Ο μοναδικός, ο εξαιρετικός, ο έκτακτος αυτός επισκέπτης της ζωής μας, που έρχεται και αλλάζει τα πάντα, η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας, η αναπάντεχη τύχη της, ο σπουδαίος αυτός εθνικός και ιστορικός λόγος, για τον οποίο μπορεί μια Αριστερά να συναινεί για να αλλάξει το εθνικό νόμισμα της χώρας της, δεν υπάρχει! Δεν βρίσκεται πουθενά! Μα πουθενά! Σε κανένα μήκος και πλάτος του πλανήτη! Σε κανένα χάρτη της εμπειρίας! Ξεχάστε το. Ήταν μια ακόμη καλοστημένη δημαγωγία που πέρασε, και τώρα ζούμε το τέρας της, τα εκτρώματά που αφειδώς γεννάει.
Αν δε, διαφορετικά συνέβησαν τα πράγματα στη χώρα, τότε αυτή η Αριστερά πρέπει να ψαχτεί. Να καταλάβει ποια είναι και που πάει. Να ξαναπερπατήσει από την αρχή στα αχνάρια της. Να βρει τα φάλτσα της και τις παραφωνίες της. Αλλιώς, όπως γίνεται πάντα στο τέλος, θα την προσγειώσει η οδυνηρή πραγματικότητα με τον απροσδόκητο δικό της τρόπο. Έξω από τους υπολογισμούς της και τις γραφές της και τσακίζοντας τις εμμονές της. Βλέπε τους Κουβέληδες πρόσφατα, που επέμεναν στην Ανδρεϊκή δημοκρατία.
Ακόμα δε, και στην κορυφαία πράξη της δημοκρατίας το δημοψήφισμα αν κατέφευγαν οι τότε πολιτικοί, κάτι που ποτέ δεν τόλμησαν όλοι αυτοί οι εντολοδόχοι των ξένων, που θα νομιμοποιούσε υποτίθεται μια τέτοια απόφαση για το ευρώ, πολύ απλά ο λαός θα έκανε ένα ακόμη λάθος. Θα γινόταν σύντομα δούλος όπως έγινε ή πιο δούλος αν είχε ξεκινήσει από παλιά τέτοιες συνήθειες. Τίποτα το καινούργιο και σοβαρό δεν θα συνέβαινε. Θα μας κατακεραύνωνε μόνο αγριεμένη η Ιστορία μετά από λίγο βλέποντας την κατάντια μας, η πολιτική μας συνείδησή δηλαδή, για ότι κάναμε.
Μα θα πουν: τόσες χώρες έκαναν το ίδιο, άλλαξαν το νόμισμά τους. Και τραβάνε τώρα τα μαλλιά τους απαντάει η πραγματικότητα. Τώρα που κατάλαβαν την απάτη. Ακριβώς σήμερα. Και ούτε είναι αυτό επιχείρημα για να μιλήσουμε σοβαρά δημόσια. Επειδή το κάναν οι άλλοι να το κάνουμε κι εμείς. Γιατί το ισχυρό ευρώ ήταν το τυρί μιας φάκας που μάζεψε όλους τους ευρωπαίους πολίτες μέσα, αφήνοντας τις αστικές τάξεις και τα κεφάλαια τους απ έξω, να εισπράττουν και να χαχανίζουν για το πάθημά μας και την καπατσοσύνη τους. Και ας μην σπαταλιόνται κάποιοι να κατασκευάζουν καταϊδρωμένοι επιχειρήματα υπέρ του ετεροκαθορισμένου δυνατού τάχα νομίσματος, γιατί εκθέτουν τον εγκέφαλό τους που υπερασπίζονται τέτοια κοντόθωρα μάλιστα αδιέξοδα. Γιατί όπου νάναι τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία, και μπορεί να βρεθούν οι μόνοι με το ευρώ, ενώ οι υπόλοιποι με τα εθνικά τους νομίσματα. Και τότε φανταστείτε το ιστορικό κάζο.
Ομιλώ πάντα για μια Αριστερά αγονάτιστη, και ούτε κατά διάνοια για μια σοσιαλδημοκρατία ή άλλου είδους έκπτωμα διαχείρισης των μνημονίων, διαχείρισης του καπιταλισμού. Αν είναι έτσι, καθόμασταν στα αυγά μας. Δεν μας έλειψαν δα τα πασόκ και οι αποχρώσεις τους. Παραμέναμε στη πολιτική μιζέρια μας από τώρα, χωρίς δικαιακά όνειρα και χωρίς κοινωνική ελπίδα καμιά. Και μη μιλάτε κάποιοι με ένα ανόητο πρωθύστερο ευχολόγιο, για μια πολιτική και κοινωνική ένωση της Ευρώπης από τώρα κιόλας, ενώ δεν άρχισε καν, αφού χρειάζεται πρώτα ένας παντοειδής εκδημοκρατισμός όλων των χωρών, βλέπε μισό με ένα αιώνα το λιγότερο. Ο καθένας με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγια, κύριοι ευρωλάγνοι και λοιποί αριστερίζοντες ξαφνικά καινοτόμοι του παμπάλαιου.
Πίσω από το νόμισμα κάθε χώρας κρύβεται η ταυτότητα της χώρας. Το άκουσμά του και μόνο δίνει ένα λεπτομερές διάγραμμά μας στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκηνή. Λέει στους άλλους ότι υπάρχουμε, ότι ανασαίνουμε υγιείς και χωρίς δεκανίκια. Είναι απίστευτο τι συσσωρεύει κάθε νόμισμα από μόνο του, και τι αλήθειες μας λέει που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Δεν υπάρχει χώρος για να γραφούν όλα εδώ. Πόσο το εκτιμάνε ή όχι οι άλλοι. Αν είναι πληθωρισμένο ή όχι και γιατί. Το πιο σύνηθες επιχείρημά τους για να φοβίζουν τον πληθυσμό. Αλλά και ποιοι το πληθωρίζουν τελικά και πως. Η παραγωγή της ολόκληρη. Αν παράγει ή δεν παράγει και γιατί. Ακόμα τι παράγει και γιατί. Όλες οι δυνατότητές της, οι λανθασμένες ή ορθές επιλογές της, οι δυνατότητες κυρίως του ίδιου του λαού. Αν πιστεύει στον εαυτό του ή όχι, αν τρέχει να προσκολληθεί σε άλλους ή όχι. Η αξιοσύνη, η παραγωγικότητα του, ο μόχθος και τα πιστεύω του. Το μικρό ή μεγάλο μέγεθος της δημοκρατίας του, η ακριβής κατάσταση του κοινοβουλίου του.
Φυσικά το νόμισμα δεν είναι ο μόνος λόγος που καθορίζει το πολύπλοκο οικονομικό σύστημα κάθε χώρας, όπως η απαιτούμενη τεχνολογία στην παραγωγή και ο πληθωρισμός. Γιατί μια πράγματι στιβαρή δημοκρατική χώρα, μπορεί να σταματήσει τον τυχόντα πληθωρισμό με έλεγχο των αυθαίρετων αυξήσεων και λύνει το πρόβλημα. Την διαμεσολάβηση των αεριτζήδων που διακινούν το τίποτα. Την νομισματοποιημένη μαγκιά των ελληνικών τζακιών πάνω στο νόμισμα που το τοκίζουν και το πληθωρίζουν πλουτίζοντας. Την ντόπια τοκογλυφία της αστικής τάξης. Και πάντως με όποια εξουσία των μέσων παραγωγής, το νόμισμα δεν μπορεί παρά να είναι εγχώριο, ευέλικτο και μέρος όχι μόνο και απλά της οικονομίας, αλλά της κουλτούρας, της ιστορίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς και συνέχειας της χώρας. Μέχρι εκεί φτάνει. Το ξένο νόμισμα είναι μόνο όταν δεν ελέγχεις τα βασικά μέσα παραγωγής σου και τα ελέγχουν οι τραπεζίτες και οι περίφημοι άφραγκοι επενδυτές. Έμμεσα ή άμεσα και κραυγαλέα όπως επιχειρείται σήμερα. Τότε που είσαι πια ήδη προτεκτοράτο και απλώς θέλεις να το διαχειριστείς εσύ ως Αριστερά. Σαχλαμάρες ακόμα και για δελτίο ειδήσεων.
Αυτός κατά την γνώμη μου είναι ο κανόνας συμπολίτες. Ο μπούσουλας με την βοήθεια του οποίου μπορούμε να έχουμε ένα κοινά αποδεκτό δρόμο στη σκέψη μας, ένα περίπου, μια άκρη νήματος στο δυσκολότατο αυτό οδοιπορικό του νομίσματος. Γιατί εθνικό νόμισμα σημαίνει εθνική ανεξαρτησία. Αυτό σημαίνει πάνω από όλα. Χωρίς αυτό εθνική ανεξαρτησία δεν υπάρχει ούτε σε ανέκδοτα. Πίστη και προσπάθεια τουλάχιστον γιαυτό, επίμονη και επίπονη. Στοιχειώδης προϋπόθεση για μια πολιτική οικονομία. Αδιάφορο αν στην χώρα της πατροπαράδοτης εξάρτησης, στην χώρα των διαχρονικά νενέκων, το πολιτικό συνεχές, το αδιάλειπτα σκυμμένο, είχε από πάντα την χώρα εξαρτημένη και με την δραχμή. Γινόντουσαν εκπρόσωποι για να διασφαλίσουν την καρέκλα τους μόνο, αδιαφορώντας για την χώρα τους και πουλώντας την με μανία και ευχαρίστηση κάθε τόσο, κλαίγοντας στις τηλεοράσεις για εξιλέωση, και στριγγλίζοντας επιδεικτικά με τους παπαγάλους τους πως δεν υπήρχε άλλη λύση.
Όλα αυτά είναι ΄΄εύκολο΄΄ να γίνουν όχι με κατάργηση του κοινοβουλευτισμού, όπως κάποιοι άλλοι πάλι από τα δεξιά συκοφαντούν επαγγελματικά και φοβίζουν τους πολίτες, επειδή τρέμουν την κατάργηση του πελατειακού συστήματος, αλλά με την ρηξικέλευθη αλλαγή της ισοβιότητας των πολιτικών κατά αρχήν που είναι το κλειδί ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Ολόκληρης της πολιτικής διαδρομής της χώρας από την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους. Μαζί με πέντε-έξι ακόμη σημαντικότατες κορυφαίες συνταγματικές δημοκρατικές αλλαγές, ώστε να επανέλθει η χώρα πλήρως στο χαμένο αυτονόητο της ζωής της.
Τέλος να προσθέσω κι αυτό, γιατί έχει μια συνδεδεμένη σημασία με το θέμα του νομίσματος που συζητάμε εδώ, μη εμφανή εύκολα και άμεσα. Καλή η ιδέα λοιπόν ενός ενωμένου ευρωπαϊκού Νότου που θα ξεκινήσει ένα οικονομικό και κοινωνικό και πολιτικό συνάμα εγχείρημα. Κι εμένα μου αρέσει. Μου θυμίζει μάλιστα την μεγάλη ιδέα του Ρήγα Φεραίου για την Βαλκανική ένωση. Αν όμως ο Νότος αγαπητοί δεν ακολουθήσει όπως δεν ακολούθησαν οι βαλκάνιοι, τότε θα πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, για να μην γίνεις γραφικός αναβάλλοντας την επανάσταση μέχρι να ετοιμαστούν και οι άλλοι!
Επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια μας μέσα στους αιώνες. Γιατί μέχρι τώρα δεν είδαμε καμιά σοβαρή ανταπόκριση εκ μέρους της πλειοψηφίας των μαζών, γιατί αυτές και οι ψήφοι τους θα αποπειραθούν το εγχείρημα. Δείχνουν πιο ανέτοιμες κι από μας. Μην ξεχνάτε ότι ψηφίζουν και εκεί φανατικά Σαμαρά και Παπανδρέου, σφιχταγκαλιασμένοι σε ένα χορό συνειδησιακού θανάτου μεταξύ ελαφράς δημοκρατίας και τραπεζικού φασισμού. Έχετε κι αυτή την εκδοχή υπό όψιν σας, όταν το επαναλαμβάνετε σαν πιθανότητα δημόσια στην τηλεόραση.
Γιατί κακά τα ψέματα, τα κεκτημένα αυτού του πολιτισμού, αυτής της επιστήμης και της τεχνολογίας της δηλαδή, όπως διαμορφώθηκαν παραδομένα εξ ολοκλήρου στον καπιταλισμό και τις συνήθειες μιας ελαφρότητας που επιβάλει, αντί να τον απελευθερώνουν τον σκλαβώνουν. Αποτελούν αντικίνητρο για αλλαγές ακόμα και ρουτίνας, όπως μιας απλής εκλογικής προσπάθειας που βλέπει έστω με το ένα ή το μισό μάτι φως στον άμεσο σοσιαλισμό των δημοψηφισμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου