Το μεγάλο ψέμα

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αντίθετα από ότι λένε, είναι ένα διαρκές πνιγηρό αδιέξοδο. Ένα απέραντο ψυχολογικό τέλμα.
Το ΄΄δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία΄΄ είναι ένα πελώριο ψέμα.
Μια ανηλεής διαχρονική προπαγάνδα.
Αυτό ισχύει μόνο για την άμεση δημοκρατία. Από εκεί είναι κλεμμένο.

Αντίθετα η αντιπροσώπευση κινείται ακατάπαυστα, από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Είναι αυτή που διείδε την θανατίλα της γραφειοκρατίας και την έκανε ουσία της, επιτυνχάνοντας έτσι την ατιμωρησία του κοινωνικού και πολιτικού εγκλήματος. Είναι το σύστημα που ισοπεδώνει τους πολίτες του δημοκρατικά.

Η έμμεση δημοκρατία, αναπτύσσεται μόνο οικονομικά. Αυτή είναι η βαθύτερη φιλοσοφία της. Όσο αυξάνει την ανάπτυξή της, μια ανάπτυξη άχρηστη και επιζήμια κατά κανόνα παντού γύρω της, τόσο αυξάνει την επιθετικότητα της στους πολίτες της και τους πολέμους απέναντι στους άλλους λαούς.
Η πολυπλοκότητα οδηγεί στην αντιπροσώπευση. Η απλότητα στην αμεσότητα.

Η εμμεσότητα είναι ανεύθυνη από την φύση της. Σε αυτήν δεν εκτίθεται κανείς. Εκεί δεν υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες και πολιτικοί. Εκεί κανείς δεν έχει ονοματεπώνυμο. Η υπευθυνότητα είναι κυριολεκτικά ένα φάντασμα, που όλοι τάχα κυνηγούν και δεν το βρίσκουν ποτέ. Όλα διαχέονται και φορτώνονται στην πολυπλοκότητα, στην απέραντη νομολογία και την ανίκητη γραφειοκρατία.

Η αμεσότητα εκθέτει τον άνθρωπο, τον ωριμάζει, τον κάνει υπεύθυνο, τον ομορφαίνει όπως τον μάθαμε και τον διαβάσαμε έτσι θαυμαστό και ωραίο από τα μεγάλα κείμενα του παρελθόντος.

Όσο για μας που δεν αναπτυχθήκαμε αυτόνομα παρά μόνο ετερόνομα και δεν κάναμε πολέμους, είναι γιατί εμείς εδώ κάνουμε διαρκή εσωτερικό πόλεμο ενάντια στους πολίτες και αναμεταξύ μας. Συνχρόνως ακολουθούμε σε κάθε πόλεμο που κάνουν οι άλλοι, στρατιωτικά, οικονομικά ή διπλωματικά, καταδικάζοντας τους λαούς που τους επιτίθενται. Την δε γραφειοκρατία δεν την χρειαστήκαμε, παρά τώρα στα τελευταία, γιατί στη θέση της χρησιμοποιούσαμε την αποτελεσματικότερη, τρομοκρατία.