Ζωή και τεχνολογία.

Σήμερα οι άνθρωποι αντί να ζουν, διαχειρίζονται την τεχνολογία που εφηύραν. Καταβροχθίζουν το χρόνο τους με τον χειρισμό των εφευρημάτων τους. Μαθαίνουν άχρηστες ξένες λέξεις και όρους χωρίς λόγο, που φτωχαίνουν τις σημασίες και τα νοήματα της γλώσσας τους. Που δεν καλοκαταλαβαίνουν και αποστηθίζουν αφού δεν αφομοιώνονται. Μιας δύστροπης εξειδίκευσης που στο τέλος μαθαίνουμε ότι στοχεύει στο ταμείο. Κάθε εταιρία δε, απαιτεί να μαθαίνεις τα δικά της τεχνολογήματα.
·
Είναι κι αυτός ένας τρόπος ζωής θα πουν. Μόνο που είναι πολύ φτωχός. Ανάξιος για ένα τόσο προσοντούχο ον σαν τον άνθρωπο. Ένας τρόπος μη ζωής είναι, αρκεί να έχει προλάβει κανείς να ζήσει τούς προηγούμενους ή να έχει διαβάσει τις πολιτισμικές ιστορίες των ανθρώπων.
Όμως το πιο αντιφατικό και σκανδαλώδες, είναι η αστυνόμευση αυτής της γνώσης μέσω της οικονομοποίησης της σε ακριβές σχολές και μεταπτυχιακά ειδικευτήρια. Απλά και ανόητα τεχνολογικά πράγματα, καταντούν πακτωλός κέρδους για την άχρηστη εκμάθησή τους. Και αυτό δείχνει αποκαλυπτικά τον λόγο παραγωγής και ύπαρξης αυτής της γνώσης.
·
Ο άνθρωπος είναι πολύ πιο σοβαρό θέμα από την τεχνολογία του. Και αυτό πρέπει να το έχει δεδομένο στη συνείδησή του. Διαφορετικά θα εξαντληθεί πνευματικά και ψυχολογικά μαθαίνοντας τους γλωσσικούς χειρισμούς και τις δεξιότητες, μέχρι να ανακαλύψει ότι δεν ξέρει τι να γράψει σε αυτό το μηχάνημα της τεχνολογίας.
Ότι έμεινε μακριά από την ουσία, αποστηθίζοντας και παπαγαλίζοντας την παραουσία και τις λεπτομέρειές της.
Το μέτρο της ξένωσης μιας κοινωνίας από τον εαυτό της, είναι ανάλογο προς την ποσότητα της τεχνολογίας που παράγει και χρησιμοποιεί εις βάρος της.

Συμψηφισμός

Ο συμψηφισμός είναι η λογική της απελπισίας. Η καταφυγή του άδικου σε ένα άλλο άδικο για να γλιτώσει. Να μεταθέσει τον χρόνο και τις χρονολογίες του. Να μετακομίσει το παρελθόν στο παρόν, φυγαδεύοντας το παρόν στην σύγχυση και την ανυπαρξία. Μια ταχυδακτυλουργία μπρος τα μάτια όλων μας. Μια αφόρητη εξαπάτηση δηλαδή. Να ενοχοποιήσει και να συκοφαντήσει τους πάντες, για τις δικές του απάτες. Αλλά και μια τυφλή απόδραση προς την αυτοπαγίδευση τελικά.
Ουσιαστικά είναι η πλήρης αποδοχή της ενοχής και του αδίκου στο οποίο βρισκόμαστε. Η ομολογία της ανεστραμμένη. Και αφορά εξ ίσου το κοινωνικό και το ατομικό πεδίο.
·
Αυτό όμως δείχνει ότι γνωρίζουμε καλά το δίκαιο και δεν το τηρούμε. Γιατί ο συμψηφισμός είναι η σύγκριση. Η δολιευομένη όμως σύγκριση. Αυτή που συγκρίνει και συγκρίνεται πάντα με το χειρότερο. Με τις πιο εφιαλτικές και χειρότερες στιγμές και εποχές των ιστοριών των άλλων.
Σύγκριση μπορεί να γίνεται μόνο με το καλλίτερο. Τότε μόνο εξυψώνεται η ζωή μας.
Τότε μόνο δεν είναι συμψηφισμός, αλλά η ουσιαστική και πραγματική σύγκριση που βαθαίνει και αναδεικνύει την ποιότητα, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα της ζωής.
Σήμερα πια, η πολιτική και ο ατομική ζωή των ελλήνων και της πολιτείας τους, κινείται αποκλειστικά στον αστερισμό του συμψηφισμού.

Το μέλλον του μέλλοντος.

Όποιος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω αλίμονό του.
Ή θα πεθάνει στη διαδρομή από τις κακουχίες ή θα γίνει τέρας.
·
Γιατί ο δρόμος μπροστά του είναι ναρκοθετημένος παντού.
Τις νάρκες δε, τις βάζει μόνος του πλέον κάθε μέρα πρωί-πρωί.
Το σύστημα, του έχει φορτώσει την δική του δουλειά τώρα πια.
Βρίσκεται στον κεφαλαιοκρατικό αυτόματο και δεν το ξέρει.
Απλά ρητορεύει περί της αυτονομίας του και της ελευθερίας του, όπως αντιλαμβάνεται παραμορφωτικά την δουλοφροσύνη του.
·
Όσο περισσότερο θα προοδεύουν οι κοινωνίες του πλουτισμού και του κέρδους, τόσο πιο πολύ θα συναντάνε το παρελθόν μπροστά τους.
Γιατί ο τελικός κριτής, δεν είναι ο άνθρωπος όπως νομίζαμε, αλλά η φύση όπως μόλις πρόσφατα μάθαμε.
Το μέλλον του μέλλοντος μπορεί να προέρχεται μόνο από το παρελθόν του.