Αποχή. Η διαφορά μεταξύ Σωκράτειας και Επικούρειας φιλοσοφίας

Μια συνειδητή αποσιώπηση αποκρύβει για αιώνες και χιλιετίες με περισσή αγωνία και φόβο τους στοχασμούς ενός από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ανθρωπότητας για την δημοκρατία την πολιτική την κοινωνία και κυρίως το μέλλον της. Όποτε δε έσπαγαν τα φράγματα της σιωπής και έφταναν στον αναγνώστη αυτές οι απόψεις του, τότε αναλυτές και διανοούμενοι έτρεχαν πανικόβλητοι να διαστρέψουν τα λόγια του. Να εξηγήσουν στους αναγνώστες ότι δεν λέει αυτό που διαβάζουνε, αλλά εννοεί κάτι άλλο που δεν διαβάζουνε. Να καταστείλουν με όποιο αντίτιμο και θυσία αυτή την αλήθεια.
Η στρέβλωση μάλιστα ξεκινάει ήδη από την μετάφραση και συνεχίζει αμέσως στα σχόλια. Τόσο ταραχτική για την συνείδηση μας και την σκέψη μας ήταν και είναι ακόμη η άποψη του.
·
Πρόκειται για τον Επίκουρο και την θέση του ότι ένας σοφός άνθρωπος δεν συμμετέχει στα κοινά. Μια άποψη που κατ αρχήν ξαφνιάζει. Μία άποψη ακριβώς αντίθετη από του άλλου σημαντικού στοχαστή της ανθρωπότητας Σωκράτη και τόσων άλλων που πίστευαν ότι ο πολίτης πρέπει και υποχρεούται να συμμετέχει στα κοινά. Και φυσικά αυτό αφορά όλους τους γνωστούς φιλοσόφους της εποχής του τουλάχιστον και όχι μόνο. Γιγάντια δηλαδή πρόκληση! Ας καταλάβουμε τι τον οδήγησε να καταλήξει και να διατυπώσει αυτή την άποψη αυτός ο σοφός άνθρωπος.
·
Ο Σωκράτης αγωνίζεται να αποτρέψει με όλες του τις δυνάμεις μια αλλοίωση που βλέπει να επέρχεται, προσφέροντας χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή του για την διατήρηση της συλλογικής και ενωμένης κοινωνίας, δείχνοντας υπέρτατο σεβασμό και ευλάβεια στους νόμους της Αθήνας, μέσω της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά όπως πίστευε, για την αποτροπή αυτής της εξαθλίωσης της δημοκρατίας των σοφιστών που καλπάζει πλέον. Ο σοφισμός όχι μόνο σαν φιλοσοφικό και ιδίως πολιτικό ρεύμα, αλλά σαν πονηριά στην καθημερινή πρακτική και ζωή των πολιτών, που εγκαθιδρύεται σιγά-σιγά στην ανοχύρωτη αθηναϊκή κοινωνία. Για να το καταλάβει αυτό κανείς αμετάκλητα θα πρέπει να δει την ανάλογη εικόνα της σοσιαλδημοκρατίας σήμερα για να αντιληφθεί το κακό που μόλις άρχιζε τότε να γεννιέται. Δεν είχε καταλάβει ότι η αλλοτρίωση είναι κάτι άλλο πιο πολύπλοκο και πιο επικίνδυνο από ότι νόμιζε ή ότι τουλάχιστον τότε φαινόταν. Μπορεί να επέλθει και με την συμμετοχή και χωρίς αυτήν.
·
Αυτό το κατάλαβε ο Επίκουρος. Ζώντας το δράμα αυτής της ήττας του ανθρώπου έναν αιώνα περίπου μετά, βιώνει άγρια αυτό που φοβόταν ο Σωκράτης και συνειδητοποιεί ότι η συμμετοχή στα κοινά της εκπτωμένης πλέον δημοκρατίας, συντηρεί και τρανώνει ακόμη περισσότερο αυτό το νέο επερχόμενο κοινωνικό τέρας. Από τότε η δημοκρατία δεν θα ξαναυπάρξει στον πλανήτη αθώα.
·
Το πνεύμα του μοναδικό ίσως στην ιστορία της φιλοσοφική σκέψης, διέσχιζε με μια πραγματιστική ενόραση το μέλλον και το συναντούσε με μια ακρίβεια και μια λεπτομέρεια που σε κάνει να απορείς για την επαληθευσιμότητά του. Μιλάει για αυτά που φοβάται πως θα συμβούν στους Αθηναίους στο μέλλον, αν δε προσέξουν τώρα στο παρόν. Για τα επερχόμενα δεινά τους. Μιλάει για μας δηλαδή, για τους αιώνες μας
·
Αυτό που έχει συμβεί, είναι ότι αυτοί οι δυό φιλόσοφοι σημαίνουν δύο άλλες εποχές για την ανθρωπότητα. Δυο άλλους χρόνους. Δύο διαφορετικούς κοινωνικούς κόσμους. Έναν δημοκρατικό που πεθαίνει και έναν αυταρχικό που ξεπροβάλλει μουγκρίζοντας τον ερχομό του. Αυτό το συνταρακτικό είναι που συμβαίνει και κανείς δεν θέλει να το δει. Από την εποχή εκείνη αρχίζουν να αλλάζουν τα πάντα. Είναι ένας τραγικός σταθμός του ανθρώπου που φοβάται πολύ και ερμηνεύει με καθαρά ψυχολογικά κριτήρια και απόντα τον περίφημο ορθολογισμό εκείνης της εποχής. Ούτε το συλλογικό, ούτε το ατομικό πνεύμα δεν το αντιλαμβάνονται εκτός από τον Επίκουρο. Πίσω από την δόξα του αυτή, κρύβεται κατ ευθείαν η χαμένη αθωότητα του ανθρώπου μέσα από την κοινωνική διαπάλη. Αυτό ακριβώς σημαίνει ο Επίκουρος. Από εδώ και έπειτα ο δόλος αναλαμβάνει να ηγηθεί της ελλογικότητας του ανθρώπου.
·
Και είναι ευθύνη των κατοπινών φιλοσόφων και μελετητών του, που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και να καταλάβουν την ενοραματική σκέψη του, δέσμιοι οι ίδιοι σε μια φρούδα ελπίδα, την απαλλοτρίωση της αλλοτρίωσης του ανθρώπου, μέσα από την Σωκράτεια συμμετοχή στα κοινά. Τόσο επικίνδυνη κρίθηκε ότι είναι αυτή η θέση του. Από τον Μαρξ και τους μαρξιστές έως του πιο σημαντικούς διανοούμενους του εικοστού αιώνα και της εποχής μας. Οι οποίοι τον αποθέωναν μεν, δεν τον άκουγαν δε.
·
Βρισκόμαστε βέβαια στο τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας. Οι Μακεδόνες έχουν ήδη καταλύσει το αθηναϊκό κράτος και ετοιμάζονται να κατακτήσουν τον κόσμο με τον Αλέξανδρο. Το εάν θεωρήθηκε παγκοσμίως και διαχρονικά από όλους τους ξένους ιστορικούς ως ο κατ εξαίρεση εκπολιτιστικός ιμπεριαλισμός της ανθρωπότητας, αυτό το επιεικώς παράδοξο, με θετικά μάλλον αποτελέσματα για τους κατακτημένους λαούς και πολιτισμούς, αυτό δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ κανείς ότι το οφείλουν όλοι στην προγενέστερη αθηναϊκή δημοκρατία αποκλειστικά και μόνο, που συγκρατούσε τα πράγματα, όπως και αυτή με την σειρά της δεν πρέπει να ξεχνάει ότι το οφείλει αποκλειστικά στην ρωμαλέα στοχαστική σκέψη των ελλήνων φιλοσόφων κυρίως, αυτό το θαύμα θαυμάτων του ανθρώπου, που κατόρθωσαν και το διέχυσαν μέσα στην εκκλησία του δήμου για τέσσερεις αιώνες τουλάχιστον, κάνοντάς το κτήμα των Αθηναίων πολιτών, και έχοντας αμετάκλητα σφυρηλατήσει το πνεύμα και τη συνείδηση των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Η αίγλη και ο απόηχος της φιλοσοφικής σκέψης των ελλήνων και η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν εκείνα που μείωσαν και κράτησαν σε ανεκτά όρια για την εποχή την αλεξανδρινή επέλαση ή επέκταση αν προτιμάμε.
·
Μετά από αυτές τις μεγαλειώδεις ιστορικές στιγμές της ανθρωπότητας, την θέση της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας την καταλαμβάνουν οι θεοί, τα παιδιά τους, οι σαρκώσεις τους, οι προφήτες τους, οι εκπρόσωποί τους, οι φίλοι τους. Αρχίζουν τρελό χορό τα ποντίκια.
·
Όμως εδώ, χρειάζεται να ξεκαθαριστούν δυό πράγματα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε επαρκώς στη συνέχεια, γιατί αν μας ξεφύγει αυτό θα βρεθούμε σε μια σύγχυση την οποία διαβάζω καθημερινώς. Να διασαφηνίσουμε δηλαδή την κατάσταση της αθηναϊκής δημοκρατίας στην οποία κάνει κριτική ο Επίκουρος και τι εννοεί, για να μην μπερδευτούμε με την σημερινή δημοκρατία της αγυρτείας των αντιπροσώπων που ξεπροβάλλει πια όλο και πιο αδίσταχτη βουτηγμένη σε κάθε είδους έγκλημα κατά του ανθρώπου και της φύσης με την έσχατη ένταση. Διότι αυτές οι δύο εποχές συμπίπτουν μόνο στο όνομα και πουθενά αλλού, το οποίο είναι εντέχνως ένα γλωσσικό δάνειο των Γάλλων και του Διαφωτισμού από την Αθήνα για να το πω κομψά, αντί γλωσσοεννοιακός προσεταιρισμός εξαπάτησης όπως είναι. Δημοκρατία η μια, δημοκρατία και η άλλη, ε! συγγενείς είμαστε.
·
Όταν ο Επίκουρος αρνείται πλέον την συμμετοχή στα κοινά, κάτι έχει δει. Το κάνει ως προστασία της σκέψης και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου από ένα παιχνίδι που όλο και περισσότερο μαθαίνεται εξυπνοποιείται και προβάλλει αθέατα πίσω από την αμέριμνη συμμετοχή και την ανέμελη δημοκρατία, τα προσωπικά συμφέροντα και τις ανομολόγητες φιλοδοξίες των πολιτών και των συντεχνιών που εμφανίζονται.
·
Ομιλεί ακόμα και τότε για ένα υψηλότατο επίπεδο πολιτείας και πολιτών. Γιατί με τον καιρό το κάθε παιχνίδι μαθαίνεται, το παίζουν πλέον στα δάχτυλα και οι τελευταίοι κλητήρες που βλέπουν τις τρύπες και τα κενά στο σύστημα ως μικροευκαιρίες ατομικής αρπαχτής ή κανονικού πλουτισμού όταν γλυκαθούν αργότερα, που τους γαργαλάει τον κοιμισμένο τους δόλο. Αυτό που συμβαίνει σήμερα και έχει γίνει επιστήμη της χαραμάδας και του αφύλακτου, από αθώους εργάτες και αθώους συνδικαλιστές. Αυτά βλέπει.
·
Όμως η εκλογές είναι γνήσιες ακόμη, αναλογικές, αληθείς, συχνότατες και καθημερινές όταν χρειάζεται. Οι εκλεγόμενοι αλλάζουν με την παραμικρή αφορμή ή παρασπονδία απέναντι στον δήμο. Δεν συμβαίνουν τα πράγματα κάθε τέσσερα χρόνια, δηλαδή ποτέ κυριολεκτικά, όπως στο Γαλλικό μοντέλο. Απηχούν επακριβώς την θέληση και τις επιλογές των πολιτών αναλλοίωτες ως εντολή που πραγματώνεται στον άμεσο πάντα χρόνο. Αυτά μας λένε οι πηγές και τα κείμενα εκείνης της εποχής όπως και τα άμεσα μεταγενέστερα. Και τότε τι θέλει θα αναρωτηθεί ο καθείς.

·
Αυτό που διαπιστώνει ο Επίκουρος και καταγγέλλει προσπαθώντας να ειδοποιήσει το μέλλον, είναι να φωνάξει ότι σας πήραμε είδηση, ότι σας καταλάβαμε καλώς σαν κοινωνία πως χρησιμοποιείτε την δημοκρατία μας και την αλήθεια της για να κάνετε συμμαχίες και τακτικισμούς κάτω από το τραπέζι για τα προσωπικά σας συμφέροντα, αλλοιώνοντας έτσι από την πίσω πόρτα την ουσία που είναι η ανιδιοτέλεια απέναντι σε ένα σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που μόνοι μας και ελεύθερα σκεφτήκαμε, επιλέξαμε και θεσμίσαμε για την ζωή μας. Προειδοποιεί για αυτό που έρχεται. Εξ άλλου αγαπάει αυτή την πόλη και την δημοκρατία της και την έχει υπερασπισθεί με το σπαθί στο χέρι όπως μας λένε οι ιστορικοί της εποχής.
·
Μια ηθική τιμωρία είναι αυτή η καταπληκτική πρόταση του μεγάλου στοχαστή. Γιαυτό δύσκολα την καταλαβαίνουν ακόμα και οι φιλόσοφοι. Οι σημερινοί καθόλου. Μια έσχατη κριτική, μια απαξίωση σε αυτό που αρχίζει να γεννιέται. Γιατί μια κριτική και μια ηθική απαξίωση εκείνη την εποχή της ελληνικής αθωότητας του ανθρώπου, είναι χειρότερη από όποια φυλακή αγαπητέ για να καταλαβαίνουμε τον χρόνο και το πνεύμα εκείνης της εποχής, τις συνειδησιακές ευαισθησίες και το μυαλό εκείνων των ανθρώπων. Θυμηθείτε τον Όμηρο που ξεχάσαμε, και τότε θα τα βρείτε όλα αυτά εκεί μέσα. Έτσι ήταν οι χαρακτήρες τότε. Ο Επίκουρος είναι ένας ήρωας του Όμηρου που γεννήθηκε πολύ αργότερα και δεν τον συμπεριέβαλλε στα ποήματά του.
·
Αλλά η απαγόρευση μιάς αλήθειας, έρχεται κάποια στιγμή που τιμωρείται ως ύβρις από την πραγματικότητα όπου ανήκει. Γιατί ο Επίκουρος δεν έχει στο μυαλό του βέβαια και δεν φανταζόταν ότι είναι δυνατό η αποχή από υψηλότατο επίπεδο ευαισθησίας και επίπληξης, να έχει γίνει απεγνωσμένο πολιτικό εργαλείο των σημερινών ανθρώπων και ταυτόχρονα αδιαφορία, αφασία, παραίτηση πλήρης από την πολιτική ελπίδα.
·
Σήμερα η αποχή από τα κοινά, το λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο, επιστρέφει σαν πανδημία πολιτική στην ανθρωπότητα παίρνοντας την εκδίκησή της για αυτή την απαγόρευση της σκέψης του στοχαστή. Γιατί αυτή η αποχή από μόνη της, μετατρέπει αυτόματα την όποια δημοκρατία σε μια ολιγαρχία κάποιων. Ένας ολιγάρχης αποφασίζει για το 50 και 60% που δεν τον ψήφισε. Η νομιμότητα τρίζει κάτω από τα πόδια του ακατάπαυτα.
·
Αυτός είναι ο λόγος που σύσσωμος ο πολιτικός και διανοούμενος χώρος του κόσμου πολεμάει λυσσαλέα τον Επίκουρο. Είναι ο μόνος που τους αποκαλύπτει. Που προσβλέπει σε μια άλλη ανθρωπότητα χωρίς να είναι ουτοπιστής και λογάς. Αν πραγματικά κάποιος αντιλαμβάνεται βαθιά το πολιτικό παιχνίδι έτσι όπως διαχρονικά ξετυλίγεται όλο με καινούργια κόλπα και δικηγορικά εφευρήματα, θα καταλάβει αμέσως ότι ο Επίκουρος είναι ο μεγάλος εχθρός τους. Και αυτοί φυσικά το ξέρουν γιαυτό τον συκοφαντούν και λυσσομανάνε κραυγάζοντας για την συμμετοχή. Θέλουν κάποιοι να τους νομιμοποιούν. Να τηρούνται τα προσχήματα της αυθαιρεσίας της δημοκρατίας. Να λένε αυτοί μας ψήφισαν, αυτοί μας νομιμοποίησαν. Να λένε καταϊδρωμένοι από τον εφιάλτη της απαξίωσης, δεν είμαστε αυθαίρετοι, δεν είμαστε ολιγάρχες, δεν είμαστε όπως οι δικτάτορες.
·
Η αποχή είναι ο ασφαλής δείκτης η αμείλικτη απόδειξη της πολιτικής ή μη υγείας των εποχών και των χωρών. Όσο η αποχή θα αυξάνει ή ως συνείδηση και πολιτική τιμωρία των πολιτών ή ως αδιαφορία και πολιτική αποξένωση, θα σηματοδοτεί μια αχαλίνωτη πολιτική κατάρρευση, μια ασυγκράτητη αλλοτρίωση.
·
Κλείνοντας αυτό το διαδικτυακό κείμενο, θέλω με μια ακόμη προσπάθεια να σημειώσω για αυτούς που ξενυχτάνε και παιδεύονται μέσα στις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις, ότι αυτό για το οποίο συζητάμε διαρκώς, το παρελθόν που μας άφησε και το αφήσαμε αν και το σκεφτόμαστε με αγάπη και πίκρα, για τον καπιταλισμό είναι εφιάλτης και τρόμος. Γιαυτό συμφωνεί και αυτός και υποκρίνεται τον θαυμασμό του μαζί με μας γι αυτόν τον κόσμο, όμως δεν πιστεύει τίποτα από όλα αυτά πέρα από το παγκάρι του. Γιαυτό σκαρώνει φάρσες δημοκρατίας για να την συκοφαντήσει έτσι ως κάλπικη. Στήνει μιμήσεις του παρελθόντος για να μας εξαπατήσει για τις προθέσεις του. Οργανώνει καρναβάλια και θεάματα της ισοπολιτείας, την ισονομίας και της ισηγορίας σε πλατείες, σε πανεπιστήμια, σε συνέδρια, σε κοινοβούλια, σε θέατρα και γιορτές. Ας προσέχουμε πολύ.

Για την Σέχτα

Λέγαν κι αυτοί οι δύστυχοι, οι κατατρεγμένοι και καταφρονεμένοι, ότι θα χτυπούσατε τον Μάλλιο ή τον Μπάμπαλη, ή κάποιον τέλος πάντων γνωστό για τις θηριωδίες του και τις φάλαγγες που κάνει στους σημερινούς κρατούμενους. Ότι θα αναβιώνατε παλιές δόξες.
Κάπως έτσι θα έγραφε κάποιος την ιστορία σας. Αλλά τους απογοητεύσατε. Στήσατε την μίμηση του παρελθόντος. Και η ιστορία τιμωρεί όταν την επαναλαμβάνεις, σε κάνει καρικατούρα και σε γελοιοποιεί.

Νόμιζαν δηλαδή το έργο θα ήταν σύγχρονο, θα έλεγε όχι για τα παλιά αλλά για τα σημερινά βάσανα, ότι θα τρώγατε κανένα μεγαλολαμόγιο, κανένα καταχραστή, κανένα χρηματιστηριακό απατεώνα, κανένα δουλέμπορο ή ναρκέμπορο, κανένα φακελάκια παντός είδους, σαν ελάχιστο ανάχωμα στην κατρακύλα και στοιχειώδη νέμεση στην ατιμωρησία. Τέτοια ακούει κανείς καθημερινά στις συζητήσεις των πολιτών με άκρατη αγανάκτηση.
·
Αντίθετα όμως, έψαχναν όλοι στα λεξικά να βρουν κάποιον Νεκτάριο Σάββα λέει. Αλλά δεν βρήκαν τίποτα ενδιαφέρον ή τρομερό για αυτόν. Αργότερα έμαθαν ότι μάλλον πρέπει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Διάβασαν και το ευαγγέλιό σας στις εφημερίδες, και τότε άρχισαν να σκέφτονται άσχημα για σας. Γιατί δεν έβγαινε νόημα. Το ξέρατε και προσπαθήσατε να φτιάξετε νόημα στην προκήρηξή σας.
Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν, αν είναι να χτυπάς την αθερίνα και την μαρίδα, μην το κάνεις καθόλου, ξέχασέ το. Αν πιστολίζεις πιτσιρικάδες μπάτσους ή ψιλικατζήδες χαφιέδες της γειτονιάς, χέστα. Αν εκτελείς
Νεκτάριους τράβα σπίτι σου. Αυτά τα κάνουν μόνο οι τελείως βλάκες και οι μυστικές υπηρεσίες. Τι συμβαίνει λοιπόν;
·
Κι ύστερα βάλατε κι αυτή την ανακοίνωση που έλεγε για την πρώην γυναίκα του Κανά την Κυριακίδου, κι ο κόσμος μπερδεύτηκε. Τον ζώσαν τα φίδια κι έλεγε, τι υποκοσμικό συνάφι θυμίζετε που απειλείτε να καθαρίσετε την μαρτύρα ή ψευδομάρτυρα για να μην καταθέσει. Λες και βλέπαμε Σκορτσέζε και μαφιόζικες ιστορίες στον κινηματογράφο.
Για το καλό του βέβαια το κάνατε, και αυτός ο αγνώμων δεν το κατάλαβε κι έτρεξε την επόμενη μέρα στις εφημερίδες να σας πει προβοκάτορες και όργανα της αστυνομίας. Που να καταλάβει ο αφελής ότι είσαστε επαναστάτες παρεξηγημένοι. Πως θέλατε να τον βοηθήσετε καίγοντάς τον. Φέρατε έναν άνθρωπο υπόδικο σε τραγικά δύσκολη θέση.
Δεν καταλάβατε δηλαδή εδώ ότι δεν μπορείτε να κάνετε ξεκίνημα με λεκέδες στην επαναστατική σας συνείδηση, όπως ο κάθε μπαγάσας τακτικιστάκιας. Να έχει μουντζούρες η σκέψη σας σε τόσο σοβαρά θέματα.
·
Γιαυτό να μην διαμαρτύρεστε και να μην αγανακτείτε όταν ο κόσμος σκέφτεται και υποψιάζεται οτιδήποτε για σας. Έχει κάθε δίκιο και δικαίωμα. Γιατί όποιος παίζει τέτοια αμφιλεγόμενα, δυσδιάκριτα και ιδιαίτερα επικίνδυνα παιχνίδια, γράφοντας κατεβατά μη εξηγήσιμα και αναντίστοιχα των πράξεών του, θα εισπράττει τις συνέπειες. Αυτό το κακό έχει αυτό το γήπεδο της ανωνυμίας. Ενώ για την πρώτη 17Ν μετά την χούντα αν έχετε μάθει, ο κόσμος δεν είχε καμία αμφιβολία για αυτήν και την γνησιότητά της, γιατί επικροτούσε τις πράξεις της.

·
Αλλά το ερώτημα που δεν τολμήσατε να θέσετε στον εαυτό σας ή ως προβοκάτορες ή ως επαναστάτες, αφού αυτό μόνο βοηθάει και διαυγάζει την πραγματικότητα και την σκέψη, είναι τι θα κάνουμε λοιπόν; θα σκοτώσουμε όλο τον κόσμο επειδή αλλοτριώθηκε πιο πολύ και από τα αφεντικά του; τότε θα πρέπει να εκτελείτε μαζικά αυτόν τον κοπρολαό, και πάλι να μην προλαβαίνετε.
Βλέπετε σε τι αδιέξοδο και τι παραλογισμό οδηγήστε.

Έρχεστε καταϊδρωμένοι να διαπιστώσετε την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης και να βάλετε μια τάξη σε αυτήν. Όμως είναι αργά, και αυτό σας διέφυγε. Το κακό έχει γίνει προ πολλού μάλιστα. Αυτά θέλουν πολύ γερούς θεωρητικούς και δεν βρίσκεις ούτε παγκόσμια εύκολα. Εσείς νομίσατε ότι με το πιστόλι θα λύσετε το πρόβλημα.
Γιατί ή θα πεθάνουμε όλοι μαζί σαν λαός ή θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί. Και ενδιάμεσες λύσεις παλικαριών δεν υπάρχουν. Αυτό να καταλάβετε. Αν οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας ψηφίζουν ΝΔ και Πασόκ δεν υπάρχει σωτηρία καμιά, εκτός αν τους εκτελέσετε και αυτούς.

·
Και σε ότι με αφορά, δεν είμαι κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Αλίμονο! Δεν μπορώ να καταργήσω εγώ και καθένας μας τη ζωή. Αυτά είναι ανεγκεφαλισμοί και υποκρισίες.
Είμαι κατά της βίας όταν δεν έχει νόημα. Αυτά τα λένε μόνο οι πραγματικοί, οι επαγγελματίες φονιάδες και κρυφογελάνε μέσα τους. Τα υποκρίνονται βέβαια και οι πολιτικοί κάθε τόσο στις δηλώσεις τους. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που έχουμε συζητήσει ήδη όλοι πολύ. Και πιστεύω, πως κάθε στοιχειωδώς φυσιολογικός και νουνεχής άνθρωπος, δεν μπορεί να αποποιηθεί την βία. Αυτός είναι μόνο ο ευνουχισμένος άνθρωπος. Ο κατασκευασμένος στο νευρολογικό εργαστήριο. Να την αποφύγει, να την μετριάσει, να την σμικρύνει θεαματικά ναι. Αλλά όχι σε αυτόν τον κόσμο του αποκλειστικού κέρδους που κατασπαράσει και λούζει στην βία τον άνθρωπο.

·
Λέτε κάπου:

Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα.

Αυτό ειδικά που γράφετε είναι η κορύφωση της παράκρουσής σας. Όλη η ουσία της παρανόησής σας. Ανθρώπων που δεν διάβασαν και δεν κατάλαβαν καθόλου τον κόσμο. Αντανακλάτε την πελώρια κοινωνική σύγχυση που υπάρχει. Συνθηκολογήσατε με την βία αντί να είναι κατάσταση εξαίρεσης. Την κάνατε πρόταση ζωής. Και πάντως διαφωνούν άπαντες μαζί σας. Άρα για ποιους θα εκτελείτε; Για τον εαυτό σας; Ή για τους ανεγκέφαλους οργισμένους χουλιγκάνους επειδή έχασε η ομάδα τους και χαίρονται με όποια βία μυριστούν; Απελπισία απλώνεται όταν διαβάζει κανείς το γνωσιακό σας έλλειμμα. Άνθρωποι γεμάτοι οργή που δεν κατάφεραν να την μεταβολίσουν σε ελπίδα, σε δημιουργικότητα και θετικότητα παρά σε θάνατο αποκλειστικά. Μέσα από αυτό το απόσπασμα που γράψατε, ξεχύνεται η απελπισία για τη ζωή και η αυτοκτονική σας διάθεση. Δεν κάνετε προτάσεις ζωής αλλά θανάτου.
·
Γιατί αντίθετα από ότι εσείς νομίζετε και πιστεύετε, η επανάσταση είναι μόνο μέσο και τίποτα άλλο για ένα καλλίτερο κόσμο. Να το χωνέψετε αυτό καλά. Οι αντάρτες στην εθνική αντίσταση, είχαν όραμα και ελπίδα, δεν ήταν μαζοχιστές να τρέχουν πεινασμένοι και άυπνοι στα χιόνια στα βουνά γιατί τους άρεσε. Ήταν μόνο μέσο, μια βαθύτερη ανάγκη, μια πίστη και μια επιταγή να διώξουν τον κατακτητή και να απαλλαγεί η χώρα από τους ταγματασφαλίτες, αλλά με σκοπό να ξαναγυρίσουν όσο πιο γρήγορα πάλι στην ζωή.
Ενώ εσείς τώρα διαβάζω λέτε καινούργιες βλακείες, λέτε ότι είσαστε και φανατικοί απάτριδες. Φρέσκιες μπαρούφες μεταμοντέρνες. Τσάμπα πήγε η εθνική μας αντίσταση δηλαδή. Εύγε ορέ!
Καλά δεν καταλαβαίνετε ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια πατρίδα, μια βάση μια αμπάριζα ένα μικρό σπίτι υποχρεωτικά. Μια ατομική ιστορία, και μια συλλογική ιστορία.

Βέβαια λέγαμε και εμείς τις ανοησίες μας είναι αλήθεια, αλλά ήταν μόνο λόγια στις παρέες, ενώ εσείς τις πιστέψατε τις αναβαθμίσατε τις κάνατε πράξεις σημαίες φιέστες και θεάματα. Λέγαμε τα απελπισμένα μαρξιστικά του Κάρολου που ούτε ο ίδιος δεν πολυπίστευε, ότι όλοι οι εργάτες είναι αδέρφια μας μέχρι που δεν μας έμεινε ούτε ένας αδερφός μόλις λίγδωσε η μπάκα του ούτε εξ αίματος ούτε εκ κοινωνίας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας, και τότε μόνο καταλάβαμε τι είναι ο νόμος χωρίς εξαιρέσεις, και είδαμε από μακριά τον Ηράκλειτο που μας τάλεγε και τους άλλους κλασικούς και ανοίξαμε τα βιβλία εκείνα που διάβαζαν όλοι εκτός από εμάς του Έλληνες, που τα ψιλοπεριφρονούσαμε οι φωστήρες ως κουμμουνιστόπληκτοι αποκλειστικά, και μιλήσαμε με τις ζωές μας μέσα από την καλλίτερη εποχή της ανθρωπότητας την αθηναϊκή δημοκρατία την άμεση και ξεστραβωθήκαμε έστω και καθυστερημένα μαθαίνοντας για την φύση του όντος μας και τόσα άλλα θαυμαστά και μαγικά πράγματα που είχαμε στερηθεί για γενιές και αιώνες. Και τότε μόνο άρχισε ο λόγος μας να έχει βαρύτητα και σοβαρότητα στα αυτιά μας, που άρχισαν και αυτά να ακούν τους ήχους της ζωής, τις γλώσσες των ανθρώπων που χάνονται των ζώων που εξαφανίζονταν και των φυτών που γινόντουσαν κέρδος σε αυτό το μακελειό της αποκλειστικής βίας του πλανήτη μας.
·
Και χωρίς όραμα όπως λέτε, αυτό το παν του αναλλοτρίωτου ανθρώπου, σε ότι λίγο μου αναλογεί και δικαιούμαι, με την μαρίδα ανάσκελα, σας αποκλείω από την ζωή μου, αφού εσείς αποκλιστήκατε εθελοντικά από τη σκέψη και τον στοχασμό του ανθρώπου, και όχι κατ΄ εξαίρεση ειδικά εσάς, αλλά όλους όσους δεν έχουν όραμα στην σκέψη τους, γιατί νιώθω ανίσχυρος απέναντί τους και δεν μου βγαίνει η μιλιά να συζητήσω.