Να τελειώσουμε με αυτή την Αριστερά!!

Αυτό που συμβαίνει ολοφάνερα εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια στον τόπο, είναι η κατάρρευση της Αριστεράς στο σύνολό της!!! Αυτό ακριβώς εξηγεί η ατέλειωτη βία στους δρόμους, χωρίς το παραμικρό ψήγμα αλλαγής στη ζωή ή την συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι παραμένουν αποστειρωμένα μακριά της. Όλα τα άλλα είναι παραμυθίες των αριστερών. Αλλιώς δεν μπορεί να γράψει κανείς κείμενο που να μην στρεβλώνει την αλήθεια. Ατέλειωτοι βία στους δρόμους χωρίς προορισμό, χωρίς να πιάνει τόπο.
•
Όταν μια χώρα σαπίζει παραδομένη στα αδιέξοδά της που δεν μπορεί να υπερβεί και βυθίζεται αδιάκοπα μέσα τους, αυτό σημαίνει ότι η αριστερά της έχει σαπίσει μαζί με αυτό που δεν μπόρεσε να ανατρέψει. Γιατί ότι δεν γίνεται στην ώρα του, σαπίζει από την αργοπορία και την αναμονή σαν τον καρπό των δένδρων. Αυτό μας μαθαίνει η φύση. Και δικαιολογίες εδώ δεν υπάρχουν.
•
Η υπάρχουσα Αριστερά τέλος. Θα την αλλάξουμε θέλει δεν θέλει. Κι αυτήν και τα γκρουπούσκουλά της. Γιατί κάθε Αριστερά είναι πάντα πιο κάτω από την πατρίδα της. Αυτός είναι ο αυτονόητος κανόνας. Και αυτή η πατρίδα διαλύθηκε και πουλιέται σήμερα στους μαυραγορίτες για ένα τενεκέ λάδι. Εμείς την θεωρούμε συνυπεύθυνη γιαυτό που γίνεται, όχι βέβαια γιατί συμμετείχε στις κλεψιές και τις ρεμούλες, αλλά γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να ενωθεί και να σηκώσει το ανάστημά της αποτελεσματικά και επί της ουσίας, στους ντόπιους και ξένους λωποδύτες. Αποδείχθηκε κατώτατη των περιστάσεων και των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Ένας πολιτικός νάνος, που διέλυσε ψυχικά και συναισθηματικά τους αριστερούς πολίτες και ψηφοφόρους απογοητεύοντάς τους πλήρως. Θα την κάνουμε ένα κακό όνειρο που πέρασε. Αυτό της αξίζει. Και ας το καταλάβουν όλες οι απόψεις και οι ομάδες της, αλλιώς θα διαλυθούν αναπάντεχα από την ζωή και τους πολίτες μέσα στην ευκαιρία της κρίσης, ως άχρηστες και αναποτελεσματικές, ως πλήρως ανάξιες να παρέμβουν ενωτικά και διεξοδικά στο μεγάλο φαγοπότι πασόκ, ΝΔ και ξένων αρπαχτικών. Αν χάσουμε τον τόπο μας, θα συντριβούν κυριολεκτικά. Θα γίνουν όλοι κακιά ανάμνηση της ιστορίας, που θα τους διαβάζουν με απαξία οι επόμενες γενιές αν δεν διαλυθούμε. Ένα αποτυχημένο ελληνικό αριστερό πείραμα που έκλεισε ελεεινά τον κύκλο του. Η κρίση που ξέσπασε δεν είναι μόνο για τους δύο μονομάχους όπως πιστεύεται, είναι και για την αριστερά και κυρίως για αυτήν, όσο δεν φαντάζεται. Παίζει όπως όλοι αυτές τις στιγμές το τελευταίο της χαρτί. Η υπομονή μας εξαντλήθηκε και καλώς, και την ανεχόμαστε μόνο και μόνο για την δικαιοσύνη, την ισότητα και την δημοκρατική της υπόσχεση που κουβαλάει στις ιδέες της. Έστω και θεωρητικά. Γιατί αλλιώς θα αποδεχτούμε ηττημένοι, την βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των τοκογλύφων του, το πούλημα των νησιών μας και της χώρας μας. Πάμε τώρα στην κριτική της.
•
Ένα πελώριο ερώτημα απλώνεται πάνω από την ελλάδα και βασανίζει επίμονα την σκέψη των πολιτών της. Ένα ώριμο ερώτημα που βρίσκεται διαρκώς στα χείλη της κοινωνίας τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον. Τόσο απαιτητικό και υπερώριμο μάλιστα είναι αυτό το ερώτημα, που το αντιλήφθηκαν από μόνοι τους και το θέτουν επανειλημμένα στους προβληματισμούς τους και τα δημόσια διεθνή κείμενά τους, οι ξένοι επιστήμονες και αναλυτές όλων των αποχρώσεων με απορία κι αυτοί. Τι γίνεται με την αριστερά στην Ελλάδα; Γιατί είναι τόσο αναποτελεσματική. Γιατί δεν την εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός.
•
Αλλά το ερώτημα δεν το παραλαμβάνουν έντρομοι οι παραλήπτες του, και κάνουν πως δεν το ακούν σαν αστοί πολιτικάντηδες, ενώ αυτό ηχεί εκκωφαντικά σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας και σπάει τα τύμπανα. Αυτή όμως η σιωπή είναι αποκαλυπτική, γιατί δηλώνει τις ενοχές και φανερώνει τον πανικό, επειδή ζυγώνει η ώρα της αλήθειας για όλους μας. Γιατί και μόνο που τέθηκε το ερώτημα, κάνει ολική κριτική χωρίς να ανοίξει άλλο το στόμα του. Μόνο με την διατύπωσή του.
•
Μεγαλύτερη ευκαιρία δεν έτυχε ποτέ σε άλλη χώρα για την αριστερά της. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.! Αυτό λένε όλοι μέσα κι έξω από την χώρα με ένα στόμα. Γιαυτό έχουν μείνει κατάπληκτοι και δεν μπορούν να καταλάβουν. Με τέτοιες συνθήκες, με τέτοια κατάντια της ΝΔ και του πασόκ, διερωτώνται όλοι πως και δεν της έδωσαν την πολιτική εξουσία οι ψηφοφόροι. Ή το λιγότερο να αυξήσει θεαματικά τα ποσοστά της σε πρώτο ή δεύτερο κόμμα. Αμ δε. Μια μονάδα πήρε όλη κι όλη από τους τρελαμένους έλληνες πολίτες και κινδυνεύει να την ξαναχάσει. Τέτοια ανικανότητα, τέτοια ανημποριά, τέτοια αποτυχία μόνο στα ανέκδοτα βρίσκεις.
•
Ας αρχίσουμε με το κκε. Γιατί δεν απαντάει λοιπόν το ερώτημα, τι είναι αυτό που κρύβει, τι δεν μας λέει δεκαετίες τώρα, τι δεν θέλει να μάθουμε. Τι έχει καταγράψει αμείλικτα ο χρόνος επάνω του και το αποσιωπά. Τι δεν περνάει από το μυαλό μας ως απίστευτο για το κκε; Μήπως έχουν συμβεί πράγματα φοβερά και τρομερά τόσα χρόνια μέσα στην ζεστασιά της μεταπολιτευτικής εξουσίας και εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι; Μπας και έχει επέλθει καμιά μετάλλαξη ή πολλές και έχουν αλλάξει το σκηνικό στην εκπροσώπηση των εργαζομένων εκεί μέσα στη βουλή; Στην καθημερινή μαλθακότητα της πολυτέλειάς και των προνομίων που οργιάζουν εκεί μέσα; Εμείς τι πρέπει να υποθέσουμε τίμια και δίκαια απέναντί τους, για να καταλάβουμε από πού πηγάζει αυτή η ακατανόητη ανημποριά. Τι ακριβώς συμβαίνει, τώρα που αρχίζουμε και ψυλλιαζόμαστε; Τι γίνεται στην ηγετική ομάδα του κκε;
•
Συνήθως λέει μονότονα ένα ψέμα, που το επαναλαμβάνει κάθε φορά ολόιδιο να ξεφύγει από την δύσκολη θέση, αλλά δεν πείθει. Αυτό το γνωστό, όταν το ρωτάνε γιατί δεν αυξάνουν τα ποσοστά του, όταν ΝΔ και πασόκ έχουν χάσει πάνω από 15 μονάδες το καθένα. Τι γίνεται; που τυραννιούνται αυτοί οι ψήφοι σύντροφοι; που βολοδέρνουν απελπισμένοι και άστεγοι τόσο καιρό; που περιπλανώνται ταλαιπωρημένοι και δεν πάνε στο κκε; Απαντάει λοιπόν δελφικά σαν Πυθία: Ο λαός αποφασίζει. Και μπορεί να εννοεί και φταίει, σαν χρησμός που είναι. Σώπα βρε τιμημένο κκε, αυτό το ξέρουμε. Γιατί αποφασίζει έτσι, ρωτάμε. Τι φοβάται, τι δεν εμπιστεύεται σε σας, είναι το ερώτημα. Τι έχει πιάσει τον ένστικτό του και λακάει από σας. Γιατί τον προγκάτε. Τι λένε οι νέοι πολίτες που δεν χάφτουν την παλιά προπαγάνδα της δεξιάς, αλλά δεν το πλησιάζουν. Τι διάολο συμβαίνει; φοβάστε μην γίνει τίποτα και σπάσει η ισορροπία, η ησυχία σας δηλαδή, και επανάσταση και βόλεμα; Και δεν ξεχνώ καθόλου την αλλοτρίωση του κόσμου όλο για αυτήν γράφω, αλλά ένα μικρό κομμάτι βρε αδερφέ από τους νέους ψηφοφόρους, δεν έπρεπε ναρθεί σε σας;
•
Το κκε δείχνει να μην θέλει την εξουσία!! Μόνο για αυτήν δε μιλάει ποτέ αν προσέξατε. Και μας είχε διαφύγει. Σε κάθε του βήμα αυτό μας παροτρύνει να καταλάβουμε. Στην πιθανότητα της εξουσίας το πιάνει τρόμος. Γιαυτό και εφευρίσκει διαρκώς περίτεχνους τρόπους, να σαμποτάρει τον εαυτό του!! Κάνει ότι μπορεί να απαξιώνεται στην συνείδηση του ελληνικού λαού ως κόμμα εξουσίας!! Κάνει ακατανόητες απεργίες εκ των προτέρων ατελέσφορες, αφού ξέρει ότι κάποιες από αυτές, είναι σύγκρουση με το μεγαλύτερο διεθνές κεφάλαιο, κουράζοντας απλώς τα συντεταγμένα μέλη του και αναγκάζοντας τους υπόλοιπους εργάτες να το σιχτιρίζουν. Συγκρούσεις που δεν πετυχαίνουν ποτέ με μικροσωματεία, αυτοί είναι κλασσικοί Μαρξικοί κανόνες, παρά μόνο με την κατάκτηση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και την διακυβέρνησής του από άλλες νέες πολιτικές.
•
Θυμηθείτε προχθές ακόμη, μεσούντος δηλαδή του πρώτου μνημονίου του 2010, όταν απαιτούσε από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μονιμοποιήσει όλους τους σταζιέρους, και να επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους. Αυτό υπογράφει αυτά που έλεγα πιο πάνω. Το βλέπαμε όλοι, απλά κάπως πρέπει να γίνει η αρχή. Να μπει στη διερεύνησή μας, στην υποψία μας, στο στόχαστρό μας. Κάνει διαρκώς αυτοκτονικές κινήσεις. Ακατανόητες. Όσο απαξιώνονται τα δυο μεγάλα κόμματα με τα εγκλήματά τους εις βάρος του ελληνικού λαού, τόσο κι αυτό σπεύδει να απαξιώσει τον εαυτό του, να προλάβει να αποφύγει μήπως το επιλέξουν σαν εναλλακτική λύση.
•
Έφερνε σε σύγκρουση δηλαδή, το δίκιο με το άδικο. Τους νόμους με την παράκαμψή τους. Δεν το έβλεπε; Τον μόχθο των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, με τους φεγγίτες και τις πελατειακές σχέσεις, με την λογική του κονέ, του ρουσφετιού και της λαμογιάς. Επίτηδες το έκανε; Κι ένας ηλίθιος θα καταλάβαινε ότι εδώ κάτι συμβαίνει, κάπου στοχεύει όλη αυτή η καραμπινάτη αδικία. Συγχρόνως μαζί με αυτά απαξίωσε και κατακουρέλιασε το περίφημο σύνθημά του, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, που τα τελευταία χρόνια είχε επιφέρει μια πλήρη σύγχυση στους εργαζόμενους, όταν δειλά δειλά άρχισαν να αναρωτιόνται μεταξύ τους για το δίκιο ποιού εργάτη επί τέλους μιλάνε, των τριών, των τεσσάρων των πέντε, των έξι χιλιάδων ευρώ το μήνα ή των 700, 1000 ή δυό χιλιάδων. Είχαν κατάμπερδευτεί. Των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στην ΕΡΤ, στη βουλή; Όλοι θέλαν πιο δίκιο για τον εαυτό τους και το κκε δεν χαλούσε χατίρια.
•
Έτσι με αυτή την λογική και τακτική, ναρκοθέτησε τον δρόμο του προς την εξουσία, απαξιώνοντας με κάθε τρόπο τον εαυτό του. Θα το παίζει εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση. Μόνιμα. Για πάντα. Αυτό τον ρόλο επέλεξε, τον πιο σίγουρο, τον πιο σταθερό. Βρέξει χιονίσει το μεροκάματο πέφτει. Όπως λέμε μόνιμος στο δημόσιο. Να μην σε κουνάει κανείς. Και φυσικά τρόμαζε τους πολίτες, όταν επίτηδες απαιτούσε νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και τους τρέλαινε. Πράσινη κάρτα σε όλους και πολιτικό άσυλο σε όσους το ζητούσαν. Άκουσον, άκουσον! Αυτά τα λένε μόνο όσοι δεν σκοπεύουν να ηγηθούν ενός λαού. Όσοι βολεύονται να παληκαρίζουν εκτός μάχης. Όταν ορδές και ανεξέλεγκτα πλήθη εισέβαλαν στην χώρα από παντού, φανερά πλέον και με το φως του ήλιου, με κυβερνήσεις ανδρεικέλων που δεν τόλμησαν ποτέ στην ύπαρξή τους να πουν ένα όχι στους ευρωπαίους και στο Δουβλίνο 2. Τι περίμεναν δηλαδή να τους χειροκροτήσουν οι πολίτες; ή να τους ψηφίσει ο Ελληνικός λαός; Και ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε την αποστροφή του κόσμου στα καμώματα τους.
•
Και μπορεί η εργατική τάξη να διαφθειρόταν με γοργούς ρυθμούς από το πασόκ όταν ανέλαβε την εξουσία, όμως το κκε με την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζητούσε, επιδείνωσε την κατάσταση, την απέλπισε στο έπακρο και την έσπρωξε χωρίς αντιστάσεις και αξίες πλέον προς την διαφθορά, χωρίς τις τελευταίες αναστολές, μη αφήνοντας καμιά ανάσα και καμιά ελπίδα στην εγχώρια εργατική τάξη. Όποιος φάει τον άλλο στις δουλειές και στην επιβίωση. Πλήρης απουσία ευθύνης, κόμμα διαμαρτυρίας και όχι εξουσίας.
•
Αντίθετα εξέθρεψαν και δημιούργησαν δυο κόμματα φασιστών που βρήκαν χαραμάδα και τρύπωσαν στη βουλή και στον δήμο της Αθήνας, με την ακραία στάση και της υπόλοιπης Αριστεράς σε αυτό το θέμα. Ακόμα και οι δικοί τους εργαζόμενοι και μέλη τους αντέδρασαν μπρος στα στίφη των φουκαράδων. Και αυτό δεν το λένε. Εξ άλλου το μόνο που ζήτησαν λίγες αριστερές φωνές που είχαν το κουράγια να μιλήσουν γιαυτό που μιλούσε όλος ο κόσμος, όπως του Λαφαζάνη, ήταν οι πάρα πολλοί, η μεγάλη ποσότητα και μόνο. Και δεν χρειαζόταν περισσότερο πιστεύω. Θα ήταν όμως ένα δυνατό σινιάλο τόσο στα αδερφά ή ομοειδή κόμματα, όσο και στις ηγεσίες των άλλων χωρών. Και αυτό νομίζω θα ήταν αρκετό, αν είχε γίνει επίσημα από τις ηγεσίες της Αριστεράς, να μετριάσει τα κύματα και την συχνότητά τους. Γιατί τέλος πάντων δεν μπορούσαμε βέβαια να πετάξουμε τους ανθρώπους στην θάλασσα.
•
Η εργατική τάξη, τρομάζει το κκε. Αλλά δεν φαίνεται. Δεν το λέει. Αντίθετα κάνει τον προστάτη της. Γιατί την γνωρίζει καλά. Γνωρίζει τι τερατώδεις νοοτροπίες έχει δημιουργήσει και πόσο την έχει κακομάθει χωρίς συλλογικούς κανόνες στις αυξήσεις. Να διεκδικεί με κάθε μέσον θεμιτό ή αθέμιτο, δίκιο ή άδικο όχι μόνο απέναντι ενός ξευτιλισμένου και πελατειακού κράτους, που μοίραζε προνόμια και προσλήψεις για να σπέρνει την διχόνοια, την αναξιοκρατία, για να κρατά διαιρεμένη και δεμένη την εργατική τάξη με τα μικροσυμφέροντα της κάθε ομαδούλας, αλλά εις βάρος του συνόλου των εργαζομένων πάντα, που πλήρωναν τα μπόνους και τα χρηματικά ρουσφέτια. Γιατί συντεχνία σημαίνει συμμορία. Σημαίνει αλητεία πραγματική. Όποιος δεν μπόρεσε να το καταλάβει αυτό, ας μην ασχολείται καθόλου με τα κοινά. Και όπου συντεχνία και εκβιασμός, η Αριστερά πρώτη. Από φίλος λοιπόν στην αντιπολίτευση, θα αναγκαστεί να γίνει εχθρός στην εξουσία. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του.
•
Γιαυτό διακινεί μια αδιαλλαξία που στοχεύει διπλά. Το ένα της πόδι απευθύνεται στον Σύριζα με σκοπό να μην επιτευχθεί η ενότητα της πολυδιασπασμένης Αριστεράς και βρεθούν ξαφνικά μαζί στην εξουσία, με επιχείρημα μοναδικό στο στόμα των μελών του στα κανάλια, το Μάστριχ και τη Λισαβόνα. Κρύβοντας φτηνιάρικα και ανεπίτρεπτα στα μέλη του, ότι οι περισσότερες συνιστώσες του Σύριζα συμφωνούν με το κκε και έχουν καταδικάσει κάθετα από χρόνια τις συνθήκες αυτές, και μόνο η ομάδα των εκσυγχρονιστών πιστεύει ακόμα σε αυτή την μετεμψύχωση της σωτηρίας, μέχρι να διαλυθεί από μόνη της η Ευρώπη, δηλαδή η ομάδα Παπαγιαννάκη-Κύρκου-Κουβέλη-Δαμανάκη-Μπίστηδων και λοιπόν προθύμων, που υποστηρίζει ακόμα αυτές τις δύο συνθήκες. Και κυρίως αποσιωπά στα μέλη της, ότι αυτό σταμάτησε όταν άλλαξε ο Κωνσταντόπουλος και ανέλαβε ο Αλαβάνος. Δηλαδή αυτή η δικαιολογία του κκε για την αντιθετική στάση του στην ενότητα, αφορά πλέον για πριν από έξι χρόνια μια μειοψηφία στον Συνασπισμό με λιγότερο από 10% που αποχώρησε μάλιστα υπό τον Κουβέλη πρόσφατα γιατί δεν τους σήκωνε το κλίμα εκεί μέσα.
•
Το άλλο πόδι της αδιαλλαξίας είναι η ακρότητα, που στρέφεται εναντίον του ίδιου του κκε για να απομακρύνει τον εαυτό του από την εξουσία της χώρας, οι καταδικασμένες εκ των προτέρων απεργίες που υποκινεί και διενεργεί, η χωρίς όρους και όρια υποστήριξη αμέτρητων συντεχνιών, που δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και δεν οδηγεί απολύτως πουθενά, παρά στο μόνιμο καθημερινό μπάχαλο της Αθήνας. Μια πρωτεύουσα εφιάλτης. Έχουμε τρελαθεί στις απεργίες. Χώρια οι γενικές. Δεν προλαβαίνουμε να τις μετράμε. Κανονικά σε όποια άλλη χώρα του πλανήτη συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να είχε αλλάξει συθέμελα το σύστημα. Ή τουλάχιστον να είχε αλλάξει το σύστημα του δικομματισμού. Αυτό μας παρατηρούν με απορία οι ξένοι. Εδώ τίποτα, άχρηστες πηγαίνουν όλες. Χρόνια αυτή η ατελέσφορη κατάσταση. Χαράμι πάνε. Όλο στους δρόμους είμαστε, αλλά πρόοδο δεν βλέπουμε καμιά. Πρέπει να τα εξηγήσετε όλα αυτά. Όχι στον κόσμο, αλλά στον εαυτό σας προηγουμένως. Που πάμε να αναρωτηθείτε. Που οδηγούμε αυτό το λαό. Στο καταφάγωμα του ενός του άλλου; Στην πλήρη αλητοποίησή του; Η αδιαλλαξία λοιπόν, κρύβει από πίσω την άρνησή του να αναλάβει την εξουσία. Κρύβει την άρνησή του να δεχθεί την ενότητα της Αριστεράς που οδηγεί στην πολιτική εξουσία.
•
Αλλά εδώ συγχρόνως με τα τραγικά, συμβαίνουν και ευτράπελα. Βάζει κανείς τα γέλια, μέσα στη μαυρίλα και τη καταχνιά του. Πρόκειται για το πιο ανήκουστο που ακούστηκε ποτέ. Ένα πολιτικό παράδοξο που δεν έχει απάντηση. Ένα ακατανόητο που αχρηστεύει τον ορθολογισμό του ανθρώπου. Υποστηρίζει όλες τις συντεχνίες με μανία και αυτές δεν το ψηφίζουν!! Ούτε σε ένα ελάχιστο ποσοστό των μελών του. Ούτε μια ελεημοσύνη, για το ευχαριστώ. Πως το εξηγείτε εσείς αυτό; Τι μυστήρια κρύβουν οι ταξικοί αγώνες στην ελλάδα; Άβυσσος η ψυχή των συντεχνιτών. Πιθανόν να ξέρουν ότι δεν αξίζουν την υποστήριξη και την συμπαράσταση σας. Γιατί αυτός που έχει άδικο το ξέρει καλά μέσα του και γιαυτό θεατρινίζει και φωνασκεί τη συμφορά του προς τα έξω. Γιαυτό και τραμπουκίζει σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί του. Θα περίμενε κανείς, με τα εκλογικά ειωθότα που επικρατούν, μια υποστήριξη από αυτούς που πούλησε την ψήφο του. Την ΝΔ και το πασόκ. Όχι όμως από το κκε και την Αριστερά. Αυτό φοβίζει τις συντεχνίες. Σκέφτονται ιστορίες συνωμοσίας. Αφού με υποστηρίζουν οι κομουνιστές και εγώ ξέρω τι έχω κάνει, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Έτσι σκέφτονται οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι φορτηγατζήδες και πάει ατέλειωτα λέγοντας. Γιαυτό δεν τους δίνουν ψήφο. Όλοι αυτοί που καταδυναστεύουν τη ζωή των ανθρώπων, που κατακλέβουν καθημερινά φανερά και ξεδιάντροπα τους συμπολίτες τους, που ξέρουμε όλοι ότι αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία και όχι την εξαίρεση των συμμοριών αυτών όπως ισχυρίζονται, που κατεβαίνουν στους δρόμους να τρομοκρατήσουν εμάς τους υπόλοιπους κυρίως και λιγότερο την κυβέρνηση, έχουν την συμπαράσταση του κκε και της Αριστεράς!! Εξηγείστε το και σε μας. Γιατί; Μας αδικούν κατάφωρα και μας κλέβουν καθημερινά το ίδιο ακριβώς και εξ ίσου με την κυβέρνηση και το κράτος. Ε, αυτή την Αριστερά του αδίκου δεν θέλω να την ξέρω. Ελάτε να φτιάξουμε μια άλλη Αριστερά που δεν θα καλοπιάνει τους κλέφτες και δεν θα την ψηφίζουν και από πάνω. Αυτή η Αριστερά τέλειωσε ήδη και δεν το ξέρετε.
•
Επί πλέον πίσω από την αδιαλλαξία του κρύβει και την ανικανότητά του. Έτσι γίνεται συνήθως και στην καθημερινή ζωή. Κάποιος φωνάζει γιατί δεν μπορεί να τα καταφέρει. Γιαυτό δεν συνεργάζεται, γιατί φοβάται μη φανεί η γύμνια του. Εκεί μέσα είναι μια δράκα ανικάνων που έχουν καταλάβει την εξουσία του κόμματος πραξικοπηματικά όπως συνήθως, με απόλυτα χειραγωγημένες δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες, αυτή είναι η ιστορία του κκε, και δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν. Έχουν καταστρέψει την μητρική τους γλώσσα. Τέσσερεις λέξεις χρησιμοποιούν όλες κι όλες. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο καπιταλισμός είναι σε κρίση, πλουτοκρατία, δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν έχει πλούτο η σκέψη τους. Μου το λένε με παράπονο δεκάδες εκατοντάδες άνθρωποι, αριστεροί και μη. Το θεωρούν κρίμα. Όλοι οι τετραπέρατοι και οι φωστήρες, εκεί έχουν μαζευτεί. Κρύβονται πίσω από μεγάλα λόγια, να κρατήσουν μακριά την ενότητα της Αριστεράς, για να νέμονται την ιστορία της και φυσικά την εξουσία και τα οφέλη αυτής. Πίσω από την μεγαλοστομία, πίσω από την αδιαλλαξία συνεργασίας, κρύβεται μια απλή ιστορία εξουσιομανίας και συμφερόντων και τίποτα άλλο. Ένα απλό σενάριο πολιτικής ταινίας στον κινηματογράφο. Όταν θα σκάσει κι αυτή η βόμβα θα το δούμε. Η ανεπάρκειά τους είναι εκκωφαντική, φαίνεται μακριά από το πέλαγος.
•
Τέλος διακατέχεται από μια υπεροψία απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά, αταίριαστη για κομουνιστικό κόμμα, και μια αλαζονεία ως η ηγέτιδα δύναμη σε αυτό τον πολιτικό χώρο, αλαζονεία που έφτασε σε σημεία παροξυσμού στην Πλατεία συντάγματος απέναντι στον εξεγερμένο λαό, για τον οποίο μιλούσε επανειλημμένα με καταφρόνια τουλάχιστον, να το πω ευγενικά, η Παπαρήγα, και εμφανώς τσαντισμένη, που οι αγανακτισμένοι δεν δέχτηκαν να τους καπελώσουν, όπως επεχείρησαν τις πρώτες μέρες και δεν τους επέτρεψαν να συμμετέχουν με τα πανό τους ως ΠΑΜΕ. Πιθανόν να φοβήθηκαν μη γίνει καμιά επανάσταση κι αλόμονό τους.
•
Και εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση για την πλατεία, σπουδαιότατη ωστόσο, περί δημοκρατισμού, που δεν κατάλαβαν ποτέ. Δημοκρατία σημαίνει πλειοψηφία και όχι δίκιο. Γιατί το δίκιο είναι δυσδιάκριτο όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές. Και τότε αρχίζουν τα παιχνίδια, οι ερμηνείες, τα επιχειρήματα, οι αγορεύσεις, οι σοφισμοί. Ενώ η πλειοψηφία έστω και με μια ψήφο είναι σαφής. Αυτό να το χωνέψουν και αυτοί και όλοι. Και εδώ και διεθνώς. Το δίκιο έρχεται από μόνο του όταν λειτουργεί η πλειοψηφία του λαού. Όταν δεν λειτουργεί δεν υπάρχει δίκιο. Απλούστατο. Είναι το φυσικό επακόλουθο της πλειοψηφίας. Όσοι πιστεύουν ότι δημοκρατία είναι το δίκιο αλλού ξημερώθηκαν. Σε αποτυχημένα και επικίνδυνα μοντέλα όπως ο καπιταλισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός με τις παραφυάδες τους. Γιαυτό οι κομουνιστές φοβούνται τα δημοψηφίσματα όπως ακριβώς τα τρέμουν οι καπιταλιστές σήμερα και από πάντα στο παρελθόν. Σας διέφυγε νομίζω. Όσοι είστε διαβαστεροί και μελετάτε τον κόσμο πάντως θα το γνωρίζετε. Γιατί το θέμα είναι ποιος άλλος θα το κρίνει το δίκαιο αν όχι η πλειοψηφία. Που θεωρούν ότι το δίκαιο είναι μια υπόθεση σοφών. Που θα το κρίνουν αυτοί με άλλα λόγια. Με δικούς τους φυτευτούς και πάλι ανθρώπους. Ειδικούς λέει, πανεπιστημιακούς, το συμβούλιο της επικρατείας. Κουραφέξαλα! Στημένα παιχνίδια. Όπως γίνεται καθημερινά και ασταμάτητα. Παγκόσμια αμφισβητούνται δημοκρατικές κυβερνήσεις πλειοψηφίας από τα οικονομικά συμφέροντα. Γιατί όταν δεν μας αρέσει ένα αποτέλεσμα, το συκοφαντούμε, λέμε ότι είναι άδικο. Έτσι γίνεται. Όταν είναι δίκαιο το αποτέλεσμα, δεν είναι αποτέλεσμα σίγουρης πλειοψηφίας, κοτσάρουμε. Από αυτή τη ζυγαριά δεν γλύτωσε κανείς διεθνώς. Γιατί η εξουσία είναι αχόρταγη και τα βάζει με το αποτέλεσμα όταν δεν της δίνουν το χρίσμα. Εμένα που γράφω, με έμαθε η δημοκρατία των Αθηναίων, να μην αναγνωρίζω κανένα δίκιο, παρά μόνο αυτό της πλειοψηφίας. Ακόμα κι αν κάποτε, πολύ πολύ σπάνια μέσα στις χιλιετίες, πέσει έξω και κάνει λάθος, αυτό είναι και πάλι το προτιμότερο από όλα. Γιατί οι άλλες εκδοχές, κάνουν μόνιμα και συστηματικά συνειδητά λάθη. Βλέπετε την πολιτική μας κατάντια. Στο φινάλε και ο λαός δικαιούται να κάνει λάθος, όπως εσείς κάνετε συστηματικά. Δείτε πίσω την ιστορία σας που τώρα τρέχετε εργολαβικά και καθυστερημένα 60 χρόνια μετά, να προλάβετε τις αποκαταστάσεις των αγωνιστών, να μπαλώσετε τα αμπάλωτα. Όπως κάνουν μόνιμα και σκόπιμα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που μας έφτασαν εδώ που αγκομαχάμε και βελάζουμε.
•
Λέτε δηλαδή ότι πρέπει να διαλυθεί το κκε; όχι, όχι δεν λέω αυτό, λέω κάτι πιο δύσκολο, πιο χειρότερο. Λέω ότι πρέπει να διατηρηθεί, αλλά η νεολαία του πρέπει να το σκάψει κυριολεκτικά, γιατί οι παλιοί δεν μπορούν, να το ξεθεμελιώσει και να το ξαναχτίσει με νέα λογική. Να έχει το αυτί της στο τι λέει και προτείνει ο λαός και οι πολίτες όλοι μάλιστα, όλων των απόψεων γιατί αλλιώς δεν μπορεί να είναι κόμμα εξουσίας. Και ακόμα να αποφασίζει μόνο με κάλπες τόσο εσωκομματικά όσο και εξωκομματικά, και να μην χειραγωγεί την θέληση των μελών του με πονηρές ανοιχτές τάχα διαδικασίες, όπου γνωρίζουν όλοι τι ψηφίζει ο δίπλα του. Να μην τολμάει να διαφωνήσει κανείς. Αλλά το θέμα είναι τεράστιο δεν μας φτάνουν οι σελίδες, εδώ έθεσα μόνο την ενότητα της Αριστεράς και την άρνηση του κκε για την συμμετοχή του στην πολιτική ηγεσία της χώρας.

Τέλος η συντρόφισσα Παπαρήγα είναι στην ηγεσία του κόμματος είκοσι χρόνια. Αυτό εσείς το λέτε κομουνισμό, δημοκρατία, σοσιαλισμό, πως διάολο το λέτε. Ισόβιοι ηγέτες πάλι; Με ισόβιους Μαήληδες και Γόντικες; Είσαστε καλά; Ζούμε σε άλλη εποχή. Δεν το καταλαβαίνετε; Τόσο πια αναντικατάστατη είναι η γραμματέας του κόμματος; Κανείς δεν το βλέπει αυτό μέσα και έξω από το κόμμα. Ούτε για αστείο. Δεν επικοινωνείτε καθόλου με τον κόσμο ή τον θεωρείται ηλίθιο. Μόνο δικτάτορες μένουν τόσα χρόνια. Ο Μπεν Άλι, ο Μουμπάρακ και οι λοιποί. Ήδη γίνεται μουλωχτή συζήτηση και στα μέλη σας ακόμα. Έχω δίκιο όταν λέω ότι συκοφαντείτε τον εαυτό σας. Ότι ναρκοθετείτε τον δρόμο σας προς την εξουσία.

Πάμε στο Συνασπισμό τώρα

Ο συνασπισμός είναι εκτροφείο καριεριστών. Ήταν από πάντα. Επίσης μεγάλη σχολή αποστασίας φημισμένη ευρωπαϊκά. Όλοι μιλούν για αυτήν στην Εσπερία. Πριν αιμοδοτηθεί και διευρυνθεί με τις δέκα συνιστώσες και γίνει Σύριζα, είχε προμηθεύσει το πασόκ με πλήθος στελέχη που έφευγαν το ένα μετά το άλλο με σειρά, για να αποφύγουν το φρακάρισμα στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη. Τέτοιος συνωστισμός. Τόσοι πολλοί ήταν. Και δεν κρατιόντουσαν με τίποτα οι άτιμοι. Απίστευτες εποχές, βοούσε ο τόπος. Ο κόσμος δεν το πίστευε, δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Είχε γυαλίσει το μάτι τους από την τις θέσεις που τους περίμεναν. Ευτυχώς που υπήρχε το αριστερό ρεύμα για παρηγοριά στους ψηφοφόρους του.
•
Ο συνασπισμός είχε από παλιά ένα μεγάλο πρόβλημα εσωτερικής δημοκρατίας, όσο κι αν έχετε ακούσει το αντίθετο από τους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ. Όταν ακούτε τέτοια εσείς μικρό καλάθι. Τον έκανε δε στοιχειωδώς αντιλειτουργικό αφού διοικούσε μια μειοψηφία που τον κρατούσε καθηλωμένο σε μια αδράνεια, σε μια εμφανή πολιτική αρρώστια, που τον διέλυε. Τα θυμάστε. Δεν μπορούσε να απογαλακτιστεί από ένα πολύ πολύ κακό παρελθόν. Να απογαλακτιστεί από την ανανεωτική αριστερά όπως αυτοονομαζόταν, ενώ ήταν και για την κουτσή Μαρία στην ελληνική κοινωνία μια καθαρή δεξιά διανοουμενιζόντων, άντε να τις προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό ανανεωτική δεξιά, για να μην πιαστούμε στα χέρια πάλι. Που κανείς δεν καταλάβαινε γιατί έκαναν τον αριστερό αυτοί οι άνθρωποι και τι δουλειά είχαν εκεί μέσα. Ποιος τους πίεσε. Αυτό πια ήταν ένα μυστήριο για όλη την ελληνική κοινωνία. Μήπως ήταν παιδιά Μπουραντάδων και νιώθαν ενοχές; Μήπως; Μήπως; Μήπως; Και τι δεν έβαζε ο νους μας. Φοβερή μόδα κι αυτή. Έτσι άρχισαν και νεοδημοκράτες να κάνουν τον αριστερό, η πεφωτισμένη δεξιά όσοι δεν ξεχνούν. Με αυτή τη δίψα για αριστεροσύνη στις μέρες μας πια, τώρα που μιλάμε, ο Γιώργος βγήκε ακόμα πιο προχωρημένος κι επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι είναι κυβέρνηση αντεξουσιαστών, με εαυτόν κάτι σαν τον Ντουρούτι και τον Ιωακείμ Χοάκιν. Τι τρέλα κι αυτή. Και αυτά όλα χωρίς την παραμικρή αμφιβολία πλέον από απόσταση χρόνου, όπου έφυγε και η τελευταία εναπομείνασα ομάδα υπό τον κύριο Φώτη Κουβέλη. Το τι κακό έκανε αυτή η κωμωδιαακή μειοψηφία εκεί μέσα δεν λέγεται. Τους διέλυσε κυριολεκτικά. Τους κατέστησε απολύτως μάλιστα αναξιόπιστους, ήταν τα καλαμπούρια και τα νούμερα της αριστεράς. Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες προσπάθειες και αρκετός χρόνος να απαλλαγούν από αυτή τη πολιτική συμφορά και να σταθούν στα πόδια τους. Και αυτό επετεύχθη χάριν των προσπαθειών του Αριστερού ρεύματος και την επίμονη πίεση του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, που ήλπιζε σε μια νέα αρχή από την πολιτική απομόνωσή του, μια επανασύνδεση με παλιούς συντρόφους. Το καταγράφω γιατί μπορώ με το λόγο του παρατηρητή που καιγόταν, ενώ αυτοί του αριστερού ρεύματος ακόμα δεν τα έχουν καταφέρει να μιλήσουν αυτοκριτικά για το παρελθόν τους δημόσια.
•
Αυτό έκανε ένα ανυπολόγιστο κακό στην ελληνική κοινωνία που έψαχνε ένα αποκούμπι, μια άλλη αρχή στην απελπισία πασόκ- ΝΔ, που την πήγε πολλά χρόνια πίσω χωρίς ελπίδα, αφού το κκε είχε στυλώσει τα πόδια σε μια συνεργασία μαζί του και δικαίως σε αυτό, με τέτοιες αντιδραστικές φυσιογνωμίες εκεί μέσα, χωρίς να συνυπολογίσουμε τα προηγούμενα χαμένα χρόνια με τον πασοκόπληκτο Κύρκο που κινούσε όλα αυτά τα νήματα από πίσω θεατά και αθέατα μαζί με τον μακαρίτη τον Παπαγιαννάκη. Διάλυση στην ρημαγμένη ελληνική κοινωνία και αριστερά. Αστείες καταστάσεις, χαμηλές και πάρα πολύ πίσω των απαιτήσεων της κοινωνίας, που τους έβλεπε ανήμπορη, χωρίς ένα φορέα έστω να ξεσπάσει. Να τρώγονται επί πολιτικής σκηνής σαν φιγούρες θεάτρου σκιών, ενώ με ανευθυνότητα να συντρώγουν στα ταβερνάκια σαν να μην έτρεχε τίποτα, αφού είχαν κάνει την πλάκα τους, τις πολιτικές κοντρίτσες τους και την επίδειξη δίκιου και καλλιτερότερου ομιληταρά στις γκομενίτσες τους. Μια ιστορία θλίψης, θλίψης, θλίψης, φρίκης, φρίκης, φρίκης, αγανάκτησης, αγανάκτησης, αγανάκτησης του έλληνα αριστερού πολίτη. Κακιά ανάμνηση και τίποτα άλλο δεν έμεινε. Λες και τους είχε βάλει κάποιος να κάνουν κακό εκεί μέσα. Τέτοια απίθανα σκεφτόμασταν καθώς παρακολουθούσαμε το δράμα στο παλκοσένικο της Αριστερής πολιτικής καθημερινότητας. Κατέστρεφε όλα τα επιχειρήματα και τα δίκια του κόσμου αυτή η πολιτική φάρα. Διέλυε κάθε ελπίδα στο άκουσμά της. Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των ανανεωτικών, δεν καταλάβαινες τι έλεγαν. Ρωτιόταν ο κόσμος μεταξύ του τι εννοούσε ο Κωνσταντόπουλος χθες, τι ήθελε να πει ο Κουβέλης ή η Μαρία παλιότερα. Γρίφος. Αλλά αυτό ήταν, δεν θέλαν να μιλήσουν καθαρά μπας και τους καταλάβει ο κόσμος. Κατάλαβε καθαρά ό λαός όταν άλλοι φύγαν και άλλοι ξεκουμπίστηκαν.
•
Ευτυχώς βρισκόμαστε μακριά πιστεύω από αυτόν τον μεταπολιτευτικό εφιάλτη της ανικανότητας της υπόλοιπης Αριστεράς. Και αυτό χάρη στους καριερίστες που έφυγαν μόνοι τους, αφού το αριστερό ρεύμα ήταν ανίκανο να κάνει την σύγκρουση. Είναι για γέλια πιο πολύ από ότι για κλάματα. Αναρωτιέστε μετά, γιατί με τριάντα χρόνια αποστήματα τύπου Συνασπισμού η ελληνική κοινωνία κατάντησε εκεί που κατάντησε; Μην.
•
Αλλά τα πράγματα ήταν σοβαρότερα στα παρασκήνια.
Η ανανεωτική πτέρυγα του συνασπισμού, είναι αυτή που για πάνω από είκοσι χρόνια, προσπάθησε να εξουδετερώσει την έννοια της προδοσίας, να την εξορίσει από την γλώσσα, κυριολεκτικά να ξεριζώσει τη λέξη από τα χιλιόχρονα σπλάχνα της, να στρεβλώσει και να παρανοήσει τις έννοιές της, και να την παρουσιάσει ακούστε! ως άλλη άποψη και μόνο, παίζοντας με τα νεύρα των πολιτών. Δεν υπάρχει προδοσία έλεγαν, παρά άλλη άποψη, μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήθελαν να μηδίσουν, να πάνε σε άλλα απέναντι στρατόπεδα και να μην τους λένε προδότες. Τι εφευρίσκει ο νους του χαλασμένου ανθρώπου, όταν θέλει να προδώσει τις ιδέες του και την ιστορία του! Όταν τους έχουν τάξει οι Πέρσες προνόμια στην αυλή τους.
•
Γιαυτούς η προδοσία ήταν ελευθερία! Έτσι την φαντάζονταν και την εννοούσαν. Φτυστό δηλαδή το πιο εγωιστικό μοντέλο, το πιο φιλοτομαριστικό στυλ του χειρότερου ιστορικά νεοφιλελευθερισμού που γνωρίσαμε. Είναι αυτή η προδοσία του ανθρώπου και της γης, που λέμε ελεύθερη αγορά, που προπαγάνδισε και πέτυχε εν πολλοίς ο μονεταρισμός. Μια ελευθερία ασυδοσίας πλήρους. Αυτή που ψήφιζε ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, χωρίς καν αυτή η αλητεία να κάνει εσωτερικό δημοψήφισμα, με μεθοδεύσεις που δεν ρωτήθηκαν οι αγωνιστές και τα μέλη, με επί κεφαλής τον Κωνσταντόπουλο του Παναθηναϊκού. Τόσο σοβαρά πρόσωπα.
•
Αυτές ήτα οι βαθύτερες απόψεις των συντρόφων σας φίλοι του συνασπισμού και τις ανεχθήκατε εγκληματικά μέχρι να φύγουν από μόνοι τους, άλλοι από φυσικό θάνατο και άλλοι με εθελοντική δική τους αποχώρηση, αντί να τους διώξετε εσείς από τους κόλπους σας, σαπίζοντας μαζί τους ανίκανοι να σηκώσετε ανάστημα πολιτικό και κοινωνικό, με τους πολίτες να σας απομονώνουν όλους μαζί με αυτούς δίπλα σας, και τιμωρώντας σας φανερά και ρητά οι ψηφοφόροι σας, στέλνοντάς σας έξω από την βουλή για μια τετραετία. Επειδή δεν είχατε το κουράγιο να του διώξετε με κανονικές δημοκρατικές διαδικασίες ψηφοφορίας. Βάλατε τις παρέες σας και τις γνωριμίες σας πάνω από τους πολίτες και τον αγώνα τους, ανάξιοι να κατανοήσετε τι είναι στοιχειωδώς η ηγεσία στην πολιτική. Τι είναι ευθύνη απέναντι στους συμπολίτες σας και στην ιστορία. Γιαυτό σαπίσατε εκεί μέσα. Ακριβώς γιαυτό. Πάλι καλά που έγινε η διεύρυνση με τις συνιστώσες που σας έσωσαν και σας έδωσαν μια ανάσα ζωής, πού κι αυτή δεν μπορείτε και δεν ξέρετε που να την οδηγήσετε.
•
Τους έφαγε η αναποφασιστικότητα. Αυτή είναι η λέξη ταυτότητα που τους χαρακτηρίζει πλήρως. Η αναβολή στο αύριο κι όλο σε αυτό. Το θέμα είναι να ακούτε τους πολίτες. Γιατί αυτό σας αναζωογονεί και σας ανανεώνει. Αυτή είναι η μόνη δημοκρατικότητα. Αλλιώς γίνεστε ένας νεκρός οργανισμός. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψετε ότι μπορείτε να γίνετε κόμμα εξουσίας. Μόνο έτσι ακούτε τους πολίτες και όχι τους ψηφοφόρους σας, δηλαδή κανέναν στο τέλος, όπως με το σχέδιο Ανάν. Την ίδια γιατρειά και φάρματα με το κκε χρειάζεστε, όχι να αποφασίζετε εσείς για τα εθνικά, τα οικονομικά, τα συνδικαλιστικά αλλά οι πολίτες. Ποιόν ρώτησε η αντιδημοκρατικότατη, η ψυχοπροβληματική ομάδα επαναστατικής παράκρουσης που έφερε τους 200 στη νομική. Και εδώ πραξικοπηματάκι σύντροφοι κανονικά όπως τα μεγάλα κόμματα, όπως οι ανανεωτικοί του Συνασπισμού.
•
Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι στόχος ζωής αλλά μέσον ζωής. Ένας μηχανισμός και μόνο, που σκοπό έχει να φέρει σε πέρας τον στόχο του. Και αυτό δεν γίνεται όταν δεν αλλάζουν, όταν δεν ανανεώνονται οι βουλευτές του κυρίως που είναι το δημόσιο πρόσωπο του κόμματος. Ξέρετε για ποιους μιλάω. Αυτούς που τόσο τα μέλη όσο και οι πολίτες, δεν εννοούν να τους βλέπουν για δεκαετίες στους ίδιους θώκους βουλευτές της Αριστεράς στη βουλή. Και αυτό στην Αριστερά είναι έξω από τις αρχές και τις διακηρύξεις της, είναι το λιγότερο ανεπίτρεπτο. Το ίδιο και στο κκε βέβαια. Ο μηχανισμός όταν δεν αλλάζει μεταμορφώνεται από μέσο σε στόχο. Και τότε όλα έχουν γίνει ένα μεγάλο πολιτικό ψέμα.
•
Οι επόμενοι μήνες είναι η τελευταία ευκαιρία για την Αριστερά να εμφανισθεί ενωμένη. Αλλιώς δεν έχουν ρόλο ύπαρξης. Κανένα. Τελεία και παύλα. Ούτε καν να το συζητάτε αυτό, αλλιώς τελειώσατε. Γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και είναι τρομακτικές και τρομοκρατικές για τον λαό μας. Κι αν δεν θέλει το κκε, θα συρθεί από τις ίδιες του τις δυνάμεις. Αν όχι, η αριστερά πρέπει να διαλυθεί ως άχρηστη. Ως αυτή που δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει τον ιστορικό της ρόλο ούτε κατά προσέγγιση και άρα δεν χρειάζεται καθόλου. Αντίθετα κάνει κακό μέγιστο η ύπαρξή της, αφού επιβιώνει ανεξήγητα, ιδιαίτερα περιέργως και ύποπτα, ένα παράδειγμα που αντί να ενθαρρύνει αποθαρρύνει με την ύπαρξή της την ανθρώπινη ψυχή.
Οι εργαζόμενοι ας επιλέξουν ή ας δημιουργήσουν άλλα κόμματα. Έχουν κι αυτοί την ευθύνη τους. Όχι όμως τα ήδη επαναληπτικά αποτυχημένα.



* επόμενη ανάρτηση, μετά τις εκλογές.