Ένας άφοβος λαός

Προσωπικά φοβάμαι τον νόμο της πολιτείας όχι του θεού.
Έμαθα από τους προγόνους μου έτσι.
·
Στη συνέχεια οι έλληνες γίναν βυζαντινοί, και αποφάσισαν να φοβούνται το νόμο του θεού και όχι της πολιτείας τους. Εξακολούθησαν δε έτσι, και μετά την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους μέχρι πολύ πρόσφατα.
·
Σήμερα οι συμπατριώτες μας οι νεοέλληνες προόδευσαν ακόμη περισσότερο. Έκαναν ένα ακόμη τεράστιο άλμα.
Δεν φοβούνται ούτε τον νόμο του θεού ούτε της πολιτείας τους. Τόσο πολύ εξελίχθηκαν.

Η μέτρηση του χρόνου

Η μέτρηση του χρόνου δεν σημαίνει και γνώση του.
Αντίθετα μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι σημαίνει άγνοιά του.
Το διαπιστώνει κανείς σε κορυφαίους εφευρέτες και τεχνολόγους διαστημικών ρολογιών, σε αστροφυσικούς και κοσμολόγους που δηλώνουν με δέος την άγνοιά τους για αυτόν, την ίδια στιγμή που τον μετρούν.
Η μέτρηση του χρόνου είναι κάτι άλλο επιδερμικό, έξω από την ουσία του και την σύλληψή του. Έξω από τη ζωή μας. Μια απλή οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων στη γη, που ισχύει μόνο για αυτούς και που κάθε τόσο μάλιστα αλλάζει, ανάλογα με τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές που επικρατούν.
Η βίωση του χρόνου είναι η βαθιά γνώση του. Η σκέψη γιαυτόν χωρίς μέτρηση.
Αυτή προσπορίζει σοφία στον άνθρωπο, αρμονία μέσα του και ηρεμία.
Επί πλέον, η μέτρηση του σημαίνει καταστροφή του.
Αν δεν καταστρέψω την τάξη του χρόνου, αν δεν την κάνω αταξία, δεν μπορώ να την μετρήσω. Γιατί γνωρίζουμε επιστημονικά, μόνο αφού αποδομήσουμε τα πράγματα του κόσμου. Και όταν μετράς υποχρεωτικά δεν σκέφτεσαι. Όταν όμως δεν μετράς, υποχρεωτικά βιώνεις και σκέφτεσαι. Και αυτό είναι ο χρόνος.

Τα μεγάλα μυστικά μας

Τα μεγάλα μυστικά μας, δεν τα ομολογούμε σε κανένα. Ούτε στον εαυτό μας! Και προ πάντων σε αυτόν!
Σαν να μην συνέβησαν. Σαν να μην τα ξέρουμε. Δεν θέλουμε καν να τα θυμόμαστε για να είμαστε ασφαλείς από αυτά.
Τόσο τερατώδη είναι ακόμη και σε μας. Τα θεωρούμε οι ίδιοι, τα μεγάλα εγκλήματά μας.
·
Επιχειρηματολογούμε δε σε προκύπτουσες τυχαίες συζητήσεις εναντίον μας, ως να μην ξέρουμε τίποτα. Και φυσικά απευθυνόμαστε αποκλειστικά σε εμάς αφού οι άλλοι δεν γνωρίζουν τα μυστικά μας.
·
Έτσι αρχίζει ο περίφημος διχασμός της προσωπικότητάς μας, τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής. Ένας ατέλειωτος φαύλος κύκλος. Μια διαδρομή που μας οδηγεί στην κόλαση της πιο επιθετικής και καταστροφικής τρέλας. Μπορεί ένας λαός ή μία κοινωνία να λένε ψέματα στον εαυτό τους για αιώνες. Όπως οι μεγάλες γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων για παράδειγμα ή ακόμα πιο ζωντανά, ο δικός μας εμφύλιος και ο διεστραμμένος έρωτας της δεξιάς με τον άξονα.
·
Προτιμούμε λοιπόν να διχαστούμε, να αποξενωθούμε από τον ίδιο τον εαυτόν μας και να έχουμε μυστικά από αυτόν ή να σκιαμαχούμε με ένα άλλο πλάσμα που αναγκαστικά κατασκευάζουμε μέσα μας, έναν άλλο ανεξήγητο τάχα εαυτό, πιο συνήθως τον δύστυχο τον διάολο όπως ονομάζουμε αυτή την απελπισμένη επινόησή μας, στον οποίο σαν άτομα και σαν σύνολα έχουμε φορτώσει όλα τα εγκλήματα του είδους μας, προκειμένου να αποφύγουμε την παραδοχή των μυστικών μας, την παραδοχή της ιστορίας μας.
·
Όμως έτσι μαθαίνουμε τον σοφισμό αυτοδίδακτα, με τεράστιες τελικές συνέπειες στη συνέχεια στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, αφού μεταφέρουμε εκεί σιγά-σιγά αυτή την δειλή και άρρωστη ατομική ψυχολογία και λογική μας. Και αυτό είναι ολέθριο. Φτάνουμε τότε η μια ομάδα να κρύβει την ιστορική αλήθεια από την άλλη στρεβλώνοντας στο έπακρο τον ατομικό και συλλογικό βίο.
·
Αλλά αυτή η απίστευτη στρεβλωτική πορεία μας, που αρνιόμαστε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας, δείχνει κάτι άλλο. Την ανάγκη του ανθρώπου να ζει στο φως της ημέρας. Εκεί όπου είναι ο εαυτός του αδίχαστος, συμφιλιωμένος και ισορροπημένος με τον εαυτό του και με τους άλλους που τόσο ανάγκη έχει, και εξ αιτίας των οποίων αναγκάζεται να αποφύγει τον εαυτό του για να είναι συμβατός μαζί τους.
·
Διότι κανένα έγκλημα δεν είναι τόσο ανυπόφορο τόσο μεγάλο από αυτό που κρύβουμε. Όταν γίνει φανερό, αυτόματα χάνει τις μυθικές του διαστάσεις και παίρνει τις κανονικές του στην ιστορία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία μας.