Η φάρσα σπαράζει

Οι χειρότεροι γίναν κλεπταποδόχοι ξένου μόχθου,
της αντίστασης και του εμφυλίου.
Μόνο που φάνηκε αργά.

Δημοσιεύτηκε Τρίτη, Απρίλιος 17, 2007

Ο τρόμος της δεξιάς επί τέλους πέρασε. Το πασόκ τελείωσε την παρένθεσή του. Δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Το καταλάβαμε όλοι πια Ήδη οι εκλογές του 2004 μας το έδειξαν. Θα αναγκαστεί να διαλυθεί. Δεν χρειάζονται δύο δεξιές. Η μία ήδη είναι αβάσταχτη. Είναι η μόνη θετική υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στη χώρα.
·
Η εμφάνιση του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, ήταν εξ ολοκλήρου, η απελπισμένη διαφυγή της ελληνικής κοινωνίας, από την μαζική τρομοκρατία της δεξιάς. Κανένας άλλος λόγος δεν υπήρξε ιστορικά. Κανένα πολιτικό κενό δεν υπήρξε. Να ψηφίσουμε πασόκ να γλιτώσουμε, έλεγε ο κόσμος. Μήπως ξαναρχίσουν τις αστυνομίες και τις φυλακές αν ξαναπάρουν την εξουσία. Αυτό φοβούνταν, αυτό και μόνο εισέπραξε το πασόκ. Τίποτε άλλο. Την τιμωρία και την νέμεση για ότι είχαν κάνει οι άλλοι. Το πασόκ όμως, ως προφανώς αστόχαστο και ανιστόρητο, νόμιζε ότι το ψήφιζαν για τα ωραία του μάτια και την τιμιότητά του. Λες και η αριστερά δεν είχε δικά της κόμματα, δεν είχε δικούς της ανθρώπους, δεν διέθετε ότι καλλίτερο είχε η ελλάδα. Αυτό δεν το κατάλαβε ποτέ, ούτε και τώρα ακόμη.
·
Η ίδια η δεξιά το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Γελάει με τους δημοκρατικούς λεονταρισμούς του πασόκ, την ισότητα και τα λοιπά που ευαγγελίζεται και ξεστομίζει κάθε τόσο. Ξέρει ακριβώς τι έχει συμβεί ιστορικά. Και γιατί της πήρε την εξουσία. Ξέρει ότι ο μονός λόγος, ήταν ο τρόμος που χρησιμοποίησε για 50 χρόνια ως το μοναδικό πολιτικό και κοινωνικό της εργαλείο, και όχι τόσο οι κλεψιές της. Γι αυτό και τώρα, τον χρησιμοποιεί κρυφά και ατομικά πλέον όπου και όταν μπορεί.

·
Οι καιροί όμως άλλαξαν.
Ένα άφοβο νέο αναδύεται καθημερινά στη θέση τους, μέσα από τις καινούργιες γενιές που ήδη μας καθοδηγούν πλήρως εμάς τους παλιότερους και δεν το ξέρουμε. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει σήμερα. Απελευθερωμένες από το σύνδρομο της βιωμένης εμπειρίας, βλέπουν πιο καθαρά τον κόσμο. Για αυτές το πασόκ είναι ένας ακόμη δυνάστης της ζωής τους και μια πολιτική μπούρδα, εκτός αν σιτίζονται οι πατεράδες τους σε αυτό.
·
Η εντολή τότε ήταν σαφής από τους αγγλοαμερικάνους : η αριστερά και να κερδίσει τις εκλογές δεν πρόκειται με κανένα τρόπο, να κυβερνήσει.
Ό ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου που με τις μεγαλοστομίες του για να πάρει τις ψήφους των αντιστασιακών και αριστερών πολιτών, διαλαλούσε τα συνθήματα της αριστεράς, με την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του ΠΑΚ και άλλα τέτοια ρητορικά τεχνάσματα, αναγκάσθηκε τον Αύγουστο του 1980 να περιοδεύσει σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να καθησυχάσει τους ευρωπαίους ηγέτες και να τους διαβεβαιώσει ότι δεν σκόπευε να κάνει το αστείο του σοβαρού σοσιαλισμού.
·
Το πασόκ υποκρίθηκε την αριστερά. Δεν ήταν αριστερά ποτέ. Ούτε καν την ΕΔΑ δεν μπόρεσε να πλησιάσει πολιτικά, η οποία θεωρείτο ως ένα νόμιμο και νομιμόφρον καθαρά κοινοβουλευτικό κόμμα και όχι επαναστατικό, για αυτό και έζησε πολιτικά στις παρυφές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού. Τρία κόμματα αριστερά και πολλές άλλες τέτοιες ομάδες, το πασόκ τι χρειαζόταν.
·
Συντέθηκε και δημιουργήθηκε από ευκαιριακές συνθήκες αδιεξόδου της πολιτικής και παραμένει έτσι μεθυσμένο από την τύχη του μέχρι σήμερα.
Γεράσανε όλοι και ακόμη δεν πιστεύουν ότι είχαν την εξουσία.
Οι ίδιοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι δικαιούνται να κυβερνήσουν τον πιο ταλαιπωρημένο λαό της ευρώπης, και ιδίως την αριστερά και τους ανθρώπους της, που τους υπερέβαιναν πάντα ηθικά, πολιτικά και πνευματικά. Τους έπεσε το λαχείο της ιστορίας αυτού του τόπου, και ασυνάρτητοι, αβαθείς, αδιάβαστοι και πεινασμένοι φάγαν τα κέρδη το ίδιο βράδυ στο καζίνο της πολιτικής παραλυσίας και άρχισαν την άλλη μέρα το πρωί να κλέβουν τους ψηφοφόρους τους. Να δανείζονται όπου έβρισκαν από διεθνείς τοκογλύφους. Αυτό το ξέραμε από το 85-86 αλλά δεν μιλάγαμε ακόμη. Φοβόμασταν. Ο τρόμος είχε μπει στο μεδούλι μας.
·
Το μυαλό τους ήταν πάντα και εξ αρχής στην τσέπη τους. Στις τιμές και στις λιμουζίνες της βουλής. Δεν πίστευαν στα μάτια τους ότι αυτοί κάθονταν στα πίσω καθίσματα. Ακόμα και τώρα ο εφιάλτης τους, για όλους ανεξαιρέτως πάντα μιλώ, είναι ότι θα επιστρέψει ο ιδιοκτήτης και θα τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Ως μπουκαδόρους από τον φεγγίτη της λαϊκής εντολής. Ως κλεπταποδόχους των ονείρων του. Το βιογραφικό όλων τους, δεν είμαι καθόλου υπερβολικός, δείτε που έχουν βάλει τις υπογραφές τους, είναι γεμάτο από τακτικισμούς, κομπίνες, κλοπές, απάτες, μίζες, διορισμούς παράνομους, οικογενειοκρατίες στις θέσεις του κράτους, βολέματα συγγενών και ημετέρων, προνόμια στα πρωτοπαλίκαρα, εκνευριστικές αμοιβές για τους στυλοβάτες τους και τους ίδιους, ψέματα, προεκλογικές υποσχέσεις, φονικά αντιλαϊκά νομοσχέδια, συμβάσεις υποτέλειας με άλλες χώρες και πολυεθνικές, παντού καταστροφή του περιβάλλοντος, αδιανόητη ακρίβεια για όλη την ευρώπη, δωράκια στους αετονύχηδες συνεργάτες τους, προκλητικές παραχωρήσεις στους εφοπλιστές, προκλητικές εκχωρήσεις στους βιομηχάνους, καταχρέωση της χώρας. Όλο τον ποινικό πολιτικό κώδικα έχουν στο μητρώο της ιστορίας τους. Και όλα αυτά διαρκώς και κατ εξακολούθηση όχι τυχαία αλλά ως σύνθημα και κρυφό πιστεύω τους. Είκοσι χρόνια που κυβέρνησαν, ούτε μια φυλάκιση για όλα αυτά, ούτε μια κράτηση. Οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους, είναι έξω φρενών τουλάχιστον με τους πρωτοκλασάτους που αφαίμαξαν τεράστια ποσά από τις προμήθειες για την άμυνα της χώρας, από την δημόσια διοίκηση και τα μεγάλα έργα.
·
Στο τέλος συμπλήρωσαν και μερικές εθνικές μειοδοσίες, σαν την Ζυρίχη και την χούντα, ενάντια στην υπερσυντριπτική πλειοδοσία του ελληνικού και Κυπριακού λαού, διαφημίζοντας από τις τηλεοράσεις οι ίδιοι το σχέδιο Ανάν ως μη όφειλαν, προσπαθώντας να βιάσουν και εκβιάσουν απροκάλυπτα την εμφανώς αντίθετη άποψη των δύο λαών οι δημοκράτες, για να μην υστερήσουν από την δεξιά, και για να τους δεχτούν ως φρόνιμα πλέον παιδιά οι ισχυροί στο κλαμπ τους.
·
Προσπάθησαν να στήσουν το δημοψήφισμα μαζί με τα απόβλητα που έκμμεσε η αριστερά από το σώμα της και που παρέλαβαν ευχαρίστως. Ότι περίσσευε ακόμα και από την δεξιά τρέχαν να το παραλάβουν περιχαρείς και μέχρι τώρα συνεχίζουν να λένε οι ανόητοι θρασείς, δεν είμαστε το ίδιο με αυτήν. Άνοιξαν και την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, μας φέρανε και τις γκρίζες ζώνες με τα Ίμια, άρχισαν να στέλνουν Έλληνες φαντάρους από δω και από κει να τρομοκρατούν άλλους λαούς που δεν μας είχαν κάνει ποτέ τίποτα, που μας αγαπούσαν, μας εκτιμούσαν και μας καμάρωναν ιστορικά, και επί πλέον είχαν δίκιο και δεν πείραξαν κανένα ως εκ των υστέρων τραγικά αποδείχτηκε, ως αυθεντικοί δούλοι ενός γνήσιου μεταχρονισμένου οθωμανικού ραγιαδισμού, που ήταν το πρώτο χαρακτηριστικό της ψυχολογίας και νοοτροπίας τους. Μια μπασταρδεμένη αντίληψη και συνείδηση, από τα πολιτικά γεννοφάσκια τους. Για να είναι αρεστοί στους ατλαντικούς πάτρωνες τους. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ αντίρρηση όπως η δεξιά.
·
Τώρα αναρωτιόνται τάχα τι έφταιξε, για να γλιτώσουν και πάλι. Μάλιστα δεν πρόκειται ποτέ να συζητήσουν τα αίτια της ήττας, γιατί είναι βουτηγμένοι όλοι ως τον λαιμό, ακόμη και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους. Σφυρίζουν όλοι αδιάφορα σε κάθε προσπάθεια πίεσης από τα έξω για συζήτηση. Ό ένας κρατάει τον άλλο για τις κοινωνικοπολιτικές και εθνικές ντροπές τους. Και όλοι έχουν ράμματα για την γούνα του άλλου. Ένα διεθνές ξερατό κατάντησαν εκεί μέσα.
Για όλα αυτά οι μαρτυρίες των πολιτών είναι οδυνηρότερες από τις δικές μου και αριθμούν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού, ακόμα και απελπισμένων ψηφοφόρων τους. Καθένας εκ των οποίων που ακούω, μπορεί να τα πει και να τα χρωματίσει καλλίτερα από τον ιστορικό και από εμένα. Και κάποιοι ταραγμένοι, δεν μπορούν να τα πουν καν γιατί τα έζησαν και συνεχίζουν να τα ζουν ακόμα.
Νομίζω εμείς οι πολίτες, πρέπει να διδαχτούμε μια για πάντα από αυτή την φάρσα πασόκ.
·
Θέλω ακόμη να παραδεχτώ και να πω στους νεότερους, αφού δεν μπορέσαμε εμείς, να μπορέσετε εσείς οι νέοι τουλάχιστον. Για σας και μόνο και όχι για μας, για την αξιοπρέπειά σας. Αλλιώς θα σας αναγκάσουν να γίνετε κλέφτες σύντομα για να επιβιώσετε.


Σημειολογία επί του κειμένου
Αυτό το κείμενο είναι τόσο οξύ όσο όπως ακριβώς η πολιτική πραγματικότητα που έζησε και ζει ο τόπος μας.
Όμως, εάν το ευγενίσω για να μην ξυπνάει τους εφιάλτες του πασόκ και της δεξιάς, οι νεότεροι δεν θα καταλαβαίνατε τίποτα από ότι συνέβη. Θα παραχάραζα τα γεγονότα μιλώντας ΄΄ για μια περίεργη κατάσταση στα νησιά όπου μεταφέρθηκαν πολίτες για κοινωνικούς λόγους΄΄ και ΄΄για κάποιες σχετικές υπερβολές δικαστών στα δικαστήρια και υπαλλήλων στις φυλακές και την αστυνομία΄΄ ή για ΄΄μερικές οικονομικές ατασθαλίες στο χρηματιστήριο και στα ομόλογα΄΄ και πάει λέγοντας. Θα ήμουν ένας κακός αφηγητής, ένας πονηρός μεταφορέας των γεγονότων και τέλος ένας συνειδητός παραχαράκτης της ιστορίας. Ένας μπαγάσας καλά κρυμμένος μέσα στην επιστήμη μου. Όπως ακριβώς απαιτούν οι καιροί.
Μάλιστα σε περίπτωση που με καταλαβαίνατε, θα στρεψοδικούσα, θα αντέστρεφα τις προθέσεις μου, θα τις απέδιδα σε σας, και τον δόλο μου τέλος θα σας τον πετούσα στο πρόσωπο ως δικό σας τάχα, κατηγορώντας σας και από πάνω για παρέμβαση της πολιτικής στην ιστορία.
Την συνειδησιακή μου ανεπάρκεια θα την απέδιδα στον εθνικισμό σας τάχα, ο οποίος είναι χρήσιμος όπως πρόσφατα καταλάβαμε, όχι μόνο στους φασίστες εθνικιστές αλλά και στους ανανεωτές του, ΄΄να μην θυμόμαστε τίποτα΄΄ για να ζήσουμε καλά.
Γιατί αυτό το κείμενο, αν δεν αμφισβητηθεί σήμερα που βοά η κοινωνία μας, θα αμφισβητηθεί από κάποιους ιστορικούς του μέλλοντος αν το επιτρέψουμε. Απλά περιμένουν να περάσει λίγο ο καιρός για να ξεχαστούν τα γεγονότα αυτών των δεκαετιών.

Χαμένες πατρίδες

Από πάντα άκουγα να μιλούν για τις χαμένες πατρίδες.
Οι πιο ένθερμοι μάλιστα δάκρυζαν γιαυτό.
Για την χαμένη μου πατρίδα, την πιο χαμένη από όλες, δεν άκουσα να μιλάει κανείς. Αργά κατάλαβα ότι την θεωρούσαν κερδισμένη γιατί μπορούσαν και την διαφέντευαν και την απομυζούσαν.
Χαμένη πατρίδα εννοούν αυτή που δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν. Γιαυτό δάκρυζαν.
Σαν χώρα κατακτημένη ολοσχερώς και παραδομένη στην πλήρη εξάρτηση δεν την έβλεπε κανείς τους, αφού αυτοί οι ίδιοι την καρπούνταν με αντάλλαγμα την υποτέλειά τους.
Αυτή είναι η καλά κρυμμένη λογική των ελληνικών τζακιών.

Περί επιχειρημάτων

Τα επιχειρήματα έχασαν την αξία τους
μετά την ολική καταδολίευση τους.

Έτσι κάποιος που επιχειρηματολογεί, ειδικά στον πολιτικό και στον κοινωνικοσυντεχνιακό διάλογο, προβάλλει ως γελοίος στην αντίληψή μας, αφού είναι εμφανές ότι μας λέει ψέματα και τα επιχειρήματά του είναι δολιευμένα.
·
Το επιχείρημα, έχει ανάγκη την αθωότητά του.
Αυτό μόνο το κάνει επιχείρημα.
Αυτό μόνο του δίνει αξία στην σκέψη.
Την αναπτύσσει σε επίπεδα απίστευτα, μαγικά, που μας κόβουν την ανάσα. Που κάνει την σκέψη σκέψη.
Τότε μόνο ο ακροατής μένει αφύλακτος και εισπράττει ανέμελος την χαρά του διαλόγου. Που ξαναγίνεται έλλογο και όχι λογικοφανές. Που το πνεύμα μας απελευθερωμένο από τον δόλο, κατακτά και χαίρεται πάλι τον κόσμο.
Αλλιώς το επιχείρημα, υπάρχει ως εξουδετερωμένο. Ως νεκρό. Δεν έχει την παραμικρή αξιοπιστία. Ο συνομιλητής είναι αναγκασμένος να φυλάγεται διαρκώς από αυτό. Βρίσκεται συνέχεια σε ένα αδιέξοδο κατανόησης του άλλου. Σε μια διαρκή πνευματική ανασφάλεια.
·
Αυτός που δανείζεται ένα αθώο επιχείρημα για να κάνει τη δουλειά του, δεν ξέρει πως μόλις μπει στο στόμα του δολιεύεται. Ελπίζει πάντα να μας κοροϊδέψει. Και το βλέπουμε όλοι εκτός από αυτόν. Γιατί μεταγγίζει τον δόλο του στο επιχείρημα και το δολιεύει. Το παραμορφώνει και το μεταμορφώνει στον δολιευμένο ομιλητή.
Και το επιχείρημα εκδικείται για την αλλοίωση του. Μαρτυρεί αμέσως την στρέβλωσή του.
·
Αν δεν είναι αθώο, δεν αφήνει την σκέψη του αποκριτή να σκεφτεί. Την παραπλανά. Την συσκοτίζει και την μπερδεύει ακατάπαυστα. Καταργεί τον διάλογο και τον κάνει καρικατούρα, μη διάλογο, υπόκριση και μίμηση διαλόγου.
Αυτή είναι η ξεχασμένη ιστορία των επιχειρημάτων.
·
Προφανώς εσείς οι νεάνθρωποι, άλλο έχετε καταλάβει.
Σας ακούω συνέχεια να λέτε, πες μου τα επιχειρήματά σου, να ακούσω τα επιχειρήματά σου, και άλλες τέτοιες απερισκεψίες και πονηριές. Και μάλιστα το λέτε και στον δημόσιο πολιτικό διάλογο! Εκεί που δεν κρύβεται τίποτα.
Εν τούτοις συμφωνείτε και εσείς, ότι οι πολιτικοί και οι έμποροι τουλάχιστον λένε ψέματα. Τι αντίφαση μέσα σας!
Σήμερα πιά και ήδη προ πολλού, όποιος επιχειρηματολογεί, μιμείται ένα χρόνο του παρελθόντος, τον οποίο μεταφέρει λάθρα στο σήμερα. Υποκρίνεται μια άλλη εποχή. Την εποχή της αξίας των επιχειρημάτων. Την εποχή της αθωότητάς τους.
·
Το κυριότερο μέλημά μας πια στην καλλίτερη περίπτωση, δεν είναι πλέον να αρθρώσουμε ένα ορθό λόγο, μια αλήθεια, αλλά να πείσουμε τον συνομιλητή μας ότι δεν του λέμε ψέματα. Τέτοια καταστροφή έχει επέλθει στο λόγο. Ότι δεν κάνουμε χρήση ενός ορθού λόγου και μιάς πασιφανούς αλήθειας μόνο και μόνο για να τον εξαπατήσουμε αμέσως μετά, για κάτι άλλο που έχουμε στο πίσω χθόνιο μέρος του μυαλού μας.
·
Επομένως η αλήθεια δεν εξαρτάται από τα επιχειρήματα. Αυτό είναι το δεδομένο.
Εξ άλλου όμως, και ως αδολίευτα τα επιχειρήματα, είναι μόνο προσεγγιστικά ή όχι της αλήθειας, φυσικά ΄΄εργαλεία΄΄ του εγκεφάλου μας.
Μπορεί να είναι ικανά να την υποστηρίξουν ή όχι, ή κάποια να συμπέσουν κάποτε με αυτήν. Απλά τότε δεν φοβόμαστε. Είμαστε σίγουροι και ασφαλείς στις μεταξύ μας σχέσεις. Αλλά αυτό βέβαια είναι το μέγιστο αγαθό της ψυχολογίας μας.
·
Αλλά εδώ φτάσαμε στο πιο σημαντικό. Χρειάζεται τώρα να διαυγάσουμε την διαφορά μεταξύ λάθους και δόλου. Εδώ βρίσκεται το κλειδί όλων όσων αθέατα συμβαίνουν στο μυαλό μας. Και αυτό αφορά κυρίως και προ πάντων τους έξυπνους και τους πάρα πολύ έξυπνους ανθρώπους, που παίζουν τον δόλο στα δάχτυλα, μαζί και τη ζωή μας.
·
Το λάθος κατ΄ αρχήν, είναι η πηγή της γνώσης. Η μόνη μάλιστα. Ο άνθρωπος μαθαίνει αποκλειστικά από τα λάθη του. Γιατί τα σωστά του, δεν ξέρει ακόμα αν είναι σωστά, αν δε του τα δείξει το λάθος του. Αφού το σωστό, μπορεί να είναι μια τυχαιότητα και τίποτα άλλο. Κάτι που συνέπεσε και αυτός δεν ξέρει ότι μόνο συνέπεσε, και το εκλαμβάνει ως δική του επιτυχία και ικανότητα.
Στο σημείο ακριβώς αυτό της ιστορίας του ανθρώπου και της σκέψης του, εμφανίζεται ο δόλος. Γνωρίζοντας άριστα πιά την διαφορά μεταξύ λάθους και σωστού, σκέφτηκε κάποια στιγμή, ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί το λάθος και να το υποκριθεί, μην κάνοντας μεν λάθος για τον εαυτό του, αλλά εμφανίζοντάς το ως λάθος για τους άλλους σε περίπτωση αποκάλυψής του, και όχι ως δόλο όπως πραγματικά σκαρφίστηκε.
·
Ο δυτικός ορθολογισμός έχει θεοποιήσει το επιχείρημα ως το αποκλειστικό μέτρο του πραγματικού κόσμου και της αλήθειας του, απομονώνοντας το από τον φιλοσοφικό στοχασμό των ελλήνων που το έλενχε.
Αυτή είναι η ιστορία και η δομή της δυτικής σκέψης.
Κατάληγμα, ο θετικισμός της επιστήμης, ο φορμαλισμός των αριθμών και η τυφλή αποδοχή των μαθηματικών, ως της υπέρτατης αρχής της απόδειξης, το αδιαμφισβήτητο επιχείρημα δηλαδή.
Σκοπός ένας μόνο, να γίνει το επιχείρημα εργαλείο στα χέρια των ευφυών να αποστομώνει τους κοινωνικούς αντιπάλους.
·
Με αρχή του ότι το επιχείρημα μπορεί να αποδείξει ότι θέλει, από το ολέθρια αντιεπιστημονικό και παράλογο, ΄΄ένα σώμα μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο θέσεις΄΄ στην κβαντομηχανική και κυρίως σε αυτήν, έως την ορθότητα της εισβολής στο Ιράκ και την ανάγκη της φτώχειας και της ανεργίας για να είναι ανθηρή η οικονομία και ότι άλλο βάζει ο νους του εμπόρου.
·
Φαντασθείται η αλήθεια να εξαρτιόταν από τις ανακοινώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων και τα επιχειρήματά τους. Ή των επιστημόνων που για σχεδόν ένα αιώνα δεν μιλούσαν και μας διαβεβαίωναν με επιχειρήματα ότι ο πλανήτης δεν κινδυνεύει οικολογικά και όλα βαίνουν καλώς και είναι αντιμετωπίσιμα.
Θυμηθείτε τις διαβεβαιώσεις του μεγαλύτερου κοινωνικού πειράματος των τελευταίων διακοσίων χρόνων, του πάλε ποτέ σοσιαλισμού, περί της απόλυτης επιτυχίας του.

Τα επιχειρήματα μπορεί να είναι εναντίον μιάς αλήθειας και να την καταρρίπτουν, αυτή όμως να υπάρχει πέρα από τις ανομολόγητες προθέσεις τους.
Εκείνοι που έχουν αποθεώσει τα επιχειρήματα τους δύο τελευταίους αιώνες και κρύβονται από πίσω τους, επαναφέροντας την σοφιστική λογική, δεν είναι παρά απλοί παπάδες. Η συνέχειά τους.
Έχουν μεταμορφωθεί σε συνχρονους μεσσιανιστές της επιστήμης, της οικονομίας και της πολιτικής, και απλά κραδαίνουν τα μεταμοντέρνα επιχειρήματα της τεχνολογίας πλέον και της ΄΄ανάπτυξης΄΄.
Ζούμε ήδη τα ευαγγέλια των επιχειρημάτων.

Οι επικίνδυνοι

Λαοί που δεν προσπαθούν τους αξίζουν τα χειρότερα.

Κάνουν δε κακό και στους άλλους λαούς.

Καλό δε είναι να φυλάγονται οι άλλοι από αυτούς.

Περιμένοντας να ζήσουμε

Η επιστροφή του Καραμανλή ήταν η φάρσα της ιστορίας.
Ακριβώς αυτή για την οποία μιλάει ο Χέγκελ: η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Και με τις φάρσες γελάμε στο τέλος όταν αποκαλύπτονται. Όμως με αυτήν δεν γέλασε κανείς. Γιατί κάποτε έρχονται σαν τραγωδίες. Και εμείς το ξέραμε εξ αρχής.
·
Όλοι υποκρίθηκαν τότε ότι χάρηκαν ενώ ήταν ένα κοινό εθνικό ψέμα.
Τους βάραινε το στήθος και τους περιγελούσε αυτή η επιστροφή.
Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Περιμέναμε το καινούργιο και ήρθε το παλιό. Πιο παλιό και από την χούντα, πίσω μακριά τις οσμές του εμφυλίου.
·
Νιώθαμε ταπεινωμένοι από την ιστορία. Κάτι σαν τιμωρία. Αναρωτιόμασταν που φταίξαμε. Τι είχαμε κάνει.
Ήταν αυτό που δεν είχε καταλάβει πιο πέρα ο Χέγκελ, ότι η φάρσα είναι η εκδίκηση της ιστορίας. Είχε δει μόνο το μισό.
·
Οι άλλοι λαοί πηγαίναν μπροστά, εμείς ξαναγυρνούσαμε πίσω.
Να ξαναζήσουμε διαβασμένη σελίδα της ιστορίας. Αυτό που νομίζαμε ότι είχε τελειώσει. Ο φυγάς που δεν ήξερε ποιός τάχα κυβερνάει το κράτος, επέστρεφε τώρα ως άγιος σώστης, για να κυβερνήσει αυτό το ίδιο κράτος. Φάρσα και τραγωδία και κωμωδία και αηδία μαζί.
Ο κόσμος τότε, υπέγραψε σαν τους γενναίους του Μπρανκαλεόνε, με τα τανκς στον κρόταφο.
Μόλις ξεκινούσε και πάλι ένα προσημειωμένο μέλλον. Ένα μέλλον σικέ, που θα κατέληγε στο ανυπόφορο σήμερα.
·

Κάποιοι είχαν την ελπίδα μέσα στη θλίψη τους, ότι θα υπάρχει τουλάχιστον κάποια νέμεσις. Έστω πικρή και λίγη. Γρήγορα κατάλαβαν ότι γύρισε για να σώσει τους ανθρώπους του, να αθωώσει την χούντα. Κανείς δεν τιμωρήθηκε από τους ανθρωποφύλακες. Λίγα χρόνια μετά μας χλεύαζαν στους δρόμους ελεύθεροι και θρασείς πάλι. Αυτό ήταν το τέλος, το χειρότερο. Εγκαινίασε την ατιμωρησία στον τόπο έκτοτε. Καταχραστές και αετονύχηδες στη συνέχεια απέκτησαν επιχείρημα. Εδώ αθωώσατε αυτούς, εμάς θα κλίσετε μέσα.
·

Μια φάρσα μάλιστα που βόλεψε τους πάντες εξ ίσου. Δεξιά και Αριστερά.
Συσσωρευμένες αντίθετες προδοσίες της ιστορίας, κάθισαν τώρα μαζί συνδαιτυμόνες στο τραπέζι της δημοκρατίας. Το νέο φαγοπότι μύριζε ήδη ωραία.
Συνέβη δε το εξής, την φάρσα αυτή την πρώτη, την ακολούθησε μια άλλη πιο μεγάλη, πιο ξεδιάντροπη, η φάρσα του σοσιαλισμού, που διαλάλησε το δίκαιο την ισότητα και τόσα άλλα θαυμαστά, εν ονόματι των οποίων εξάπλωσε την διαφθορά όπου δεν είχε μπορέσει η προηγούμενη φάρσα. Απ άκρη σ΄άκρη στον τόπο.
·
Τα μπιστόλια είχαν ξαναβγεί. Αυτή τη φορά μας τα κόλλησαν στη συνείδηση. Διαλέχτε έλεγαν: ή θα αγοράζετε κρυφά εφημερίδα από το περίπτερο ή θα μας αφήσετε να σας κλέβουμε και να σας διαφθείρουμε.
·
Έτσι συνηθίσαμε και μάθαμε να ζούμε και με μικρότερες φάρσες, όπως αυτή του Σιμήτη στη συνέχεια που υποσχέθηκε ακόμη περισσότερο σοσιαλισμό και του νεότερου Καραμανλή που και αυτός υποσχέθηκε με την σειρά του πάταξη της διαφθοράς. Συνχρόνως σμικρύνθηκε και η πρώτη μεγάλη φάρσα και έτσι έγινε ο Καραμανλής εθνάρχης και από πάνω.
·
Στο νεότερο ελληνικό κράτος δεν θα βρούμε πουθενά πιο πιεστική, πιο μακρόχρονη και πιο λυσσαλέα προπαγάνδα από αυτή που εξαπολύθηκε για να ξεπλυθεί ένας κομματάρχης μιας μειοψηφικής παράταξης, ανακηρυσσόμενος σε εθνάρχη για αυτό τον σκοπό. Ενώ εμείς ξέραμε ότι εθνάρχης μας, ήταν μόνο ένας. Εκείνος ο Άλλος.
·
Μια απεγνωσμένη προπαγάνδα να ξεχαστεί το παρελθόν.
Ότι γίνεται ακριβώς και σήμερα, στη συνεπή συνέχεια όλων αυτών. Να μην θυμόμαστε την εθνική μας αντίσταση, τον εμφύλιο, τα Ιουλιανά, την χούντα, την Κύπρο. Μόνο που τότε το έκανε το εθνικοφρονικό κράτος, ενώ σήμερα το εκσυγχρονιστικό που ξεπήδησε από τα σπλάχνα του.
Αλλά παραδόξως όπως και τότε αλλάζουμε μόνο τα θετικά, τα κατακτήματα αυτής της πατρίδας και όχι τα εφιαλτικά. Αυτά παρέμεναν ως απείραχτα μέσα στον χρόνο σαν από διαταγές. Στο τέλος μας ζήτησαν να σκίσουμε τις φωτογραφίες του Νικηταρά του και του Καραϊσκάκη. Αυτή κι αν ήταν φάρσα προόδου και εκσυγχρονισμού.
·
Όταν συναντάμε τέτοια φαινόμενα θα πρέπει να ξαναδιαβάζουμε την ιστορία οι νεότεροι, για να εξηγήσουμε τον εαυτό μας. Τις συμπεριφορές μας, την αθέατη διαμόρφωση μας, την αποκάλυψη των επιλογών μας, την κατάληξη μας, την ασυνείδητη λογική μας, την ελαφρότητά μας, το διαλυμένο κράτος μας, τον διαλυμένο εαυτό μας, την διαλυμένη κοινωνία μας.
·
Αυτό το λίγο από την ζωή που μπορώ να επισημάνω με βεβαιότητα, είναι πως όσο μεγαλύτερη η προπαγάνδα τόσο μεγαλύτερη η φάρσα, το τίποτε.
Και αν επιμένετε να μην το βλέπετε στον προσωπικό σας καθρέφτη, τότε δείτε το εύκολά στον καθρέφτη των άλλων, στον πόλεμο στο Ιράκ των ημερών μας ή στην περίπτωση της σφαγής των Αρμενίων και των Ποντίων. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, βάφτισαν τα εθνικά τους εγκλήματα, δίκαιο. Την μέγιστη δυνατή φάρσα.
Κάθε λαός έχει τις δικές του φάρσες, εκτός των ελλήνων που είχαν τους δικούς τους μύθους, γιατί δεν ανεχόντουσαν τις φάρσες. Και πέθαιναν πολεμώντας τες. Και αυτούς τους μύθους τους αγάπησε όλη η ανθρωπότητα, περισσότερο και από την ιστορία, γιατί ήταν η πραγματική ιστορία.
Και σήμερα που φαρσώνεται και πάλι η ιστορία , καταφεύγει σε αυτούς πιο πολύ από άλλοτε. Γιατί μόνο αυτοί πλέον λένε την αλήθεια.




Μικρεξήγηση.

Και τι είναι η φάρσα εννοιολογικά και νοηματικά θα ρωτήσετε. Το πιο μεγάλο ψέμα. Αυτό που δεν μπορούμε να το αποδώσουμε με την λέξη ψέμα για τα κοινά ψέματα. Αυτό που κινείται πάνω και από την τερατολογία, την οποία όμως δεν παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά γιατί μας λέει από την αρχή ότι λέει ψέματα, γίνεται φίλη μας και μας ταξιδεύει στο γλιτωμό. Ενώ η φάρσα μας το λέει στο τέλος.