και φιλοσοφία. Θέλω, θέλουμε εμείς οι ίδιοι και μόνο εμείς, να οδηγούμε την ζωή μας, το τώρα και το μέλλον μας. Και όχι ο Μαρξ από τον τάφο του! Που τον έχουν κάνει ουσιαστικά θεό, και όχι μεγάλο κοινωνικό επαναστάτη που ήταν. Ο μαρξισμός και ο λενινισμός, αλλά όχι ο Μαρξ και ο Λένιν, βάζουν στο στόμα τους λόγια νεκρών εκ του ασφαλούς, δεν έχουν να πουν τίποτα στην παγκόσμια κοινωνία σήμερα, αφού τους μεταμφίεσαν παμπόνηρα σε έναν φορμαλισμό του λόγου, με τσιτάτα και αναμασήματα των μεγάλων. Γιατί διαφορετικά αυτό το τροπάρι, αυτή η κομπίνα της ανάθεσης, γεννάει Τσίπρες και Μπαρόζους ολούθε.

Οι τεχνολογικές δυνατότητες και συνθήκες σήμερα, είναι ήδη υπεραρκετές και υπερώριμες για κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να μου χαρίζουν το νερό μου, ούτε την ελευθερία μου, ούτε τίποτα άλλο, αν δεν περάσει πρώτα από την δική μας δημοψηφισματική απόφαση και μόνο από αυτήν. Μόνο αυτήν σέβομαι, ακόμα και διαφωνώντας με το αποτέλεσμα εκ των προτέρων και εκ των υστέρων. Λες και είναι δικά τους και μας κάνουν παραχώρηση. Να το περάσουν σαν ρουσφέτι δηλαδή, κανονικά. Σαν άθλος τίμιων πλέον, που μας εξαφανίζει κυριολεκτικά, όπως γινόταν τόσα αριστερά και δεξιά αμέτρητα χρόνια. Γιατί ανθρωπάκο μου οι εκπρόσωποι εξαγοράζονται όλοι! Και όχι μόνο οι δεξιοί. Για έναν μόνο λόγο, γιατί δεν μας ρωτάνε ποτέ όλους μαζί. Μας διαχωρίζουν πάντα. Αυτή είναι η εξαγορά. Αυτή είναι η τεχνική τους. Έτσι μας εξαφανίζουν. Αυτή  είναι η μέγιστη και χειρότερη εξαγορά. Παρά μόνο τα δικά τους ακροατήρια που τα διατηρούν ως κόρη οφθαλμού, αντιμαχόμενα και διαιρεμένα. Και να τους χειροκροτάμε κι από πάνω! Άγιοι, και όχι Τσιπραίοι κι αν είναι, δεν τους θέλω. Με υποτιμούν και με προσβάλουν θανάσιμα, ως έλλογο ον. Ως αυτό που πραγματικά είμαι, ως αυτό που πραγματικά είμαστε, πριν μας καταντήσουν δουλικά και χειροκροτητές τους.

Εδώ μάλιστα για όσους ασχολούνται και βαθαίνουν τα πράγματα, αποκαλύπτεται το μεγαλύτερο κόλπο της εκπροσώπησης της γαλλικής δημοκρατίας. Τους εξαγοράζουν όλους, αντί να τους έχουν στις φυλακές ηρωποιημένους και απάλευτους στο φαντασιακό των πολιτών. Τίμιους και άτιμους. Και βολευτήκαμε όλοι. Λαός στον καναπέ, καπιταλιστές να βυσσοδομούν πάνω μας, και αριστεροί να είναι τίμιοι, αλλά εκπρόσωποι, και εμείς φιμωμένοι. Αλλιώς τους αφαιρείται η εκπροσώπηση και οι πανάκριβες καρέκλες τους. Τόσο καθαρά όσο ποτέ άλλοτε. Που τα στρίμωξαν όλα ανεξαιρέτως τα υπάρχοντα αυτού του κόσμου, μέσα στην εκπροσωπιστική δημοκρατία των ασοκαπιταλιστών.

Ξέρω άριστα και από πρώτο χέρι την απίστευτη προπαγάνδα θεοποίησης του Τσίπρα στον Συριζα. Επρόκειτο για μια φρενίτιδα. Μαζική και έξαλλη. Ούτε τότε με τους Beatles. Από όλη την ηγεσία εκεί μέσα. Δεν τολμούσες να σηκώσεις το βλέφαρο καν. Τίποτα δεν αναγνωρίζω χωρίς δημοψήφισμα!!!!! Μα τίποτα! Το νερό δεν μπορεί να αφεθεί στην καλή θέληση των τιμίων αντιπροσώπων. Είναι δική μας και μόνο ευθύνη. Και όχι των εκπροσώπων μας. Τίποτα μην δέχεστε και μην σέβεστε αν δεν έχει δημοψηφισματική κάλυψη. Αν δεν έχει την ψήφο σας. Είναι απάτη! Γιατί ο εκπρόσωπος, είναι αυτός που μας ευνουχίζει και μας καθίζει στον καναπέ. Και εμείς τον βλέπουμε στις τηλεοράσεις και τον θαυμάζουμε ή τον βρίζουμε καθισμένοι πάντα αναπαυτικά. Όλες οι άλλες εκδοχές του αντίλογου εδώ, είναι ή αντιδημοκρατικές ή ελάχιστα δημοκρατικές, για να μην πω τίποτα πιο βαρύ.

Σε έναν κόσμο απίστευτης ταξικότητας, σε απίστευτα μεγέθη, που τρομάζουν ακόμα και οι αριθμοί όταν καταγράφουν αυτή την πραγματικότητα, όπου δεν έχουν τίποτα άλλο να ζητήσουν από εμάς πια, όπου τα αδιανόητα συμφέροντα σε ποσοστά κάθε χώρας, λυμαίνονται το 90% του γήινου πλούτου και μόχθου των ανθρώπων, που όμως δεν τους αρκεί, και απαιτούν το 95% και το 100%, σε μια παράκρουση αφροσύνης, τρόμου και απέραντης δουλοκτησίας επάνω στον πλανήτη μας. Βάζοντάς μας στην φάκα της σύγκρισης εμάς τους ανόητους, τους βλάκες να πω, να τους ψηφίζουμε και να τους νομιμοποιούμε για αυτό που κάνουν με την ψήφο μας.

Μέσα από το κόλπο της σύγκρισης, το λιγότερο κακό, όπως ψιθυρίζουν σατανικά και αδιάκοπα στο μυαλό μας οι δημοσιολόγοι τους. Να συζητάμε ανόητα και ηλίθια, για το ποιος είναι λιγότερο τέρας για τη ζωή μας. Να ξεφωνίζει ο μικρός νάνος, ότι είναι καλλίτερος από τον ψηλό νάνο.

Καταλαβαίνετε, πως κάτι τέτοιο, τόσο σοβαρό για την φυσική ύπαρξή μας όπως το νερό, δεν μπορεί  πλέον να ανατεθεί στη βουλή της κάθε χώρας. Να το αφήσουμε στην τύχη των συσχετισμών των ταξικών δυνάμεων, γιατί εκεί είναι ένα απλό παιχνίδι των αριθμών, μιας στημένης και εκβιασμένης πλειοψηφίας εξ αρχής, δηλαδή πλαστής αν και αντικειμενικής λογιστικά, αφού εμείς οι πολίτες δεν μετέχουμε ούτε κατά διάνοια και ούτε κατ΄ ελάχιστο σε αυτό, όπου μπορεί να μας το στερήσουν  ενάντια στη θέλησή μας, που εκχωρήσαμε ανοήτως στους αντιπροσώπους μας.

Με το κόλπο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, θα φτάσουμε να διψάμε σε πολύ λίγο. Εδώ φαίνεται το μεγαλύτερο κόλπο της εκπροσώπησης, το μεγαλύτερο κόλπο όλων των εποχών, μα όλων, το κόλπο της γαλλικής δημοκρατίας 216 χρόνια πριν, αλλά και στη συνέχεια του κομουνισμού 128 χρόνια μετά, που το υιοθέτησε πλήρως μέσω του κόμματος, που νοθεύει την θέληση και την αλήθεια των πολιτών. Φαίνεται τόσο καθαρά όσο ποτέ άλλοτε, τώρα που μας το έδειξε το νερό!

Γιατί δεν υπάρχει εδώ δίκαιο για το νερό. Δεν υπάρχει εδώ δημοκρατικά για το νερό. Δεν μπαίνει αυτό στους νόμους της κοινωνίας και της πιο δημοκρατικής, και της πλήρους άμεσης δημοκρατίας ακόμα. Αυτά είναι μόνο δικά μας κατασκευάσματα προκειμένου να μοιράσουμε αν τα καταφέρουμε δίκαια, που ποτέ ιστορικά δεν το καταφέραμε. Αυτά είναι πολιτικάντικα καλαμπούρια.

Το νερό δεν είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα. Είναι φυσικό μας δικαίωμα. Και το φυσικό δικαίωμα απέχει άπειρα από το κοινωνικό! Άκου δημοκρατικό μας δικαίωμα το νερό. Από πού κι ως που. Αυτό είναι πελώριο λάθος για όσους το αποκαλούν και το επιχειρηματολογούν έτσι ακόμη. Κάτω τα μολύβια και τα μικρόφωνα εδώ, αντιφωνείστε τους εσείς. Επειδή, ένα έστω σώμα κοινωνικό τρελάθηκε, κι αυτό με ένα μειοψηφικό ποσοστό του κόλπου του εκάστοτε εκλογικού νόμου, θα πίνουμε βρώμικο νερό και θα το πληρώνουμε χρυσάφι; Αυτό λέτε; Αυτό το διερώτημα πρέπει να βάλει  μέσα του και έξω του ο καθένας από εμάς.

Εδώ πρόκειται για νόμο της φύσης. Όπου η δημοκρατία ακόμη και η καλλίτερη πάει περίπατο. Δεν ισχύει εδώ κανένα δημοκρατικότατο αποτέλεσμα της κάλπης. Το καταλάβαμε; Το νερό, αυτό το υδρογόνο που καταλαμβάνει το 98% παρακαλώ του άπειρου σύμπαντος παρέα με το οξυγόνο του, δεν μπαίνει σε ψηφοφορίες και συσχετισμούς δυνάμεων. Όπως θέλουμε εμείς οι φωστήρες να το στριμώξουμε. Διεκδικείται με θάνατο. Χωρίς άλλη κουβέντα. Θέλουμε δεν θέλουμε, ως πολιτισμένοι και ειρηνικοί πολίτες, κάτι τέτοια σας μαθαίνουν να λέτε, ή αντίθετα ως πολύ-πολύ βάρβαροι. Δεν  έχει καμία σημασία και διαφορά όταν πρόκειται για το νερό. Νερό ακόμα και για τους εχθρούς μας γράφουμε στο FB.

Το κόλπο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν ισχύει εδώ. Δεν έχει καμιά πέραση. Αντιπροσωπευτική δημοκρατία μόνο στα υπόλοιπα όχι εδώ. Αλλιώς θα διψάμε σε λίγο, αφού ανακάλυψαν οι καπιταλιστές ότι είναι το καλλίτερο εμπόρευμα εξ όλων. Η πιο φτηνή και ανέξοδη κονόμα από όλες, τσάμπα! Το εργοστάσιο του σύμπαντος που βγάζει νερό! Αν δε, δεν αγωνιστούμε και υποχωρήσουμε και πάλι σε αυτό, και αφού δουν την ήττα μας, τότε θα πληρώνουμε και τις ανάσες μας που αναπνέουμε. Θα τις φορολογήσουν κι αυτές. Δεν θα σταματήσουν πουθενά. Σε τίποτα δεν υποχωρούν. Και δεν είναι υπερβολή ή σχήμα λόγου αυτό που γράφω  εδώ καθόλου, μα καθόλου, παρά η πραγματικότητα που επέρχεται απειλητική και μας προειδοποιεί και μας το φωνάζει με κάθε τρόπο που διαθέτει.

Να περιμένουμε να πιούμε νερό από την απόφαση του όποιου τοπικού ή παγκόσμιου κοινοβουλίου! Τι απατεωνιά! Τι θεομπαίχτες! Τι τρέλα, της καλλίτερης δυνατής δημοκρατίας που την ενέπλεξαν και την εξαπάτησαν, πως μπορεί να κάνει δίκαιο κουμάντο και να λύνει όλα τα προβλήματα που προκύπτουν οι εκπρόσωποι, όταν δεν είναι δημοψηφισματική και μόνο τέτοια.

Και σε αυτό ας μην πει κουβέντα κανείς δημόσια και εκτεθεί.  Ας τα συζητήσει κρυφά με τον εαυτό του, στα σκοτάδια του μυαλού του.

Γιατί το νερό, είναι η μεζούρα της ζωής μας. Και δεν το ξέραμε ούτε αυτό. Και να με συμπαθάτε για την όξυνση. Τα πράγματα είναι στο αμήν και σεις δεν γροικάτε. Είναι αυτό που μετράει τις αντιστάσεις μας στην στέρησή του. Μετράει αλάνθαστα τον όγκο και το βάθος της συνείδησής μας. Από πάνω μέχρι κάτω. Όλες τις διαστάσεις της. Πολύ καλύτερα από όποιον τομογράφο.

Λαός που δεν αντιστέκεται για το νερό του, έχει χάσει τον λόγο ύπαρξής του.

Το νερό κρύβει μια φιλοσοφία που ο ταξικός αγώνας δεν την βλέπει καν ως πρώτιστη, τυφλωμένος από την απέραντη αδικία επί των πάντων και τις ιδεολογίες που την πάτησαν.

Και πάντως, ένας λαός που δεν αντιστέκεται στο νερό δεν έχει καμιά δικαιολογία. Αλλά και καμιά ελπίδα.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας σήμερα είναι η ανάθεση!