Η Αταξική κοινωνία δεν υπάρχει!! ( 2 )

 Η εκμετάλλευση

Αλλά ας έρθουμε τώρα σε μια άλλη μεγάλη διαβολική παρανόηση. Τόσο κορυφαία που δεν βοηθάνε οι λέξεις να την χαρακτηρίσω. Γιατί μάθαμε να βλέπουμε τον κόσμο όπως θέλαμε και όχι όπως είναι. Για να γλυτώσουμε από τα βάσανά μας. Τον αδιάκοπο μόχθο μας.  Μάθαμε να είμαστε λυσιτελείς. Δηλαδή αιώνιοι. Αυτό σημαίνει. Τελεολογικοί και μόνο.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο υπήρχε από πάντα! Από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος!  Και δεν μπορεί καμιά δύναμη γήινη ή συμπαντική να την ανατρέψει! 

Γιατί μόνο έτσι λειτουργούν οι έλλογες κοινωνίες στο σύμπαν. Εδώ θα πείτε προτρέχω. Θα τρέξετε στον αγνωστικισμό και το γνωστό σόφισμά του, που το ξέρεις; Πως ξέρεις ότι δεν υπάρχει θεός και τέτοια; Δεν πειράζει. Αν έχεις κατανοήσει τον νόμο δεν φοβάσαι. Μα δεν το γράφω για σας. Είναι νωρίς. Για μένα το γράφω. Την υποχρέωση στον εαυτό μου εκπληρώνω. Την συμβολή στο είδος μου. Για κάποιον πιθανόν ακόμα που στροβιλίζεται στην αντάρα της σκέψης. Που παλεύει το αδιέξοδο. Ή μήπως ξέρετε εσείς κανένα πλανήτη που γεννήθηκε με αυτοκίνητα και κινητά. Με ίσα μεροκάματα και ποιήματα για αντίβαρο παρηγοριάς. Το τι ψέματα μας λέγαν, δεν λέγεται. Μόνο που τα πιστεύαν. Ήταν καλοί άνθρωποι. Τα λέγαν πρώτα στον εαυτό τους! Εδώ όμως πρόκειται για την ίδια την συντριβή του ορθολογισμού. Το ίδιο και της επιστήμης. Του στοιχειώδους μάλιστα.

Εγώ που σας γράφω, αυτή την αδιάκοπη επαλήθευση χωρίς ανάσα και έλεος, την συναντώ ακατάπαυστα διαρκώς και  καθημερινά μπροστά μου. Πρωί-πρωί από τον ψιλικατζή της γειτονιάς μου. Τον φτωχό δηλαδή, που κλέβει και επιτίθεται κιόλας, λόγω φτώχειας. Απορώ πως δεν έχει πέσει στην αντίληψη των ειρηνιστών και των μαρξιστών. Σε όλη την ταξική ιεραρχία προσπαθούν να ψιλορίξουν τον άλλο, με όνειρο κοινό να φτάσουν στην κορυφή! Κι αυτό είναι η πηγή του ιμπεριαλισμού. Που θέλει να κατακτήσει τα πάντα, αρχίζοντας από την οικονομική εξουσία. Με αυτό το κοινό όραμα ξεκίνησαν και ξεκινούν όλα και ανατροφοδοτούν τον ιμπεριαλισμό. Όταν ο Μαρξ έψαχνε την φύση του κεφαλαίου, οι κλασσικοί έψαχναν την φύση του όντος μας. Γιατί εξελίσσεται έτσι. Ξεκίνησαν από την αρχή. Γιατί το κυνήγι του θησαυρού δεν έχει τέλος. Δεν έχει γλυτωμό και σωτηρία. Όλοι οι φτωχοί ζητάνε μια επέκταση στο περίπτερό τους, μια αλυσίδα, όπως οι έμποροι και οι επιχειρηματίες. Εξηγείστε το.

Αν ψάξεις δε για τον φταίχτη, χάθηκες στην αναζήτηση ενόχων και ενοχών. Για άλλοθι δικό σου πρόκειται. Και μονίμως καταδικάζονται οι νεκροί. Εκ του ασφαλούς πάντα. Ποτέ οι ζωντανοί. Τέλειο και ασφαλές αδιέξοδο  Όχι ότι δεν υπάρχουν, άλλο λέει το κείμενο εδώ. Τον τρόπο γραφής της ιστορίας των ανθρώπων από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει βαθύτερο και σας αποκλείσαν την σκέψη από αυτό. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει κανένας φυσικός νόμος να επιβάλει ισότητα! Γιαυτό. Τόσο απλό! Κάτι τέτοια τα λέμε μόνο εμείς τα έλλογα και οι σκαπανείς της θεωρίας μας.

Ξεκίνησε από πάντα ως αδιάλλακτη και ασυζήτητη μάλιστα ανάγκη άμεσης επιβίωσης. Τότε που η βοήθεια του ενός στον άλλο ήταν υποχρεωτική και δεν συζητιόταν καν. Όχι ως αθωότητα και παράδεισος αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, αλλά ως παγκοίνως αυτονόητη και επιβεβλημένη, στα μέλη της όποιας μικροομάδας, για άμεση επιβίωση. Επιβίωση σημαίνει βία!  Ή επάνω σου ή επάνω στους άλλους. Και όχι το ευμορφησμένο, αναζήτηση δουλειάς. Αν και αυτό δεν κατάλαβες μου κόβεις τον διάλογο μαζί σου.

Έπρεπε να κυνηγήσουν ή να σκοτώσουν καλλίτερα, οποιοδήποτε ζώο ή και άνθρωπο για να επιβιώσουν άμεσα και στοιχειωδώς την κάθε ημέρα και στιγμή. Έπρεπε να συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως ,αλλιώς αλλοίμονό τους, κάτω από την κοινή ατομική ανάγκη και ταυτόχρονα εξίσου συλλογική τότε, αλλιώς δεν νοείτο αλλιώς. Πάντα υπό το άγρυπνο μάτι της βίας. Της επιβίωσης. Το ζώο έπρεπε να σκοτωθεί και να φαγωθεί άμεσα χωρίς αντιρρήσεις σωστές ή λάθος από τον οποιοδήποτε. Και ταυτόχρονα να εξοντωθεί η άλλη ομάδα που συνδιεκδικούσε τροφή, σπηλιά ή τόπο ή οτιδήποτε άλλο στις άμεσες ανάγκες.

Το ίδιο γίνεται μέχρι αυτή τη στιγμή με πιο απαλειμμένους όρους και μόνο, λόγω της βοήθειας της τεχνολογίας. Πράγμα που μας μπερδεύει και νομίζουμε ότι είμαστε καλλίτερα από πριν. Η αγριάδα της επιβίωσης δεν περιγράφεται από κανένα μας. Τόσο τρομακτικά αμείλικτη είναι. Είναι πάντα πιο μεγάλη από την εξευγενισμένη φοβητσιάρα φαντασία μας. Και μόνο η σίγουρη και καλή γνωσιακή κατάκτηση της ανετότερης εξεύρεσης τροφής, επέτρεψε να υπάρχει μια πολύ, μα πάρα πολύ μικρή ανάσα αργότερα, το περίσσευμα, που έδωσε την δυνατότητα μιας άλλης λιγότερο στενάχωρης και απαιτητικής προσπάθειας, να οργανώσει άλλου και νέου είδους κοινωνίες, πάντα όμως μέσα σε αυτόν τον τρομακτικό και καθαρά τρομοκρατικό κανόνα. Και θέστε εσείς τις αντιρρήσεις σας αν μπορείτε.

Όλες πάντως, χαρακτηρίζονται από την λιγότερη δυνατή προσπάθεια και μόχθο του ανθρώπου πάντα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Κάτι που δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα ισότιμα και δικαιακά όπως λέει το παραμύθι. Αλλά για να λέμε μόνο την αλήθεια, χωρίς αυθαίρετες υποθέσεις και μαξιμαλισμούς, πάντοτε κατ αρχήν στη βάση των δυνατοτήτων του καθενός. Αλλιώς θα είχαν όλοι τις ίδιες δυνατότητες, μην το ξεχνάμε αυτό, θα ήταν δηλαδή όλοι εν τοις πράγμασι ίσοι απολύτως, θα ήμασταν όλοι ένας, και θα καταρρέαμε σαν είδος, όπως και κάθε άλλο είδος που θα ομοιοπιούνταν τελείως. Αυτό το απαγορεύει η ίδια η άπειρη φύση. Τι την ενδιαφέρει την φύση η ισότητα! Η δικαιοσύνη! Ο μόχθος και τα βάσανα του καθενός. Έλεος ωρέ χριστιανοί και κρυπτοχριστιανοί!        

Νίκη δε, για να πάμε στην ουσία της φυσιολογικής αγριότητας και της βαρβαρότητας του κόσμου, νίκη δε ξαναλέω του ενός αντίθετου στο άλλο, σημαίνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και μην το αμφισβητήσετε καθόλου. Έτσι γινόταν από πάντα. Σήμαινε και σημαίνει δούλους για τους νικητές. Εξασφάλιζαν τα πάντα μέσα από αυτούς. Ήταν η διέξοδος μέσα από αυτούς για την επιβίωσή τους, με τον θάνατο των δούλων. Για την παραγωγή, για όλα. Γιαυτό και ανήγαγαν την ρώμη και την ανδρεία ως ύψιστη  αρετή εξ όλων. Ήταν η αμείλικτη διέξοδος-τεχνολογία της κάθε εποχής. Γιαυτό και η υπερτεχνολογία που δεν υπήρχε τότε, λύτρωση δηλαδή από τον εξοντωτικό ανθρώπινο μόχθο, δείχνει την ανεξήγητη σημερινή καθαρή δουλεία που ζει και αποδέχεται ο άνθρωπος.  

Γιατί δικό του θέμα είναι πλέον με τόση γνώση που συσσώρευσε. Αποκλειστικά πλέον και όχι της φύσης. Οι βασικές ανάγκες και τα ένστικτα, αφού μισοκαλύφτηκαν, κούρνιασαν ασφαλέστερα στο καβούκι τους, ετοιμοπόλεμα πάντα ανά πάσα στιγμή, και παρέδωσαν στον άνθρωπο ασυζητητί. Στο καθαρά έλλογο μέρος του, που επιδιώκει τώρα επιθυμίες , δευτερογενείς και τριτογενείς και πάει λέγοντας, επίκτητες ανάγκες σε εισαγωγικά. Τα έχει όλα πια. Του λένε σταμάτα να είσαι δούλος και χλωμιάζει. Έτοιμος να σου επιτεθεί. Τι ευθιξία! Τι υποκρισία! Τον ραγιαδισμό του κρύβει παγκόσμια. Την ίδια στιγμή που το αρνείται στον εαυτό του και δημόσια, και θίγεται τα μέγιστα μάλιστα. Άλλα λέει κι άλλα κάνει πίσω από το παραβάν. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ! Αυτό το απόλυτα επιβιωτικό και  ασταθές δημιούργημα.  Όλα αυτά είναι αξεκαθάριστα στη σκέψη του  Μαρξ. Νόμιζε, αλλάζοντας το σύστημα θα αλλάξει τους ανθρώπους. Λες και είναι αθύρματα, λες και δεν έχουν ιστορία, λες και δεν έχουν κληρονομικότητα, λες και δεν καθορίζονται από την ίδια την προσωπική τους εμπειρία, λες και δεν έχουν εσωτερικό δομισμό, αυστηρής φυσικής επιλογής, αλλά και πνευματικής εξέλιξης και καταγραφής της, ολοφάνερη.  

Θα σκεφτείτε κάποιοι μυημένοι, ότι μιλάω κατά στιγμές σαν μαρξιστής, και όχι μεταμαρξιστής όπως εδώ γράφω και προφανώς διαπιστώνετε. Μια απλή κριτική κάνω στον Μαρξ, την πιο δύσκολη από  όλες. Και ποια είναι αυτή; Μα το αυτονόητο!!!! Αυτό που μας διέφυγε. Αυτό ήταν πάντα το δυσκολότερο να κατανοηθεί, το αυτονόητο. Σε όλη την διαδρομή του ανθρώπινου λόγου. Γιατί το αυτονόητο, σημαίνει αυτό που μπορούν να κατανοήσουν όλοι εύκολα χωρίς γραφή κι ανάγνωση από τη φύση τους. Από μόνοι τους και χωρίς βοήθεια δασκάλων.

Έλα όμως που δεν σημαίνει και συμβαίνει μόνο αυτό, αλλά σημαίνει και το αντίθετό του. Ότι υπάρχει και θεός και αταξική κοινωνία. Αυτό είναι η έκπληξη! Φοβερό ον ο άνθρωπος, αναποδογύρισε μέχρι και το αυτονόητο και έφτασε το τέρας, στο ακριβώς αντίθετό του! Απίστευτο όν!

Πάντως για να κολλήσουμε πάλι στο θέμα μας, ποτέ στο σύνολο και ατομικά, δεν τον ενδιέφερε η ισότητα, ούτε η δικαιοσύνη. Αυτό είναι το μεγάλο ασφαλές συμπέρασμα! Απλά τις χρησιμοποιούσε σαν εργαλείο των αναγκών του. Να επιχειρηματολογεί δια μέσου αυτών, για να διεκδικεί. Όπως η γνωστή εκτροπή και η πλήρης έκπτωση του συνδικαλισμού. Αποστήθισε τα περί δημοκρατίας, τα περί ισότητας και δικαιοσύνης που θέσαν στην αρχαιότητα, πρόσθεσε και τα υπόλοιπα που συμπλήρωσαν οι μαρξιστές και βγήκε στη ρούγα να διεκδικήσει δέκα φορές άδικα και μία δίκαια όταν τον ρίχναν οι άλλοι. Αρκεί να μπορεί να ζήσει χωρίς εξαθλίωση και τρόμο επιβίωσης. Το άκουσες; Ξαναδιάβασέ το. Τα υπόλοιπα δεν τον ενδιέφεραν. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία μας. Αυτό είναι όλο κι όλο ο άνθρωπος χωρίς να περισσεύει τίποτα απέξω. Βλέπε σήμερα τη μετανάστευση. Ούτε καν το σκέφτονται, ούτε καν τους ενδιαφέρει. Όλοι το ίδιο κάνουν. Πάνε στη δύση για να ζήσουν καλλίτερα και όχι ως ίσοι και ισότιμοι κύριοι σύντροφοι. Αυτό κι αν είναι το μεγαλύτερο κλειδί της κατανόησης ολόκληρης μάλιστα της ανθρώπινης κοινωνίας, της ελλογικότητας του ανθρώπου. Πάνε ως εθελοντές στην εκμετάλλευση να ζήσουν! Χαρούμενοι κιόλας. Όχι ως ίσοι κλπ. τέτοια χιουμοριστικά. Πάνε δε όλοι, χωρίς μια εξαίρεση, με τεράστιο θαυμασμό στον καπιταλισμό. Μα τεράστιο! Ας συνέλθετε κάποιοι με την αταξική σας κοινωνία. Και σου φύλαξα μια φράση για εδώ. Ο Μαρξ, ήθελε να καταργήσει τον πόλεμο!!! Γιατί, αταξική κοινωνία σημαίνει, μη πόλεμος!

Ο δε άνθρωπος, το έλλογο αυτό πανέξυπνο από την φύση του ον, κατάλαβε μόνο με το αλάνθαστο ένστικτό της επιβίωσής του, χωρίς και προτού αναπτύξει ερευνητική και αναλυτική σκέψη, ότι η καλλίτερη βοήθεια, η καλλίτερη δηλαδή τεχνολογία της εποχής του, ήταν ο ίδιος! Αυτό ήταν το πλήρες, το ανυπέρβλητο δεδομένο του. Κανένα άλλο διαρκώς εφευρισκόμενο εργαλείο δεν μπορούσε να τον αντικαταστήσει και να τον ξεπεράσει. Μα το ίδιο συμβαίνει ακριβώς και σήμερα και οι καπιταλιστές το ξέρουν άριστα. Γιαυτό και συνεχίζουν την δουλεία, όχι με ρομπότ κακέκτυπα και ασυναγώνιστα εργαλεία, αλλά με τον άνθρωπο, μέσα από την ίδια αξεπέραστη λογική, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον πλανήτη γη. Χαράς το δύσκολο να το καταλάβουμε. Κουράγιο θέλει.

Και όλοι υποδύονται τον ελεύθερο. Δικτάτορες και λαοί. Απομεινάρι ενοχικό και ακατανόητο ενός αποτυχημένου φαντασιακού. Δημοκρατία κραυγάζουν όλοι μαζί  επιτιθέμενοι και αντιστεκόμενοι, δίκαιοι και άδικοι όπως αυτόβαφτίστηκαν. Χωρίς   ελάχιστους κοινούς κανόνες μετά από χιλιάδες χρόνια, χωρίς στοιχειώδη κοινή συνεννόηση άπειρων διαβουλεύσεων. Το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση που λέγατε τελευταία. Και ξέρεις τι λέει άμα στριμωχτεί προκαλώντας μάλιστα με την άθλια και θλιβερή παραίτησή του; Επιθετικά κιόλας; Έχω δικαίωμα να είμαι δούλος. Του θεού, του αφεντικού των πάντων. Άφωνος και άφατος κι άχρηστος ο λόγος! Το επιχείρημα των καιρών! Μα προ πάντων αποποιήθηκε την σκέψη, την ελάχιστη. Το μοναδικό εφόδιό του. Μην προτρέξεις, το έχω ακούσει και όχι μόνο μια φορά, αλλά πάμπολλες  για να το γράφω. Το νέο μεταμοντέρνο θέσφατο των ημερών μας. Να κοιτάω το τομάρι μου και να μισώ την συλλογικότητα! Κάθε κοινή προσπάθεια  ανατροπής. Έξοχα! Και εσείς θέλετε να του βάλετε μυαλό.

Αυτό συνέβη ανεξαιρέτως, σε όλους τους πολέμους που γίνανε μέχρι αυτή τη στιγμή, καθώς και κάθε και όποιο άλλον στο όπιο μέλλον. Γέμισε ο πλανήτης προτεκτοράτα και δούλους. Από τότε που υπάρχει το είδος μας και όχι από την εμφάνιση του καπιταλισμού.
                                                                                      

Δείτε σήμερα στη Μόρια τι συμβαίνει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Παρόλο που υπάρχει εξασφαλισμένη τροφή και εξασφαλισμένη στέγη, δροσιά και ζέστη, η άλλη κύρια ανάγκη, η αναπαραγωγή του είδους, δεν ικανοποιείται. Καμιά ΜΚΟ δεν κάθεται να την πηδήξουν. Ούτε με το ζόρι ούτε εθελοντικά. Έτσι το δαιμόνιο του αλλοτριωμένου αλλά και του μη αλλοτριωμένου, κι εδώ είναι το ζουμί της κατανόησης, γεννάει καταπιεσμένους μεν αλλά εξαθλιωμένους δε,  πονηρούς  μικρονταβατζήδες, που καθαρίζουν με μαχαίρια όπως πάντα, όπως παντού στην ιστορία του υπόκοσμου αλλά και του μη υποκόσμου, όπου γεννάται το φαινόμενο. Από που ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί ξαφνικά; Από σχολές προαγωγών στα ΤΕΙ; Το ίδιο όμως πλέον συμβαίνει, όχι μόνο για τις βασικές ανάγκες, αλλά επεκτάθηκε ανέπαφο, και στις επίκτητες ή άχρηστες και προπαγανδισμένες από το σύστημα επιθυμίες, το κάθε σύστημα της κάθε εποχής, όπως ακόμα και βία ψυχολογική ή λεκτική ή άλλου είδους που κάθε τόσο γεννιέται, να προσθέσω. Από ένα κινητό έως ένα δαχτυλίδι κι ένα αυτοκίνητο σφάζουν ανελέητα μαρξιστή μου που απαντάς αστόχαστα σε εκατοστό του δευτερολέπτου μάλιστα γρήγορε, και θέλεις να καταλάβεις τον κόσμο με μια παρωχημένη συνταγή. Εξηγήστε μου εσείς την Μόρια.

Τα πάντα γίνονται με ανταλλαγή. Χωρίς ανταλλαγή δεν γίνεται τίποτα. Εξ άλλου χωρίς αυτήν, το σύμπαν μένει ακίνητο! Το ίδιο ακριβώς και οι έλλογες κοινωνίες του. Ανταλλαγή δε, γιατί νομίζεις ότι είναι κάτι άλλο, σημαίνει συμφέρον μεγάλε γλωσσολόγε. Που απέκοψες την γλωσσολογία από την φιλοσοφία για να λες ότι θέλεις μετά. Την φιλοσοφία που επιβλέπει το δίκιο και το επαναφέρει στην θέση του, όταν εκτρέπεται η παμπόνηρη γλώσσα στο κεφάλι μας.  Ή, όποια άλλη αποκομμένη και ξεμοναχιασμένη επιστήμη. Η φιλοσοφία μας σώζει μόνο, είναι το πιο ακριβό μας απόκτημα, όσο θα υπάρχουμε σαν είδος. Και υποχρέωση για εμάς τους αριστερούς. Η εκμετάλλευση του ενός προς τον άλλον οργιάζει. Από εθνικότητες μεταξύ τους, έως ανάγκες βασικές και κάθε είδους παραμικρή επιθυμία ανόητη και άχρηστη. Το ίδιο στις κανονικές φυλακές, το ίδιο και στην ελεύθερη κοινωνία. Και εσείς το μόνο που απαντάτε, είναι φταίει ο ιμπεριαλισμός, που τα γεννάει όλα αυτά. Όχι ότι δεν φταίει, όχι ότι δεν είναι φονιάς από ευχαρίστηση μάλιστα ή και καλαμπούρι ακόμα. Αλλά χωρίς ιμπεριαλισμό δεν γίνονταν αυτά; Βαθιά, αλλού, και βαθύτερα πολύ ψάξτε.

Όπου υπάρχει έλλειψη, πάντα υπάρχει βία. Αλλά και όπου δεν υπάρχει έλλειψη, πάλι υπάρχει βία. Άλλο και τούτο! Ανεξήγητο! Εδώ είναι να τρελαίνεσαι μαρξιστή μου. Γιατί   υπακούν και οι δυο στον νόμο των αντιθέτων!!! Γιαυτό! Κι αυτό ο Κάρολος δεν το ήξερε καν. Ούτε ο Ένγκελς βέβαια. Μονόπατα πήγαιναν. Νόμιζαν ότι ήταν μονόδρομος τα πράγματα. Από εδώ το κακό, από κει το καλό. Ενώ ήταν σφιχταγκαλιασμένα, σαν μια φλόγα με ένα πάγο μέσα της αξεχώριστα. Πολεμώντα μεταξύ τους λυσσασμένα. Κι αυτό είναι δόγμα της φύσης και του σύμπαντος. Γιατί αυτό ακριβώς ακριβέστατα είναι η ταξική. Καθώς αυτή εμφανίζεται κρυμμένη με άλλο πρόσωπο. Εκεί ακριβώς που δεν την περιμένεις. Δόγμα δε σημαίνει, αυτό που δεν αλλάζει. Και τι δεν αλλάζει; Η ακατάπαυστη αλλαγή μόνο. Κι αυτό το τελευταίο σας το άφησα για το τέλος της παραγράφου. Για τους χριστιανούς και τους μαρξιστές φίλους μου. Βρείτε το. Για να μυριστούμε πως υπάρχει ο κόσμος. Και μην το αναλύσεις ούτε να το ψάξεις γιατί θα πελαγώσεις και θα τρελαθείς στο τέλος, γιατί χωρίς  συμπαντικά δόγματα παραδεδεγμένα πριν μέσα σου, είσαι χαμένος. Γιατί την βαρύτητα την δέχεσαι, αλλά την ταξικότητα όχι, ενώ είναι το ίδιο. Θα το καταπιούμε αμάσητο και χωρίς ανάσα. Αρκεί να περάσουν κάποιοι αιώνες ακόμα. Αλλιώς δεν βγαίνεις στο ξάγναντο της φιλοσοφικής θέασης.

Και γιατί δεν γράφω ευγενικά; Μου τηλεφωνεί κάποιος. Εννοεί μικροαστικά. Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα αλλιώς, και φορτώνομαι το κόστος της μικροαστικής δυσαρέσκειας. Εξ άλλου, τα είπαν άλλοι με το μαλακό και το ευγενικό άριστα και καλλίτερα ίσως, και δεν έδωσε σημασία κανείς. Μπορεί να μας εξηγήσει κι εμάς κάποιος γκουρού ή άλλος, τι γινόταν πριν τον καπιταλισμό; Να το καλό ερώτημα. Γιατί από κει αρχίζει ο Μαρξ. Και μάλιστα όσο πιο βαθιά γίνεται στο πίσω του χρόνου, με την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Όχι μόνο στις οργανωμένες, αλλά και στις ανοργάνωτες ακόμα κοινωνίες.

Και το χειρότερο γιαυτόν, μπορεί να μας πει πως και πότε θα σταματήσει αυτό να μην περιμένουμε στην στάση του χρόνου άδικα, μιας κι ο Κάρολος Μαρξ δεν μπόρεσε ή δεν πρόφτασε, μην παρεξηγηθείτε.

Γιατί η οικονομία που ασχολήθηκε άριστα, δεν είναι επιστήμη! Είναι βία. Είναι η επιστήμη της βίας. Και όποιος το καταλάβει. Γιατί;  Γιατί έχει τον τόκο μέσα της! Και ο τόκος είναι βία! Γιαυτό και μόνο! Όλα από εκεί αρχίζουν και δεν τελειώνουν. Όλα, μετα τον τόκο έπονται. Χωρίς τον τόκο δεν έπεται τίποτα. Η ζωή κυλάει και πάλι στα φυσιολογικά της. Όλη η επιστήμη της οικονομίας, είναι η επιστήμη του τόκου! Ζητάς κάτι που δεν έδωσες. Κι όσο ζητάς κάτι που δεν σου ανήκει, οι κοινωνίες θα είναι άδικες και δεν θα ισορροπούν ποτέ. Γιατί κουβαλάνε την επιπρόσθετη βία του ανθρώπου και της ελλογικότητάς του, που είναι αφύσικη αλλά πραγματική και φυσική ως υπάρχουσα. Τον, τον τόκο ό οποίος δεν προκύπτει μαθηματικά από πουθενά. Οι αριθμοί δεν είναι ζώα και φυτά να αναπαράγονται και να πληθαίνουν, είναι νεκροί. Είναι σχήματα και σινιάλα γραφικά δικά μας, αφηρημένα από μόνα τους και ακατανόητα χωρίς το ουσιαστικό δίπλα τους. Το δυο ή το τρία, δεν λένε απολύτως τίποτα από μόνα τους, χωρίς το πρόβατο ή το βουνό δίπλα τους.

Τόκος είναι ο δόλος του ανθρώπου! Γιατί η φύση δεν τοκίζει τα αγαθά της! Μας τα δίνει όλα δωρεάν. Χωρίς αριθμούς. Είναι ένα καινούργιο φρούτο του ανθρώπου που λέγεται εκβιασμός. Τόκος και εκβιασμός πάνε πάντα μαζί. Είναι το ίδιο και απαράλλαχτο με άλλες λέξεις.

Ξέρετε εσείς να μας ζητάνε τόκο οι γονείς μας ή οι φίλοι μας όταν μας δανείζουν. Ή μήπως ζητάμε τόκο από τα παιδιά μας; Εκεί θέλουν να μας φτάσουν. Ότι ακριβώς συμβαίνει στην αμερικάνικη κοινωνία. Εδώ παίζεται το παιχνίδι, στην αρχή, και όχι στην διαδρομή του χρήματος που ακολούθησε ο Μαρξ. Ο τόκος αλλοτριώνει τον άνθρωπο. Όλα τα άλλα μετά περπατάνε μόνα τους αλλοτριωμένα. Αλλά δεν μπορείς να τα ανατάξεις! Αυτό είναι το αξεπέραστο στο οποίο πόνταρε ο Μαρξ, ενώ προσωπικά δεν ελπίζω και δεν ποντάρω ούτε στο ελάχιστο. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε λέει. Δηλαδή θα τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα ή θα τον καταστήσουμε νεκρό από πανίδα και χλωρίδα το λιγότερο.                                                                                                                                                             

Όλη η οικονομία βασίζεται σε αυτό το παρατράγουδο αυτής της απληστίας. Ο τόκος είναι η τιμωρία του ανθρώπου από άνθρωπο. Χωρίς να έχει κάνει κανείς τίποτα! Για να φάει, άντε να χτίσει και μια καλύβα. Ο Μαρξ το είπε εκμετάλλευση. Δίκιο έχει. Αλλά το τιμωρία είναι πιο σωστό νομίζω για να φτάσει ολοκληρωμένα στις μάζες. Έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα. Από το πρώτο κομπόδεμα, από το πρώτο κεφάλαιο. Και για να ζήσεις σε τιμωρούσαν που ζεις. Το ίδιο και την μάνα σου και τον πατέρα σου που σε έκαναν. Το ίδιο και σήμερα παγκόσμια την κάθε στιγμή. Γεννιόμαστε με δικαιώματα μηδέν. Ταξικοί αγώνες 100 χρόνων εξαφανίστηκαν εν μια νυκτί με τα μνημόνια. Και η εργατική τάξη κοιτάζει σαν χάνος. Για όλα ανεξαιρέτως πληρώνουμε. Στο χρήμα μεταφράζονται όλα.

Κάτι δεν πάει καλά άνθρωπε και έχεις την ευθύνη σου!!! Ψάξου και μη μυξοκλαίς για τη μοίρα σου. Αυτό το παραμυθάκι ξέχνα το μπαγασάκο. Είσαι χίλιοι και είναι ένας μόνος του. Το κατάλαβες κιοτή.

Ενώ η φύση είναι απλά βίαια. Δεν τιμωρεί ποτέ. Και γιαυτό πρέπει να την σεβόμαστε και να αποδεχόμαστε τις καταστροφές της. Αλλά μόνο μέχρι εκεί! Χωρίς ανθρώπινο επέκεινα. Είναι αυτό που είναι, χωρίς την δική μας επέμβαση. Κι αυτή πρέπει να καταργηθεί.

Η οικονομία είναι μια επιστήμη του ανθρώπου και όχι της φύσης. Δεν είναι ούτε ιατρική ούτε φυσικοχημεία, παρά ένα δολερό κατασκεύασμα δικό μας. Ένας παπατζής που παίζει με τους αριθμούς και τους αμέτρητους αβανταδόρους  γύρω από το τραπεζάκι του στο μοναστηράκι ή στην Τράπεζα.

Γιατί η πραγματικότητα, πάντα γεννάει περίσσευμα που διοχετεύεται και αφομοιώνεται μέσα στις ανάγκες της κίνησης. Της φύσης δηλαδή, το ίδιο είναι. Αυτό είναι δικό μας κατασκεύασμα, μόνο και μόνο για να μην χάνει κέρδος καθόλου ο καπιταλιστής ή ο φεουδάρχης. Δεν το απαιτεί η φύση. Δεν είναι επιστήμη. Την κάνανε, ως επιστήμη του κέρδους και τίποτα άλλο. Την μεγαλύτερη από όλες μάλιστα! Αν είναι δυνατόν! Και χρησιμοποίησαν τους αριθμούς και τα μαθηματικά ως απόδειξη πλαστή  βέβαια και παραχαραγμένη της πραγματικότητας.

Είναι ένα εφεύρημα απάτης  που λέει ότι ο ισολογισμός στα έξοδα και έσοδα πρέπει να είναι ίσος. Κι αν δεν είναι; Τι έγινε! Κι αν δεν έχει κέρδη δηλαδή ο καπιταλιστής, θα καταρρεύσει ο πλανήτης γη ή το σύμπαν; Ωραίο ερώτημα.

 Το προλεταριάτο  

Πως να το αρχίσω αυτό το πιο ευαίσθητο κεφάλαιο, χωρίς να πω αλήθεια; Χωρίς να πω ψέματα;

Το προλεταριάτο, δεν ήταν ποτέ το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας! Αυτό κι αν είναι το παραμύθι των παραμυθιών! Στην πραγματικότητα της ιστορίας, εκβιάστηκε να γίνει τέτοιο χωρίς να μπορεί και χωρίς να το θέλει. Να ζήσει καλλίτερα ήθελε και τίποτα άλλο απολύτως. Με λιγότερη καταπίεση που ήδη την είχε πια συνηθίσει.

Ο Μαρξ το βάφτισε έτσι απεγνωσμένα, γιατί χρειαζόταν οπωσδήποτε και κατεπειγόντως ένα τέτοιο επαναστατικό υποκείμενο για να αλλάξει τον κόσμο. Αλλιώς κατέρρεε πάραυτα όλη η θεωρία του. Άρπαξε πιεσμένος αφόρητα από τις συνθήκες ό,τι υλικό βρήκε μπροστά του και βγήκε στον πόλεμο. Επειγόταν να μην βλέπει το μακελειό των εργατών στα εργοστάσια του κεφαλαίου με 16 και 18 ώρες δουλειά στις μηχανές, με άθλιες πραγματικά απάνθρωπες συνθήκες. Τους είχαν σαν ζώα. Αυτή είναι η πονεμένη ιστορία μας. Χωρίς την παραμικρή υπερβολή σε αυτά που γράφω. Τα ξέρετε εξ άλλου.

Εάν ήταν, θα είχε αλλάξει ο κόσμος προ πολλού και δεν θα είχαμε τον σημερινό άγριο νεοφιλελευθερισμό εν μέσω μιας τεχνολογίας που σχεδόν έχει εκμηδενίσει την εργασία. Να προσθέσω ακόμα το σημαντικότερο που δείχνει χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς δεύτερη σκέψη την ολέθρια πραγματικότητα, ότι δεν μπόρεσε καν να πετύχει ένα κενσιανικό καπιταλιστικό σύστημα, με το οποίο θα ήταν όλοι οι εργαζόμενοι ευχαριστημένοι. Δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο. Οι δε κεφαλαιοκράτες ούτε που το ανέχονταν κάτι τέτοιο. Γιατί ως κιοτήδες, ξέρουν καλά τον κιοτή. Ο κενσιανισμός, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εφιάλτης τους μετά τον κομουνισμό. Η δύναμη δηλαδή, αυτονομείται κι από την ίδια την μάνα της και δεν ακούει τίποτα από την ίδια την εμπειρία της. Αυτή είναι η φύση της. Πρόκειται για μια ακατανόητη ψυχοσύνθεση της που γεννά η συσσώρευσή της.

Μάλιστα επί της ουσίας-ουσίας, είναι αυτό το ίδιο το προλεταριάτο που τίναξε την θεωρία του Μαρξ στον αέρα. Είναι αυτό που δεν αποδέχθηκε και δεν υπάκουσε στα κελεύσματα του Κάρολου. Ούτε αυτό θέλετε να δείτε. Σήμερα το προλεταριάτο ή αντίστοιχα οι τωρινοί εργαζόμενοι, ψηφίζουν με τα δυο χέρια καπιταλισμό και δεν θέλουν να ακούσουν με τίποτα για κομουνισμό. Σήμερα οι εργαζόμενοι παγκόσμια μετατράπηκαν στο αντίθετό τους και έγιναν το αντεπαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας, για να μην πω τίποτα πιο βαρύ. Στην υπερσυντριπτική τους πλειοψηφία. Και όσο πάει χειροτερεύει ακόμα, ραγδαία και με απίστευτα μεγάλα και ταχύτατα άλματα. Εξηγήστε τα. Και εσείς κρατάτε ακόμα κλειστή και απαγορευμένη μια τέτοια συζήτηση δημόσια σαν εφτασφράγιστο μυστικό. Και σταματήστε αυτά τα μα και μου, τις ατέλειωτες δικαιολογίες που προκαλούν θλίψη μόνο.

Ο Μαρξ, για να το πω όπως ακριβώς είναι, εγκλώβισε δισεκατομμύρια εργάτες σε ένα όραμα ψευδές. Στον καημό της καταπίεσής τους που θέλαν να αποτινάξουν. Ένα όραμα απόλυτο μάλιστα, που δεν ανεχόταν και δεν χωρούσε καμιά αντίρρηση. Καμιά αμφιβολία.

Όσον αφορά το προλεταριάτο, για να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα, ήταν αυτό που του αξίζει. Και συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι το ίδιο. Μοιραζόταν κι αυτό όπου προστάζει ο νόμος, σε κουμουνιστές, δεξιούς, κεντρώους, ακροδεξιούς,  χαφιέδες, πατριώτες, δημοκράτες κι ότι άλλο υπήρχε στον πληθυσμιακό μπαξέ, ή γεννούσαν οι κοινωνικές αντιθέσεις. Αλλά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει πολιτικά το 1-2 τοις χιλίοις παγκόσμια.                                                                                                                                              

Δεν είχε καταλάβει ότι  η δουλεία ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης. Αποκλειστικά αυτή. Και όχι η τεχνογνωσία! Νόμιζε το αντίθετο ακριβώς, ότι η τεχνογνωσία θα μείωνε την δουλεία, και θα την εξαφάνιζε στον κομουνισμό. Και σήμερα που έφτασε σε ανονείρευτα μεγέθη, παρέμεινε και αυξήθηκε. Και μένουν με το στόμα ανοιχτό χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν και να καταλάβουν τίποτα. Και ξαναδιαβάστε την καθολική ιστορία από την αρχή όπως ήδη ανέφερα επαναληπτικά προηγουμένως, αλλά με άλλη ματιά, σκληρή αδυσώπητη και βάρβαρη της αναίσθητης εξέλιξης της πραγματικότητας. Αυτό είναι το δράμα μας.

Η αταξική κοινωνία είναι ένας μαγνήτης που ρουφάει το φως και δεν βλέπεις. Και μην πει κανείς: και όλοι αυτοί οι ταξικοί αγώνες τι ήταν; Μια υποχρεωτική και αναγκαστική πάλη της σύγκρουσης, ένα παιχνίδι, με ή χωρίς την θέλησή μας για το ελάχιστο. Μα το ελάχιστο! Μια ορθολογική παραπλάνηση της αιτίας και του αποτελέσματός της, που επαληθεύει τραγικά παραπλανητικά τον εαυτό της.

Γιατί το πείραμα, επιστημονικό ή κοινωνικό ακόμα χειρότερα, επαληθεύει μόνο και στιγμιαία τον εαυτό του, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, και αμέσως το βάζει στα πόδια και αλλάζει στο απέναντί του. Ομιλώ για μια μερική πραγματικότητα επαληθεύσιμη μετά βίας και ελάχιστα χρονικά, και εννοώ την οκτωβριανή επανάσταση, που ανατρέπεται στο πρώτο κιόλας επόμενο βήμα, μόλις συναντηθεί με τις υπόλοιπες εσωτερικές συγκρούσεις. Διχοτομήθηκε αμέσως και μάλιστα σε πολλά κομμάτια κύρια και δευτερεύοντα, όπως ακριβώς αναπαράγονται αμέσως και αυτόματα, οι πρωτοργανισμοί με διχοτόμηση. Και δεν εννοώ και δεν συμπεριλαμβάνω εδώ, τον κύριο εχθρό των Τσαρικών λευκοφρουρών. Η αταξική κοινωνία ήταν κι αυτή τελικά η θρησκευτικοποίηση της πολιτικής ζωής. Και το κατάφερε για ένα απειροελάχιστο διάστημα, κάνοντας τους κομουνιστές χριστούς.

Όλοι εμείς απατηθήκαμε, όχι από τον Μαρξ, αλλά από τον εαυτό μας. Γιατί μας άρεσε η αυτοεξαπάτηση. Ήταν γλυκιά και βολευόμασταν στην ζεστασιά της. Θα μου πείτε όλοι;  τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι; Ε, όλοι. Γιατί  αυτό συμβαίνει σήμερα στα 7.5 δισεκατομμύρια σχεδόν. Βγάλτε εσείς τα ποσοστά που εξαιρούνται.

Μα κυρίως αλλιώς πρέπει να σκεφτούμε, αν προλαβαίνουμε να γλυτώσουμε την φύση και τον εαυτό μας από αυτή την παράκρουση του καπιταλισμού. Με αυτή την αταξική λογική αν συνεχίσουμε μέσα στο σύστημα, γιατί είναι αυτή που το θρέφει, σε 200 χρόνια το πολύ ο πλανήτης γη, θα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο χωρίς ίχνη ζωής. Ο άνθρωπος θέλει να καταργήσει ακόμα και τα μικρόβια και να ζήσει αθάνατος.

Στην πραγματικότητα το προλεταριάτο ήθελε τον καπιταλισμό χωρίς βία. Μόνο με τα αγαθά του. Όλα δικά του! Χωρίς πόλεμο, με δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Τι μεταφυσική!

Συνεχίζεται...