Οι σταυροφορίες της επιστήμης

Ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όχι να εκπολιτισθεί από τις σταυροφορίες της επιστήμης. Αυτό είναι το βέβαιο.
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει, παρατάει τον πολιτισμό και την τεχνολογία και γυρίζει τρέχοντας στα ένστικτά του.
Σαν τον έφηβο που κάθε τόσο το σκάει από την γονική επιτήρηση.
Έστω και αν συνεχίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία ή εθισμένος πιά επιστρέφει πάλι σε αυτήν, αλλά για να ξαναφύγει στην πρώτη πάλι ευκαιρία.
Το ίδιο συνέβη και με τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των σταυροφόρων της σωτηρίας της ψυχής παλιότερα, να τον αποκόψουν από τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του. Αλλά οι σταυροφόροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ποτέ ακόμη και όταν συμβαίνει στους ίδιους. Το κέρδος τους τυφλώνει την αντίληψη.
Το απολίτιστο είναι αυτό που τον ευχαριστεί και τον θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά. Που του δίνει νόημα και ευχαρίστηση στη ζωή του.
Γιατί η ζωή δεν τον γεννάει βέβαια πολιτισμένο αλλά άνθρωπο. Γιαυτό και καταφεύγει διαρκώς κρυφά σε αυτό, σπάζοντας ακατάπαυστα την εκπολιτιστική ή την θρησκευτική συμμετρία, τόσο ως φτωχός όσο και ως πλούσιος. Το ίδιο ως νεοϋορκέζος ή ως αθηναίος ή λονδρέζος. Παρά την αλλοτρίωσή του επιμένει μετά ακούραστης μανίας να ζήσει.
Στην καλλίτερη χειρότερη περίπτωση, θέλει ΄΄ολίγον΄΄ εκπολιτισμό στο σημείο που δεν τον αποκόβει από τα ένστικτά του και την χαρά να απολαμβάνει την φύση και την φύση του, όσο κι αν την έχει διαστρέψει με την επιστήμη και τον καπιταλισμό.
Και αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χαμένης σκέψης μας.

Οι αποδείξεις και η εξυπνάδα

Η απόδειξη τώρα πιά, για τον εξυπνοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας, δεν σημαίνει τίποτα. Έχει χάσει όλο το βάρος και την αξιοπιστία της.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.

Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.

Οι εκσυγχρονιστές

Ο μεταμοντερνισμός δεν είναι παρά ο μοντερνισμός που δεν θέλει να θυμάται τις αποτυχίες του. Που εκδικείται τον αποτυχημένο εαυτό του, μετατρεπόμενος στο αντίθετό του. Τον απόλυτο εκσυνχρονιστή. Τον ηττημένο που δουλοποιήθηκε από τον νικητή του και πλέον τον αντιγράφει. Νιώθει και αυτός έτσι νικητής. Εξ άλλου οι μεταμοντέρνοι διανοητές υπήρξαν σχεδόν όλοι πρώην μαρξιστές.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.

Η ύστερη ματιά

Όταν κατάλαβα τον κόσμο δεν ήθελα να γίνω τίποτα.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.

Επιθυμίες ή Ανάγκες

Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.

Περί δημοψηφισμάτων

Τα δημοψηφίσματα είναι η κορυφαία πράξη της δημοκρατίας. Η γνησιότερη έκφραση της. Καμιά άλλη πράξη δεν την ολοκληρώνει περισσότερο, δεν την εκπροσωπεί ουσιαστικότερα και δεν την αντιπροσωπεύει δικαιότερα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.