Προσοχή! στις συμμαχίες!

Τα πράγματα τρέχουν με σπασμένα πολιτικά φρένα και κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει όσο κι αν θέλει η δεν θέλει.

Και το κυριότερο, δείχνουν προς τα πού θέλουν να πάνε ακριβώς.

Κατάλαβαν σε αυτόν τον Γολγοθά, ποιοι ήταν μαζί τους και ποιοι όχι. Κατάλαβαν  και το καταλαβαίνουν καθημερινά μπρος στις οθόνες πεινώντας.

Όποιος δε προσπαθήσει να τα ανακόψει για ανόητους συναισθηματικούς οικογενειακούς κομματικούς λόγους, θα τρέχει.

Αν λοιπόν επί τέλους, φτάσαμε στο σημείο εκείνο, όπου ο ελληνικός λαός παίρνοντας και δίνοντας τα μαθήματά του και τα παθήματά του, αποφάσισε να σταματήσει αυτόν τον ξέφρενο κατήφορο, τότε οδεύουμε σωστά.

Τότε είμαστε στο σημείο όπου τρέχει έχοντας υπερβεί την πολιτική του εκπροσώπηση, συνειδητοποιώντας ότι έχει μείνε πίσω, αλλού πιέζοντας και αλλού καλπάζοντας και υπερφαλαγγίζοντας όσους βλέπει να προσπαθούν να σταματήσουν τον χρόνο στις καρέκλες τους και μόνο.

Τότε βρισκόμαστε στην τελική ευθεία. Ο ελληνικός λαός, ή του κάνει ή δεν του κάνει ακριβώς, σπρωγμένος από την ζοφερή του πραγματικότητα, φαίνεται να καταλήγει αποφασιστικά στον Σύριζα για τον γλυτωμό του, με την αγωνιώδη ελπίδα να μην διαψευσθεί και πάλι.

Τα γεγονότα μιλάνε τη δικά τους γλώσσα. Είναι τόσο φορτισμένα και τόσο καθαρά, συσσώρευση μιας σαρανταετίας που κάνει τον απολογισμό της, που έτσι και παίξει κανείς με τις ασάφειες και τις μπλόφες, τις ευφράδειες και τις ρητορικές, όποιος προσπαθήσει με το μικρό ανεπαίσθητο ψεματάκι του, να τα χειραγωγήσει από τα αριστερά στο ελάχιστο, γιατί από τα δεξιά πλέον είναι αδύνατο, να προσέξει γιατί θα δει να πέφτουν κατακόρυφα τα ποσοστά του σε δυο μέρες και πολύ είναι. Θα αλλάξει μόνο του το τοπίο. Όχι άλλα ψέματα, όχι άλλα κόλπα λένε.

Το κείμενο που ακολουθεί αρχίζει από εδώ και κάτω στην ουσία του, επισημαίνοντας τους φόβους των ψηφοφόρων πολιτών, και τους κινδύνους που καιροφυλακτούν, και οι οποίοι δεν φτάνουν συνήθως ατόφιοι στις πραγματικές τους διαστάσεις στις ηγεσίες, αν και είναι πλειοψηφικοί.

Γιατί έχουν δει πολλά δυστυχώς τα μάτια τους, και συνεχίζουν να βλέπουν διαρκώς, χωρίς ανάσα και ανάπαυλα. Όλες δε, οι  ακραίες κοινωνικοπολιτικές στρεβλώσεις που βιώνουν, από τα ακροδεξιοναζιστικά ή άλλου είδους μορφώματα χυλούς και τέλματος, είναι το αποτέλεσμα της ασυνέπειας των προγραμμάτων και των υπαναχωρήσεων των πολιτικών κομμάτων.

Οι δημοσκοπήσεις λοιπόν, πειραγμένες ή απείραχτες, διαπιστώνουν υποχρεωμένες κι αυτές, κάτι πρωτοφανές για τα κοινωνικά ιστορικά δεδομένα. Ότι οι πολίτες αποφάσισαν να τιμωρήσουν την ΔΗΜΑΡ με πλήρη απαξία και οργή απέναντί της. Αυτό που φοβόταν η ίδια από τις εκλογές, όπου οι ψηφοφόροι  πραγματικά την περίμεναν στη γωνία. Σε σημείο που ζητάν πολεμικά να την διαλύσουν δια παντός, ως τέτοιο φαινόμενο, μόρφωμα διαχρονικής λαθροβιότητας αριστερής απάτης. Με μανία περισσότερη από ότι ενάντια στην ΝΔ και το Πασόκ.

Και αυτό λέει, πως δεν μπορεί κανείς στην Αριστερά να μας εμφανίζεται παντελώς άλλο από αυτό που είναι και να το κρύβει ως κόριν οφθαλμού. Γιατί δεν περίμεναν από ένα κομμάτι της Αριστεράς, να είναι εξ ίσου απατεωνίστικο με την κλασσική Δεξιά. Να μας μιλάει αντάμα με την συμμορία άρρωστων καταληψιών της πολιτικής εξουσίας, υπέρ της σωτηρία μας μέσω των μνημονίων. Αυτό δεν άντεξαν, αυτό δεν τους συγχωρούν και θέλουν να την διαλύσουν κυριολεκτικά. Και σε αυτή τη φάση κοντή μνήμη δεν υπάρχει για σωτηρία.

Όπως συνήθως ή καλλίτερα μόνιμα, κανείς δεν θέλει να πληρώσει.

Όλοι εκεί μέσα, εξ ίσου συνυπεύθυνοι, γιατί άλλωστε να το ζητάει ο κόσμος από νεοδημοκράτες και πασόκους και όχι από τους αθώους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, γιαυτό το μνημονιακό έγκλημα που ψήφιζαν ακατάπαυστα, τώρα προσπαθούν να κατακρεουργήσουν τον αρχηγό Φώτη μπας και γλυτώσουν το δικό τους τομάρι.

Ο οποίος τυφλωμένος από απίστευτη προεδρική πείνα, επιμένει ακόμη μη επικοινωνώντας καθόλου με το περιβάλλον και το τι λένε για αυτόν γύρω του αριστεροί κεντρώοι και δεξιοί πολίτες, σαν να βρίσκεται σε κανονική τραυματική αφασία, να επιμένει ακόμη με καταστροφικά για τον λαό ψέματα και να διεκδικεί τον θώκο. 

Θεωρούν δε οι πολίτες, και καταπλήσσει η ανέλπιστη καλοδεχούμενη ύστερη ευθυκρισία τους σε αυτό ειδικά το θέμα, πως το παραμύθι και η απάτη της ΔΗΜΑΡ, είναι μεγαλύτερη και πιο ασυγχώρητη εν σχέση με της Δεξιάς και του Πασόκ που ήταν αναμενόμενη, για τα δικά του καθείς μικροσυμφέροντα όσο τότε ήλπιζε ακόμη.

Τι είναι λοιπόν αυτό που συμβαίνει;

Τα κόμματα της αριστεράς πήραν σειρά ένα-ένα και σαπίζουν κι αυτά. Λυτρωτικά θάλεγα για το κοινό καλό και συμφέρον. Θα δούμε αν αντέξουν τα υπόλοιπα.

Οι καιροί είναι ισοπεδωτικοί πολιτικά, ακολουθώντας την οικονομική ισοπέδωση ως αντίποινα.

Όσο πιο δύσκολοι είναι, τόσο περισσότερη δημοκρατία χρειάζονται πάντα. Οριζόντια και μόνο οριζόντια. Γιατί μόνο αυτή ενώνει τους ανθρώπους από διακρίσεις, κάστες, οφίτσια, συμφέροντα και όλα τα λοιπά τέτοια. Ενώ αντίθετα, η κάθετη χωρίζει και μόνο αυτό. Όσο  πιο κάθετη τόσο πιο μακριά από την δημοκρατία. Όσο πιο διαμεσολαβημένη τόσο πιο ξένη και απόμακρη από τους ανθρώπους. Κι αυτό πιστεύω είναι το επόμενο βήμα αν κατορθώσει το πρώτο, η κοινωνική και πολιτική παίδευση, μέσω του Σύριζα που περιμένουμε.

Αλλά το κρίσιμο επείγον ερώτημα, το επιβεβλημένο δημοκρατικά ερώτημα που πρέπει να φτάσει κάτω στην κρίση σας, που χρειάζεται άλλου είδους προετοιμασία για να το δεις, που πρέπει να μας απασχολήσει βαθιά αγαπητοί συμπολίτες, και να απαλλάξει την ματιά μας από το γερά ακόμη κρατούν εμφιλιοπολεμικό κλίμα που δικαίως ανανεώθηκε, αλλιώς δεν φαίνεται, λέει :

Γιατί μια συμμαχία με την ΔΗΜΆΡ και όχι με τους ΑΝ.ΕΛ;

Τι αλήθεια διαφοροποιεί τους μεν από τους δε. Ποιος πιστεύει ότι η συγγενής αυτή αριστερά των προθύμων επαγγελματιών της πολιτικής, δεν θα κάνει τα ίδια και χειρότερα στην πρώτη ευκαιρία; Μόλις σιγουρευτεί στην βουλή και μας ξαναγράψει αμέσως; Κανείς δεν εγγυάται μια καταφατική απάντηση.

Μα κι αυτοί δεν είναι επαγγελματίες σαν τους άλλους; Θα μας σφύριζε ο δημαρίτης με τον δικό του δημοσιογράφο. Δεν έχει κι αυτός το ίδιο τέτοιο παρελθόν; Θα συμπλήρωνε.

Ναι, μόνο που αυτός δεν πονάει τόσο, ως αναμενόμενος. Γιατί τον έχεις απέναντι και τον προσέχεις διαρκώς. Τον ξέρεις από τα παλιά. Κι ούτε καμιά συνειδησιακή λαχτάρα δεν θα πάθαινες, να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου.

Ενώ ο άλλος; Ο άλλος σύντροφε; δε σε διαλύει; Ή τουλάχιστον για να τελειώσω με αυτό, δεν θα έπρεπε, να μην είχε προνομιακή ακόμα μεταχείριση η ΔΗΜΑΡ; Αυτό μόνο.

Αν τα κοινοβουλευτικά, τα συνταγματικά και τα εκλογικά δεδομένα δεν δώσουν μια αυτοδυναμία, δεν θα πρέπει να συνεργαστεί ο Συριζα υποχρεωτικά με κάποιον ή κάποιους;

Αυτό είναι που λέω και δεν αποκλείει κανείς αυτή την περίπτωση. Αλλά για όλους τους λόγους του κόσμου, αυτός δεν μπορεί να είναι πρώτη επιλογή η ΔΗΜΑΡ. Τίποτα περισσότερο.

Ερώτημα πιστεύω ιστορικό, που θα χαράξει θετικά ή αρνητικά την πολιτική φυσιογνωμία του Σύριζα και όλης της Αριστεράς για το μέλλον. Όχι ως αλλαγή πολιτικής πορείας ως πανάκεια, ως νέο δόγμα για όλο το άμεσο ή ανοιχτό μέλλον. Αλλά θα δείξει κάτι, ίσως περισσότερα υποσχόμενο.

Τι είναι τέλος πάντων αυτό που κάνει στα πολιτικά οικονομικά και κοινωνικά γεγονότα της πενταετίας που μας τάραξε όλους και ολικά, πιο αξιόπιστη την ΔΗΜΑΡ από τους ΑΝΕΛ. Έστω και στο τόσο, έστω και σε ένα μόνο σημείο να υπερέχει, να είναι καλλίτερη. Ατομικά ή συλλογικά; Έστω με έναν άνθρωπό της;

Φαρμακερό ερώτημα θα σκεφτούν κάποιοι, όμως η εμπειρία το έθεσε.

Οι πρώτοι, Μήδισαν αμέσως προς Σαμαρά-Βενιζέλο για τις θέσεις της κυβερνητικής εξουσίας που τους αναλογούσαν, χαρούμενοι και ανακουφισμένοι που βρήκαν ανέλπιστα χαραμάδα προς αυτήν, τι τύχη!

Οι δεύτεροι τουλάχιστον άντεξαν μακριά από την προδοτική τους μήτρα και τα μνημόνια.

Χωρίς να εννοώ ή να αγιοποιώ ότι οι δεξιοί ΑΝΕΛ, δεν είχαν στόχο τους κι αυτοί τις προσωπικές τους καρέκλες και τα βολέματα. Τουναντίον, καθείς μπορεί να πιστέψει αβίαστα ότι εκεί στόχευαν. Όμως άντεξαν. Παρά την εξοντωτική επίθεση του Σαμαρά να τους διαλύσει παντοιοτρόπως.

Αυτό είναι το κύριο που εμείς πρέπει να δούμε. Και αδιάφορο τι άγνωστο θα πράξουν στο άμεσο μέλλον κι αν αντέξουν να είναι συνεπείς. Θα κριθεί αμέσως κιόλας. Και αυτό εσείς πρέπει να το συνυπολογίσετε στην κρίση σας. Την πρωτοφανή στην ελληνική δεξιά, κίνηση της ΑΝΕΛ. Κίνηση ιστορικά καταγραμμένη αμετάκλητα υπέρ τους ή αρέσει στους αριστερούς ή όχι.

Η φημολογούμενη δε παντρειά του Σύριζα με την ΔΗΜΑΡ, όσοι μπορέσετε να την καταπιείτε, λέει: προτιμώ τους μηδίσαντες αν αναγκαστώ, που μας γονάτισαν με την συμπληρωματική τους συμμετοχή, ψηφίζοντας ανήκουστα αντικοινωνικά-αντιδημοκρατικά-αντεθνικά και αντιανθρώπινα νομοσχέδια δίπλα στο δίδυμο του θανάτου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Γιατί απλά γνωριζόμαστε από τα παλιά. Αυτό το πράμα λέει! Κανένας άλλος πολιτικός λόγος για την κοινωνία δεν υπάρχει.

Το εάν προέρχονται από μια δεξιά με κακό παρελθόν είναι υπέρ τους.

Το εάν οι Δημαρίτες προέρχονται από μια γενικότερη αριστερά με παρελθόν αντίστασης στα πολιτικά πράγματα υποτίθεται, είναι ακόμη περισσότερο κατά τους. Αυτό πρέπει νομίζω να δούμε καθαρά, γιατί αυτό συνέβη πεντακάθαρα στον τόπο μας. Όλα τα άλλα είναι τριτεύουσες δικαιολογίες και ψευτοεπιχειρήματα που ωχριούν μπροστά στα αμείλικτα πολιτικά και κοινωνικά ντοκουμέντα.

Γράφοντας δε αυτές τις γραμμές, γνωρίζω καλώς τις αντιδράσεις και την αγανάκτηση των μελών και ψηφοφόρων του Σύριζα και τον αναβρασμό που υπάρχει απέναντι στην ΔΗΜΑΡ και τους Δημαρίτες.

Τους οδηγούμε σε μια συμμαχία με το πιστόλι στη συνείδησή τους, μόνο που τώρα δεν κλαίνε που τους καλούμε να καταθέσουν τα όπλα, την πολύτιμη συνείδησή τους, αλλά οργίζονται νηφάλια γιατί έχουν πείρα. Τους καλούνε να κάνουν μια σύγχρονη των καιρών πελώρια κολοτούμπα, που οι παρελθούσες τρομάζουν μπροστά της. Η ΔΗΜΑΡ επανέλαβε τα ιουλιανά του΄65 ως νέος Μητσοτάκης.

Αυτά, γιατί η δημοκρατία τιμωρεί αλλιώς δεν είναι τέτοια. Δεν προστατεύει τον εαυτό της. Έχει εκπέσει από αυτό που είναι. Ανεκτικά αλλά τιμωρεί και μάλιστα ενδεικτικά και συμβολικά. Και κάποτε τιμωρεί αυστηρά πραξικοπηματίες φασίστες, και πολιτικά αποβράσματα.